Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

του Γ. Ι. Αναστασόπουλου

Η παγκόσμια κρίση με τις όποιες επιδράσεις της στην ελληνική οικονομία ξεγυμνώνει τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής που υπάρχουν εδώ και χρόνια.

Ο εκτεταμένος (άνω του 60%) μη αποδοτικός κρατικός τομέας και ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός σε συνδυασμό με την εδραιωμένη εδώ και δεκαετίες νοοτροπία των κεκτημένων διαφόρων "λαϊκών" ομάδων, καθιστούν τη χώρα μας μια παλαιού τύπου τριτοκοσμική οικονομία με απηρχαιωμένα σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, επιρρεπή σε λαϊκισμούς και αδύναμη να τολμήσει τις ριζικές αλλαγές που απαιτούνται – σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο – για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Αν δε, δεν είχαμε ενταχθεί στη ΕΕ και δεν είχαμε ευρώ, θα ήμασταν ευάλωτοι σε κάθε λογής κερδοσκοπικές επιθέσεις και θα είχαμε υποστεί απανωτές υποτιμήσεις της δραχμούλας, που θα είχαν οδηγήσει στα ύψη ελλείμματα και τιμές εκμηδενίζοντας το εισόδημά μας. Φυσικά η παράμετρος αυτή αποσιωπάται συστηματικά από κάθε λογής "προοδευτικούς" κονδυλοφόρους και αναλυτές, που έχουν διατελέσει πολέμιοι της ένταξής μας στην ΕΕ.

Ταυτόχρονα, η συμπεριφορά και οι τοποθετήσεις των ηγεσιών της αντιπολίτευσης καθώς και των ελεγχομένων από αυτές συνδικάτων δείχνει ότι...
 είτε:

α) βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία κατανόηση του εγγενούς διαθρωτικού προβλήματος της χώρας, το οποίο απαιτεί γενναία και επώδυνα μέτρα ανάταξης, είτε ότι

β) ενσυνείδητα σαμποτάρουν τις όποιες προσπάθειες της κυβέρνησης προς δημοσιονομική εξυγίανση, αδιαφορώντας για την οικονομική επερχόμενη κατάρρευση, με μόνο στόχο την αποκόμιση πολιτικών κερδών, σε βάρος της οικονομίας και των πραγματικών συμφερόντων της χώρας μας και των πολιτών της.

Και στις δύο περιπτώσεις αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και ουσιαστικά ανίκανοι να συνεισφέρουν στη διαχείριση της κρίσης.

Η προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση (είτε αναφερόμαστε στη διεθνή, είτε στην εγγενή ελληνική) δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά χωρίς τη συνειδητή συνεργασία των πολιτών αυτής της χώρας και το ξερίζωμα των νοοτροπιών του "ωχαδερφισμού", της καλοπέρασης, των κεκτημένων, του δημοσιοϋπαλληλικού greek dream, των εύκολων λύσεων και του κομματισμού.

Δεδομένης της δυσκολίας ανατροπής όλων αυτών των χαρακτηριστικών του σύγχρονου νεοέλληνα, η παραμονή της Ελλάδος στο club των «τριτοκοσμικών» χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού (μόνο η Κίνα, η Β. Κορέα και η Κούβα έχουν απομείνει) δείχνει ως η πιο πιθανή εκδοχή, και φοβούμαι πως μια "αναγέννηση" δεν θα μπορεί να επέλθει παρά μόνο μετά τους πόνους τοκετού μιας εθνικής -μεγάλης κλίμακας- κρίσης, που ελπίζω να μην οδηγήσει σε εθνική τραγωδία.

ΥΓ. Η κρίση στην χώρα μας έχει δύο διαστάσεις: την οικονομική και την ηθική. Οι ανωτέρω διαπιστώσεις ισχύουν και για τις δύο.