Αντί παραίτησης

Με είχε πιάσει μια μελαγχολία προχθές. Αιτία; Σκεφτόμουν την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της φιλελεύθερης παράταξης. Προσπαθούσα σε μια σπάνια στιγμή ηρεμίας να ξεκαθαρίσω με τον εαυτό μου το τι πραγματικά νοιώθω. Κι αυτό διότι για πρώτη φορά αισθάνομαι ιδιαίτερα άβολα, στον φυσικό μου πολιτικό χώρο. Ασυναίσθητα μπήκα στην δίνη του χρόνου κάνοντας μια αναδρομή, σκαλίζοντας τις πιο αραχνιασμένες μνήμες μου, σε ό,τι είχε σχέση με 'μενα και την πολιτική.

Και άρχισα να θυμάμαι...

Θυμάμαι το 1970 να παίρνει μετάθεση ο εκπαιδευτικός πατέρας μου από την Μεσσηνία στην Δράμα διότι - όπως ο ίδιος μου είπε αργότερα - δεν είχε ενστερνιστεί πλήρως τις αρχές της επαναστάσεως.

Θυμάμαι την ίδια περίοδο τον πατέρα μου να με συμβουλεύει να χαμηλώνω την ένταση της φωνής του πικ-άπ όταν έβαζα τον 45άρη δίσκο "Επιφάνεια" του Μ. Θεοδωράκη.

Θυμάμαι τον εορτασμό στην πηγάδα του Μελιγαλά, στην μνήμη των πολιτών που σφαγιάσθηκαν από τους κουμουνιστές κατά τον εμφύλιο.

Θυμάμαι το 1973, την αλαφιασμένη μητέρα μου να με παίρνει βιαστικά από το δημοτικό σχολείο μου στα Εξάρχεια, μέσα στα δακρυγόνα, λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Θυμάμαι το ίδιο βράδυ τους θείους μου να έρχονται σπίτι μας για να ακούσουν με τον πατέρα μου το τι πραγματικά συμβαίνει από το ελληνικό δελτίο της Ντόιτσε-Βέλλε στα βραχέα.

Θυμάμαι την ίδια περίοδο να προβληματιζόμαστε με τον 'ξαδερφό μου το Γιώργο, γιατί το δίφραγκο στην πίσω του πλευρά έχει ένα πουλί και γράφει "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ενώ οι γονείς μας λένε πως δεν υπάρχει δημοκρατία.

Θυμάμαι την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το πατέρα μου να φεύγει επιστρατευμένος για τις Σέρρες, κι εγώ με τα ξαδέρφια μου ν' ακούμε στο τρανζιστοράκι μου -για πρώτη φορά στην ζωή μας- μόνα μας ειδήσεις. Όλοι πιτσιρικάδες 7-9 χρόνων.

Θυμάμαι το Νοέμβριο του 1974 γαντζωμένος από το χέρι του πατέρα μου, βράδυ στην Πανεπιστημίου, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου που κρατούσαν από ένα αναμμένο λευκό κερί. Δεν υπήρχαν πανό, σημαιάκια ούτε καν προβολείς, παρά μόνο κάποιες στοιχειώδεις μικροφωνικές εγκαταστάσεις απ' όπου ακούγαμε την προεκλογική ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε απόλυτη κατανυκτική ησυχία.

Θυμάμαι τον Δεκέμβριο του 1974 τους γονείς μου να λένε πως θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα για τον Βασιλιά.

Θυμάμαι το αποτέλεσμα να μην τους χαροποιεί.

Θυμάμαι το 1977, τον κύριο με το ζιβάγκο και την 2η συνεχόμενη νίκη της Νέας Δημοκρατίας.

Θυμάμαι τη γιορτή στο Ζάππειο για την είσοδο της Ελλάδος στην ΕΟΚ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Ράλλη να υπογράφουν τη συμφωνία, και η Αθήνα να είναι σημαιοστολισμένη με τις σημαίες των 10 χωρών μελών της ΕΟΚ.

Θυμάμαι τον Οκτώβριο 1981, να πηγαίνω στην Εμ. Μπενάκη για να πάρω αυτοκόλλητα ΟΝΝΕΔ.

Θυμάμαι το σύνθημα του ΚΚΕ για αλλαγή, 2η κατανομή και στόχο το 17%.

Θυμάμαι όλη την Αθήνα γεμάτη με αφίσες ΠΑΣΟΚ και τους οπαδούς του να φωνάζουν "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο".

Θυμάμαι στις 19 Οκτωβρίου 1981 να επιστρέφουμε με το LADA μας από το χωριό, όπου ψήφισαν οι γονείς μου, και ο σκεπτικός πατέρας μου να σχολιάζει πως "η Ελλάδα θα βρει άσχημα τον μπελά της με δαύτους".

Θυμάμαι το Φθινόπωρο του 1982, πρωτοετής πια στο Πανεπιστήμιο στην Πάτρα, να δέχομαι καθημερινές επισκέψεις κνιτών οι οποίοι, καταβροχθίζοντας τα πορτοκάλια μου, προσπαθούσαν να με πείσουν πως θα πρέπει να παλέψω για τα "προβλήματα" μου!

Θυμάμαι το '82, στην πρώτη Γενική Συνέλευση της Πολυτεχνικής σχολής στο Παράρτημα, να προβληματίζομαι για τον αν η ΔΑΠ ή ο ΔΑ είναι η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.

Θυμάμαι να παίρνει απάντηση η απορία μου όταν ένας συμπαθής ευτραφής φοιτητής ανέβηκε στο βήμα ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ, και δεκάδες κουτιά αναψυκτικών εκσφενδονίστηκαν εναντίον του, ενώ το αμφιθέατρο σειόταν από την ιαχή: "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά".

Θυμάμαι πως τον συμπάθησα, πιστεύοντας πως αυτό που γινόταν δεν ήταν ούτε δίκαιο, ούτε δημοκρατικό.

Θυμάμαι σε συνέλευση του έτους μου να καταψηφίζω την κατάληψη ενώ οι άλλοι 79 συμφοιτητές μου ψήφιζαν υπέρ, γιατί ο καθηγητής μας έκοψε όλους στα μαθηματικά. Αργότερα κατάλαβα πως τη στιγμή εκείνη εκτινάχθηκε στα ύψη η αναγνωρισιμότητα μου!

Θυμάμαι στο τέλος του 1982 να γράφομαι στην ΔΑΠ, με τον υπεύθυνο πόλης Στέφανο Σ. να με διαβεβαιώνει πως "εμείς είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και δεν το έχουμε σε τίποτα να κάνουμε την ΔΑΠ, ΠΑΔ"!

Θυμάμαι το απόγευμα μιας Τετάρτης της άνοιξης του 1983 να γράφω την πρώτη μου πολιτική ομιλία για την πρώτη, επίσης, ΓΣ του νεοσύστατου συλλόγου Μηχανολόγων Μηχανικών την επομένη.

Θυμάμαι ανεβασμένος πάνω σε ένα κάθισμα του Αμφιθεάτρου του Β' κτιρίου, περικυκλωμένος από τους πρωτοετείς συμφοιτητές μου, να μιλάω για πρώτη φορά δημοσίως, ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Θυμάμαι τα κουτιά από τα αναψυκτικά που έπεφταν επάνω μου, τους αριστερούς να φωνάζουν συνθήματα, τα κείμενα να γλιστρούν από τα χέρια μου αλλά να συνεχίζω από στήθους την ομιλία και τους συμφοιτητές μου να ουρλιάζουν "αφήστε τον να μιλήσει".

Θυμάμαι στις πρώτες μου φοιτητικές εκλογές του 1983, η ΔΑΠ της σχολής μου από τελευταία και με ποσοστά κάτω του 10% να βγαίνει 3η με 17% και 2 έδρες στο 7-μελές ΔΣ.

Θυμάμαι στο πρώτο μου ΔΣ να απαιτώ να με γράψουν ως εκπρόσωπο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κι όχι ως ανεξάρτητο, όπως κι έγινε.

Θυμάμαι να πηγαίνω στο "κρυφό σχολειό" σε σεμινάρια για τον νεοφιλελευθερισμό που διοργανώνονταν μυστικά διότι η επίσημη γραμμή της ΟΝΝΕΔ δεν τα επέτρεπε. Εκεί μας μυούσαν στις διδαχές των Χάγιεκ, Τ. Σ. Μιλ, Φρήντμαν κλπ, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Γιάννης Λούλης, ο Γιάννης Λοβέρδος και ο Κώστας Καραμανλής, ο ανιψιός του Εθνάρχη.

Θυμάμαι νυχτερινές αφισοκολλήσεις στην "μη φιλική προς τη δεξιά" Πάτρα.

Θυμάμαι να μας παρακολουθεί η ασφάλεια

Θυμάμαι να τρώμε ξύλο από τους κνίτες αλλά και

Θυμάμαι να τρώμε ξύλο κι από τους "δικούς μας" ρέηντζερς...

Θυμάμαι, όμως κάθε χρονιά την ΔΑΠ να ανεβαίνει από ένα σκαλί, η αριστερά να συνθλίβεται στα αμφιθέατρα μας από τον φιλελεύθερο λόγο και οι νέοι πρωτοετείς να μην φοβόνται να κολλήσουν στην καρδιά τους το σήμα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Θυμάμαι εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα που ο φίλος μου Στάθης μου γνώρισε μια χαριτωμένη πρωτοετή, που έγινε και η σύντροφος της ζωής μου μέχρι σήμερα.

Θυμάμαι τον συμφοιτητή μου Νίκο Μ. σε Εκλογο-απολογιστική Συνέλευση της σχολής μας, να παίρνει την κιμωλία σχεδιάζοντας στον πίνακα τις καμπύλες προσφοράς-ζήτησης, για να εξηγήσει στους Κνίτες το πως πραγματικά προσδιορίζονται οι τιμές στην ελεύθερη αγορά, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο που - κατά τα 2/3 - να τον χειροκροτεί!

Θυμάμαι το φίλο μου Πάνο Σ. στη Γ.Σ. της δικής του σχολής να δίνει ένα πενηντάρικο στον επικεφαλής των αναρχοαυτόνομων αριστερών για να "πάει να κουρευτεί"!

Θυμάμαι το 1987, την νύχτα της παραμονής των φοιτητικών εκλογών, το γαλάζιο πλέον "μεταμορφωμένο" Παράρτημα να ζει ένα ατελείωτο πανηγύρι, με κιθάρες και τραγούδια της γαλάζιας γενιάς. Την επομένη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήταν πρώτη σχεδόν σε όλες τις σχολές, σε όλο το Πανεπιστήμιο Πατρών και φυσικά σε ΟΛΗ την Ελλάδα. Οι δρόμοι γύρω από το παράρτημα είχαν ξεχειλίσει από νέες και νέους που φώναζαν: "ΔΑΠ-ΔΑΠ δυνατή, πρωτοπόρα μαζική".

Θυμάμαι την ίδια χρονιά στο πρώτο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο Caravel να εκδημοκρατίζεται επιτέλους και η δική μου παράταξη.

Θυμάμαι, μεταπτυχιακός πια φοιτητής στις ΗΠΑ, να οργανώνω την τοπική ΔΑΠ και ΟΝΝΕΔ, και να τις εκπροσωπώ στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στη Θεσσαλονίκη το 1992.

Θυμάμαι την προδοσία του 1993 του Αντώνη Σαμαρά που γκρέμισε τις ελπίδες μας για μια φιλελεύθερη Ελλάδα παραδίδοντας την χώρα στους πράσινους εθνικούς προμηθευτές των προγραμματικών συμβάσεων - αναθέσεων.

Θυμάμαι κι άλλες παρόμοιες προδοσίες, αλλά αυτή του '93 μας πλήγωσε βαθιά.

Θυμάμαι τις ελπίδες για μια εθνική αναγέννηση με την επανεκλογή της ΝΔ το 2004.

Θυμάμαι το 2007 να καλούμαι να υπηρετήσω την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας από το πόστο της κυβέρνησης ως ΓΓ Επικοινωνιών του ΥΜΕ και ΓΓ Βιομηχανίας του ΥΠΑΝ.

Θυμάμαι τον αδυσώπητο βρώμικο πόλεμο των media όταν τολμούσαμε.

Θυμάμαι όμως κι άλλες τόσες φορές που δεν τολμήσαμε.

Θυμάμαι την εκλογική μας συντριβή του 2009.

Θυμάμαι τις εσωκομματικές εκλογές του 2009 και την απόφαση των απογοητευμένων, από την πρόσφατη ήττα, ψηφοφόρων της ΝΔ για ένα θεαματικό πισωγύρισμα 17 χρόνων.

Θυμάμαι να παρακολουθώ και να στηρίζω κάθε στιγμή, από διαφορετικά μετερίζια, την εξέλιξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε ένα σύγχρονο πολυσυλλεκτικό ευρωπαϊκό κόμμα στηρίζοντας όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της και ανανέωσής της.

Αλλά...

Αρνούμαι όμως να γυρίσω 17 χρόνια πίσω...

Αρνούμαι να ξαναρχίσω από την αρχή...

Αρνούμαι τον λαϊκισμό και την μισαλλοδοξία...

Αρνούμαι την μετάλλαξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε μια νέα ΠΟΛΑΝ...

Αρνούμαι να με θεωρούν, στην ίδια μου την παράταξη, "μίασμα" επειδή είμαι φιλελεύθερος και να πρέπει να αποφεύγω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη...

Αρνούμαι την λογική του "γιαλατζί" κοινωνικού φιλελευθερισμού...

Αρνούμαι να μετατρέπομαι σε δεκανίκι της κάθε Παπαρήγα...

Αρνούμαι την λογική του κρατισμού...

Αρνούμαι να ντρέπομαι για τις θέσεις του κόμματός μου...

Αρνούμαι την συντήρηση και τον συμβιβασμό...

Αρνούμαι την μετριότητα και την υποταγή...

μα πάνω από όλα...

Αρνούμαι να ζήσω μόνο με μνήμες!

Αρνούμαι να ζήσω στη σκιά της ΝΔ που αγάπησα...

Της ΝΔ που δεν υπάρχει πια...

Αντίο...