ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

(Από την ποιητική συλλογή του Γ. Ι. Αναστασόπουλου "Τα Δεκατέσσερα Παραμύθια")

Είκοσι οκτώ ακτίνες άγγιξαν μια
Μορφή ντυμένη στης νύχτας τα αρώματα
Μία για κάθε ανατολή
Και μία για κάθε δύση, οδηγώντας την σε δρόμους
Ανεξερεύνητους από καθημερινές αξίες
Δρόμους γεμάτους φανάρια και μέσα σε κάθε φανάρι
Το λιγοστό φως ερχόταν από αστέρια κουρασμένα
Φυλακισμένα χωρίς να γνωρίζουν
Ότι ο ουρανός τους είναι πλαστός
Και το σύμπαν τους τόσο μικρό και επίπεδο
Δισδιάστατη πλάνη όταν υπάρχει η Τρίτη
Αυτή που ορίζει του χώρου τα σύνορα
Και τις διαστάσεις του απείρου
Εκεί που την πρώτη μέρα
H μορφή συνάντησε τους αγγέλους για να
Χορέψουν χορούς διονυσιακούς χωρίς δεσμά
Συμβατικής εξάρτησης για δεκατέσσερις μέρες
Ευτυχίας, αντανακλώντας από κύματα σ’ αστέρια
Και από κει σε κάστρα
Ενετικά και Τεχνολογίας εφευρήματα
Επικοινωνίας, μέγιστη δύναμη και
Ψυχών αγαλίασμα και πνεύματος πρόκληση που γεννά
Ηδονή ζωής τρομακτική ορίζοντας το
Τέλος του άπειρου σύμπαντος ώστε η
Μορφή να μην κινδυνεύει να χαθεί και τα
Αστέρια να βρίσκουν τον δρόμο τους όταν οι
Άγγελοι φύγουν
Μεθυσμένοι από την ζωή που δεν έζησαν
Ταγμένοι προστάτες θνητών που ζηλεύουν
Για να φυλάξουν ξανά τις πύλες ενός
Παραδείσου από τον οποίο όμως λείπει ο
Καρπός της γνώσης οι Θεοί και οι Άνθρωποι.