Νέο-πατριωτικές μυθοπλασίες

Drake Deknatel, Little Soldier, Red,  2005, aliphatic urethane and pigment on canvas

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* 

Σε πρόσφατο άρθρο στο ΒΗΜΑ (17/12/11) υπό τον τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός ή πατριωτισμός» ο κ. Κίμων Γεωργακάκης συνεχίζει το παραδοσιακό, πλέον, τροπάριο αναγωγής κάθε κακού και κάθε στραβού, στον τόπο μας αλλά και παγκοσμίως, στον νεοφιλελευθερισμό. Σε ένα κείμενο πλήρες αξιωμάτων, ανυπόστατων παραδοχών και αλληλοσυγκρουόμενων επιχειρημάτων επιχειρεί να αποδώσει τον όποιο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, εθνικό κίνδυνο στον συνήθη ύποπτο κάθε καταστροφής, λιμού και καταποντισμού, στο νεοφιλελευθερισμό.

Το «σουρεάλ» αυτό αφήγημα ξεκινά με βαρύγδουπες φράσεις, που δεν λένε απολύτως τίποτα, όπως «η νεοφιλελεύθερη-νεωτεριστική σκέψη έχει επηρεάσει όλες τις ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, αγκομαχώντας να επιβάλλει το παγκόσμιο ιδεολογικό μοντέλο της, κόντρα στην πολυμορφία της ουμανιστικής πολιτικής κουλτούρας» οι οποίες προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα πλήθη συσκευάζοντας σε πλουμιστή συσκευασία το απόλυτο κενό. Πόσο μάλιστα όταν ο ουμανισμός χαρακτηρίζεται από την φύση του φιλελεύθερος αφού ακριβώς αυτή η ελευθερία, που αποτελεί το υπέρτατο ιδεώδες του νεοφιλελευθερισμού, δεν μπορεί παρά να ενθαρρύνει την ατομικότητα άρα και την ιδιαιτερότητα. Ακόμη και αυτή η αγωνία της «παγκόσμιας επιβολής», την οποία αποδίδει ο συγγραφεύς στον νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί φασιστικό (άρα ανελεύθερο) χαρακτηριστικό, αφού η επιβολή αναιρεί το εξορισμού κυρίαρχο χαρακτηριστικό του νεοφιλελευθερισμού, αυτού, δηλαδή, της ελεύθερης βούλησης της κάθε αυθύπαρκτης οντότητας.

Στην συνέχεια το κείμενο διανθίζεται με...
αξιώματα και παραδοχές του στυλ «…, ο οποίος (νεοφιλελευθερισμός) αποτελεί αναμφισβήτητα την κινητήριο δύναμη της παγκοσμιοποίησης» ή «ο νεοφιλελευθερισμός αποσκοπεί απροκάλυπτα πλέον στη διάβρωση των ιστορικών, ιδεολογικών και άλλων δομών των εθνών-κρατών, στον εκφυλισμό της κρατικής κυριαρχίας, ως έννοιας, καθώς και στην ανάδειξη μίας παγκόσμιας κοινωνίας και κατ' επέκταση στη σύσταση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης». Ενδιαφέρουσες απόψεις, μα σίγουρα όχι «αναμφισβήτητες» όπως θα ήθελε ο συγγραφεύς. Η προσέγγιση αυτή μου θυμίζει την πάγια κνίτικη, υιοθετημένη πλέον απ’ όλους τους αριστερούς και λαϊκοδεξιούς μαϊντανούς, «λογική» του «αποτελεί λαϊκή επιταγή το…» ή «όλος ο λαός συμφωνεί πως…». Αυτού του τύπου οι γενικεύσεις και οι «αναμφισβήτητες αλήθειες» χρησιμοποιούνται για να εισάγουν παραδοχές οι οποίες εξυπηρετούν και μόνο την λογική, την αλήθεια και τα συμφέροντα των εμπνευστών τους. Από πού προκύπτουν αυτές οι παραδοχές; Ποιος ορίζει το τι είναι και σε τι αποσκοπεί ο νεοφιλελευθερισμός; Σίγουρα όχι ο κος Γεωργακάκης. Μια πιο σεμνή διατύπωση του τύπου «αποτελεί εκτίμησή μου πως ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί… και αποσκοπεί στο…» θα γινόταν πιο πιστευτή. Για να στηριχθεί όμως το υπόλοιπο σκεπτικό του άρθρου χρειάζονται οι δύο αυτές παραδοχές. Απαιτούνται αυτές οι αυταπόδεικτες «αλήθειες», αλλιώς όλη η επιχειρηματολογία του καταρρέει ως χάρτινος πύργος.

Αλλά και επί της ουσίας να εξετάσει κανείς τις ανωτέρω παραδοχές δύσκολα θα μπορέσει να στηρίξει με λογικά βήματα την διεθνιστική προσέγγιση του νεοφιλελευθερισμού. Με βάση δε το σκεπτικό, που αναφέραμε νωρίτερα, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε σχήμα οξύμωρο αφού ο σεβασμός του νεοφιλελευθερισμού στην ατομικότητα δεν θα επέτρεπε μια τέτοια θεώρηση. Η δε συνωμοσιολογική προσέγγιση του συγγραφέα περί νεοφιλελεύθερων κέντρων, που μηχανεύονται την παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι ακριβώς πανομοιότυπη με μια σειρά από άλλες αντίστοιχες σκοταδιστικές δοξασίες. Αντικαταστήστε, απλά, τη λέξη «νεοφιλελεύθερων» με «πολυεθνικών» ή «μονοπωλιακών» ή «σιωνιστικών» ή «μασονικών» ή «παπικών» ή «δρακονιανών» ή «υποχθόνιων» ή «εξωγήινων»! Είναι, πράγματι, ατελείωτη αυτή η λίστα της βλακείας. Πρακτικά, και για να μην ξεχνιόμαστε, οι τελευταίοι που προσπάθησαν να εγκαταστήσουν παγκόσμια κυριαρχία ήσαν οι ναζί και οι κομμουνιστές. Με βασικούς εκφραστές τους τον Χίτλερ και τον Στάλιν, που κύλισαν την ανθρωπότητα και τους λαούς τους στο αίμα και στην εξαθλίωση. Και οι δύο ήσαν ανελεύθερα φασιστικά καθεστώτα, οι χειρότεροι, δηλαδή, εφιάλτες τους νεοφιλελευθερισμού. Η βία, η επιβολή και η παγκόσμια κυριαρχία αποτελούν έννοιες αντίθετες, ασυμβίβαστες με αυτές της ελευθερίας. Ας ψάξουν αλλού οι κάθε λογής συνομοσιωλόγοι για να ανακαλύψουν ποιός κρύβεται πίσω από τα σχέδια της νέας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Εξ’ άλλου η λίστα, που τους προτείναμε ανωτέρω, είναι αρκετά πλούσια.

Επιστρέφοντας στο κείμενο, το οποίο μας έδωσε την αφορμή για τούτες τις σκέψεις, θα αναφερθούμε στις ουκ ολίγες αντιφάσεις του. Ενώ σε όλο το κείμενο αποδίδει, μέσω παραδοχών και μόνο, στο νεοφιλελευθερισμό την πρόθεση να καθυποτάξει τον λαό, το έθνος και την πατρίδα, μόνο σε ένα σημείο παραθέτει κάποιο χειροπιαστό επιχείρημα. Αναφέρεται συγκεκριμένα «…στο σταλινικό φορολογικό σύστημα της χώρας, το οποίο, προκαλώντας την αύξηση της φοροδιαφυγής, εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη, την υποστήριξη των μικρών επιχειρήσεων, την απελευθέρωση του αναγνωρισμένου εμπορικού δαιμονίου των Ελλήνων αλλά και την προσέλκυση ωφέλιμων ξενοκεφαλαιακών επενδύσεων» και συνεχίζει εξηγώντας λίγο πιο κάτω πως «…η αιτία εντοπίζεται στην τυφλή υποταγή ορισμένων κυβερνητικών και όχι μόνο κύκλων στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού.»!!! Εδώ, πραγματικά, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Διότι αν όπως, ορθώς, ισχυρίζεται αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας είναι το «σταλινικό» φορολογικό σύστημα τότε πως οι κυβερνήσεις μας έχουν υποταγεί στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού; Ή «σταλινικό» θα είναι το σύστημα ή νεοφιλελεύθερο. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται! Και επειδή πράγματι η φορολαγνία αποτελεί κρατικιστικό χαρακτηριστικό, ο όρος «σταλινικό» είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Όμως τότε παραδεχόμαστε πως το ισχύον δόγμα στη χώρα μας είναι το σοσιαλιστικό, άρα το αντίθετο του νεοφιλελεύθερου! Το να ισχύουν και τα δύο απλά δεν μπορεί να συμβαίνει. Διότι αν συμβαίνει τότε θα μιλούμε για σχιζοφρένεια, [σύνθετη λέξη από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις "σχίζειν" (=διαχωρισμός) και "φρένα" (=λογική, μυαλό)- αποτελεί μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από προβλήματα στην αντίληψη της πραγματικότητας].

Τέλος, το άρθρο κλείνει με μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάμειξη εθνικιστικών και αριστερίστικων δοξασιών. Απολαύστε το: « …ενεργοποιούνται σκοπίμως οι αφηρημένες απόψεις και έννοιες του νεοφιλελευθερισμού, που κατακρίνουν κάθε τι παραδοσιακό, αντιτάσσονται στις εθνικές πολιτικές άμυνας και ασφάλειας, πολεμούν τις τοπικές οικονομίες και παραχαράσσουν, τέλος, τις εθνικές ιστορίες, αφού, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο ιδεαλιστικό ρεύμα, «γεννούν εθνικισμούς και έχθρες κόντρα στο όραμα της παγκόσμιας ειρήνης». Μια «ειρήνη» που στην πραγματικότητα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στον πλήρη έλεγχο και στην καθυπόταξη των Λαών.»
Βεβαίως το «όραμα της παγκόσμιας ειρήνης» ουδέποτε υπήρξε (νεο)φιλελεύθερο ιδεώδες διότι απλούστατα το υπέρτατο αγαθό για τον (νέο)φιλελευθερισμό δεν είναι η «ειρήνη» αλλά η «ελευθερία». Οι φιλελεύθεροι στοχαστές από την εποχή του διαφωτισμού μέχρι σήμερα έχουν πολλάκις αναφέρει πως για το αγαθό της ελευθερίας αξίζει ακόμη και αυτή η θυσία της ζωής ( = πάει περίπατο η ειρήνη) με αποκορύφωμα την περίφημη ομιλία του Patrick Henry στις 23 Μαρτίου 1775, στην Βιτζίνια των ΗΠΑ, με τον τίτλο "Give me Liberty, or Give me Death!" .
Η επίκληση τους «όραματος της παγκόσμιας ειρήνης» ως νεοφιλελεύθερου αυτοσκοπού εκτός από το ότι αποτελεί υπέρτατη μπούρδα αριστερίστικης προέλευσης, απλά ξεγυμνώνει όχι μόνο την άγνοια αλλά και τις προκαταλήψεις του συγγραφέα του επίμαχου άρθρου.

Συμπέρασμα;

Είναι ιδιαίτερα βολικό να υπάρχει ένας σάκος του μποξ, με την ταμπέλλα νεοφιλελευθερισμός, για να εκτονώνουν οι κάθε λογής αστοιχείωτοι αριστεροί ή λαϊκοί δεξιοί τις προκαταλήψεις τους.
Είναι ιδιαίτερα εύκολο να δαιμονοποιούνται οι αιτίες κάθε καταστροφής στο όνομα ενός υπέρτατου κακού, αυτού του νεοφιλελευθερισμού.
Είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικό να φορτώνουμε τα δικά μας τα λάθη και τις δικές μας αστοχίες στη καμπούρα ενός άλλου θύματος, που ακούει στο όνομα φιλελευθερισμός.
Είναι ιδιαίτερα πρακτικό να κρύβουμε την σκόνη από τις βρωμιές μας κάτω από το χαλί σιχτιρίζοντας τον νεοφιλελευθερισμό ως γενετήριο λόγο της σκόνης.

Αργά ή γρήγορα όμως, η αλήθεια δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτεί. Ο σταύλος του Αυγείου θα σκάσει και όλοι οι λαλίσταστοι τελάληδες, συκοφάντες του νεοφιλελευθερισμού, θα πνιγούν στις δικές τους εκκρίσεις…

-------
*διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Northwestern, ΗΠΑ.