Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Στα χρόνια μου μαθαίναμε, από το δημοτικό κιόλας, τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης. Μικρές ιστορίες σαν παραμύθια, με απλοϊκούς συμβολισμούς και προφανή μηνύματα. Σε μία από αυτές ο Φαραώ, είδε στον ύπνο του, πως βγήκαν από το Νείλο ποταμό επτά παχιές αγελάδες κι έβοσκαν. Κατόπιν είδε, πως βγήκαν και άλλες επτά ισχνές και αδύνατες. Οι ισχνές όμως έφαγαν τις παχιές, αλλά έμειναν και πάλι αδύνατες και κοκκαλιάρικες. Ο Ιωσήφ, όταν τον κάλεσε ο Φαραώ, εξήγησε τα όνειρα του λέγοντας ότι θα έλθουν πρώτα επτά χρόνια μεγάλης ευφορίας της γης. Θα επακολουθήσουν όμως και άλλα επτά χρόνια πείνας. Ο λιμός θα είναι βαρύς και η δυστυχία μεγάλη.

Την μικρή αυτή ιστορία, που διδαχθήκαμε από παιδάκια στο δημοτικό, φαίνεται πως λησμονήσαμε μεγαλώνοντας. Δεν δικαιολογείται αλλιώς, παρά με μαζική αμνησία ή παραφροσύνη, η συμπεριφορά ενός ολόκληρου λαού (του δικού μας του λαού!) τα τελευταία 30 έτη. Μια συμπεριφορά που εκφράσθηκε με την κατασπατάληση των πόρων μας. Εθνικών πόρων μα και πλουσιοπάροχα "δωρισθέντων" πόρων από την "ανεπιθύμητη" Ευρωπαϊκή Ένωση (των κουτόφραγκων κατά την άποψη των εδώδιμων ευφυών δειγμάτων της φυλής μας). Αλλά ακόμη χειρότερη από την κατασπατάληση των πόρων μας ήταν η εκποίηση των αξιών μας, αξιών που ως έθνος και φυλή σμιλέψαμε για αιώνες γράφοντας ενίοτε, βασισμένοι σε αυτές, χρυσές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.
Αρκούν άραγε 30 χρόνια για να γκρεμίσει κανείς αξίες αιώνων; Αρκούν 30 έτη κρατισμού να ακυρώσουν την επιχειρηματικότητα μια φυλής που χάνεται στα βάθη των αιώνων;

Συζητούσα, πρόσφατα, με συνεργάτη μου από το εξωτερικό και μάλιστα από χώρα θεωρούμενη ως σύγχρονη υπερδύναμη. Το αντικείμενο της συζήτησης αφορούσε...
 τις ελληνικές ρίζες της Μασσαλίας και των πόλεων της ευρύτερης περιοχής γνωστής ως Côte d'Azur. Αρχικά δεν με πίστευε πως σχεδόν όλες οι παραθαλάσσιες πόλεις της Μεσογείου από την Κριμαία στον Εύξεινο Πόντο μέχρι το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες Στήλες) στην Ισπανία αποτελούσαν κέντρα εμπορικής και πολιτισμικής ανάπτυξης των αρχαίων προγόνων μας. Αναγκάστηκα να "κατεβάσω" από το internet τα σχετικά τεκμήρια για να τον πείσω! Το πιο αξιοπρόσεκτο όμως ήταν η αδυναμία του να κατανοήσει το πως ήταν εφικτό να αναπτυχθεί και να συντηρηθεί το πολύπλοκο αυτό δίκτυο των αποικιών δίχως την ύπαρξη ενός μεγαλεπήβολου "κεντρικά οργανωμένου" σχεδίου, και χωρίς την παραμικρή στρατιωτική εκστρατεία!

Τις αποικίες μας, φυσικά, δεν τις δημιούργησαν δημόσιοι υπάλληλοι! Δεν σχεδιάστηκαν σε κάποιο ινστιτούτο στρατηγικών μελετών της Αρχαίας Ελλάδας και δεν υποστηρίχθηκαν από μια καλοκoυρντισμένη στρατιωτική μηχανή! Η κινητήρια δύναμη που κρυβόταν από πίσω τους δεν ήταν άλλη από την επιχειρηματικότητα, την ανάγκη της επιβίωσης λόγω μειωμένων ευκαιριών και πόρων στη μητρόπολη, την αναζήτηση νέων αγαθών, την επέκταση των αγορών.

Αλλά ακόμη και στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας, όπως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ο Ελληνισμός διέπρεψε και ουσιαστικά επιβίωσε στις ελεύθερες χώρες της Ευρώπης αναπτύσσοντας την επιχειρηματικότητα, που χρηματοδότησε την εθνική μας παλιγγενεσία.
Τι συνέβη λοιπόν, τα τελευταία 30 έτη; Πως ναρκώθηκε ένας ολόκληρος λαός; Ποιά είναι τα αίτια της ταπεινωτικής μας επιτήρησης;
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι απλή.

Το γεγονός όμως είναι πως αν και ο σοσιαλ-κρατισμός δεν ταιριάζει με την νοοτροπία του Έλληνα, αποτέλεσε την τελευταία 30ετία την κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία που επικράτησε σε όλο το πολιτικό φάσμα, περιλαμβανομένης και της παραδοσιακά ονομαζόμενης δεξιάς!

Ταυτόχρονα επιβλήθηκε η "ηθική της λαμογιάς" μέσω μιας πολιτικής που από το 1981 και μετά στηρίχθηκε στο να εκτρέφει τα ελαττώματα της φυλής μας απαξιώνοντας και ενοχοποιώντας συστηματικά τις όποιες αρετές της. Η κατάπτωση του νεο-ελληνισμού ξεκίνησε και κορυφώθηκε πρώτα σε ηθικό και μετά σε οικονομικό επίπεδο.

Η αίσθηση του αδιεξόδου, που νοιώθουμε όλοι σήμερα, οφείλεται στον πλήρη ηθικό αποπροσανατολισμό μας, ουσιαστικά μιλούμε για μιας μορφή τύφλωσης της ψυχή μας. Αναγνωρίζουμε πως η αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί αλλά ταυτόχρονα παραμένουμε γαντζωμένοι στα "προνόμια" και τις νοοτροπίες που αποτέλεσαν τον δούρειο ίππο του Ελληνισμού. Λειτουργούμε ως εξαρτημένοι ναρκομανείς που ενώ κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως το πάθος τους είναι αρρώστια που τους οδηγεί στον θάνατο, αδυνατούν να απεξαρτηθούν και όταν το προσπαθούν βιώνουν το "σύνδρομο έλλειψης" αναζητώντας συνεχώς την ευδαιμονία του τεχνητού κόσμου τους.

Υπάρχει διέξοδος;

Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από κάθε τραγωδία επέρχεται η κάθαρση. Ο ήρωας λυτρώνεται μέσω μιας διαδικασίας που πάντα είναι επίπονη κι ενίοτε μοιραία.
Σε επίπεδο έθνους αυτό σημαίνει πως η κάθαρση θα επέλθει μέσα από οδυνηρά βιώματα τα οποία λειτουργώντας παιδευτικά θα επαναφέρουν τον λαό μας στο δρόμο της συνειδητής αρετής. Η ένταση της οδύνης εξαρτάται από την περίοδο που θα απαιτηθεί για την αφύπνιση του έθνους μας. Η φύση των βιωμάτων εξαρτάται από την ένταση τους απαιτούμενου ερεθίσματος για την αφύπνιση του σε νάρκωση οργανισμού. Μακάρι η οικονομική εξαθλίωση να αποδειχθεί λυτρωτική και να μην χρειασθεί να οδηγηθούμε σε εθνικές περιπέτειες.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον μας είναι στα χέρια μας, την τύχη μας την ρυθμίζουμε εμείς οι ίδιοι. Μην ξεχνούμε πως...
"Την πεπρωμένην μοίραν αδύνατά εστί αποφυγέειν και θεώ,"
(Το πεπρωμένο είν’ αδύνατο και σ’ αυτό το θεό να τ’ αποφύγει)


Ηρόδοτος (Α’91)
...ιδίως όταν αυτό το πεπρωμένο το έχουμε σμιλέψει εμείς οι ίδιοι με τις αποφάσεις μας και τις πράξεις μας.


--------------------------
* Ο Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλους είναι Δρ. Μηχανολόγος Μηχ, Δντής Ανάπτυξης Εξωτερικού του ομίλου PEOPLECERT και διετέλεσε ΓΓ Επικοινωνιών του ΥΜΕ και ΓΓ Ανάπτυξης του ΥΠΑΝ την περίοδο 2007-2009.