Ευχές για το 2011

Αντί ευχών...

Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια για ευχές..."έργα" χρειαζόμαστε, χειροπιαστά, ο καθένας από το μετερίζι του.

ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

(Από την ποιητική συλλογή του Γ.Ι.Αναστασόπουλου "Τα Δεκατέσσερα Παραμύθια" σε εικονογράφηση του ζωγράφου Ανδρέα Δεβετζή)

Όνειρα ζωής πλασμένης στα χρώματα της νύχτας
Σμίλεψαν μια μορφή μοναδικής αγάπης
Μήνυμα ξεθωριασμένων τοίχων μιας γήινης πόλης
Που καίγεται κάθε πρωί απ’ την αρχή
Δίχως να βρίσκει ζεστασιά ούτε πνοή
Συμπόνιας ψυχών μεταναστών, κάποτε
Ταγμένων υπηκόων ενός βασιλείου
Χωρίς όνομα σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Μες στα παραμύθια χτισμένο πάνω σε
Σύννεφα με δρόμους από αστέρια
Και καταρράκτες από λάβα χρυσού
Που σβήνουν σε θάλασσες
Απέραντες δίχως αρχή και τέλος και κύματα που
Ακτή δεν κόβει την ορμή τους
Ένας κόσμος αλλόκοτος που οι άνθρωποι φοβούνται
Να μην καούν απ’ τη φωτιά
Να μην πνιγούν στη θάλασσα δίχως ακτή
Να μην χαθούν στους δρόμους απ’ τα αστέρια αφού
Να κατοικούν εξέχασαν πάνω σε σύννεφα και
Να ξεδιψούν λησμόνησαν πίνοντας χρυσάφι μήτε
Πως ζει κανείς στα παραμύθια δεν θυμόνται,
Πόλη έρημη δίχως πολίτες, μόνιμους κατοίκους,
Αρνούμενη πεισματικά πως παραμύθια δεν υπάρχουν
Αναμένει οδοιπόρους των νυχτερινών ονείρων
Επισκέπτες που οι ψυχές τους θρηνούν
Κάθε φορά που από μακριά την πόλη αγναντεύουν
Ευτυχίας παρελθούσης απόμακρη ανάμνηση
Αιώνων που μόνη εποχή είχαν την άνοιξη
Τότε που τα αστέρια μοίραζαν αγάπη
Απλόχερα σε κάθε δύση του ήλιου
Για να προστατεύονται οι ψυχές όλο το βράδυ
Από το κρύο της μοναξιάς
Και τις κυκλωτικές τροχιές των πειρατών
Που να αλώνουν θέλουν πόλεις ηρωικές
Και των ψυχών τα δάκρυα να εξαργυρώνουν
Για να γευθούν κρασί στο χρώμα του αίματος
Μέχρι την ώρα που ξανά οι άγγελοι
Τα δάκρυα θα μεταμορφώσουν σε αστέρια
Μακρινά δρόμους ενός βασιλείου θεϊκού
Χωρίς όνομα που σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Στα όνειρα τους να ζει
Βασίλειο που οι καρδιές ονόμασαν Παράδεισο.

Χριστουγεννιάτικες Συγχορδίες

Αποτελεί πια κοινή διαπίστωση ότι η ζωή μας αλλάζει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως παλιά. Η κόπρος ξεχείλισε στους στάβλους του Αυγείου. Και όσοι πίστευαν ότι η κόπρος ήταν χρυσός καλούνται να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Ή να αλλάξουν επάγγελμα…

Έχουμε ήδη ξεκινήσει μια νέα πορεία. Πολίτες τούτου του τόπου. Αγκομαχώντας, ασθμαίνοντας, βαρυγκωμώντας… Είναι αλήθεια, η μεταμόρφωση είναι επίπονη, όμως το σκουλήκι έχει ήδη αρχίσει να φουσκώνει μέσα στο κουκούλι…

…Και η άνοιξη είναι κοντά!

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για χαμένες ελπίδες. Αυτά τα Χριστούγεννα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις μνήμες μας. Σαν τα τελευταία κάλπικα Χριστούγεννα της ζωής μας. Ακόμη και τα τριγωνάκια των παιδιών που ψάλλουν τα κάλαντα είναι πια κίβδηλα κι αυτά. Made in China. Αντέγραψαν το σχήμα, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Μα ψεύτισαν το κράμα. Ποτέ τους δεν έμαθαν, είναι αλήθεια, να ξεχωρίζουν τους ύμνους των αγγέλων. Πόσο λιγότερο μας κόστισαν; Ο ήχος τους είναι ρηχός, ψεύτικος.. Δεχθήκαμε να νοθεύσουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Για τριάντα αργύρια. Προδώσαμε αρχές και αξίες αιώνων. Εκπορνεύσαμε την ψυχή μας, υποθηκεύσαμε το μέλλον μας. Όλη μας τη ζωή τη συμπιέσαμε για να χωρέσει σε μια τραπεζική θυρίδα… Και μόλις τα καταφέραμε, πετάξαμε το κλειδί στη θάλασσα.

Ένας στάβλος ήταν αρκετός για να γεννηθεί ένας Χριστός. Άφησε την πεντάστερη σουίτα του πολυτελούς μαιευτηρίου με τις μαρμάρινες επιστρώσεις – κάτι σαν μαυσωλείο – στην μονάκριβη κόρη της βασίλισσας Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη. Ναι, στη πριγκίπισσα, με την ψυχή εταίρας, που αντάλλαζε ένα χορό της με το κεφάλι ενός αγίου. Μόνο που ήταν ο Χριστός του στάβλου που προσκύνησαν οι ψυχές των αμαρτωλών, ήταν το χέρι Του που έραναν με μύρο οι μετανοιωμένες πόρνες, ήταν ο Λόγος Του που τίμησαν όσοι του εμπιστεύθηκαν τις αμαρτίες τους στο μαρτύριο του Γολγοθά.

Ο Χριστός μας! Αυτός που γεννήθηκε στον στάβλο και μαρτύρησε στον σταυρό! Για να αναστηθεί, κατά τας γραφάς, σε τρείς μέρες!
Αλήθεια, με πόσο πόνο να τιμάται άραγε η ανάσταση ενός ολόκληρου λαού;

Ευχές!

Το faq της κρίσης

1. Η κρίση είναι εισαγόμενη;
Λάθος. Η κρίση δεν είναι εισαγόμενη, αλλά δημιουργήθηκε από την συσσώρευση κρατικών ελλειμμάτων επί δεκαετίες.

2. Γιατί όμως η κρίση εκδηλώθηκε τώρα;
Διότι λόγω του υπέρογκου δανεισμού μας, οι δανειστές μας έπαψαν πια να μας δανείζουν. Πρακτικά, έχασαν την εμπιστοσύνη τους ότι θα μπορούσαν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

3. Γιατί μας επέβαλλαν το μνημόνιο;
Κανείς δεν μας επέβαλλε το μνημόνιο. Ήταν δική μας επιλογή. Θα μπορούσαμε εναλλακτικά να επιλέξουμε την χρεοκοπία. Το μνημόνιο αποτελεί μια συμφωνία επέκτασης του δανεισμού μας, αλλά επειδή πια οι δανειστές μας δεν μας εμπιστεύονται, μας θέτουν – μέσω του μνημονίου - τους όρους που πρέπει να ικανοποιήσουμε για να συνεχίσουν να μας δανείζουν.

4. Γιατί το μνημόνιο προκαλεί δυστυχία;
Δεν προκαλεί το μνημόνιο την δυστυχία. Αυτό που προκαλεί δυστυχία είναι η διακοπή της δανειοδότησης της χώρας. Για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε. Την διαφορά την καλύπταμε με δανεικά. Από την στιγμή που έπαψαν να μας δανείζουν, αυτομάτως υποχρεωνόμαστε να ζούμε με λιγότερα χρήματα. Άρα περνάμε χειρότερα. Όμως εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε δανεικά γιατί ακόμη δεν καταφέραμε να παράγουμε περισσότερα από όσα χαλάμε. Συν ότι πρέπει να πληρώνουμε τους τόκους των προηγουμένων δανείων. Για να μας δώσει αυτά τα νέα δανεικά η διεθνής κοινότητα θέλει να σιγουρευτεί ότι μειώνουμε τις εστίες σπατάλης. Σε καμία περίπτωση όμως η διεθνής κοινότητα δεν επιθυμεί να μας δανείζει για να συνεχίζουμε μη παραγωγικές δαπάνες (=κατανάλωση).

5. Και που πήγαν τα λεφτά που μας δάνειζαν τόσα χρόνια; Ποιοι τα έφαγαν;
Οι πηγές σπατάλης ήσαν πολλές. Για παράδειγμα αυξήθηκε ο αριθμός των υπαλλήλων που εργάζονταν στον δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ. Έτσι, το κράτος κλήθηκε να πληρώνει περισσότερους μισθούς. Επιπλέον και οι μισθοί στον δημόσιο τομέα αυξήθηκαν δυσανάλογα προς αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Έτσι, όχι μόνο έπρεπε να πληρώνονται περισσότεροι υπάλληλοι αλλά και μεγαλύτεροι μισθοί. Επιπλέον το κράτος ίδρυσε δεκάδες νέους δημόσιους οργανισμούς, ινστιτούτα κλπ, που δεν συνέβαλλαν στην παραγωγή εθνικού πλούτου αλλά στην αύξηση των δαπανών.

6. Δηλαδή φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Η διόγκωση του δημοσίου δεν ήταν η μόνη αιτία. Το χρέος επιβαρύνθηκε και από μία σειρά αδιαφανών προμηθειών του δημοσίου προς επιχειρηματίες που είχαν «προνομιακή» πρόσβαση στις κυβερνήσεις. Για δεκαετίες υπογράφονταν οι περίφημες «προγραμματικές συμβάσεις» όπου δηλαδή το δημόσιο και οι οργανισμοί που επόπτευε προμηθεύονταν αγαθά και υπηρεσίες χωρίς διαγωνισμούς καταβάλλοντας αξίες πολύ μεγαλύτερες από τις τρέχουσες της διεθνούς αγοράς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από την μια την υπερ-κερδοφορία των «εκλεκτών» επιχειρήσεων και από την άλλη την επιβάρυνση των δημοσίων ελλειμμάτων.

7. Τους δημοσίους υπαλλήλους πολιτικοί δεν τους διόριζαν; Τις προγραμματικές συμβάσεις πολιτικοί δεν τις υπέγραφαν; Μήπως για όλα αυτά τελικά η ευθύνη είναι των πολιτικών;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από όλες αυτές τις αποφάσεις θα βρείτε τις υπογραφές πολιτικών. Όμως η επιλογή τους αυτή δεν ήταν απλά μια προσωπική τους πολιτική. Οι πολιτικοί της τελευταίας τριακονταετίας ανδρώθηκαν σε αυτό που ονομάζουμε κομματικό κράτος και λειτούργησαν υπό την πίεση του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Το ρουσφέτι και η συναλλαγή χρειάζονται δύο πλευρές για να λειτουργήσουν. Οι πολίτες συνωστίζονταν στα πολιτικά γραφεία και πίεζαν για ρουσφέτια (από τα πιο απλά μέχρι τα πιο πολύπλοκα) και διορισμούς και οι πολιτικοί ικανοποιούσαν τα αιτήματα των «πελατών τους». Από την άλλη πλευρά οι δημόσιοι προμηθευτές φρόντισαν να ελέγχουν τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να «κρατούν» όμηρους τους πολιτικούς και να τους «υποχρεώνουν» σε ένα θλιβερό παιχνίδι εξάρτησης και συναλλαγής.

8. Και οι τράπεζες; Με τόσα κέρδη κάθε χρόνο γιατί να μην συνεισφέρουν κι αυτές;
Οι τράπεζες βρίσκονται κι αυτές σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Για να στηρίζουν το ελληνικό κράτος όλες αυτές τις δεκαετίες αγόραζαν κρατικά ομόλογα. Συγκεκριμένα το 84% των κρατικών ομολόγων βρίσκονται στα χέρια των ελληνικών τραπεζών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι έδιναν στο ελληνικό δημόσιο τα χρήματα των καταθετών ανταλλάσοντας τα με «χαρτιά» που υπόσχονται μελλοντική επιστροφή αυτών των χρημάτων από το κράτος συν κάποιο τόκο. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι στα θησαυροφυλάκια των Ελληνικών τραπεζών δεν βρίσκονται πλέον τα χρήματα των Ελλήνων καταθετών αλλά κρατικά ομόλογα. Οι τράπεζές μας λοιπόν στερούνται ρευστότητας και ουσιαστικών κεφαλαίων.

9. Δηλαδή αν το Ελληνικό κράτος χρεοκοπήσει αυτόματα χρεοκοπούν και όλες οι Ελληνικές τράπεζες;
Ακριβώς! Και αυτό διαλύει τον μύθο πως οι ξένοι μας βοηθούν διότι φοβούνται μην χρεοκοπήσουν οι δικές τους τράπεζες. Έτσι, γίνεται απόλυτα κατανοητό πως χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους σημαίνει ταυτόχρονα χρεοκοπία του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος, απώλεια των καταθέσεων των πολιτών και κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν κι αυτά καταθέσει όλα τους τα κεφάλαια σε Ελληνικές τράπεζες. Αυτό πρακτικά θα σημάνει μεγάλη δυστυχία και φτώχια για τον Ελληνικό λαό. Πολλές φορές μεγαλύτερη δυστυχία από αυτή που προκαλούν οι συνέπειες των μέτρων του μνημονίου.

10. Μήπως η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν μια κάποια λύση;
Η επιστροφή στην δραχμή δεν θα μείωνε ούτε το έλλειμμα, ούτε το χρέος της χώρας, τα οποία είναι ούτως ή άλλως σε ευρώ. Άρα για να μπορούν να αποπληρωθούν –σε συνάλλαγμα- πάλι θα έπρεπε να ληφθούν τα ίδια σκληρά μέτρα για περικοπή των δημοσίων σπαταλών και αύξηση της εθνικής παραγωγής, ώστε η χώρα να πάψει να παράγει ελλείμματα. Επιπλέον, η ανυποληψία των αγορών για την ελληνική οικονομία θα κορυφωνόταν κάτι που θα σήμαινε την πρακτική αδυναμία δανεισμού, άρα –λόγω έλλειψης συναλλάγματος- την διακοπή αγοράς βασικών αγαθών για την διαβίωσή μας όπως πετρέλαιο, πρώτες ύλες, τρόφιμα κλπ. Η Ελλάδα θα έμπαινε σε μια αναγκαστική «Αλβανοποίηση» δηλαδή θα έκλεινε τα σύνορά της, βασικά αγαθά θα ήταν σε έλλειψη και ο πληθωρισμός θα εκτινασσόταν εξανεμίζοντας τα εισοδήματα κυρίως των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων. Και στο σενάριο αυτό η φτώχια και η δυστυχία θα κατέγραφαν ιστορικά υψηλά που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με αυτά των πρώτων μετα-κατοχικών χρόνων. Ουσιαστικά η χώρα θα γύριζε, τουλάχιστον, πενήντα χρόνια πίσω.

11. Μα αν ισχύουν όλα αυτά η πολιτική «μνημονίου» είναι η μόνη λύση;
Ουσιαστικά ναι. Ακόμη και χωρίς το μνημόνιο η χώρα μας θα έπρεπε να εφαρμόσει αντίστοιχης αυστηρότητας –δυσάρεστα από πρώτη ματιά- μέτρα για να αποκλείσει την πιθανότητα οποιασδήποτε μορφής χρεοκοπίας. Από την στιγμή που οι πιστωτές μας, μας κόβουν το «βερεσέ» πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Με όσα δηλαδή παράγουμε μόνοι μας. Μόνο όταν αρχίσουμε να παράγουμε ποιο «πολλά» θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε πιο «καλά».

12. Και γιατί οι ξένοι έσπευσαν να μας στηρίξουν; Μήπως αυτοί έχουν να χάσουν, τελικά, πιο πολλά από την δική μας χρεοκοπία;
Οι ξένοι έσπευσαν να μας στηρίξουν διότι φοβήθηκαν πως μια δική μας κατάρρευση, επειδή συμμετέχουμε στο ευρώ, πιθανώς να οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Όπως αναφέραμε παραπάνω οι ξένες τράπεζες κατέχουν μόνο το 16% των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (=χρέος) έναντι του 84% που κατέχουν οι Ελληνικές. Η στήριξη που παρείχε η ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα –μέσω του μνημονίου- ήταν προκλητικά προνομιακή ως προς την αντίστοιχη που παρασχέθηκε σε τρίτες χώρες, έγινε με εξαιρετικούς για την Ελλάδα όρους (πολύ χαμηλό επιτόκιο) και το μόνο αντάλλαγμα που μας ζήτησαν ήταν να σοβαρευτούμε (=μεταρρυθμίσεις μνημονίου).

13. Ναι, αλλά τελικά αυτοί που την πληρώνουν είναι οι μισθωτοί, ενώ οι φοροφυγάδες και το μεγάλο κεφάλαιο για άλλη μια φορά την γλυτώνουν.
Η κατανομή των φορολογικών βαρών δεν ήταν επιλογή του μνημονίου αλλά της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση επέλεξε τον εύκολο δρόμο της μείωσης μισθών και της αύξησης της φορολογίας καθώς και της επιβολής μιας σειράς νέων τακτικών και έκτακτων εισφορών διότι αδυνατεί (ή δεν επιθυμεί) ουσιαστικά να ελέγξει τις δύο μεγαλύτερες μαύρες τρύπες απώλειας εσόδων: α) την φοροδιαφυγή και β) τις προκλητικές σπατάλες του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αναφορικά με την φοροδιαφυγή δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μόνη η σύγχρονη τεχνολογία σε συνδυασμό με ένα πλέγμα εξορθολογισμού των ελέγχων και αυστηρότατων κυρώσεων θα μπορούσαν να κλείσουν αυτή την πληγή. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζονται ικανότητες και πολιτική βούληση. Όσον αφορά τις σπατάλες του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα χρειάζεται εφαρμογή ενός προγράμματος ανασχεδιασμού των παρεχομένων, από το κράτος, υπηρεσιών που θα οδηγήσει σε δραστική μείωση γραμματειών και διευθύνσεων υπουργείων, εποπτευόμενων φορέων και ΔΕΚΟ. Αυτό, σήμερα, συγκρούεται με την βαθύτατα ριζωμένη κρατικιστική νοοτροπία των πολιτικών κομμάτων και τα συντεχνιακά συμφέροντα της κομματικής τους πελατείας (συνδικάτα, στρατιές διορισθέντων ΔΥ -πρώην αφισοκολλητών- κλπ).

14. Μα καταργώντας δημόσιους οργανισμούς και ΔΕΚΟ δεν θα επιβαρυνθεί η ήδη διογκούμενη ανεργία; Αυτό δεν θα έχει σαν αποτέλεσμα να στερέψει παντελώς η ροή χρήματος στην αγορά και να επιταχυνθεί η ύφεση;
Θα μπορούσαμε να παραφράσουμε αυτό το ερώτημα ως εξής: Δεν θα αποτελούσε λοιπόν λύση της κρίσης να διορίσουμε ένα εκατομμύριο επιπλέον δημοσίους υπαλλήλους για να πέσει περισσότερο χρήμα στην αγορά και να ανακοπεί η ύφεση; Δυστυχώς από αυτούς που θέτουν αυτό το ερώτημα διαφεύγει το γεγονός πως το ίδιο το δημόσιο δεν παράγει πλούτο αλλά αντλεί τα έσοδά του είτε από δανεισμό είτε από την φορολογία του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα. Δεδομένου ότι η πρώτη στρόφιγγα στέρεψε μένει η δεύτερη. Αλλά η υπέρμετρη φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, για να αμείβονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, οδηγεί είτε σε μετανάστευση των επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες είτε σε διακοπή της λειτουργίας τους. Η μόνη μας λοιπόν λύση είναι η μείωση του μεγέθους του δημοσίου, έστω και με απολύσεις, ώστε να μπορέσουν να μειωθούν άμεσα οι φόροι, να παραμείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα και να έρθουν και νέες, να οδηγηθούμε δηλαδή σε ανάπτυξη του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα που θα απορροφήσει –αναπτυσσόμενος- και την ανεργία.

Προϋπολογισμός 2011: Η επόμενη μέρα

Το "Forum για την Ελλάδα" διοργανώνει αύριο, Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου, στον πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς στις 18.30, εκδήλωση-ημερίδα με θέμα: "Προϋπολογισμός 2011: Η επόμενη μέρα."

(Λόγω της απεργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς, το Forum για την Ελλάδα φρόντισε να παρέχεται δωρεάν πρόσβαση σε χώρο στάθμευσης για όσους επιθυμούν να παρευρεθούν στην εκδήλωση με δικό τους μέσο.)

Η εκδήλωση θα μεταδοθεί και ζωντανά από το internet (video-stream) από την ιστοσελίδα http://www.forumgreece.tv/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

18:30 ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ
18:45 ΕΝΑΡΞΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ – ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
Γιώργος Αναστασόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος «Forum για την Ελλάδα»
Συντονιστής και παρουσιαστής: Τάκης Μίχας, Δημοσιογράφος

19:00 Χαιρετισμός από την Πρόεδρο της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» Ντόρα Μπακογιάννη

19:10 Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Πρόεδρος του «Forum για την Ελλάδα» Ομιλία με θέμα «Η αναζήτηση αυτοσεβασμού, σε μια προοπτική κατάρρευσης»

19:25 Παναγιώτης Γεννηματάς, Επίτιμος Αντιπρόεδρος Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στο Λουξεμβούργο. Ομιλία με θέμα «Μετά τον προϋπολογισμό»

19:40 Τρύφων Κολλίντζας, Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ομιλία με θέμα «Η κοινωνία των εντός και εκτός συστήματος»

19:55 1ος Κύκλος Ερωτήσεων και συζήτησης

20:10 Βύρων Νικολαΐδης, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ομίλου PeopleCert
Ομιλία με θέμα: «Τα νούμερα δεν βγαίνουν… Ζητείται επειγόντως Όραμα!»

20:25 Ιωάννης Παπαδόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος “Attica Ventures”
Ομιλία με θέμα: «Η λέξη Προϋπολογισμός να γράφεται με τρία Άλφα»

20:40 Νικόλαος Χαριτάκης, Επίκουρος Καθηγητής στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο

20:55 2ος Κύκλος Ερωτήσεων και συζήτησης

21:00 ΛΗΞΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ – ΗΜΕΡΙΔΑΣ
Ακολουθεί Cocktail, Light Buffet

Χρήσιμα links:

Χάρτης πρόσβασης στην εκδήλωση
Πολυχώρος "Αθηναΐς"
Forum για την Ελλάδα
Τηλεοπτική ζωντανή μετάδοση

Η δική μας αριστερά

Η λογική της αριστεράς στην Ελλάδα στηρίζεται ακριβώς στην βία και την ιδεολογική της απενοχοποίηση (17Ν, Σταμουλοκολάδες, Δεκεμβριανά, νεκροί Marfin  κλπ κλπ)

Ευρω-επέτειος

Σαν σήμερα το 1995: Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης «βαφτίζουν» το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα «ευρώ».

Ίσως η κίνηση που χαρακτηρίζεται από την μεγαλύτερη "προχειρότητα" και "ερασιτεχνισμό" στην σύγχρονη ιστορία των πιό προηγμένων και οργανωμένων -υποτίθεται- χωρών της Ευρώπης.  Μια καθαρά πολιτική κίνηση, έντονα παρορμητική και συναισθηματική, η οποία ουδέποτε υποστηρίχθηκε από μια ενιαία οικονομική πολιτική, ούτε από μια μεθοδευμένη πορεία ομοσονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς η πολιτική ατολμία των ηγετών της ΕΕ δικαίωσε τον Νομπελίστα οικονομολόγο Milton Friedman ο οποίος το 2001 (όταν πρωτοκυκλοφόρησε το ευρώ) προέβλεπε στην Wall Street Journal:

"You know, it's an ironic thing in a way, the euro was adopted really for political purposes, not economic purposes, as a step toward the myth of the United States of Europe. In fact I believe its effect will be exactly the opposite."

Και το 2005 σχολίασε σε συνένεταυξή του στο New Perspectives Quarterly Magazine:
"The euro is going to be a big source of problems, not a source of help. The euro has no precedent. To the best of my knowledge, there has never been a monetary union, putting out a fiat currency, composed of independent states. There have been unions based on gold or silver, but not on fiat money—money tempted to inflate—put out by politically independent entities."

για να καταλήξει λέγοντας: "You have locked yourselves together and thrown away the key."

Τρώες

Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--

Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1905)

O τζίτζικας και ο μέρμηγκας

“Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει την φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του.
Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από την φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετάφερε στην φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για το μυρμήγκι. Εργαζόταν από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου.
Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι, ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από την φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυκτα. Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. Τι όλη μέρα δηλαδή, την μισή μέρα αφού όπως είπαμε ξυπνούσε το μεσημεράκι.
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα τον δέντρων ένα-ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στην γη.
Το μυρμήγκι έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα αφού όλα τα φύλλα, όπως είπαμε, είχαν ξεραθεί. Μην αντέχοντας άλλο την πείνα, πήγε στον γείτονα του, το μυρμήγκι, και του είπε:
- Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά.
- Καλά, όλο το καλοκαίρι τι έκανες; Ρώτησε το μυρμήγκι.
- Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.
- Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις. Είπε το μυρμήγκι και γύρισε να δει κάτι αργοπορημένα πουλιά που πετούσαν προς το νότο.”

Ο Αίσωπος στο τέλος του διδακτικού του μύθου, αφήνει στον αναγνώστη να μαντέψει τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η τύχη στον άφρονα τζίτζικα. Και δίχως να υπάρχει η ελπίδα κάποιου από μηχανής Θεού, που θα παρέμβει για να διασώσει τον δυστυχή μελλοθάνατο.

Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Ο μοίρα του σύγχρονου νεοέλληνα θα μπορούσε αναμφίβολα να ταυτισθεί με αυτήν του τραγικού τζίτζικα. Σπατάλησε τέσσερα ολόκληρα πλαίσια στήριξης και δεκαετίες επιδοτήσεων σε ανόητες παρεμβάσεις βιτρίνας και επιπλέον δανείσθηκε και μερικές ακόμη δεκάδες δις για να συντηρήσει τον νεόκοπο καταναλωτισμό που δημιούργησε ο πακτωλός των Ευρωπαϊκών κονδυλίων σύγκλισης.

Παράλληλα διαμόρφωσε την περίφημη πλέον «προοδευτική» κουλτούρα, εκτρέφοντας την θρασύτητα, τον ωχαδερφισμό και τον κρατισμό και υπό το πρόσχημα της μεταπολιτευτικής «απελευθέρωσης» από τα δεσμά του κράτους της δεξιάς, διέλυσε θεσμούς, ήθη και αξίες. Ανέδειξε τα ελαττώματα της φυλής ως αρετές και την λαμογιά ως σύγχρονο ιδανικό , αποθεώνοντας τον υλισμό και την λογική της ελάσσονος προσπάθειας.

Και μη αρκούμενος στην ηθική του κατάπτωση ο νεοέλληνας διέσυρε το όνομα του και την ιστορία του, συμπεριφερόμενος ως αφερέγγυος συνεταίρος και κοινός απατεωνίσκος ως προς τους πολίτες της Ευρώπης που μοιράσθηκαν μαζί του εκτός από το πορτοφόλι τους το όραμα ενός κοινού μέλλοντος, εκμεταλλευόμενος την αφέλειά τους και την, ασυγχώρητη, εμπιστοσύνη που του έδειξαν.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά υποθήκευσε οικονομικά το μέλλον των ίδιων του των παιδιών! Διότι δεν αρκέστηκε μόνο στην άφρονα κατασπατάληση των επιδοτήσεων και πλαισίων στήριξη που του εμπιστεύθηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι του, αλλά για να συντηρήσει τις ακόρεστες καταναλωτικές του ορέξεις προχώρησε σε αλόγιστο δανεισμό τεραστίων ποσών, μεταφέροντας τις υποχρεώσεις αποπληρωμής των στις επόμενες γενιές.

Οποία ντροπή και κατάπτωση να κατακρεουργείς το μέλλον των ίδιων σου των παιδιών! Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς σε αρχαιοελληνικές τραγωδίες και σε μυθολογικές περιγραφές για να συναντήσει αντίστοιχες τραγικές φιγούρες σαν της Μήδειας που θανατώνει τα παιδιά της με τα ίδια της τα χέρια.

Και μετά το «φονικό» ο νεοέλληνας ξεχύνεται αλαλάζων στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για τα σκληρά μέτρα που του επιβάλλουν οι ξένοι δανειστές του, για το ότι ουσιαστικά δηλαδή του τερματίζουν την περίοδο της κραιπάλης με τα δανεικά και του ζητάνε μάλιστα, οι αθεόφοβοι, να πληρώσει και τον λογαριασμό του!

Λαϊκή δεξιά και παραδοσιακή αριστερά ανταμώνουν πλέον σε κοινούς αγώνες κατά των ξένων μονοπωλίων και των τοποτηρητών τους για μια νέα «εθνικά υπερήφανη» πολιτική. Συνεχίζουν δηλαδή το θεάρεστο έργο τους της καταστροφής της χώρας σκάβοντας με τα ίδια τους τα χέρια τον τάφο που θα σαβανώσουν ένα ολόκληρο έθνος. Ένα έθνος που ναρκωμένο υπνοβατεί στο δρόμο προς την καταστροφή.

Καλέ μου τζίτζικα… το παραμύθι σου έλαβε τέλος…

Απορία

Γιατί ο μηνιαίος μισθός των 1800 ευρώ των ΔΕΚΟ θεωρείται απο την κυβέρνηση "no touch", ενώ αυτός των 700 ευρώ του ιδιωτικού επιδέχεται περικοπής;
Μήπως αφορούν πολίτες που ζουν σε διαφορετικές χώρες;

Σαν σήμερα;

Επιλεκτική ευαισθησία.
Πράγματι...

Σε κάνει να αναρωτιέσαι
πως η μνήμη των ανθρώπων λειτουργεί
με φωτεινές ή σκοτεινές διαλείψεις
τροφοδοτούμενες από ιδεολογικά ιερατεία
σταλινικών εμπνεύσεων
οπλίζοντας τα χέρια άβουλων ανδρείκελων
με θρησκευτικό φανατισμό
αδιέξοδων ιδεοληψιών
κοινών δολοφόνων
ψυχών και σωμάτων.

Χτίζουν με όνειρα
- ελπίδων -
νέων
ιδεολογικές καταβόθρες,
καιάδες νεανικής ακμάδας,
γκιλοτίνες δημοκρατίας,
γκούλαγκ λόγου,
κρεματόρια ελευθερίας...

Με μια μολότωφ
έκαψαν την ψυχή μας!

Αν η εργασία ήταν επιλογή μας

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Πριν μερικούς μήνες βρέθηκα στην μακρινή Σαγκάη. Το πρώτο βράδυ του ταξιδιού επιστρέφοντας από το δείπνο μου στο ξενοδοχείο, θα ήταν περασμένες 11.00, με έκπληξη παρατήρησα πολλά μικρά καταστήματα να είναι ανοικτά σε αντίθεση με τα πολυκαταστήματα που ήσαν κλειστά. Ζητώντας από τον τοπικό μου συνεργάτη να μου εξηγήσει το φαινόμενο αυτός μου απάντησε πως "τώρα είναι η ευκαιρία να βγάλουν μεροκάματο και οι μικροί"! Στη συνέχεια με ενημέρωσε πως όλοι είναι ελεύθεροι να δουλεύουν όποτε θέλουν και πως τα μεγάλα καταστήματα είναι κλειστά διότι δεν τα συμφέρει να καταβάλουν λειτουργικά έξοδα για τους λίγους νυχτερινούς πελάτες οι οποίοι όμως είναι αρκετοί για να συντηρήσουν πολλά μικρά οικογενειακά καταστήματα.

Αντίστοιχο καθεστώς παρατήρησα και στην μετα-σοβιετική Ρωσία όπου τα καταστήματα λειτουργούν επτά μέρες την εβδομάδα, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.

Φυσικά, όλα αυτά θεωρούνται ταμπού στην χώρα μας, η οποία έχει επιβάλλει στην αγορά ένα καθεστώς βίαιης υποχρεωτικής αργίας με πρωτεργάτη το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα αριστερά (κι όχι μόνο) συνδικαλιστικά όργανα, των οποίων οι εκπρόσωποι έχουν τόση σχέση με την εργασία όση ο διάβολος με το λιβάνι. Όταν μάλιστα κάποια επιχείρηση τολμήσει να λειτουργήσει παίρνουν το νόμο στα χέρια τους επιβάλλοντας με την βία τις αναχρονιστικές, αντιπαραγωγικές δοξασίες τους.

Τον μεσαίωνα αριστερού σκοταδισμού που βιώνει η Ελλάς και τον μακάριο ύπνο των εμπνευστών του έρχεται να διακόψει η επερχόμενη οικονομική χρεοκοπία στην οποία μας οδηγούν αυτές ακριβώς οι νοοτροπίες και πρακτικές. Σαν, μάλιστα, να μην συμβαίνει τίποτα όλοι τούτοι οι υπέρμαχοι των ανελεύθερων ιδεοληψιών τσιρίζουν σαν υστερικοί όταν τίθεται θέμα απελευθέρωσης και εκσυγχρονισμού του καθεστώτος εργασίας των καταστημάτων. Εστιάζουν μάλιστα την επιχειρηματολογία τους σε δύο βασικά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τις αναχρονιστικές δοξασίες τους:

Πρώτον, πως τάχα θύματα μιας τέτοιας ρύθμισης θα είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα κληθούν να εργασθούν περισσότερες ώρες και

Δεύτερον, πως τάχα οι πολυεθνικές θα καταπιούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Το πρώτο επιχείρημά τους αποτελεί ένα βλακώδες σόφισμα αφού έτσι δείχνουν ή να αγνοούν την υφιστάμενη εργατική νομοθεσία είτε να αμφισβητούν την δυνατότητα εφαρμογής της. Είναι προφανές πως αύξηση των βαρδιών θα σημαίνει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, που θα αποτελέσει ευλογία για τον μαστιζόμενο από ανεργία ιδιωτικό τομέα.

Όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημά τους, αποτελεί αντικείμενο σαρκασμού το όψιμο ενδιαφέρον των κρατικοδίαιτων αργόμισθων συνδικαλιστών για τις ιδιωτικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι οποίες, και με βάση την εμπειρία του εξωτερικού, τίποτα δεν έχουν να χάσουν από τα πολυκαταστήματα σε καθεστώς ελεύθερου ωραρίου, αλλά, αντίθετα, έχουν πολλά να κερδίσουν αξιοποιώντας το ισχυρό όπλο των μειωμένων λειτουργικών εξόδων που διαθέτουν. Φυσικά, αυτά ισχύουν για επιχειρηματίες που επιθυμούν να εργασθούν και όχι για όσους φοβούνται μην χάσουν το μεσημεριανό τους "ραχάτι"!

Η απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων θα οδηγήσει άμεσα, ιδίως εν μέσω κρίσης, σε:

- Αύξηση του τζίρου της αγοράς, δίνοντας το φιλί ζωής σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Το ελεύθερο ωράριο θα ενισχύσει την κατανάλωση όχι μέσω της αύξησης πωλήσεων των βασικών αγαθών (αυτά ούτως ή άλλως θα αγορασθούν) αλλά μέσω "πρόσθετων" συναλλαγών οι οποίες, απλά, δεν εκτελούνται σήμερα διότι δεν υπάρχει η έκθεση του καταναλωτή στην αγορά.

- Απελευθέρωση δυνάμεων ανταγωνισμού που αποτελούν την κινητήριο δύναμη της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.

- Άμεση μείωση της ανεργίας μέσω της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Συγκεκριμένα, αν μόνο το 20% των επιχειρήσεων επιλέξει να επεκτείνει το ωράριο του κατά 4 ώρες ημερησίως σε εβδομαδιαία βάση εργασίας, με ελάχιστη απασχόληση ενός μόνος υπαλλήλου, θα προσφερθούν στην αγορά 120.000 περίπου νέες θέσεις εργασίας ισοδυνάμου πλήρους απασχόλησης!

- Βελτίωση του επιπέδου εξυπηρέτησης των πολιτών οι οποίοι θα μπορούν να προγραμματίσουν καλύτερα τον χρόνο τους αφού πλέον θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν αυτοί το πότε θα ψωνίζουν.

- Περισσότερα έσοδα για το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία από τους φόρους που θα προκύψουν από την αύξηση του τζίρου των καταστημάτων αλλά και τις εργοδοτικές εισφορές που θα προκύψουν από τις νέες προσλήψεις.

Και όλα αυτά θα συμβούν χωρίς καμία δημόσια δαπάνη!

Μόνο με μια απλή νομοθετική ρύθμιση που θα απελευθερώνει άμεσα και πλήρως τα ωράρια λειτουργίας καταστημάτων!

------------------------
* Ο Δρ. Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλος (ganas@forumgreece.gr) είναι Διευθύνων Σύμβουλος στο Forum για την Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

"Συμβαίνει Τώρα"

Ο Γ. Αναστασόπουλος στην τηλεόραση της ΝΕΤ, στην εκπομπή "Συμβαίνει Τώρα" με τη δημοσιογράφο Μαρία Σαράφογλου. (Δευτέρα 22/11/10, 10.50 πμ)

Καλό μας ταξίδι

Nick Gonzalez, "Wild Sea", Painting, Acrylics on canvas, 2008

Υπάρχουν στιγμές που ο κάθε ένας μας μοιράζεται λίγο χρόνο με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι οι σπάνιες αυτές στιγμές που σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις με την ίδια σου την ψυχή. Η συνάντηση αυτή δεν είναι πάντοτε ομαλή. Μπορεί να δεις πράγματα που θα τρομάξεις, να νοιώσεις αισθήματα που θα σε κάνουν να κλάψεις γοερά. Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα φίλος με τον ίδιο σου τον εαυτό...Με τις προσδοκίες σου, τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου, ακόμη και τις ίδιες σου τις αρχές.

Μετά από κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Αποφάσεων που σημαδεύουν μια ολόκληρη ζωή. Αποφάσεων που οδηγούν σε μεγάλες ρήξεις ή σε μεγάλους συμβιβασμούς. Αποφάσεων που συμπαρασύρουν στην δίνη της ιστορίας εμπειρίες και ελπίδες μιας ολόκληρης ζωής και διαμορφώνουν ένα καινούργιο μέλλον, μια νέα αρχή.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που γεννούν τους μεγάλους ηγέτες ή καταδικάζουν στην αφάνεια τους συμβιβασμένους. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που επιλέγει κανείς τα ήρεμα, μα τελματωμένα, νερά του λιμανιού ή παίρνει το ρίσκο να σαλπάρει στον αβέβαιο μα σαγηνευτικό ωκεανό. Σ' ένα ταξίδι που μπορεί να οδηγήσει στην άβυσσο. Σ' ένα ταξίδι που μπορεί όμως κάλλιστα να οδηγήσει σε νέες "Ιθάκες" δωρίζοντας στον τολμηρό ταξιδευτή τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις θύμισες για τις οποίες αξίζει να επενδύσει κανείς μια ολόκληρη ζωή. Κι αν έχει την τύχη να ανακαλύψει κι ένα "νέο κόσμο" θα χαράξει την πορεία που, για γενιές ολόκληρες, θ' ακολουθούν οι ταξιδευτές του μέλλοντος.

Ένα τέτοιο ταξίδι ξεκινάει αύριο. Το σκαρί είναι μικρό και τα εφόδια λιγοστά. Και στο ανοιχτό πέλαγο, εκεί που σε λίγο θ' αρμενίζουμε, υπάρχει σκοτεινιά και φουρτούνα μεγάλη. Το πλήρωμα είναι έτοιμο κι αποφασισμένο. Και η καπετάνισσα έμπειρη και ψυχωμένη. Όλοι το νοιώθουμε: Αυτό το ταξίδι δεν θα 'ναι σαν τα άλλα. Θα βρεθούμε γρήγορα σε ανεξερεύνητα νερά, σε απάτητα μονοπάτια, σε θεριεμένα κύματα και σκοτεινούς υφάλους δίχως φάρο. Πυξίδα μας οι αρχές μας, κουράγιο μας η αναμονή του προορισμού, ελπίδα μας το χάραμα που ο ήλιος θα διαπεράσει τα σκοτεινά σύννεφα που αγκαλιάζουν μόνιμα πια ολάκερη την πατρίδα μας.

Έφτασε η ώρα. Σε λίγο η σημαία της ελευθερίας θα κυματίζει στο μεσιανό κατάρτι. Σε λίγο η άγκυρα που μας συνδέει με το παρελθόν θα σηκωθεί. Σε λίγο τα πανιά θ' ανοίξουν για να δοκιμασθεί η αντοχή τους στο λυσσασμένο άνεμο. Σε λίγο θα βρισκόμαστε μεσοπέλαγα αρμενίζοντας στο μεγάλο ταξίδι της ανατροπής. Σε λίγο η ζωή μας θα χτυπάει στους ρυθμούς μιας διαρκούς μάχης. Σε λίγο σαλπάρουμε.

Καλό μας ταξίδι "σύμμαχοι"!

21 Νοεμβρίου...ξεκινάμε!

Όλοι μαζί, την Κυριακή να κάνουμε να χωρέσει όλη η Ελλάδα στο Badmington!

Το ζητούμενο μιας νέας πορείας

Η εκλογική συντριβή της ΝΝΔ δεν αποτελεί απλά μια ακόμη ήττα της.
Διαλύεται ο παραταξιακός ιστός σε όλη τη χώρα, ενώ πόλεις προπύργια της παράταξης για 24 χρόνια (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) καταρρέουν.  Μεγάλα τμήματα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της (μικρομεσαίοι, επαγγελματίες, επιχειρηματίες) την εγκαταλείπουν συντεταγμένα.

Η ήττα του συστήματος Σαμαρά έρχεται μάλιστα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση πλήττει ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τα σκληρότερα οικονομικά μέτρα που γνώρισε η χώρα μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο! Και με μια αντιπολίτευση που επέλεξε να εναντιωθεί σε αυτά τα μέτρα ώστε να αποφύγει το πολιτικό κόστος και να αποκομίσει μικροκομματικά ωφέλη!

Και παρ' όλα αυτά ηττάται κατά κράτος.

Η ΝΔ έχει μπει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.

Το ζητούμενη πια δεν είναι η αναστροφή της καταστροφικής πορείας συρρίκνωσης που επέλξε και υλοποιεί συνειδητά η ηγεσία της ΝΔ.

Το ζητούμενο πλέον είναι η ενδυνάμωση του νέου κυοφορούμενου κεντροδεξιού πολιτικού οργανισμού, που ξεκινά στις 21 Νοεμβρίου, ώστε να αποτελέσει το νέο πόλο εξουσίας που θα συσπειρώσει τις ευρύτερες δυνάμεις της φιλελεύθερης παράταξης.

Περιφερειάρχου ψήφου κριτήριον

" Η δυστυχία αυτού του κόσμου είναι ότι οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση ενώ οι έξυπνοι γεμάτοι αμφιβολίες."Ο ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι

...Εξ ου κι ανερυθρίαστα όχι μόνο θέτουν υποψηφιότητα αλλά ζητούν να τους ψηφίσουμε κι' όλας!

Θα επικρατήσει έστω η όποια στοιχειώδης αξιοπρέπεια των ψηφοφόρων ή, οδεύοντας προς την κάλπη, θα τεθούν οι συνειδήσεις σε καραντίνα, επιτρέποντας την υποταγή της επιλογής τους στην ξεδιάντροπη λογική των φιλο-πτωχευτικών αντιμνημονιακών κραυγών;

Η αυτοχειρία αποτελεί ενίοτε μια κάποια λύση...ιδιαιτέρως προσφιλή σε φανατικές θρησκευτικές κοινότητες (αιρετικές κοινότητες, μάρτυρες τζιχάντ), σε φασιστικές κοινωνίες (καμικάζι) ή σε ομάδες που ενεργούν υπό ψυχολογική πίεση (χορός του Ζαλόγγου).

Το φαινόμενο δεν έχει παρατηρηθεί ακόμη σε περιφερειακές εκλογές. Για όλα πάντως υπάρχει η πρώτη φορά!...Και μετά θα φταίνε (ξανά) οι πολιτικοί!

θα είμαστε όλοι εκεί!

Προσκλητήριο σάλπισμα!

Η μάχη για την Κρήτη κερδήθηκε!

Στις 21 Νοεμβρίου ξεκινά ο "πόλεμος"...

Υπάρχει ελπίδα;

Τι μας διδάσκει η σύγχρονη διαχείριση κρίσεων

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

"Το να ξυπνάς νωρίς δεν επισπεύδει το χάραμα." αναφέρει μια παλιά Μεξικανική παροιμία.
Η ανυπομονησία πριν ένα κρίσιμο συμβάν είναι γεγονός πως δεν επιταχύνει την έλευσή του. Και είναι σίγουρο πως βρισκόμαστε σήμερα σε ένα τέτοιο σημείο, που και διάχυτη είναι η ανυπομονησία για τις επερχόμενες εξελίξεις αλλά και αισθητή η προσμονή για το έναυσμα που θα σηματοδοτήσει ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Στον κόσμο των μαθηματικών το σημείο αυτό ονομάζεται "σημείο καμπής" (singularity point). Ένας άλλος δόκιμος επιστημονικός όρος που περιγράφει το φαινόμενο το οποίο βιώνουμε σήμερα είναι αυτός της "ασυνέχειας" (discontinuity).

Στην θεωρία της διαχείρισης κρίσεων μιλάμε, ουσιαστικά, για το σημείο εκείνο που δεν είναι εφικτό να προσδιορίσει κανείς τις επερχόμενες εξελίξεις και η αβεβαιότητα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον εκτινάσσεται στο άπειρο. Ή έκβαση των γεγονότων μπορεί να είναι ιδιαίτερα θετική ή απόλυτα αρνητική έως καταστροφική. Συνήθως οι πιθανότητες για μια θετική ή αρνητική εξέλιξη μοιράζονται στο 50%-50%. Τα ποσοστά αυτά αυξομειώνονται ανάλογα με την προετοιμασία για την διαχείριση της κρίσης. Την προετοιμασία που έχει προηγηθεί, φυσικά, κατά την διάρκεια της περιόδου ηρεμίας, πριν την εκδήλωση της κρίσης. Η ύπαρξη κατάλληλης προετοιμασίας αυξάνει τις πιθανότητες υπέρ μιας θετικής έκβασης της κρίσης, ενώ μια ανεπαρκής ή ελλιπής προετοιμασία αυξάνει, προφανώς, τις πιθανότητες υπέρ μιας αρνητικής έκβασης της κρίσης. Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας, θα οδηγήσει στην συνειδητοποίηση του ότι: Με σωστό σχεδιασμό, μπορεί να υπάρξει και η θετική πλευρά σε μία κρίση.

Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα ακριβώς σε ένα τέτοιο σημείο καμπής. Και δυστυχώς στην προηγηθείσα περίοδο ηρεμίας δεν προετοιμάσθηκε επαρκώς. Αντιθέτως, μάλιστα, αγνόησε επιδεικτικά όλα τα πρόδρομα συμπτώματα τα οποία έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου προ της επερχόμενης κρίσης. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της ανεπάρκειάς μας -κατά τα προηγούμενα έτη- και της πολιτικής αδυναμίας του αποτελεσματικού χειρισμού της τρέχουσας κρίσης από το σύνολο της υφιστάμενης πολιτικής ηγεσίας παραθέτουμε τα χαρακτηριστικά της κρίσης ενός οργανισμού (οργανισμός= άτομο, εταιρεία, χώρα. Στην περίπτωσή μας βιώνουμε την τρίτη περίπτωση, μια κρίση σε εθνικό επίπεδο):

1. Είναι κλιμακούμενη σε ένταση.

2. Καταλήγει σε στενό έλεγχο του οργανισμού από "κυβερνητικά" όργανα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Στην περίπτωσή μας μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και φυσικά τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης)

3. Παρεμβαίνει στις συνήθεις λειτουργίες του οργανισμού. (Ήδη βιώνουμε αυτό το χαρακτηριστικό αφού η συνήθης λειτουργία της αγοράς έχει απορρυθμιστεί και σε πολλές περιπτώσεις παραλύσει, ενώ ολόκληρες κοινωνικές ομάδες αλλάζουν βιαίως τρόπο ζωής και καθημερινές συνήθειες)

4. Διακινδυνεύει την θετική δημόσια εικόνα του οργανισμού. (Εδώ και μήνες η χώρα μας διαπομπεύεται δημοσίως και παγκοσμίως)

5. Ζημιώνει και τραυματίζει με κάθε τρόπο την διάθεση των προϊόντων (υπηρεσιών) του οργανισμού. (Είναι γνωστές οι επιπτώσεις της κρίσης στην μείωση του τουριστικού κύματος προς την χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα οι ελληνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη καχυποψία στις όποιες διεθνείς τους συναλλαγές)

Όπως και η κάθε κρίση, έτσι και η δική μας, εξελίσσεται σε 4 φάσεις (τα επονομαζόμενα "Στάδια της Κρίσης"):

Αρχικά βιώνουμε το "Στάδιο προδρόμων συμπτωμάτων" (Prodromal crisis stage). Είναι η περίοδος πριν το 2009, όπου μπορούσε κανείς να εντοπίσει μόνον τα διάσπαρτα πρόδρομα συμπτώματα της επερχόμενης κρίσης. Κάποια από αυτά μπορούσαν να διακριθούν με ευκολία στο ιδιαίτερα αυξανόμενο επίπεδο διαφθοράς του δημοσίου, στην γιγάντωση της ζήτησης των πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικών, στην καταπάτηση ελευθεριών από συντεταγμένες κοινωνικές ομάδες (μπλόκα, καταλήψεις κλπ), στις εκθέσεις διεθνών οργανισμών που καταδείκνυαν τον αλόγιστο κρατισμό και την αδιανόητη σπατάλη δανεικών κονδυλίων ή ευρωπαϊκών προγραμμάτων στήριξης και επιδοτήσεων καθώς και στα άρθρα και στις δηλώσεις ολίγων τολμηρών πολιτών οι οποίοι αυτομάτως στιγματίζονταν ως "αδίστακτοι και αιμοδιψείς νεοφιλελεύθεροι" και ρίπτονταν στην πυρά της πολιτικής απαξίωσης και του προσωπικού ευτελισμού.

Στην συνέχεια περνάμε στο "Στάδιο κορύφωσης της Κρίσης" (Acute crisis stage). Στο σημείο αυτό βρεθήκαμε ουσιαστικά στην αρχή του 2010 όταν η χώρα αντιμετώπισε την πρακτική αδυναμία πληρωμών οδηγούμενη στο χείλος του γκρεμού της χρεοκοπίας. Η παρέμβαση της ΕΕ και του ΔΝΤ οριοθετεί και τεχνικά το σημείο κορύφωσης της κρίσης. Είναι ακριβώς το σημείο που βρισκόμαστε και σήμερα αφού η χρεοκοπία δεν έχει ακόμη αποφευχθεί (σύμφωνα με τους δείκτες CMA η Ελλάδα μέχρι και τον Νοέμβριο του 2010 φιγουράρει πρώτη στην λίστα των υπό χρεοκοπία χωρών, παγκοσμίως, με πιθανότητα χρεοκοπίας 52,72%.). Η εφαρμογή όλων των μέτρων που προβλέπονται από το σχέδιο διάσωσης (το γνωστό μνημόνιο), η ειλικρινής (και όχι προσχηματική) εισαγωγή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και η μείωση του μεγέθους τους υπερτροφικού και σπάταλου ελληνικού κράτους, αποτελούν, ουσιαστικά, μονόδρομο για να μπορέσουμε να περάσουμε το γρηγορότερο δυνατόν στην επόμενη φάση:

Το "Στάδιο Επιπτώσεων" (Chronic crisis stage) αποτελεί μια χρονική περίοδο, απροσδιόριστη προς το παρόν, όπου η χώρα μας θα "πληρώνει" την τιμωρία της για το αμάρτημα του ασύστολου δανεισμού και της κατασπατάλησης των ποσών αυτών σε καταναλωτικές και μη αναπτυξιακές δαπάνες. Οι επιπτώσεις αυτές θα περιλαμβάνουν υψηλά επίπεδα ανεργίας, πτώση της αγοραστικής αξίας του εισοδήματος των πολιτών, μείωση βιοτικού επιπέδου, παρατεταμένη ύφεση και κοινωνική δυσφορία που πιθανότατα να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές.

Τέλος, το "Στάδιο Επιπτώσεων" θα το διαδεχθεί το "Στάδιο Επίλυσης" (Crisis resolution stage), όπου η οικονομική και κοινωνική ζωή θα ομαλοποιηθούν ξανά, η ανάπτυξη θα επανέλθει μειώνοντας την ανεργία, αυξάνοντας το εισόδημα των πολιτών και ενισχύοντας την αίσθηση ευημερίας, η οποία δεν θα στηρίζεται πλέον στα ξύλινα πόδια των δανεικών, αλλά στην συνετή διαχείριση του λιτού -πλέον- δημόσιου τομέα και στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες αυτού του τόπου.

Στην χώρα μας δυστυχώς περισσεύουν οι επί παντός επιστητού ειδικοί που διαθέτουν γιατρικά "δια πάσα νόσο και ασθένεια". Υπόσχονται ανώδυνη και ταχεία έξοδο από την κρίση παραγνωρίζοντας τα όποια χαρακτηριστικά της, επενδύοντας στον πόνο και την απογοήτευση των πολιτών, στην φυσική αδράνεια προς το ξεβόλεμα και στην επί δεκαετίες περιτέχνως διαμορφωθείσα κρατικιστική νοοτροπία.

Μιλούμε για πολιτικούς ηγέτες-λαϊκιστές (ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΝ κλπ "δημοκρατικές" δυνάμεις), που περιενδύονται τον χιτώνα των "αντιμνημονιακών". Και όπως αναφέρει και ο Μάριος Πλωρίτης: "Έτσι, στήνεται και τρανεύει και μακροημερεύει η Μεγάλη της Λοβιτούρας Σχολή, όπου αλληλοδιδάσκονται πολιτεία και πολίτες, μανδαρίνοι και παρίες, προνομιούχοι και πληβείοι ¬ και όπου όλοι οι «ι-σμοί» (κομματικοί, ιδεολογικοί κτλ.) περιενδύονται το μέγα άμφιο του εκφαυλισμού..."

Μιλούμε για πολιτικούς ηγέτες-λαϊκιστές (ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΝ κλπ "δημοκρατικές" δυνάμεις), που ως σύγχρονοι σοφιστές, επιδίδονται στη διατύπωση σοφισμάτων, μέσω των οποίων υποστηρίζουν παράδοξες απόψεις, παραβιάζοντας συγκαλυμμένα τους νόμους της λογικής. Βλέπετε, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα ουδέποτε η χώρα μας δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τους "ευκαιριακούς εμπορίσκους ελπίδων" αντί "ευτελούς τιμήματος".

Η ανάλυση που παρατέθηκε ανωτέρω αποδεικνύει πως η πραγματική ελπίδα βρίσκεται μόνο στον επίπονο δρόμο της αρετής (αυτόν δηλαδή των οδυνηρών μα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και της δραστικής μείωσης του κράτους) και όχι στον εύκολο δρόμο της κακίας (των εύκολων και ευχάριστων "λύσεων"). Ιδίως όταν η εύκολη λύση προσφέρεται από όλους αυτούς τους κρατικοθρεμμένους πολιτικούς, συνδικαλιστές και "εθνικούς" προμηθευτές, που εξέθρεψαν την αρρωστημένη νοοτροπία που οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια την χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Για όλους αυτούς προτείνουμε την σύσταση του Αυστριακού φιλοσόφου Ludwig Wittgenstein: "Για ό,τι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει, καλύτερα να μένει σιωπηλός."

----------------------------------------
* Ο Δρ. Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλος (ganas@forumgreece.gr) είναι Διευθύνων Σύμβουλος στο Forum για την Ελλάδα (www.forumgreece.gr).

Φθινοπωρινόν Ελεγείον

Faceless Poverty, Painting by Sarojit Mazumdar

Είχε πιά σκοτεινιάσει όταν ο καλοντυμένος κύριος
σηκώθηκε βαριεστημένα από ένα πρόχειρο κατάλυμα
που είχε στήσει κάτω από μια παλιά γέφυρα.
Κανείς δεν πίστευε πως ο γόνος μιας παλιάς
ιστορικής οικογένειας είχε οδηγηθεί στην πτώχευση.
Οι αριστοκρατικοί κύκλοι του γύριζαν την πλάτη αδιάφορα
ενώ οι δανειστές του κατάσχεσαν ήδη όλη του την
κινητή και ακίνητη περιουσία.
Είχε κατασπαταλήσει τους παχυλούς μισθούς του,
δανειζόταν ασύστολα,
ταξίδευε σε όλο τον κόσμο (πάντα πρώτη θέση)
και χάριζε πλούσια δώρα στις όμορφες κυρίες.
Δεν είχε πιά που να πάει.
Κανείς δεν τον περίμενε, κανείς δεν τον νοιαζόταν.
Η φτώχια είχε αγγίξει την ίδια του την ψυχή.
Κοίταξε τα άστρα που τρεμόσβηναν στο φθινοπωρινό σούρουπο.
Το κρύο είχε αρχίζει να γίνεται τσουχτερό.
Δεν είχε πιά καμία ελπίδα.
Δεν του είχε απομείνει ούτε ένα χαμόγελο.
Δεν πίστευε πλέον σε τίποτα.
Έβγαλε αργά το πορτοφόλι του,
το άνοιξε γνωρίζοντας πως ήταν κενό.
Υπήρχε μόνο μια παλιά ταυτότητα.
Την κοίταξε αφηρημένα,
το βλέμμα του έπεσε στο πεδίο εθνικότητα.
Έγραφε με κεφαλαία γράμματα: ΕΛΛΗΝ

Ανδρείκελα

Πόσο επίκαιρο φαντάζει το ποίημα που έγραψε το 1927 ο Κώστας Καρυωτάκης...Λες και το 'γραψε σήμερα για να περιγράψει με την πέννα του την κακομοιριά των πολιτικών ηγεσιών που ταλανίζουν τούτον εδώ τον ευλογημένο τόπο. Απολαύστε το:

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

(Από τη συλλογή Ελεγεία και σάτιρες)

ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πυροτεχνήματα ζωής έκαψαν τον
Γκρίζο ουρανό μέρα
Σαββάτου αλλαγής σημάδια ηρωικής, την
Στιγμή που οι οιωνοί μαραίνονταν και οι
Θάλασσες στέγνωναν, και να που η
Άνοιξη ανθίζει ξανά στων λουλουδιών την αφή
Τότε που οι ερωδιοί επιστρέφουν στα
Δέλτα της ευτυχίας για να χορέψουν
Στροβιλιζόμενοι γύρω από την χαρά της
Προσμονής για την μέρα πού πλησιάζει
Και στους ουρανούς πετούν δίπλα σ’ αγγέλους
Που ψέλνουν τροπάρια ζωής και τα πυροτεχνήματα
Τους κάνουν να λάμπουν με παραμυθένια
Χρώματα χρυσά και ουράνια και μυθικά
Σαν να πετούν για πρώτη φορά
Υπέροχη αρχή, που κάθε στιγμή
Ποθούν να είναι τέτοια, γελώντας
Μαζί με ανθρώπους που κι αυτοί μαθαίνουν να
Πετούν, για πρώτη φορά στ’ αληθινά,
Με πτήσεις ακροβατικές μέσα σε φαράγγια
Στενά και πάνω από θάλασσες
Και πόντους ατελείωτους
Και κει θέλουν να μείνουν το πώς να
Προσγειώνεσαι δεν θέλουν να το ξέρουν
Μαζί μ’ αγγέλους κι ερωδιούς και πυροτεχνήματα
Σ’ ένα χορό αρμονικό μέσα και πάνω από τα
Σύννεφα πιο ψηλά τόσο που ακτίνες του ήλιου
Ζεσταίνουν έτσι που λες και είναι το
Χαμόγελο του ίδιου του Θεού.

------------------------

(από την συλλογή
"Τα δεκατέσσερα παραμύθια"
του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου)


Εκδόσεις CHECKPOINT

"Φορολαγνεία", μια κλασσική σοσιαλιστική συνταγή

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*


"Ο τρόπος να συντρίψουμε τους αστούς είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες της φορολογίας και του πληθωρισμού."

Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοβ-Λένιν

Με νέους φόρους ύψους 5 δις ευρώ ετοιμάζεται η κυβέρνηση να υποδεχθεί το νέο έτος. Την ίδια στιγμή που η ίδια αδυνατεί, ή δεν επιθυμεί, να ελέγξει το μέγεθος του αντιπαραγωγικού κεντρικού κράτους καθώς και τις προκλητικές επιδοτήσεις των αδηφάγων ΔΕΚΟ και των πάσης φύσεως σπάταλων κρατικών φορέων, ινστιτούτων και λοιπών παρασιτικών, κατά το πλείστον, οργανισμών.

Γίνεται αντιληπτό και στον πιο αδαή παρατηρητή πως όλη η εφευρετικότητα των κυβερνητικών εγκεφάλων εξαντλείται στην επινόηση νέων φόρων (μέχρι και φόρο πολυτελείας για την κλασσική πίττα με γύρο μηχανεύθηκαν οι "αθεόφοβοι", με πρόσχημα τάχα ότι η κατανάλωση του παραδοσιακού και ευτελούς αυτού εδέσματος παχαίνει!).

Η επιμονή των κυβερνητικών "σαϊνιών" στη φορολογία έρχεται απλά να επιβεβαιώσει την συνέπεια στην σοσιαλιστική τους παιδεία και την κρατικιστική τους νοοτροπία. Όσοι μάλιστα κατηγορούν τα κυβερνητικά "green-boys" για νεοφιλελεύθερες πολιτικές πλανούνται οικτρά. Και τούτο διότι η υπέρμετρη φορολογία υπήρξε πάντοτε και διαχρονικά το ευαγγέλιο των κρατιστών και των σοσιαλιστών. Αντίθετα, η μείωση της φορολογίας αποτέλεσε και αποτελεί την αιχμή του δόρατος των φιλελεύθερων πολιτικών.

Οι νέοι φόροι, που έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά φόρων που θεσπίσθηκαν στο 2010, αποτελούν το "σχοινί" της κρεμάλας στην οποία οδηγούν επιχειρήσεις και μικρομεσαίους, μισθωτούς και συνταξιούχους οι σύγχρονοι δήμιοι της οικονομίας μας, οι σοσιαλιστές. Λαμβάνοντας υπ' όψιν το ελκυστικό φορολογικό περιβάλλον των γειτονικών μας χωρών και το καθεστώς της ελεύθερης διακίνησης επιχειρήσεων και κεφαλαίων εντός ΕΕ, γίνεται άμεσα αντιληπτό σε κάθε πολίτη πως μιλούμε για μια αυτοκτονική οικονομική πολιτική.

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι νόημα έχει πλέον να επιχειρεί κανείς στην Ελλάδα. Αν προσθέσουμε στην εξοντωτική έκτακτη και τακτική φορολογία, τις κρυφές εισφορές πάσης φύσεως υπέρ τρίτων, την γραφειοκρατία και την διαφθορά του δημοσίου, την συστηματική ανακολουθία λόγων και πράξεων της κυβέρνησης, το ανελαστικό πλαίσιο αγοράς εργασίας, τα σοσιαλιστικού τύπου ρυθμιζόμενα ωράρια λειτουργίας καταστημάτων και την ατιμώρητη φασιστική νοοτροπία και πρακτική των εκάστοτε συντεχνιών και συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, τότε καταλήγουμε στο εύλογο συμπέρασμα πως το επιχειρείν στην Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι ευπρόσδεκτο αλλά διώκεται αμείλικτα ως ενέργεια προσομοιάζουσα του εγκλήματος του κοινού ποινικού δικαίου.

Η επιμονή των σοσιαλιστών στα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα επιδεικνύει μεν ιδεολογική συνέπεια προς τις σοσιαλιστικές τους καταβολές αποδεικνύει δε την υψηλή επικινδυνότητα που συνεπάγεται η προφανής τους άγνοια ή αναισθησία. Όσο δε αυτή η πολιτική παρατείνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότατα η παρούσα κυβέρνηση να έχει την θλιβερή τιμή να επιθέσει την ταφόπλακα επί του πτώματος της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, αφού πρώτα θεσμοθετηθεί και καταβληθεί ο επιβαλλόμενος φόρος ταφής!

-----------------
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αποκαλύψεις 23/10/10

* Ο Δρ. Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλος (ganas@forumgreece.gr) είναι Διευθύνων Σύμβουλος στο Forum για την Ελλάδα (www.forumgreece.gr).

Σειρήνων ωδή

Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες. Αγγείο περ. 480-470 π.Χ., (Βρετανικό μουσείο)

Οι σειρήνες του λαϊκισμού από αρχαιοτάτων χρόνων σαγηνεύουν τα αυτιά των θυμάτων τους προκαλώντας τους μια θανάσιμη ψευδαίσθηση ευφορίας. Το ότι στη συνέχεια τα κατασπαράσσουν αποτελεί μια μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια, αδιάφορη όμως πλέον για τα θύματα.

Η αβάστακτη προχειρότητα του fast track

Nicola Verlato. "The beauty of failure", 2009

Σχετικά με τη θεαματική αποτυχία της fast track επένδυσης στον Αστακό o υπουργός Επικρατείας κ. Χάρης Παμπούκης δήλωσε από τη Βουλή: «Είμαι πραγματικά πολύ οργισμένος! Είμαι σχεδόν εξαγριωμένος! Οι άνθρωποι δεν είναι σοβαροί...» και σημείωσε: «...Βεβαίως, όταν έχεις δύο εταιρίες τέτοιου μεγέθους, υποθέτεις βάσιμα ότι υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία, πως είναι σοβαροί άνθρωποι που πολύ καλά κάναμε και την καλωσορίσαμε. Δεν επιχαίρω για τις εξελίξεις και επικρίνω όσους το κάνουν. Δυστυχώς, η κοινοπραξία αυτή αποδείχτηκε μη σοβαρή. Τους εγκαλώ και είμαι ιδιαιτέρως εξοργισμένος, διότι εμείς ανταποκριθήκαμε πλήρως στις υποχρεώσεις μας και κάναμε ό,τι έπρεπε»...προσθέτοντας «έχω μια χώρα λαβωμένη και είμαι οργισμένος. Παρασυρθήκαμε ότι είχαμε να κάνουμε με σοβαρές εταιρίες. Το ζήτημα όμως είναι η αξιοπιστία της χώρας...».

Στη συνέχεια ο κ. Παμπoύκης δήλωσε: "Η ιδιωτική επένδυση στον Αστακό δεν σχετίζεται με το Μνημόνιο Κατανόησης που υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Κυβέρνησης του Κατάρ, το οποίο είναι μεταγενέστερο και αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο σε διακρατικές συνεργασίες και όχι σε ιδιωτικές επενδύσεις".

Ο συλλογισμός του κ. Παμπούκη προκαλεί κάποια εύλογα ερωτήματα:

- Δεδομένου ότι το κονσόρτσιουμ του Αστακού απαρτίζεται από εταιρείες που ελέγχονται από το κράτος του Κατάρ, πως οι ίδιοι άνθρωποι που από τη μια χαρακτηρίζονται ως "μη σοβαροί", από την άλλη αναγνωρίζονται ως αξιόπιστοι για τις ακόμη μεγαλύτερες επενδύσεις που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο Κατανόησης, που υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Κυβέρνησης του Κατάρ;

- Ποιός αξιολόγησε την "σοβαρότητα" των επενδυτών (που χαρακτηρίζονται εκ των υστέρων ως "μη σοβαροί") πριν δεσμευθεί και εκτεθεί δημοσίως η κυβέρνηση;

- Είχε εκπονηθεί ανάλυση επικινδυνότητας όπως θα ανέμενε κανείς από μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση για ένα τόσο κρίσιμο έργο; Πότε συντάχθηκε, από ποιόν και ποιους κινδύνους είχε εντοπίσει;

- Όταν η υπουργός Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη υπογράμμιζε χθες ότι "επρόκειτο για ιδιωτική επένδυση που δεν είχε προετοιμαστεί σωστά", τι και από ποιούς ακριβώς εννοούσε;

Το συμπέρασμα είναι πως η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως για επενδύσεις, αλλά δεν πράττει το παραμικρό για να διορθώσει τα κακώς κείμενα του οίκου μας. Με αμφισβητούμενης συνταγματικότητας νομολογίες τύπου fast track, με ανεξέλεγκτα συνδικάτα τύπου ΠΑΜΕ, με αδιόρθωτη διεφθαρμένη γραφειοκρατία, με κουκουλοφόρους, με υποχρεωτικούς αργόμισθους συνδικαλιστές, με εχθρική νοοτροπία απέναντι σε κάθε επιχειρηματικότητα, με το κέρδος να θεωρείται αμαρτία και με φορολογικό σύστημα που αλλάζει κάθε μέρα και αναδρομικά, πολύ δύσκολα θα συγκινηθούν οι όποιοι επίδοξοι επενδυτές.

Αστακομακαρονάδα; Όχι, ευχαριστώ!

Και η πιό extreme μπούργκα δεν αρκεί για να καλύψει τον απέραντο ερασιτεχνισμό της κυβέρνησης.

Υπάρχει άραγε σήμερα "πολιτικό κενό";

(Karen A. Cooke, Tennessee, Winter's Hope, Watercolor)

Είτε μας αρέσει είτε όχι μια μεγάλη μερίδα συντηρητικών ψηφοφόρων (κυρίως επιχειρηματιών, στελεχών επιχειρήσεων, ελευθέρων επαγγελματιών και μικρομεσαίων παραγόντων διαφόρων παραγωγικών ομάδων) έχει βρει καταφύγιο ή κατευθύνεται ήδη προς το ΠΑΣΟΚ. Η τάση αυτή επιβεβαιώνεται τόσο από τις ποσοτικές όσο και από τις ποιοτικές μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Η ροή αυτή έχει ξεκινήσει αρκετά πριν από τις περσινές πολιτικές εκλογές και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μια συνεχή ροή ψηφοφόρων η οποία αναπληρώνει τμήμα των απωλειών της κυβέρνησης προς τ' αριστερά της (από τους δυσαρεστημένους αντι-μνημονιακούς ψηφοφόρους της).

Η σταθερότητα αυτής της αφαίμαξης της ΝΔ είναι εντυπωσιακή και αποτελεί τον βασικό λόγο που εδώ και μήνες καθηλώνει τα εκλογικά της ποσοστά, μην επιτρέποντας της κάποια ουσιαστική ανάκαμψη, παρ' όλα τα πρωτοφανή και σκληρά οικονομικά μέτρα, τους ερασιτεχνισμούς, τις παλινδρομήσεις και τα κατά συρροή ψεύδη της κυβέρνησης

Πως όμως δημιουργήθηκε και γιατί διατηρείται αυτή η ροή;
Τι είναι αυτό που την συντηρεί μέχρι και σήμερα;

Σίγουρα δεν οφείλεται στο ότι η δεξιά έχει διασπασθεί σε 2 ή 3 ή 13 κομμάτια.
Ούτε στο ότι όσοι φεύγουν είναι προδότες και εξαπτέρυγα του ΠΑΣΟΚ (όπως βλακωδώς διαδίδουν οι μυστικο-σύμβουλοι της ηγεσίας της ΝΔ).

Το ξεκίνημα αυτής της διαρροής τοποθετείται χρονικά 3-4 χρόνια πριν από σήμερα, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή εξέπεμπε το σταθερό μήνυμα πως δεν είχε καμία διάθεση να τολμήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, σε πλήρη αντίθεση με τον προγραμματικό της λόγο.
Το κύμα φυγής κορυφώθηκε πριν τις πρόσφατες πολιτικές εκλογές, τιμωρώντας την δειλή και -σε αρκετές περιπτώσεις- προκλητικά "σπάταλη" κυβέρνηση της ΝΔ.

Η τάση αυτή παραδόξως (;) συνεχίζεται μέχρι και σήμερα για τους ακόλουθους λόγους:

1. Διότι το ΠΑΣΟΚ "κουτσά-στραβά" τολμάει και εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις, που από χρόνια έχει ανάγκη η αγορά και κανείς δεν τολμούσε δημοσίως να παραδεχθεί, πόσο μάλλον να υλοποιήσει.

2. Διότι το ΠΑΣΟΚ ελέγχει απόλυτα τα συνδικάτα, άρα δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις. Οι όποιες αντιδράσεις ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ πράσινων "υπαλλήλων" είναι προσχηματικές (μόνο για "ξεκάρφωμα" όπως λέει η πιάτσα) και εκδηλώνονται εκ των υστέρων όταν έχουν δημιουργηθεί τετελεσμένα.

3. Διότι το ΠΑΣΟΚ ελέγχει απόλυτα την πλειονότητα των ΜΜΕ μερίδα των οποίων λειτουργεί ως ένας συνεπής κυβερνητικός εκπρόσωπος 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

4. Διότι η ΝΔ αναλώνεται σε μια σειρά λαϊκίστικων συνθημάτων και ανεδαφικών οικονομικών προτάσεων, διαβεβαιώνοντας έτσι την αγορά πως στερείται όχι μόνο της στοιχειώδους σοβαρότητας, αλλά και της κοινής λογικής.

5. Διότι δεν υπάρχει (ακόμη) μια σοβαρή κεντροδεξιά εναλλακτική πρόταση, που να αναγνωρίζει τις ανάγκες της αγοράς, να αρθρώνει σοβαρό, υλοποιήσιμο και συνεπή προγραμματικό λόγο και να μπορεί να λειτουργήσει ως buffer zone μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Ποιές είναι οι προοπτικές μας σήμερα;

Δεδομένης,

α) της επιλογής της ηγεσίας της ΝΔ να επιμείνει με συνέπεια σε μια πολιτική λαϊκισμού, που χαϊδεύει τ' αυτιά του όχλου, αποβλέποντας σε ένα γρήγορο πολιτικό κέρδος, που απωθεί τους λεγόμενους "σοβαρούς" ψηφοφόρους,

β) της ισχυρής πίεσης που δέχεται το ΠΑΣΟΚ από την "λαϊκή" του αντι-μνημονιακή πτέρυγα που ασκεί αφόρητες πιέσεις για χαλάρωση της επιβεβλημένης σκληρής οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης (κάτι που μπορεί να εκφρασθεί με ένα γερό χαστούκι προς την κυβέρνηση στις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές),

γ) της μηχανιστικής εφαρμογής των απαραίτητων, για την διάσωση της Ελληνικής οικονομίας, μέτρων από τον Πρωθυπουργό και από μια ομάδα υπουργών που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού (όταν οι υπόλοιποι απλά συμμετέχουν γευόμενοι τις χαρές της εξουσίας),

δ) της υψηλής πιθανότητας η ακολουθούμενη συνετή και συνάμα επίπονη κυβερνητική πολιτική να ανατραπεί από ένα κύμα λαϊκίστικης αυτοκτονικής υστερίας (με αγαστή συνεργασία των ΝΔ , ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκού ΠΑΣΟΚ),

γίνεται άμεσα αντιληπτό πως:

Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η όσο το δυνατόν πιο άμεση κάλυψη του εμφανούς και διαρκώς διογκούμενου πολιτικού κενού, που περιεγράφη λεπτομερώς ανωτέρω, με την σύσταση ενός πολιτικού οργανισμού που να εμφορείται από τις ακόλουθες αρχές:

 1. Πίστη στις αρχές της αγοράς
 2. Σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες
 3. Αρμονία στις σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων
 4. Μετριοπάθεια στην πολιτική συμπεριφορά
 5. Αυστηρότητα στην τήρηση των νόμων
 6. Επένδυση στις αξίες και στα προτερήματα του λαού μας
 7. Τόλμη στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα
 8. Συνέπεια στην κρατική μηχανή
 9. Επένδυση στα όνειρα των νέων μας
10. Στοργή στις ανάγκες των ηλικιωμένων μας

Οι σκεπτόμενοι πολίτες σήμερα, κατανοώντας το πολιτικό κενό αλλά και την ανάγκη για ένα νέο ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα που θα ανατρέψει το υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο, αναζητούν εναγωνίως το πρόσωπο που θα ενσαρκώσει τις προσδοκίες τους.

Ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης αυτός που πίστεψε πρώτος απ' όλους και διεκήρυξε πως "στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".
Όλα δείχνουν πως έφτασε η ώρα να είναι η Ντόρα Μπακογιάννη αυτή που θα επωμισθεί το βαρύ ιστορικό φορτίο να τον δικαιώσει.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει!

"Στον τομέα της παραγωγής, η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής ανήλθε στο -5,8% σε ετήσια βάση στο 8μηνο.’10, έναντι -10,2% στο 8μηνο.’09, ενώ στον τομέα των ακινήτων συνεχίζεται η μεγάλη πτώση του όγκου των εκδοθεισών αδειών οικοδομών, οι οποίες στο 7μηνο.’10 μειώθηκαν κατά -24,8%. Σημειώνεται ότι οι επενδύσεις σε κατοικίες έχουν ήδη μειωθεί σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο, στα € 6,3 δις το 2010 (σε πραγματικές τιμές του 2000), από € 14,6 δις το 2007 και αναμένεται να μειωθούν περαιτέρω στα € 5,5 δις το 2011."*

Αυτή είναι η Αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης;
Σκεφθείτε να μην ήταν και αναπτυξιακή!
Οι εναλλακτικές μας λύσεις;
Οι κρατικίζοντες αντιμνημονιακοί συνεταίροι ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ!

Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχει ελπίδα! Δεν υπάρχει ούτε μια σοβαρή εναλλακτική επιλογή που να εκφράζει τις υγιείς δυνάμεις της αγοράς, που να εκφράζει τους αγρίως φορολογούμενους μεροκαματιάρηδες και συνταξιούχους, που να εκφράζει τους ευρισκόμενους σε συνεχή ανασφάλεια ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους διαπομπευόμενους μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες.

Οι υγιείς δυνάμεις της Ελλάδος δεν έχουν, σήμερα, στον ήλιο μοίρα!
Σε αντίθεση από τους "αργόμισθους" των ΔΕΚΟ και τους "βολεμένους" του δημοσίου που έχουν βρεί ασφαλές αποκούμπι στην ζεστή αγκαλιά του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και της αντιμνημονιακής κρατικιστικής Ιεράς Συμμαχίας ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πάει άλλο!
Η ώρα της "ανάστασης των νεκρών" δεν είναι πιά μακρυά.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει!

----------------------
*(τα στοιχεία έχουν ληφθεί από το Εβδομαδιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων της ALPHABANK)

Ενεργειακή απόδοση κτιρίων: Πώς το κράτος μετατρέπει μια ευκαιρία σε ιστορία καθημερινής τρέλας.

H θέση του forum για την ενεργειακή απόδοση κτιρίων

Η έκδοση πιστοποιητικών ενεργειακής απόδοσης κτιρίων αποτελεί όχι μόνο υποχρέωση της χώρας μας με βάση την κοινοτική νομοθεσία αλλά και ένα απαραίτητο βήμα για την εξοικονόμηση ενέργειας. Η μείωση των ενεργειακών απωλειών των κτιρίων δεν προσφέρει μόνο οφέλη για το περιβάλλον αλλά και για την "τσέπη" των ίδιων των πολιτών. Η επιλεγείσα όμως διαδικασία εναρμόνισης από το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής αποτελεί άλλη μια ιστορία καθημερινής (σοσιαλιστικής) τρέλας.

Σύμφωνα με την κυβερνητική πολιτική η υποχρέωση έκδοσης πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης για κάθε κτίριο που θα πωλείται ή θα ενοικιάζεται, θα εφαρμοσθεί από τις 9 Ιανουαρίου του 2011 με κόστος που θα κυμαίνεται από 1 – 2 ευρώ ανά τετραγωνικό για τις κατοικίες και 1,5 έως 2,5 ευρώ για τις λοιπές χρήσεις.

Η όλη λογική της ρύθμισης αποπνέει μια έντονη κρατικιστική "μπόχα" και σε επίπεδο ιδέας αλλά και εφαρμογής. "Τύποις" αλλά και "ουσία" το όλο θεσμοθετούμενο σύστημα είναι τεχνικά και ηθικά διαβλητό.

Το ίδιο το πιστοποιητικό δεν προσφέρει καμιά εξοικονόμηση ενέργειας, παρά μόνον «απασχόληση» στον εκδότη του και εξαναγκαστική δαπάνη και γραφειοκρατία στον λήπτη. Πραγματική εξοικονόμηση ενέργειας προσφέρει μόνον η εκτέλεση των απαραίτητων εργασιών θερμομόνωσης, αντικατάστασης κουφωμάτων, λεβήτων, καυστήρων και κλιματιστικών. Αντί, λοιπόν, η προσπάθεια της πολιτείας να επικεντρωθεί εκεί, αυτή σχεδίασε ένα...

Με ποιό δικαίωμα;

Πόσο υπερόπτης πρέπει να είσαι για να χαρακτηρίζεις τον ίδιο σου το λαό ως "διεφθαρμένο" στους ξένους;
Ανεξαρτήτως από το αν πράγματι είναι ή όχι διεφθαρμένος.
Ανεξαρτήτως από το αν το δηλώνεις δημοσίως ή ιδιωτικώς.
Ιδίως αν είσαι ο Πρωθυπουργός των Ελλήνων!
Των Ελλήνων!
Μιας φυλής που έγραψε αμέτρητες χρυσές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μόνο ο ίσκιος που ρίχνει το γένος των Ελλήνων στον ματωμένο τούτο τόπο απαιτεί ΣΕΒΑΣΜΟ!
Με ποιό δικαίωμα απευθύνεστε κε Παπανδρέου με τέτοιους χαρακτηρισμούς για τον λαό που σας τίμησε με την ψήφο του;
Η τοποθέτησή σας αποτελεί ΠΡΟΣΒΟΛΗ προς το έθνος μας.
Το έθνος, το γένος, την φυλή των Ελλήνων.
Εσείς νοιώθετε Έλληνας κε Παπανδρέου;
...ή νοιώθετε ΞΕΝΟΣ;
Διότι μόνον ένας ξένος θα δήλωνε μια τόσο απαξιωτική έκφραση. Επαναλαμβάνω, ακόμη κι αν είναι αλήθεια.
Μόνο αναφερόμενος για "ιθαγενείς" θα μπορούσε να μιλήσει ένας ηγέτης τόσο απαξιωτικά, τόσο περιπαικτικά.
Ο κύριος "υπεράνω"!
Λειτουργώντας ως αλλόφυλος σατράπης.
Ή κατοχικός ηγέτης-μαριονέττα.
Λυπούμαι κε Παπανδρέου για λογαριασμό σας.
Τούτος ο λαός μπορεί να ανεχθεί την φτώχεια, τον κατατρεγμό ακόμη και τον θάνατο.
Όχι όμως και την προσβολή. Όχι τον ευτελισμό. Όχι την διαπόμπευση.
Εφαρμόστε όσα μνημόνια θέλετε, μειώστε όσους μισθούς θέλετε, επιβάλλετε ακόμη περισσότερους φόρους, ελάτε στην Βουλή των Ελλήνων και αποκαλέστε μας όπως θέλετε.
Μεταξύ μας, εντός του οίκου μας.
Αλλά όχι στους ξένους.
Κανείς δεν σας εκχώρησε αυτό το δικαίωμα κε Παπανδρέου.
Για μας είσθε ήδη ένας από αυτούς.
Είσθε ένας ξένος.

Déjà vu

(Αμφιθέατρο Παν. Πατρών. Φοιτητικές εκλογές 1985, Διακρίνονται οι Γ. Αναστασόπουλος και Α. Ανδριανόπουλος)

Πριν μερικές μέρες συνάντησα ένα φίλο απ' τα παλιά. Μου θύμισε τις εποχές που ζήσαμε τη δεκαετία του '80 ως φοιτητές. Σκαλίσαμε τις μνήμες μας ανατρέχοντας σε εποχές δύσκολες μα κι εποχές μοναδικές. "Γιώργο," μου είπε, "εμείς είμαστε η γενιά της νίκης" και συνέχισε: "Εμείς είμαστε η πρώτη και η μοναδική αστική νεολαία της μεταπολίτευσης που συγκρούστηκε σε δύο μέτωπα και τα σάρωσε και τα δύο"..."τώρα θα κωλώσουμε;"

Δεν χρειάσθηκε να πει περισσότερα για να καταλάβω σε τι αναφερόταν. Πράγματι, η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 1981, ήταν μια νεολαία των "γραφείων", μια νεολαία χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική ταυτότητα και χωρίς ιδιαίτερους αγώνες. Ήταν μια γενιά εθισμένη στην ήττα, αρκούμενη στην νομή του μεριδίου της εξουσίας, που της αναλογούσε. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι το 1981 η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ λάμβανε στις φοιτητικές εκλογές ποσοστά της τάξης του 10% καταλαμβάνοντας, ανάλογα την σχολή, την 4η ή 5η θέση! Ο Μάνος Χατζιδάκις την χαρακτήριζε μάλιστα στο περιοδικό του Τέταρτο ως τη "χρεωκοπημένη αστική νεολαία".

Όμως από το 1981 και μετά ένας φρέσκος άνεμος φύσηξε στην νεολαία της συντηρητικής παράταξης της χώρας μας. Να ήταν η απώλεια της εξουσίας; Να ήταν η "πάστα" των νέων της εποχής; Το γεγονός ήταν ένα: Η αστική νεολαία της χώρας μας ξεκινούσε μια εντυπωσιακή αναγεννησιακή διαδρομή. Αναζήτησε και βρήκε -για πρώτη φορά- το ιδεολογικό της στίγμα στους θεωρητικούς της οικονομίας της αγοράς (Ανταμ Σμιθ, Τ. Σ. Μίλλ, Φρίντριχ Χάγιεκ κλπ) παραμερίζοντας τις μετεμφυλιακές λογικές (αναφέρομαι στον αντι-κομμουνισμό που είχε γαλουχήσει ιδεολογικά τις μέχρι τότε γενιές). Έτσι, οπλίσθηκε με μια πανίσχυρη φαρέτρα επιχειρημάτων που αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική στο να αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, του κρατισμού και του σοσιαλ-μαρξισμού. Μια ιδεολογική, μάλιστα, κυριαρχία της αριστεράς, που συνοδευόταν ενίοτε και με σωματική βία, εγγενές χαρακτηριστικό του καθεστωτικού αριστεροτραφούς φασισμού που επιβιώνει μέχρι και τις μέρες μας (βλ. πρακτικές ΠΑΜΕ).

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας ήταν να ανατραπεί σε μια πενταετία η σοσιαλ-μαρξιστική μονοκρατορία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τόση μάλιστα ορμή και επιτυχία που ακόμη μέχρι και σήμερα -25 χρόνια μετά- η αριστερά δεν κατάφερε ποτέ ξανά να ορθοποδήσει.

Το δεύτερο μέτωπο, στο οποίο αναφέρθηκε ο παλιός, καλός μου φίλος, ήταν το "εσωτερικό". Η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το μέσο της δεκαετίας του '80 δεν γνώριζε τι σήμαιναν οι όροι "διάλογος" και "δημοκρατία". Ήταν μια οργάνωση διορισμένη από "πάνω έως κάτω" και εμποτισμένη με έναν έντονο αντικομμουνισμό, που λειτουργούσε ουσιαστικά ως αντίβαρο του ιδεολογικού κενού της. Την οργάνωση λυμαίνονταν ομάδες και παρα-ομάδες (π.χ. Ρέηντζερς) οι οποίες αποτελούσαν τον "εκτελεστικό βραχίονα" της ηγεσίας της και το μέτωπο κρούσης της στο πεζοδρόμιo (ενάντια στην δεδομένη βία του σοσιαλ-μαρξιστικού φασισμού). Επιπλέον, λειτουργούσαν και ως τα τσομπανόσκυλα που επέβαλαν την νεκρική σιγή στο εσωτερικό του "μαντριού" επαναφέροντας στην "τάξη" όποιον "αιρετικό" τολμούσε να σηκώσει κεφάλι.

Ενθυμούμαι, μάλιστα, πως τα πρώτα μου "απαγορευμένα" σεμινάρια που με μύησαν στον νεοφιλελευθερισμό, τα είχα πάρει στο "κρυφό σχολειό" ξενοδοχείου της Πάτρας, που τα οργανώναμε εν μέσω συνωμοτικής σιγής, για να αποφύγουμε τις "επιπτώσεις" που θα έπρεπε να υποστούμε αν διέρρεε το γεγονός της συμμετοχής μας σε αυτά.

Η αφυπνισμένη, λοιπόν, ανήσυχη νεολαία της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ της αρχής της δεκαετίας του '80 με όπλο της την φιλελεύθερη ιδεολογική υπεροχή εξαναγκάστηκε να δώσει έναν σκληρό διμέτωπο αγώνα. Αυτόν της κυριαρχίας επί του σοσιαλ-μαρξιστικού κατεστημένου των ΑΕΙ-ΤΕΙ και αυτόν του εκδημοκρατισμού της οργάνωσης. Με θυσίες, αγώνες, κόπο και αίμα (κυριολεκτικά) σε πέντε χρόνια και τα δύο αυτά κάστρα είχαν αλωθεί και ένας νέος άνεμος ανανέωσης έπνεε εκτός και εντός των τειχών.

Και συνέχισε ο φίλος μου απ' τα παλιά: "Η γενιά που επέτυχε το μοναδικό αυτό άθλο, η μόνη αστική γενιά που έμαθε να κερδίζει αγώνες, η γενιά της νίκης βρίσκεται τώρα σε αντίστοιχο σημείο εκκίνησης. Μόνο που αυτή τη φορά ο στίβος μάχης δεν είναι τα Πανεπιστήμια και η Νεολαία, αλλά ολόκληρη η Κοινωνία και ολόκληρη η Παράταξη. Αυτό που πράξαμε τότε, ακριβώς το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε σήμερα. Αλλάζει απλά η κλίμακα. Η πρόκληση παραμένει πανομοιότυπη: Από τη μία ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν πρέπει να ανατρέψουμε την σοσιαλ-κρατικιστική κυριαρχία που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (οικονομικής, κοινωνικής, ηθικής) της σύγχρονης Ελλάδας, και από την άλλη καλούμαστε να αντιπαρατεθούμε με τις λαϊκίστικες λογικές και ακροδεξιές πρακτικές των ιδίων ακριβώς προσώπων που εξέθρεψαν τους ρέηντζερς της παλιάς εποχής." Με κοίταξε αυστηρά αλλά και με απόλυτη αίσθηση υπεροχής και μου τόνισε: "Γιώργο, αυτή την μάχη την έχουμε ήδη δώσει και την έχουμε ήδη κερδίσει!" Στη συνέχεια χαμογέλασε, μου έκλεισε το μάτι και συμπλήρωσε: "Και μόνο εμείς ξέρουμε τον τρόπο πως να την ξαναδώσουμε και πως να την ξανακερδίσουμε!"

Δικαίωση

"Ξεβρακώνει" -ανελέητα- η ιστορία σήμερα,

όσους το 1993 "ξεβράκωναν" τις ιδιωτικοποιήσεις.

Δεν ήμασταν εμείς...

«Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει αυτό, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Σκοπός τους είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών, η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων" - ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ, Καναδέζα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια.

"Σημαία" έκαναν οι αντιμνημονιακοί κονδυλοφόροι (από ΝΔ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) τις -εκτός τόπου και χρόνου- "συνομωσιολογικές" δηλώσεις της ανωτέρω κυρίας ακτιβίστριας.

Ότι τάχα μας εκμεταλλεύθηκαν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ....Ενώ εμείς "Παναγίες"!

Όχι!

Δεν ήμασταν εμείς που μετατρέψαμε τις επιδοτήσεις σε κατανάλωση αντί για υποδομές!
Δεν ήμασταν εμείς που κοροϊδεύαμε την ΕΕ δηλώνοντας ψευδείς ποσότητες για να εκταμιεύσουμε υπέρογκες επιδοτήσεις (κλοπή δηλαδή)!
Δεν ήμασταν εμείς που δανειζόμαστε ακατάπαυστα ως χώρα και ως άτομα για να καταναλώνουμε δημιουργώντας ενα πλασματικό βιοτικό επίπεδο!
Δεν είμαστε εμείς που ιδρύσαμε τις προβληματικές, τις ΔΕΚΟ και τους λοιπούς σπάταλους φορείς!
Δεν είμαστε εμείς που θεσπίσαμε τις προγραμματικές συμβάσεις για να ταΐζουμε με τρις τους εθνικούς προμηθευτές!
Δεν είμαστε εμείς που ανήγαμε το θράσος και την λαμογιά σε εθνικές αρετές!
Δεν ήμασταν εμείς που αυτοκαταστρεφόμασταν κλείνοντας δρόμους, καταλαμβάνοντας λιμάνια, καταστρέφοντας η μια συντεχνία την άλλη!
Δεν ήμασταν εμείς που επιδιώκαμε να διορισθούμε ΟΛΟΙ στη δημόσιο!
Δεν ήμασταν εμείς που εκπαιδευόμαστε κι εκπαιδεύαμε τα παιδιά μας στην νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας!
Δεν ήμασταν εμείς που καταστρέψαμε την παιδεία μας!
Δεν ήμασταν εμείς που διαλύσαμε τα σχολεία μας με τις καταλήψεις!
Δεν ήμασταν εμείς που βεβηλώσαμε τα ιερά και τα όσιά μας καίγοντας την σημαία μας!

Δεν είμαστε εμείς....κάποιοι άλλοι ήσαν!

Σοφές κουβέντες

(του Δ. Χαντζόπουλου στα ΝΕΑ)

Περαίωση: Μετατρέποντας το όνειδος σε ευκαιρία!

Το Φόρουμ για την Ελλάδα συνεχίζει να καταθέτει τις προτάσεις του για τα καίρια ζητήματα που απασχολούν την τρέχουσα επικαιρότητα. Συνεχίζουμε με την κατάθεση νέων θέσεων που θα οδηγήσουν σε ένα σαρωτικό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με στόχο να βάλουν την αγορά αλλά και την Ελλάδα σε κίνηση.

Η πρόσφατη κυβερνητική πρωτοβουλία για το μέτρο της "περαίωσης" αποτελεί την επίσημη ομολογία της αδυναμίας της πολιτείας να οργανώσει σωστά τους μηχανισμούς εποπτείας του αρμόδιου Υπουργείου, των τοπικών εφορειών, καθώς και όλων των άλλων εποπτικών μηχανισμών ελέγχου των επιχειρήσεων. Μιλούμε ουσιαστικά για μια κίνηση "πανικού" με μοναδικό στόχο την είσπραξη ενός κονδυλίου που απαιτείται άμεσα, ώστε να επιδείξουμε στην "τρόικα" και τους εταίρους μας στην Ε.Ε ότι επιτυγχάνουμε κάποιους βραχυπρόθεσμους στόχους, με πολλές όμως παράπλευρες απώλειες σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το μέτρο αυτό συναντά έντονες αντιδράσεις ακόμη και μέσα στους κύκλους του κυβερνώντος κόμματος, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών για το αντίθετο.

Το μέτρο αυτό που σήμερα η κυβέρνηση θεωρεί ως εισπρακτικό μονόδρομο για να εξασφαλιστεί ένα συνολικό ποσό περίπου στα 3 -4 δις ευρώ (μέχρι και το τέλος του 2011), ουσιαστικά λειτουργεί ως ένα μηδαμινό αντίβαρο σε σχέση με...