Λάθος…Παράδεισος

Paradise, Pedro Albuquerque, 2009, Netherlands, oil on canvas 90x150

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου, 

Γενικού Διευθυντή της  Δημοκρατικής Συμμαχίας

«2.526 ευκαιρίες απασχόλησης σε 148 δήμους και δημοτικές επιχειρήσεις, υπουργεία και άλλους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα» ήταν ο τίτλος, γραμμένος με πηχυαία γράμματα, στο ένθετο για την Εργασία, μεγάλης Αθηναϊκής απογευματινής εφημερίδας. Και αυτό πριν 3 μόλις βδομάδες. Εν αναμονή της χρεοκοπίας της χώρας.

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται τα τελευταία 30 χρόνια.  Όλη μας η ζωή για μια θέση στο δημόσιο! Υπάρχει και η κατάλληλη έκφραση: «Να βολευτεί το παιδί στο δημόσιο, να τακτοποιηθεί αυτό να ησυχάσουμε κι εμείς». Το όνειρο κάθε φυσιολογικού νεοέλληνα γονιού. Το λογικό αίτημα, το αναμενόμενο ρουσφέτι, δικαίωμα, σχεδόν κεκτημένο. Το απόλυτο όνειρο. Στόχος ζωής. Κι αν, βρε αδερφέ, δεν είναι άμεσα εφικτό, υπάρχει και ο συμβιβασμός: «Έστω και συμβασιούχος, ας χωθεί στο δημόσιο και μετά βλέπουμε»! Κανείς δεν χάνεται σε τούτον το τόπο, αρκεί να καταφέρει να «χωθεί». Εκλογές πάντα θα έρχονται, μονιμοποιήσεις πάντα θα γίνονται, στην χειρότερη των περιπτώσεων υπάρχουν και οι προσφυγές δικαστήρια, η δικαίωση πάντως δεν θ’ αργήσει…

Η «δικαίωση»! Υπέροχη λέξη! Μαγική! Θυμίζει κάτι από...

 «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»! Στην προκειμένη περίπτωση του «υποψήφιου εργάτη», του όχι και τόσο εργάτη, αλλά εκεί θα μαλώσουμε; Και ο δημόσιος υπάλληλος, εργάτης δεν είναι; Ο διορισμός αποτελεί δικαίωμα! Και η επίτευξή του δικαίωση!

Το που θα διορισθεί «το παιδί» είναι πρακτικά αδιάφορο! Το αν υπάρχουν θέσεις ή οργανισμοί, επίσης, δεν αποτελεί θέμα.  Αυτό είναι πρόβλημα των βουλευτών. Γι’ αυτό άλλωστε εκλέγονται, για να δίνουν λύσεις στα αιτήματα του λαού. «Αιτήματα», άλλη υπέροχη λέξη! Χρησιμοποιείται ενίοτε και ως «ρουσφέτια», αλλά συνήθως υποτιμητικά, όταν αφορά τους άλλους. Τα δικά μας, δεν είναι «ρουσφέτια», τα δικά μας είναι «αιτήματα», το πολύ «εξυπηρετήσεις». Εξ’ άλλου δεν ζητάμε και κάποια χάρη! Δεν το είπαμε και παραπάνω; «Το δικαιούμαστε»!

Και γιατί όχι; Που μπορείς να βρεις καλύτερη δουλειά απ’ το δημόσιο; Ν’ ανοίξεις δικό σου μαγαζί; Χρειάζονται κεφάλαια! Συν άδειες, γραφειοκρατίες, λαδώματα, που να μπλέκει κανείς τώρα! Να πας σε ιδιωτική εταιρεία; Και να σε εκμεταλλεύονται; Να σε τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ; Με την απειλή του ταμείου ανεργίας; Και τις ορέξεις και τις ιδιοτροπίες του κάθε εργοδότη, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους για να αυγατίζουν τα κέρδη του; Άσε καλύτερα!  Δημόσιο και πάλι δημόσιο! Χωρίς κεφάλαιο! Ο μισθός εξασφαλισμένος, να «τρέχει» βρέξει χιονίσει! Και τι μισθός, με επιδόματα και υπερωρίες, τουλάχιστον δύο φορές πάνω από τον αντίστοιχο του ιδιωτικού, κι αν «σου κάτσει» και βρεθείς σε καλή θέση, εκεί να δεις «τυχερά», εκεί να δεις «κονόμα»! Χώρια που στο δημόσιο έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, κανείς δεν θα σε ζαλίσει, κανείς δεν θα σε πιέσει. Και το μεσημέρι νωρίς σπίτι! Αν είσαι και γυναίκα, πόσο μάλλον μητέρα; Το δημόσιο είναι η ιδανική λύση! Φεύγεις από νωρίς το μεσημέρι, (ή αργά το πρωί), έχεις χρόνο για τα παιδιά, και ο μισθός «τρέχει» κανονικά!

Όμως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι η ασφάλιση, η εξασφάλιση και η σιγουριά του δημόσιου τομέα! Η ψυχική ηρεμία που σου εξασφαλίζει η έλλειψη άγχους και ανασφάλειας για το αύριο. Η εγγύηση μιας συνεχούς ευδαιμονίας. Το δημόσιο είναι ο Παράδεισος!

Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν δημιουργούνται κι άλλοι, πολλοί δημόσιοι οργανισμοί, γιατί δεν επεκτείνονται περισσότερο τα Υπουργεία, γιατί δεν καλύπτονται άμεσα οι χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις.  Να διορισθούν όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες στο δημόσιο. Να μοιρασθούν και να απολαύσουν όλοι την σιγουριά και την αγαλλίαση της ζεστής αγκαλιάς του κράτους! Μα δεν μπορούν να το σκεφθούν αυτό οι πολιτικοί; Μα τόσο ανίκανοι είναι; Δεν έχουν ούτε ίχνος φιλότιμο επάνω τους; Δεν ραγίζει η καρδία τους να βλέπουν επιχειρήσεις να κλείνουν και τόσο κόσμο να μένει άνεργος; Δεν διαβάζουν τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν την ανεργία στους νέους να καλπάζει στο 40%;

Επιτέλους, γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν κρατικοποιούν τις εταιρείες που κλείνουν; Γιατί δεν δημιουργούν νέες ΔΕΚΟ; Γιατί δεν επανακρατικοποιούν ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λιμάνια, όπως μας υποσχέθηκαν προεκλογικά; Γιατί στερούν από τόσους πολίτες την χαρά της εργασίας στο δημόσιο; Ψεύτες πολιτικοί, που μετέτρεψαν τα όνειρα μας σε δελτία ανεργίας.

Και είναι πραγματικά άξια απορίας αυτή η εμμονή τους.  Είναι να αγανακτεί κανείς! Ακούγεται μάλιστα πως εξετάζουν να αρχίσουν και διώξεις στις ΔΕΚΟ, να κλείσουν δημόσιους οργανισμούς, να σταματήσουν τις προσλήψεις. Και που θα βρουν δουλειά τα παιδιά μας, με τόση ανεργία;

Είναι προφανές πως πίσω από τέτοιες ιδέες κρύβονται ξένα κέντρα αποφάσεων, που επιβουλεύονται την εθνική μας περιουσία, μην πω ανεξαρτησία. Πιθανότατα και να μας ζηλεύουν! Είναι οι ξένοι που θέλουν να βάλουν χέρι στον εθνικό μας πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί. Είναι αυτοί που κινούν τα νήματα των πολιτικών μας, οι οποίοι λειτουργούν σαν πειθήνια όργανα τους, σαν μαριονέτες, εντολοδόχοι ξένων αφεντάδων στα πλαίσια μιας καλοστημένης προδοσίας. Δεν μπορεί έλληνες πολιτικοί να έχουν σκεφθεί ένα τόσο σατανικό αντεθνικό σενάριο. Δεν μπορεί έλληνες πολιτικοί να στερούν το ψωμί από τους συμπατριώτες τους. Δεν μπορεί έλληνες πολιτικοί να σταματούν τους διορισμούς στο δημόσιο και να διανοούνται να ξεπουλήσουν ΔΕΚΟ και δημόσιους οργανισμούς σε ξένα συμφέροντα.

Πρέπει να αντιδράσουμε σύντροφοι!

Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να μας κλέψουν τον Παράδεισο!

Η αγανάκτηση μας γίνεται οργή!

Και η οργή ποτάμι που θα τους παρασύρει

στο δρόμο για την κόλαση,

με εισιτήριο χωρίς επιστροφή!

ΥΓ.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Γ. Σεφέρης, Στροφή, Εστία, 1931