ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

(Από την ποιητική συλλογή του Γ.Ι.Αναστασόπουλου "Τα Δεκατέσσερα Παραμύθια" σε εικονογράφηση του ζωγράφου Ανδρέα Δεβετζή)

Όνειρα ζωής πλασμένης στα χρώματα της νύχτας
Σμίλεψαν μια μορφή μοναδικής αγάπης
Μήνυμα ξεθωριασμένων τοίχων μιας γήινης πόλης
Που καίγεται κάθε πρωί απ’ την αρχή
Δίχως να βρίσκει ζεστασιά ούτε πνοή
Συμπόνιας ψυχών μεταναστών, κάποτε
Ταγμένων υπηκόων ενός βασιλείου
Χωρίς όνομα σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Μες στα παραμύθια χτισμένο πάνω σε
Σύννεφα με δρόμους από αστέρια
Και καταρράκτες από λάβα χρυσού
Που σβήνουν σε θάλασσες
Απέραντες δίχως αρχή και τέλος και κύματα που
Ακτή δεν κόβει την ορμή τους
Ένας κόσμος αλλόκοτος που οι άνθρωποι φοβούνται
Να μην καούν απ’ τη φωτιά
Να μην πνιγούν στη θάλασσα δίχως ακτή
Να μην χαθούν στους δρόμους απ’ τα αστέρια αφού
Να κατοικούν εξέχασαν πάνω σε σύννεφα και
Να ξεδιψούν λησμόνησαν πίνοντας χρυσάφι μήτε
Πως ζει κανείς στα παραμύθια δεν θυμόνται,
Πόλη έρημη δίχως πολίτες, μόνιμους κατοίκους,
Αρνούμενη πεισματικά πως παραμύθια δεν υπάρχουν
Αναμένει οδοιπόρους των νυχτερινών ονείρων
Επισκέπτες που οι ψυχές τους θρηνούν
Κάθε φορά που από μακριά την πόλη αγναντεύουν
Ευτυχίας παρελθούσης απόμακρη ανάμνηση
Αιώνων που μόνη εποχή είχαν την άνοιξη
Τότε που τα αστέρια μοίραζαν αγάπη
Απλόχερα σε κάθε δύση του ήλιου
Για να προστατεύονται οι ψυχές όλο το βράδυ
Από το κρύο της μοναξιάς
Και τις κυκλωτικές τροχιές των πειρατών
Που να αλώνουν θέλουν πόλεις ηρωικές
Και των ψυχών τα δάκρυα να εξαργυρώνουν
Για να γευθούν κρασί στο χρώμα του αίματος
Μέχρι την ώρα που ξανά οι άγγελοι
Τα δάκρυα θα μεταμορφώσουν σε αστέρια
Μακρινά δρόμους ενός βασιλείου θεϊκού
Χωρίς όνομα που σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Στα όνειρα τους να ζει
Βασίλειο που οι καρδιές ονόμασαν Παράδεισο.