Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά

Εύχομαι το 2013 να μας βρει με νόμισμα το ΕΥΡΩ!

ΓΑ

Διαφορετικές ΕΥΧΕΣ!

Μην λησμονάτε
να σερφάρετε αδιάκοπα
στα όνειρα της ψυχής
πάνω σε πουπουλένια μαξιλάρια
που μόνο αμβλείες γωνίες
επιλέγουν να έχουν
κυματοθραύστες
της γκρίζας πραγματικότητας
ξεχασμένα μονοπάτια
της παιδικής μας αθωότητας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Η αγορά χρειάζεται ένα νέο μοντέλο Ανάπτυξη, βασισμένο στην απουσία του κράτους

Ο υπεύθυνος του πολιτικού Τομέα Ανάπτυξης της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Γιώργος Αναστασόπουλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Εξακολουθεί να συρρικνώνεται η Ελληνική Βιομηχανία με νέες ταυτόχρονες απώλειες θέσεων εργασίας. Ειδικότερα το τρίτο τρίμηνο του 2011, σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2010, οι απασχολούμενοι στις βιομηχανίες της χώρας μειώθηκαν από 465.200 άτομα σε 419.000 άτομα. Χάθηκαν, έτσι, μέσα σε ένα έτος, 46.200 θέσεις εργασίας.

Είναι αξιοσημείωτο πως στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία υπολείπονται κατά το ήμισυ στων δημοσίων υπαλλήλων! Και είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία μιας χώρας προς την καταστροφή όταν ο παραγωγικός της ιστός διαλύεται. Πόσο μάλιστα όταν αυτό συντελείται μεθοδικά, μέσω της συνειδητής απορρόφησης κάθε ικμάδας της βιομηχανίας από τα «ζόμπι του κρατισμού» επιβάλλοντας δυσβάστακτους φόρους, περαιώσεις, έκτακτες και τακτικές εισφορές και πάσης φύσεως χαράτσια.

Κι όλα αυτά μέσω ενός, υπό σήψη, σκηνικού, που χαρακτηρίζεται από ένα μη ανταγωνιστικό πλαίσιο αγοράς εργασίας, ένα εξοντωτικό ασφαλιστικό, εκατοντάδες -υπέρ τρίτων- εισφορές, απόλυτη συνδικαλιστική αυθαιρεσία κι ένα διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό, πανταχού παρόν, δημόσιο.

Η αγορά χρειάζεται, επειγόντως, ένα νέο μοντέλο Ανάπτυξης, βασισμένου στην απουσία του κράτους, που θα ανατρέψει τις αποδεδειγμένα αποτυχημένες πρακτικές των σοσιαλιστικών πειραματισμών του παρελθόντος.

Ένα μοντέλο Ανάπτυξης, που θα βασίζεται:

- Σε ένα σταθερό και συνεπές φορολογικό σύστημα με μικρούς φορολογικούς συντελεστές, διαφάνεια και ελεγκτικούς αυτοματισμούς.

- Σε ένα ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα, που θα χαρακτηρίζεται από μειωμένες εργοδοτικές εισφορές.

- Στην ουσιαστική μείωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

- Στην θεσμοθέτηση ευέλικτων εργασιακών συνθηκών.

- Στην απελευθέρωση ωραρίων.

- Στην κατάργηση των πάσης φύσεως υποχρεωτικών –υπέρ τρίτων- εισφορών.

- Στην ριζική αναθεώρηση περιβαλλοντικών και πολεοδομικών διατάξεων αδειοδότησης επιχειρήσεων.

- Στην διάλυση συντεχνιακών κατεστημένων.

- Στην πλήρη αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας του συνδικαλισμού.

- Στην πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων».

Ο ορισμός του Σοσιαλισμού

"Σοσιαλισμός" είναι να λες τα κάλαντα παιδί και το κράτος να παρακρατάει τον μπουναμά σου για να σου δώσει σύνταξη στα ογδόντα σου.

ΓΑ

Χριστουγεννιάτικες Ευχές!

Νέο-πατριωτικές μυθοπλασίες

Drake Deknatel, Little Soldier, Red,  2005, aliphatic urethane and pigment on canvas

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* 

Σε πρόσφατο άρθρο στο ΒΗΜΑ (17/12/11) υπό τον τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός ή πατριωτισμός» ο κ. Κίμων Γεωργακάκης συνεχίζει το παραδοσιακό, πλέον, τροπάριο αναγωγής κάθε κακού και κάθε στραβού, στον τόπο μας αλλά και παγκοσμίως, στον νεοφιλελευθερισμό. Σε ένα κείμενο πλήρες αξιωμάτων, ανυπόστατων παραδοχών και αλληλοσυγκρουόμενων επιχειρημάτων επιχειρεί να αποδώσει τον όποιο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, εθνικό κίνδυνο στον συνήθη ύποπτο κάθε καταστροφής, λιμού και καταποντισμού, στο νεοφιλελευθερισμό.

Το «σουρεάλ» αυτό αφήγημα ξεκινά με βαρύγδουπες φράσεις, που δεν λένε απολύτως τίποτα, όπως «η νεοφιλελεύθερη-νεωτεριστική σκέψη έχει επηρεάσει όλες τις ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, αγκομαχώντας να επιβάλλει το παγκόσμιο ιδεολογικό μοντέλο της, κόντρα στην πολυμορφία της ουμανιστικής πολιτικής κουλτούρας» οι οποίες προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα πλήθη συσκευάζοντας σε πλουμιστή συσκευασία το απόλυτο κενό. Πόσο μάλιστα όταν ο ουμανισμός χαρακτηρίζεται από την φύση του φιλελεύθερος αφού ακριβώς αυτή η ελευθερία, που αποτελεί το υπέρτατο ιδεώδες του νεοφιλελευθερισμού, δεν μπορεί παρά να ενθαρρύνει την ατομικότητα άρα και την ιδιαιτερότητα. Ακόμη και αυτή η αγωνία της «παγκόσμιας επιβολής», την οποία αποδίδει ο συγγραφεύς στον νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί φασιστικό (άρα ανελεύθερο) χαρακτηριστικό, αφού η επιβολή αναιρεί το εξορισμού κυρίαρχο χαρακτηριστικό του νεοφιλελευθερισμού, αυτού, δηλαδή, της ελεύθερης βούλησης της κάθε αυθύπαρκτης οντότητας.

Στην συνέχεια το κείμενο διανθίζεται με...

Η απενοχοποίηση του Νεοφιλελευθερισμού

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

(Προσοχή, το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνει χαρακτηρισμούς για την αριστερά, κι όχι μόνον, που κάποιοι θα μπορούσαν να εκλάβουν ως «υβριστικούς». Όσοι διέπονται από «προοδευτικές» ευαισθησίες ας διαβάσουν καλύτερα κάτι πιο ανώδυνο κι ευχάριστο, όπως…τις περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν)

Είναι ν’ απορεί κανείς με την θρασύτητα, την άγνοια ή ακόμη και την βλακεία όσων ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά της μοίρας μας (τους) στον νεοφιλελευθερισμό. Το φαινόμενο πια λαμβάνει διαστάσεις ομαδικού «πνευματικού αυνανισμού» στους κόλπους της αριστερή διανόησης (ή παρανόησης) επεκτεινόμενο με καταιγιστικούς ρυθμούς και στην λαϊκή δεξιά.

Για όλα τα κακά τούτου του τόπου ισχυρίζονται πως φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Παρ’ όλο που είναι απορίας άξιο το πότε εφαρμόσθηκε, σε τούτον δω τον τόπο, τα τελευταία 40 χρόνια κάποια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Να ξεκινήσουμε από το κύμα των κρατικοποιήσεων της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή την περίοδο 1974-1981, που τα διαδέχθηκαν τα μαζικά κύματα κοινωνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, και με εξαίρεση την περίοδο 1991-93, τα ακολούθησε μέχρι και το 2010 η ίδρυση εκατοντάδων κρατικών ινστιτούτων, φορέων και οργανισμών, από τις επόμενες κυβερνήσεις Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Μην ήσαν όλες αυτές οι πολιτικές αποφάσεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές; Από πότε η κρατικοποίηση βαπτίζεται νεοφιλελεύθερη; Μόνο ένας «πολιτικά αυτιστικός» θα μπορούσε να ισχυρισθεί μια τέτοια ασυναρτησία. Οι κρατικοποιήσεις αποτέλεσαν κι αποτελούν κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό σοσιαλιστικών πολιτικών, οι ιδιωτικοποιήσεις φιλελεύθερων και μόνο η ριζική συρρίκνωση έως κι εξαφάνιση του κράτους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νεοφιλελεύθερη.

Επιπλέον δε, από την λαίλαπα των κρατικοποιήσεων, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είχαμε και μια θεαματική γιγάντωση του κεντρικού κράτους, προσθέτοντας κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με κορυφαίες σε επιδόσεις τις προεκλογικές χρονιές, χωρίς όμως κάποια ανάλογη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών τους. Από πότε η διόγκωση τους κράτους αποτελεί, ιστορικά, νεοφιλελεύθερη πολιτική; Ποιος βλαξ θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως νεοφιλελεύθερη μια κατ’ εξοχήν σοσιαλιστική επιλογή; Δεν αποτελεί την ουτοπία της αριστεράς η 100% κρατική, κολεκτιβοποιημένη πολιτεία όπως ακριβώς υλοποιήθηκε στην «μακαρίτισσα» τη Σοβιετία; Και δεν αποτελεί ιδανικό του νεοφιλελευθερισμού μια πλήρως ιδιωτική οικονομία της αγοράς; Προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις κινήθηκαν οι κυβερνήσεις μας τα τελευταία 30 χρόνια; Μήπως στο να μετατρέψουν την Ελλάδα στην πιο σοσιαλιστική χώρα της Δύσης; Η διόγκωση, του δημοσίου και των ΔΕΚΟ δεν αποτελεί νεοφιλελεύθερη, αλλά, καθαρόαιμη, σοσιαλιστική πολιτική. Τι αποτελεί το τόσο δυσνόητο, που αδυνατούν να το συλλάβουν οι, προφανώς επί δεκαετίες τελούντες «εν εφεδρεία» εγκέφαλοι των αριστερών και λαϊκών δεξιών αντι-νεοφιλελεύθερων τελάληδων;

Εντελώς συμπτωματικά(!) τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε και...

Να κλείσει η ΕΡΤ

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Τις τελευταίας μέρες κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση σε 4 συχνότητες πέφτω σε κάρτες καναλιών που δεν λειτουργούν (οι τρεις των ΕΤ και μία του ALTER). Η διαφορά τους είναι πως στο τέλος του μήνα όλοι οι πολίτες θα κληθούμε να πληρώσουμε, εκβιαστικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ το τέλος αργομισθίας, ή μη λειτουργίας, των δημοσίων καναλιών. Όσο για τους εργαζόμενους στο ιδιωτικό κανάλι τους περιμένει το «κόκκινο χαλί» του ταμείου ανεργίας. Δεν ξέρω σε πόσους τηλεθεατές λείπουν από την ζωή τους τα τέσσερα αυτά κανάλια. Από μένα, πάντως, σίγουρα όχι. Απλώς προσπερνώ τις παγωμένες οθόνες.

Ποιες θα είναι, λοιπόν, οι εξελίξεις; Για τα μεν ιδιωτικά κανάλια η αγορά, αν την αφήσει το κράτος, θα λειτουργήσει αμείλικτη. Οι «νοικοκύρηδες» θα επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι θα ασχοληθούν με κάποιο άλλο «άθλημα». Το πρόβλημα εστιάζεται στην ΕΡΤ. Κι εκεί δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν η επιχείρηση αυτή δεν επιδοτούνταν ασύστολα από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και απ’ ευθείας από τους πολίτες με το απεχθές τέλος μέσω της ΔΕΗ. (Αλήθεια πότε η ΔΕΗ ΑΕ –τονίζω το ΑΕ- θα πάψει να αποτελεί το φασιστικό εκβιαστικό μέσο είσπραξης κάθε απίθανου τέλους και φόρου;).

Για ποιον ακριβώς λόγο κυβέρνηση και πολίτες επιδοτούν την ΕΡΤ; Φυσικό μονοπώλιο δεν είναι. “Market failure” σύμφωνα με τον κοινοτικό ορισμό δεν υπάρχει. Χρήματα δεν μας περισσεύουν για να τα πετάμε από ‘δω κι από ‘κει. Γιατί λοιπόν;

Ας μην κρυβόμαστε. Η κρατική ραδιοτηλεόραση υπήρξε και υπάρχει για να μπορεί να «ελέγχει το μήνυμα» η εκάστοτε κυβέρνηση. Λειτούργησε, ιδίως στο παρελθόν, ως μηχανισμός ακατάσχετης και χοντροκομμένης προπαγάνδας. Επιτέλεσε, δηλαδή, ένα κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικό και φασιστικό έργο. Ένα έργο συστηματικής «πλύσης εγκεφάλου» και αλλοίωσης της βούλησης του λαού. Με την, με το ζόρι μην ξεχνάτε, επιβολή της πολυφωνίας στα media, ο ρόλος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης ως προπαγανδιστή περιορίστηκε σημαντικά, αλλά δεν εξαλείφτηκε ποτέ.

Η κρατική ραδιοτηλεόραση εξακολούθησε να...