Η πεμπτουσία του Σοσιαλισμού σε 1 σκίτσο

Στοιχειώδη Μαθήματα Φιλελευθερισμού για Αρχαρίους

Friedrich Hayek (1899-1992)

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Ώστε κάποια κορυφαία στελέχη της ΝΔ φοβούνται πως το κόμμα, μπορεί να γίνει νεοφιλελεύθερο! Αν και είμαι απόλυτα σίγουρος πως δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα ακριβώς ομιλούν ενστικτωδώς εν τούτοις αντιδρούν σε μια επερχόμενη πραγματικότητα. Σε μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δεν θα είναι δυνατόν να είσαι Υπουργός και να διορίζεις σε δημόσιο φορέα της αρμοδιότητάς σου το σύνολο σχεδόν των άνεργων ψηφοφόρων της περιφέρειάς σου (της Ροδόπης λχ). Ούτε και να παίρνεις «μέτρα» που κάνουν κάποιους ενδιαφερόμενους φίλους σου πάμπλουτους και που εξαθλιώνουν οικονομικά μερικές χιλιάδες άλλους.

Ποια είναι τελικά η πραγματική έννοια του φιλελευθερισμού και σε τι ακριβώς διαφέρει από τον νεοφιλελευθερισμό; Η ΝΔ ιδεολογικά υποστηρίζει ένα θεωρητικό νεφέλωμα που σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ο Ριζοσπαστικός Φιλελευθερισμός υπήρξε ένα εφεύρημα κενό περιεχομένου που έδινε στους εκάστοτε κυβερνώντες υποστηρικτές του την δυνατότητα να κάνουν οτιδήποτε ήθελαν («δανειζόμενοι ιδεολογικά όπλα από την φαρέτρα και της Δεξιάς και της Αριστεράς»). Ο όρος δεν υπάρχει πουθενά σαν πολιτικός προσδιορισμός, και έδινε το δικαίωμα σε άσχετους να υποστηρίζουν πως στηρίζονται σε κάποια ιδεολογική βάση. 

Ο Φιλελευθερισμός από την άλλη πλευρά, όπως τουλάχιστον αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, είχε σαφέστατο πολιτικό περιεχόμενο, που δυστυχώς αλλοιώθηκε με το πέρασμα των χρόνων.  Ξεκίνησε σαν η ιδεολογία των...

Αυτοί είμαστε

του Γ .Ι. Αναστασόπουλου

Υπέροχες παραλίες, μαγικά τοπία, ονειρικά ηλιοβασιλέματα...Πασπαλισμένα με ένα ένδοξο παρελθόν. Για αυτά είμαστε υπερήφανοι, άντε και για έναν μουσακά, που σερβίρεται ξαναζεσταμένος σε microwave, συνοδευόμενος από νερουλιασμένο τζατζίκι. Εξαντλούνται σύντομα τα επιτεύγματα του νεοέλληνα σε μισή αράδα...άντε και λίγο παραπάνω. Διότι είμαστε σίγουρα υπερήφανοι και για το Euro 2004, τον εξάστερο, την Eurovision, τον "Κεντέρης", τα πέτσινα του θρύλου και την απεγνωσμένη αναζήτηση του τάφου του Μεγαλέξανδρου...Ανακατωμένη η περηφάνια μας με τις συντάξεις στα 45, τα αυθαίρετα στην Λούτσα, τις συνδικαλΗστικές αργομισθίες και τις "μαϊμού" επιδοτήσεις.

Διακρινόμεθα όμως και για την αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητά μας. Μετακινούμαστε με ιδιαίτερη ευελιξία όπου μυρίζει ψητό! Από τα "λεφτά υπάρχουν", του εκλεγμένου με μερικά εκατομμύρια ψήφους Γιωργάκη, στα "Ζάππεια", του εκλεγμένου με μερικά εκατομμύρια ψήφους Αντωνάκη, κι από ´κει στα προγράμματα της Θεσσαλονίκης, του εκλεγμένου με μερικά εκατομμύρια ψήφους Αλέξη-Τσε! Περιστρεφόμαστε γρηγορότερα κι από σβούρα! Όποιος μας πει το μεγαλύτερο ψέμα είναι αυτός που θα κερδίσει την καρδία μας και την ψήφο μας, φυσικά. Είμαστε ιδεολόγοι ανεμόμυλοι! Παρ´ όλα αυτά στο τέλος, όσους περίτεχνους ελιγμούς και εκτελέσουμε παρεμβαίνουν οι ξένοι, που αποδεδειγμένα μας φθονούν και καταλήγουμε με ένα Μνημόνιο στην καμπούρα! Το οποίο, φυσικά και υπογράφουμε για να πέσει το παραδάκι, και μετά... Στρίβειν δια του αρραβώνος! Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να το εφαρμόσουμε.

Και όταν μας στριμώξουν; Δεν μας πτοεί ούτε κι αυτό! Έχουμε επιλογές, έχουμε καβάντζες εμείς!...Στα δύσκολα δεν κωλώνουμε. Υπάρχει πάντα η λύση του δημοψηφίσματος, όπου θα αναδείξουμε, με διαφορά, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες περί της ευφυΐας μας, την πιο καταστροφική επιλογή με τα δικιά μας πάντα απαράμιλλα κριτήρια και το αλάνθαστο ένστικτο του σοφού λαού. Αναφέρω τρεις πραγματικές μαρτυρίες από το πρόσφατο δημοψήφισμα:...

Α. Ψηφίζω ΟΧΙ διότι ελπίζω πως έτσι θα χρεοκοπήσουμε και θα διαγραφεί το δανειάκι που χρωστάω.

Β. Ψηφίζω ΟΧΙ διότι ελπίζω έτσι να γυρίσουμε στην δραχμή, που θα υποτιμηθεί και με τα λεφτά που έβγαλα έξω θα αγοράσω, τζάμπα, οικόπεδα και διαμερίσματα.

Γ. Ψηφίζω ΟΧΙ διότι με εκνευρίζει η επιχειρηματολογία όσων ψηφίζουν ΝΑΙ!

Αν δεν μας κάτσει ούτε το δημοψήφισμα και η κυβέρνηση κάμει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η ίδια μας κάλεσε να υπερψηφίσουμε και το οποίο μαζικά εγκρίναμε, εμείς δεν ανησυχούμε. Υπάρχει κι άλλη λύση! Όχι, δεν θα καλέσουμε ψυχίατρο να μας εξετάσει ομαδικά, αλλά θα πάμε σε νέες εκλογές. Όπου και πάλι έχουμε δυο επιλογές:

Α. Να επανεκλέξουμε την ίδια κυβέρνηση, αυτή ακριβώς που έπραξε το αντίθετο από αυτό που η ίδια μας κάλεσε να υπερψηφίσουμε και το οποίο, μαζικά, εγκρίναμε, ή/και 

Β. Να αποδείξουμε με την ψήφο μας πως μπορούμε, ναι, να εκλέξουμε ακόμη χειρότερη Βουλή, επιλέγοντας αυθεντικότερους καραγκιόζηδες, πιότερο αγράμματους και ψωνισμένους από αυτούς που έχουμε τώρα! Ναζί, νεοσταλινικοί, ψεκασμένοι και παλαιοκομμουνιστές κάνουν πάρτι με τις ψήφους μας, ναι με τις δικές μας ψήφους κι όχι κάποιων άλλων! Σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό που ο Λεβέντης και ο "χαρίζω οικόπεδα, χαρίζω χρέη" μοιάζουν ως παρθένες της πολιτικής, σοβαρές πλέον επιλογές!

Σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι να αποδείξουμε, για πολλοστή φορά, πως ουδεμία σχέση έχουμε με αυτούς που έχτισαν Παρθενώνες. Απλώς τυγχάνει να κατοικούμε στον ίδιο, ευλογημένο, τόπο, ανάξιοι ακόμη και αυτό να εκμεταλλευτούμε, καίγοντας τα δάση μας, βρωμίζοντας τους υγροτόπους μας, μολύνοντας, αυθαιρετώντας, καταπατώντας.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα λαό που έχει ως όνειρο ζωής να βολευτεί στο δημόσιο και να αποκτήσει θυγατέρες, που θα παραμείνουν αγάμητες εφ´ όρου ζωής για να μην απολέσουν την πατρική σύνταξη!

ΥΓ1. Ευτυχώς που τουλάχιστον επαναλειτούργησε η ΕΡΤ.

ΥΓ2. Θα μου πείτε πως υπερβάλω και πως δεν είναι όλοι έτσι και πως υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Να συμφωνήσω μαζί σας, κοιτάξτε όμως γύρω σας και θα διαπιστώσετε με λύπη πως η μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας συμπεριφέρεται όπως το περιγράφω (και είμαι και συγκρατημένος στους χαρακτηρισμούς μου). Ζούμε σε μια χώρα που ο λαός βρίσκεται πρωτίστως σε ηθική και δευτερευόντως σε οικονομική χρεωκοπία. Και το χειρότερο δείχνει να μην νοιάζεται και συμπεριφέρεται σα να μην συμβαίνει τίποτα.

ΥΓ3. Το φως, που διακρίνουμε στο βάθος του τούνελ δεν είναι αυτό της εξόδου, αλλά άλλης αμαξοστοιχίας, που κατευθύνεται ολοταχώς επάνω μας.

Το τελευταίο μήνυμα

Φίλοι μου, οι τελευταίες μου κουβέντες γι' απόψε (και πιθανότατα για πολύ καιρό):

Αν επιλεγεί το ΟΧΙ από την πλειοψηφία του λαού θα είναι κάτι απόλυτα σεβαστό και διδακτικό ταυτόχρονα. Όπου, εξ' άλλου, δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Θα πάρει ο λαός το μάθημά του με την μέθοδο του πόνου και όχι της λογικής. Η εμπειρική μάθηση αποτελεί μια κλασσική μέθοδο απόκτησης γνώσης, ιδίως όταν η μετάδοση της γνώσης δεν είναι εφικτή με την χρήση άλλων τεχνικών (λογική, επαγωγική κλπ).

Παρακαλώ μόνο, για τα όποια δεινά ακολουθήσουν, στην περίπτωση που επικρατήσει το ΟΧΙ, οι όποιες ευθύνες δεν θα πρέπει να αποδοθούν σε τρίτους, παρά μόνο σε όσους το επιλέξουν. Η αποποίηση ευθυνών δεν νομίζω να αρμόζει σε ελεύθερους πολίτες. Κάθε επιλογή, σε προσωπικό, επαγγελματικό και εθνικό επίπεδο σαφώς κι έχει κόστος. Και πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να το αναλάβουμε αν η επιλογή μας αποδειχθεί λανθασμένη.

Αν πάλι επικρατήσει το ΝΑΙ, γνωρίζουμε ότι η επόμενη περίοδος θα είναι μια πολύ δύσκολη και οδυνηρή περίοδος, χωρίς 100% εξασφαλισμένη επιτυχία, αλλά αυτό έχει γίνει ήδη συνείδηση σε όσους επιλέγουν το ΝΑΙ, οι οποίοι δεν πετούν στα ροζ σύννεφα των επιθυμιών τους.

Να τονίσω, επίσης, σε όσους ζουν στον δικό τους κόσμο του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, ότι αύριο διεξάγεται δημοψήφισμα και όχι πολιτικές εκλογές. Άρα με την ψήφο μας δεν τιμωρούμε τον Αντώνη, τον Βαγγέλη ή την Πιπίτσα, αλλά επιλέγουμε το μέλλον της ζωής μας, των παιδιών μας, και των επόμενων γενιών. Ένα μέλλον που είτε θα τοποθετηθεί στο σκληρό, απαιτητικό αλλά ασφαλές περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή σε ένα αβέβαιο και επικίνδυνο περιβάλλον μιας απροσδιόριστης θολής προσδοκίας.

Με αυτό το δημοψήφισμα δίδεται στους Έλληνες η ευκαιρία να γράψουν μια ακόμη μελανή σελίδα στην ιστορία τους, όπως το 1897 με την ήττα από την Τουρκία, το 1922 με την μικρασιατική καταστροφή και το 1945 με τον εμφύλιο. Η επιλογή του ΟΧΙ αύριο θα οδηγήσει αναπόφευκτα όχι μόνο σε οικονομική αλλά και σε εθνική καταστροφή. Δεν θα είναι όμως η πρώτη φορά που ο λαός μας επιλέγει κάτι τέτοιο.

Προσωπικά, εύχομαι πως δεν θα συμβεί... 

Από όσα διαβάζω και ακούω δεν ξέρω αν μπορώ και να το ελπίζω...

Καλά μυαλά πατριώτες...

Το πραγματικό δίλημμα

του Γ. Αναστασόπουλου

Λίγοι κατανούν πως το πρόβλημα μας δεν είναι το νόμισμα αλλά η νομισματική πολιτική, που διαμορφώνεται από τα συμφέροντα και τις νοοτροπίες, που αναπτύξαμε ως λαός μετά την μεταπολίτευση.

Για να επιτύχεις αναπτυξη θες λιγους φόρους, μικρό κράτος (για να αρκούν οι λίγοι φόροι), απελευθέρωση αγορών/επαγγελμάτων/εργασίας, κατάργηση εισφορών υπέρ τρίτων, κατάργηση προνομίων συντεχνιών, σύνθλιψη γραφειοκτρατίας και διαφθοράς και μια σειρά άλλων παρεμβάσεων που είναι αντίθετες με την τρέχουσα νοοτροπία κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και λαού.

Αρα με δραχμή τίποτα δεν θα αλλάξει, θα χαθούν δε και κάποια πλεονεκτήματα που παρέχει το σκληρό νόμισμα (χαμηλό κόστος χρήματος, συγκράτηση πληθωρισμού, προστασία/στήριξη από ΕΚΤ κλπ).

Το δίλημμα "ΕΥΡΩ vs Δραχμή" είναι ψευτοδίλημμα. 

Στο ερώτημα που πρέπει πραγματικά να απαντήσει ο λαός είναι "Κρατισμός vs Οικονομία της Αγοράς", στο οποίο η μάζα των Ελλήνων απαντά, σήμερα,  με συντριπτικά ποσοστά υπέρ του πρώτου.

Κοινώς, είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

O «Θεός της Ελλάδας» έχει αλλάξει υπηκοότητα

Με τα μέτρα που ετοιμάζονται να υπογράψουν η ύφεση θα χτυπήσει ταβάνι. Αντί ξαφνικού θανάτου θα έχουμε, απλά, αργό θάνατο...

Οι αιτίες δεν είναι πλέον κρυφές...Όλα γίνονται για να επιβιώσει το κράτος του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, των πελατών του συστήματος δηλαδή, σε βάρος της αγοράς (του ιδιωτικού τομέα) ο οποίος τείνει συνεχώς συρρικνούμενος. Ακολουθούμε ουσιαστικά την ίδια γραμμή Γιωργάκη-Αντωνάκη-Μπένυ. Χωρίς την παραμικρή απόκλιση...Με τις ευλογίες των "θεσμών", των οποίων η ευθύνη είναι τεράστια, που ανέχονται αυτή την αυτοκαταστροφική, για την Ελλάδα, πολιτική.

Ο δε λαός σε πλήρη αφασία, παρακολουθεί την πορεία προς την καταστροφή, με σταυρωμένα τα χέρια, αδυνατώντας να σκεφτεί και να αντιδράσει. Προφανώς, ψεκασμένος με το αέριο του "ωχαδερφισμού". 

Οι λίγοι, που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, την έχουν κάνει, ή την κάνουν, με ελαφρά πηδηματάκια για έξω. Έτσι, όμως, αυξάνεται η πυκνότητα των "βλαμμένων" επί του εναπομείνατος πληθυσμού (η πυκνότητα εκφράζει τη μάζα του υλικου που περιέχεται σε μία μονάδα όγκου, ρ=m/v). Και η κατάσταση γίνεται όλο και δυσκολότερο να γυρίσει. 

Για όσους δε, ελπίζουν σε έναν απο μηχανής Θεό, που θα σώσει την παρτίδα, ίσως απαγοητευθούν αν μάθουν πως ο «Θεός της Ελλάδας» δεν είναι πλέον εδώ. Μάλλον έχει απηυδήσει από τόσους αιώνες διχόνοιας, βλακείας και ανευθυνότητας κι έχει αλλάξει υπηκοότητα.

Competence vs Qualification Personnel Certification Programs

Example of Competence for Quality Management System Auditors (ISO 19011)

Technical note by Dr. George J. Anastasopoulos*

Personnel certification was, is and will remain a desirable asset for any modern professional. In order to achieve it, significant effort and expenses are usually invested. Many times candidates have to choose between a “competence-based” and a “qualification-based” certification program. And in most of the cases the latter is “easier” and “cheaper” to achieve. But is it actually worth it? What is the difference between Competence vs Qualification Personnel Certification Programs?

Competence, in ISO 19011:2011 standard, is defined as “the ability to apply knowledge and skills to achieve intended results”. Competence based certification means that the PCB is expected to examine candidate’s knowledge, skills, personal attributes and qualifications specific to the program and/or scope of certification. Qualification based certification is based on the applicant's education and qualifications, rather than on the basis of measurable competence. The following short dialog is catalytic to understand, in a few words, the difference between “competence” and “qualification”:

- “Do you know how to drive a car?”
- “I got trained and acquired the driving license but I am still not confident to drive a car.”
- “That means you have qualification, not competence.”

There are college drop-outs who are CEOs of Fortune 500 companies as they have competencies, not qualifications. Therefore, having both qualifications and competencies helps immensely but people can still excel through competencies rather than qualifications.

International Organization for Standardization (ISO), recognizing this fact, decided that the certification of persons, according to International Standard ISO 17024, should be based on the demonstration of...

Απαισιόδοξη προοπτική

Γιατί ο τόπος τούτος δεν έχει, σχεδόν, καμμία ελπίδα:

Ακόμη και αν για κάποια περίοδο υπάρξει συνετή κυβέρνηση, που θα μπορέσει να ανατάξει την οικονομία, σίγουρα θα βρεθεί στη συνέχεια ένας λαοπλάνος αγύρτης λαϊκιστής που θα τα υποσχεθεί όλα, θα πάρει την εξουσία και θα τα διαλύσει όλα. Και δεδομένου ότι η καταστροφή επιτυχγάνεται πολύ πιό γρήγορα από την ανάπτυξη, είναι προφανές πως η χώρα θα διέρχεται μια συνεχή κρίση...

Το"σχεδόν" της πρώτης φράσης αφορά σε δύο περιπτώσεις:
1. Την περίπτωση πεφωτισμένης δεσποτίας, που δεν έχει εφαρμογή σε μας* και
2. Την, από σπόντα, συμμετοχή σε μια πλήρως ομοσπονδιοποιημένη Ευρώπη, που θα μας βάλει τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι, και θα μας κάνει "ανθρώπους" θέλουμε δεν θέλουμε, κάτι που όμως δεν προβλέπεται για το εγγύς μέλλον.

Άρα, μην περιμένετε πολλά από το μέλλον και εφοδιάστε τα παιδιά σας με τα απαραίτητα προσόντα για να ανταγωνιστούν και να διαπρέψουν στο εξωτερικό.

*Αυτός που ανακάλυψε το ποδήλατο δεν συνεπάγεται ότι είναι και ο καλύτερος ποδηλάτης...Το αυτό ισχύει και γι'αυτούς που ανακάλυψαν τη δημοκρατία (αν είμαστε οι ίδιοι και οι αυτοί, που σηκώνει άλλη, μεγάλη, κουβέντα)...

Ρίσκα και πραγματικότητες στην διαπραγμάτευση για το χρέος

Του Γιώργου Αναστασόπουλου*

Καλές οι επιθυμίες, και οι προεκλογικές στρατηγικές του καθενός πικραμένου, αλλά όποιος ξέρει από negotiation strategies, γνωρίζει πως για να διαπραγματευθείς επιτυχώς κάτι ιδιαίτερα σοβαρό πρέπει να δείξεις αποφασισμένος για όλα τα ενδεχόμενα, και να καταφέρεις να πείσεις το άλλο μέρος ότι όντως είσαι αποφασισμένος να πάρεις το ρίσκο των συνεπειών των πράξεών σου.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων 3 ετών το μόνο που διαπραγματευόταν, μέχρι τώρα, ήταν το πως να μην θιγούν τα συμφέροντα των συντεχνιών, ΔΕΚΟ και ΔΥ και το πως να ακυρωθούν ή να ελαττωθεί η ένταση των μεταρρυθμίσεων, αντικαθιστώντας τες με ισοδύναμα ύφεσης, ανεργίας, φόρων, χαρατσιών κι εντέχνων δημεύσεων καταθέσεων και περιουσιών.

Αν η Αξιωματική Αντιπολίτευση πράγματι σχεδιάζει μια συνολική και οριστική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και των όρων του, πρέπει να δείξει αποφασισμένη ότι αν χρειαστεί θα επιστρέψει ακόμη και στη δραχμή, προκαλώντας απρόβλεπτη αναστάτωση κι επιπτώσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Μόνο που για να γίνει πιστευτή θα πρέπει να δείξει πως...

Greece: no plan, no future

by New Europe 15.11.2014 - 10:03

After five years of austerity and severe Euro-American monitoring, Greece is the number one country in Europe not to invest in.

Greece, no plan, no future

In April 2010, the then prime minister of Greece, George Papandreou, announced that his country applied for IMF support to avoid bankruptcy. Since then, Greece is in an ever deepening spiral of crisis under the strict control and supervision of the International Monetary Fund (IMF), the European Central Bank (ECB) and the European Commission (EU).

In addition, Greece ‘enjoys’ the technical assistance of the European Commission’s Task Force, which consists of advisors to Greece’s key government ministers. But the only real and tangible task of such a body (the cost of which is paid entirely by the Greek state) is to cover up the wrong-doings of the European Commission services as regards Greece over the past decades.

Just think that the head of the Commission’s Task Force today is the same person who, as a detached Commission functionary to serve as President of the Cadastre Authority in Greece back in 2001, led the country to pay a combined penalty and recovery to the Commission of €56m.

A Huge Prison

Today, five years after the eruption of the crisis, with none of the necessary structural changes complete, Greece finds itself struggling to escape from inside a labyrinth of traps.

Ordinary people are trapped by...

100+1 λόγοι για να μην ψηφίσω ΝΔ

του Γ. Ι. Αναστασόπουλου

Ανέτρεξα στο timeline της σελίδας μου στο fb το οποίο λειτουργεί και σαν ένα φρεσκάρισμα μνήμης. Ευεργετική αλλά και δυσάρεστη ενίοτε ιδιότητα. Ιδίως όταν διαπίστωσα πως οι καθημερινοί μου, σχεδόν, σχολιασμοί παραμένουν πάντα επίκαιροι και ουσιαστικά σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει την τελευταία τριετία.
Τίποτα;
Όχι ακριβώς, η φορολογία έχει εκτοξευθεί σε εξοντωτικά ύψη, το αυτό και η ανεργία (από τον ιδιωτικό πάντα τομέα).

Δεν χρειάσθηκε πολύ για να βεβαιωθώ πως δεν μπορώ να ψηφίσω, ούτε αυτή τη φορά, τη ΝΔ. Οι επιλογές, οι αποφάσεις και οι πράξεις της αποτελούν δυστυχώς μονόδρομο απόρριψης.

Η ΝΔ εκλήθη να επιλέξει μεταξύ ενός απλού αλλά και σκληρού διλήμματος: Να συνταχθεί με τις δυνάμεις της αγοράς, προωθώντας εκσυγχρονισμούς και μειώνοντας αισθητά το δημόσιο ή να συνταχθεί με τις συντεχνίες και τα κρατικοδίαιτα καρτέλ, διαιωνίζοντας το μέγεθος και τα προνόμια του δημοσίου. Καλώς η κακώς επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Τον, κατά την ταπεινή άποψη μου, καταστροφικό για το μέλλον της χώρας.

Πιθανώς αν ήμουν ΔΥ ή συνδικαληστής να συμφωνούσα με τις κυβερνητικές επιλογές…

Ας απευθυνθεί, λοιπόν, η ΝΔ στο κοινό που επέλεξε να υπηρετήσει… Ας πάει να μαζέψει ψήφους από τους ΔΥ και του συνδικαληστές.

Τον ιδιωτικό τομέα, με τις επιλογές της, τον κατέστρεψε… Και οι επιλογές αυτές θα αποτιμηθούν καταλλήλως.

Παραθέτω, στη συνέχεια, ενδεικτικά και μόνο, κάποιους από αυτούς τους λόγους, οι οποίοι μπορούν και χρονικά να διασταυρωθούν ανατρέχοντας στο timeline της σελίδας μου στο fb (από τα πιο πρόσφατα στα πιο παλιά):

Δεν θα ψηφίσω, μεταξύ άλλων, την κυβέρνηση της ΝΔ και των συνεταίρων της διότι:...

Η αποψή μου για το Ποτάμι

του Γ.Ι. Αναστασόπουλου

Μπορεί το πολιτικό μάρκετινγκ να τους υπαγορεύει ότι, την σήμερον, συμφέρει να το παίζουν απολιτίκ, αν θέλουν να έχουν τύχη. Πιστεύω ότι δεν το παίζουν, είναι απολιτίκ!

Ένα συνοθύλευμα καλοπροαίρετων και συμπαθητικών φυσιογνωμιών, με διαφορετικές προσεγγίσεις, που αν πάνε να τις βάλουν σε μια κόλλα χαρτί και να την υπογράψουν όλοι μαζί, θα γίνουν μαλλιά κουβάρια (βλ. περίπτωση Δήμου). Είναι, λοιπόν, απολιτίκ γιατί, απλά, δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς...

Ως ενεργός και νοήμων πολίτης, δεν αρκούμαι σε καλές προθέσεις, θέλω να δω και δείγμα γραφής...Σε τι "Θεό" πιστεύουν. Να μην κρύβονται πίσω από το δακτυλό τους. Παρακολούθησα και στο YouTube την συνέντευξη του αρχηγού τους πριν κανά διό βδομάδες. Αερολογίες και ευχολόγια...Πολιτικός λόγος "μηδέν εις το πηλίκιον", που θα έλεγε και το άλλο τέρας της πολιτικής διανόησης!

Ως μηχανισμός απορρόφησης της ψήφου διαμαρτυρίας, δεν αντιλέγω, μπορεί να έχουν τύχη. Εδώ τα "ζωντόβολα" ψηφίζουν ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μην ψηφίσουν το Ποτάμι;
Αλλά μέχρι εκεί...
Εγώ, προσωπικά, δεν θα πάρω.
Αν ήθελα Kinder Έκπληξη, πουλάνε και στα περίπτερα!

Κυνηγώντας φαντάσματα

σχόλιο του Γ.Ι. Αναστασόπουλου

Διαβάζω στην σημερινή Καθημερινή: "Σε σύνολο περίπου 5,5 εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων που κατατέθηκαν το 2013, περίπου 1,85 εκατομμύρια φορολογούμενοι, συμπλήρωσαν τον κωδικό της φιλοξενίας, αναγράφοντας και τον ΑΦΜ του προσώπου –φυσικού ή νομικού– που τους φιλοξενεί. Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών είναι πεπεισμένα ότι η φιλοξενία υποκρύπτει περιπτώσεις εκτεταμένης φοροδιαφυγής, προαναγγέλοντας νέο φορο-κυνηγητό."

Το ότι και οι άνεργοι έχουν, εντελώς τυχαίως, ανέλθει περίπου στο ενάμιση εκατομμύριο πολίτες, συν τους Ελεύθερους Επαγγελματίες και χρεοκωπημένους μικρο-επιχειρηματίες, που δεν προσμετρούνται στους ανέργους, δεν έχει μάλλον καμμία σχέση με την αύξηση των "φιλοξενιών" και αφήνει, προφανώς, αδιάφορους τους Κλουζώ του ΥΠΟΙΟ;

Σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία, ειδικά στους νέους 15-24 ετών, η ανεργία καταρρίπτει, συνεχώς, κάθε αρνητικό ρεκόρ, καθώς μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2014 «εκτινάχθηκε» στο 64,2%.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (τα άτομα που δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία) ανήλθε σε 3.358.649 άτομα!!!

Ας μας απαντήσουν λοιπόν οι κυβερνητκοί (αν)εγκέφαλοι: Όλα αυτά τα εκατομμύρια ανέργων, περιλαμβανομένων περίπου μισού εκατομμυρίου νέων, που κατοικούν; Σε ιδιόκτητες βιλλίτσες ή σε ενοικιαζόμενα στούντιο με (ή χωρίς) ρετιρέ;

Αλλά εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα της χώρας και των σοσιαλ-κρατιστών μανδαρίνων που μας διοικούν. Αντί να δουν πως θα παρέχουν ουσιαστικά κίνητρα ανάπτυξης, μειώνοντας δραστικά την φορολογία και τις δαπάνες του κράτους και εισάγοντας πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αναλώνονται στο να κυνηγούν φαντάσματα...

Το πεπρωμένο της φυλής μας

Future People by Gabriel Hernan Ramirez 

Το μέλλον επιφυλάσσει στην Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από μια ανώτερη εκλεκτή φυλή ΔΥ. Και αυτό διότι, όπως θα μαθαίνουν τότε τα παιδιά στην ιστορία, στην καπιταλιστική κρίση που χτύπησε την χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα όσοι δεν ήσαν ΔΥ είτε ψόφησαν από την πείνα είτε μετανάστευσαν σε άλλες χώρες για να επιβιώσουν. Η κρίση εκείνη αποτέλεσε την αφορμή για να συναντήσει ο περιούσιος λαός των Ελλήνων ΔΥ το πεπρωμένο του, αυτό της λαϊκής δημοκρατίας, οδηγώντας την χώρα σε μονοπάτια πρωτόγνωρης ανάπτυξης και ευημερίας που, ως ο μύθος αναφέρει, μόνο η μεταπολεμική Αλβανία του Χότζα είχε ξαναζήσει!

Το Αδιέξοδο του Ελλείμματος Δημοκρατίας στην Ευρώπη

Σκίτσο του Γ. Ιωάννου στο ΕΘΝΟΣ

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κατάλυσης του όποιου προσχήματος δημοκρατίας η σημερινή κατάσταση λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι υφιστάμενοι θεσμοί της (Ευρωκοινοβούλιο, Συμβούλια Υπουργών, Κομισιόν κλπ) λειτουργούν σε καθαρά «εικονικό» ή «εκτελεστικό» επίπεδο, ως κομπάρσοι-διεκπεραιωτές ειλημμένων αποφάσεων.

Ειλημμένων, που και από ποιους;

Δεν αποτελεί πλέον ούτε κοινό μυστικό ότι οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται στο Βερολίνο από την Γερμανική κυβέρνηση. Ουδείς το αρνείται και ουδείς το αμφισβητεί. Οι όποιες «αντιστάσεις» σε αυτή την πραγματικότητα έχουν καμφθεί εδώ και καιρό, και αποτελεί πλέον παρελθόν και το γραφικό παραδοσιακό «παζάρι» ανταλλαγμάτων μεταξύ των μελών για την λήψη των κρισίμων, πάντα, αποφάσεων που αφορούν την τύχη και το μέλλον των κρατών μελών της ΕΕ.

Έτσι, δεν εκπλήσσει το γεγονός της καλοστημένης «ενέδρας» για την εξόντωση της «ζηλευτής» Κυπριακής οικονομίας, με την πισώπλατη μαχαιριά που επιφύλαξαν οι κατά τα λοιπά «συνέταιροι» μας, μόλις διέγνωσαν την προσωρινή της αδυναμία να αντιδράσει… «Της την είχαν στημένη στη γωνία» όπως λέει και ο λαός μας και με το πρώτο στραβοπάτημα «της την έφεραν». Μόνο που δεν πρόκειται για μια εκδικητή μαχαιριά κατά ενός πολίτη, αλλά κατά ενός ολόκληρου λαού, που τόλμησε να αγνοήσει τα μηνύματα υποταγής, που συστηματικά εκπέμπονταν από το «κέντρο». Διαλύοντας ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας, που επιβιώνει χάρις σε αυτό, καταδικάζοντάς την στην ύφεση και την μιζέρια, αποτελεί πράξη αδιανόητης εκδικητικότητας για μέλη-εταίρους μιας ένωσης λαών-κρατών. Όσο για τα προσχήματα περί ανήθικων τραπεζικών πρακτικών της Κύπρου η απάντηση δίδεται από τις ηθικές πρακτικές των γερμανικών πολυεθνικών και των λοιπών φορολογικών παραδείσων της ΕΕ.

Βεβαίως, δεν αποτελεί αντικείμενο του άρθρου αυτού, ούτε η ανάλυση της 2ης μετά τον Αττίλα, Κυπριακής τραγωδίας, ούτε η αναζήτηση των ορίων της ηθικής των Γερμανικών πολιτικών.

Σκοπός του άρθρου είναι να...

Είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε;

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* 

Φτάνουν κάποιες στιγμές που καλούμαστε όλοι μας να κάνουμε ένα απολογισμό αρχών, θέσεων και πράξεων. Είναι οι στιγμές της περισυλλογής. Είναι οι στιγμές που κοιτάμε πίσω, και αξιολογούμε αποφάσεις και επιπτώσεις. Κρίσιμες στιγμές, σημεία καμπής.

Μια τέτοια στιγμή είναι και τούτη για το ρόλο και το μέλλον της Ευρώπης. Και για μας όλους, που καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα αν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε. Όχι, ότι όλοι ονειρευτήκαμε την ίδια Ευρώπη. Αλλά ο καθείς καλείται να απαντήσει από την δική του οπτική γωνιά.

Η δύναμη ενός μεγάλου οράματος μπορεί να συμπαρασύρει τις πεζές πραγματικότητες χιλιάδων σκεπτικιστών. Και με τη δύναμη αυτή, το όραμα μια χούφτας οραματιστών πολιτικών ξεκίνησε το πείραμα της Ενωμένης Ευρώπης, ρίχνοντας τα θεμέλιά του στις στάχτες που άφηνε σε όλη την ήπειρο ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόνος, η διχόνοια, το αίμα των κατοίκων τούτης της ηπείρου διαδέχθηκαν απ’ την ελπίδα, τα όνειρα και τις αγωνίες των πολιτών της Ευρώπης για μια ήπειρο ενιαία, ειρηνική, δημοκρατική, εύρωστη, ευημερούσα και προπάντων ελεύθερη.

Κι έτσι άρχισε η οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Πολλές φορές με δυσκολίες, ενίοτε με αντιδράσεις και πισωγυρίσματα, χτίσθηκε μια ενιαία αγορά, και σιγά-σιγά οι δομές ενός πολιτικού οικοδομήματος μιας οικονομικής υπερδύναμης. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν οι λογικές αδυναμίες και τα αναμενόμενα λάθη του συστήματος παρείχαν τις πολύτιμες ευκαιρίες για την διόρθωση, μετεξέλιξη και ωρίμανσή του. Το ερώτημα είναι αν...

Αφιερωμένο εξαιρετικά φίλε...

"Ιδρώνεις κωπηλατώντας σκληρά, κόντρα στο ρεύμα...

Και κρίμα, τόσος κόπος, άδικος, 

πικρή η απαγοήτευση σαν τερματίσεις 

πιό πίσω ακόμα κι απ' την αφετηρία...

Ίσως να φταίει πως ήτανε βαριά η βάρκα 

κι εσύ μονάχος κωπηλάτης, 

ίσως και πως στην δώσανε χωρίς κουπιά..."

Μια διαφορετική προσέγγιση...

...στο άλυτο πρόβλημα που ακούει στο όνομα Έλληνας!

του Γεωργίου Αναστασόπουλου*

Σύμφωνα με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, κάθε μονωμένο σύστημα στη φύση οδεύει προς τη κατάσταση της θερμοδυναμικής ισορροπίας, δηλαδή προς μεγιστοποίηση της εντροπίας του, ήτοι προς τη κατάσταση της ελαχιστοποίησης της εσωτερικής του ενέργειας. Όμως μεγιστοποίηση της εντροπίας σημαίνει αύξηση της αταξίας.

Τελικά τι γίνεται; Η φύση οδηγείται σε τάξη ή σε αταξία;

Το ερώτημα αυτό είναι θεμελιακό για τη φυσική και μόνο τα τελευταία χρόνια αρχίζει να διαφαίνεται μια πιθανή απάντησή του, με τη μελέτη συστημάτων μακριά από τη θερμοδυναμική ισορροπία, η οποία γίνεται με τη βοήθεια μη γραμμικών μαθηματικών, γνωστών και ως θεωρία του χάους.

Έτσι μπορούμε να πούμε, ότι...

Accreditation in Europe: Monopoly in the Making?

Accreditation in Europe: 
Monopoly in the Making?

Accreditation in Europe: Home alone!

by Dr George Anastasopoulos*

“EA members shall not compete with other EA members in the EA region”
EA-2/13 M: 2012-EA Cross Border Accreditation Policy – October 2012

In July 2008 the Council of the European Union and the European Parliament agreed to a Regulation that for the first time provides a legal framework that creates a series of monopolies (one in each EU member country) for the provision of accreditation services across Europe. And this action could be understood (even then debatable) if it was planned to serve only the compulsory conformity assessment needs introduced by EU legislation. Alas! It is also becoming obligatory for the operation of accreditation related to voluntary conformity assessment! Therefore, protected from competition by the use of force (=law), monopolistic Accreditation can afford to provide his service in a costly and inefficient manner, since the certification bodies (including laboratories) are deprived of any possible range of alternative accreditation choice.

But let’s start of the beginning. What is accreditation?
According to International Accreditation Forum (IAF) and the International Laboratory Accreditation Cooperation (ILAC), accreditation is...