του
Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*,
Κάποια πράγματα σε τούτη τη ζωή ενοχλούν περισσότερο από κάποια άλλα! Το τι είναι σημαντικό ή μη, δεν μετριέται πάντα με το μέγεθος του τραπεζικού λογαριασμού μας. Υπάρχει μια λέξη που τουλάχιστον για του Έλληνες αποτελούσε κάποτε ιδανικό ζωής:
«Το φιλότιμο». Με το πέρασμα του χρόνου και την επικρατούσα ιδεολογία του ευδαιμονισμού, η λέξη αυτή χάνεται σιγά-σιγά από το καθημερινό ρεπερτόριο της ζωής μας, και αντικαθίσταται με περισσότερο υλιστικά ιδεώδη, όπως ένα κάμπριο ή ένα τριήμερο στην Μύκονο.
Η σύγχρονη νεοελληνική προσέγγιση της ζωής έχει υιοθετήσει μια σειρά από αξίες που κατά πολύ απέχουν από αυτή του
«φιλότιμου» και προσιδιάζουν σε αυτές ενός εγωπαθούς κακομαθημένου βουτυρόπαιδου. Στη λογική αυτή οι ταγοί του έθνους μας διαμορφώνουν πολιτικό λόγο, που για να παραμένει αποτελεσματικός, πρέπει κάθε φορά να υπερακοντίζει σε λαϊκισμό τον προηγούμενο. Κολακεύοντας τα ελαττώματα του λαού, χαϊδεύοντας τις αδυναμίες του και κανακεύοντας τα πάθη του ικανοποιούν τα κατώτερα –καταναλωτικά- ένστικτά του, ενισχύουν τις δημοσκοπικές τους θέσεις, ευελπιστώντας σε ένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα. Το ψέμα μετατρέπεται σε πάγια τακτική, η οποία σιγά-σιγά γίνεται αποδεκτή όχι μόνο ως θεμιτή αλλά και ως ορθή πρακτική, η οποία, αποδεδειγμένα, φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το
«ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» γίνεται θέση ζωής.
Δεδομένου ότι το τμήμα της κοινωνίας που διαφωνεί με αυτές τις εκφυλιστικές λογικές δεν αντιδρά, η τακτική του λαϊκισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εξαπλωθεί και σταδιακά να μετατραπεί σε κυρίαρχη πρακτική. Η υλιστική ευδαιμονία την οποία ο λαϊκισμός υπόσχεται μετατρέπεται σε απόλυτο αυτοσκοπό.
Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο κίνημα των αγανακτισμένων:...
Αναρτήσεις
