Μια "επαναστατική" μορφή Απεργίας

Terry Strickland, Birmingham, Alabama, Don't Blink, 30x40, oil on panel

Το δημοσίευμα αυτό το συνέταξα περίπου ένα χρόνο πριν, με αφορμή την "γενική" απεργία της 20ης Μαΐου 2010 και το δημοσίευσα τότε στην σελίδα μου στο fb. Σήμερα, το αναδημοσιεύω, βρισκοντάς το τόσο επίκαιρο όσο και τότε:

Πραγματικά, σε μια τόσο δύσκολη καμπή για την χώρα και τους πολίτες της αναρωτιόμαστε τι εξυπηρετούν αυτές οι απαρχαιωμένες μορφές "πάλης". Ας προσπεράσουμε για λίγο τις κομπλεξικές αγκυλώσεις της αριστεράς και των θιασωτών της κι ας αναλογιστούμε τις συνέπειες αυτών των μηχανισμών διαμαρτυρίας:

Πρακτικά, η απεργία δεν είναι κατ' ουσία γενική, αλλά περιορίζεται στον δημόσιο τομέα και στις ελεγχόμενες από το δημόσιο επιχειρήσεις. Αλλά ακόμη κι εκεί πολλοί εργαζόμενοι δεν απεργούν και από όσους δεν προσέρχονται στην εργασία τους αρκετοί δηλώνουν άδεια. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Αποτελεί, επίσης, πάγια πρακτική των συνδικαληστών σε πολλούς οργανισμούς να απαγορεύουν με φασιστικό τρόπο, την είσοδο όσων επιθυμούν να εργασθούν στους χώρους εργασίας τους. Αν δε κάποιος τολμήσεις να ασκήσει το δικαίωμα στην εργασία θα αντιμετωπίσει...
τη χλεύη των "δημοκρατών" συναδέλφων του και αν επιμείνει "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος". Πρακτικά, η αριστερά έχει επιβάλλει πρωτόγονες συνθήκες ζούγκλας, στους δημόσιους οργανισμούς, όπου επικρατεί ο σκοταδισμός του μεσαίωνα και ο σταλινικός φασισμός στην χειρότερη εκφρασή τους.

Όσοι τώρα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα για να φτάσουν στις εργασίες τους θα επιβαρυνθούν είτε με το κόστος για ταξί, ή θα χρησιμοποιήσουν αντί της -εκβιαστικά απεργούσας- δημόσιας συγκοινωνίας το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο επιβαρυνόμενοι με το κόστος στάθμευσης -για τους εργαζόμενους στο κέντρο- και μολύνοντας και το περιβάλλον με τους ρύπους της υπερβολικής κίνησης.

Στο όλο αλαλούμ προστίθεται η απονέκρωση του περιοχών όπου διοργανώνονται οι πορείες με τα γνωστά αποτελέσματα ταλαιπωρίας των εργαζομένων και κατοίκων, την εξόντωση του τζίρου των εμπορικών καταστημάτων, τους βανδαλισμούς και προσφάτως την απώλεια αθώων ζωών.

Συνοψίζοντας, οι απεργίες, σήμερα, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ταλαιπωρούν τους πολίτες, να προκαλούν έμμεσα και άμεσα οικονομική και μόνο επιβάρυνση της χώρας, να δυναμιτίζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να διακυβεύουν την τρωθείσα δημόσια εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και να τροφοδοτούν τον έρποντα φασισμό της ελληνικής αριστεράς.

Για τους ανωτέρω λόγους προτείνω έναν νέο "διαφορετικό" και ριζοσπαστικό τρόπο της δημόσιας έκφρασης της δυσφορίας των εργαζομένων στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική:

"Απεργούμε εργαζόμενοι"

Με το προτεινόμενο σύστημα, την ημέρα της γενικής απεργίας, όσοι επιθυμούν να απεργήσουν προσέρχονται κανονικά στην εργασία τους και δουλεύουν κανονικά το ωράριο τους.
Όμως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εθελοντικά, δηλώνουν στην επιχείρηση ή τον οργανισμό τους ότι απεργούν.
Και όπως σε κάθε απεργία ο μισθός τους περικόπτεται.
Η περικοπή αυτή για όσους εργάζονται στον δημόσιο τομέα λειτουργεί υπέρ της μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, ενώ για όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα λειτουργεί υπέρ της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
Κάθε εταιρεία ή οργανισμός ανακοινώνει αυθημερόν, δημοσίως, το ποσοστό των "απεργών εν εργασία".

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα οποία εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα, όλη τη μέρα εκπέμπουν σε εθνικό δίκτυο με την δομή του τηλε-μαραθωνίου, παρουσιάζοντας, επώνυμα, ανά επιχείρηση και οργανισμό, τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία καθώς και τα συγκεντρωτικά νούμερα. Προβάλουν, επίσης, τους οργανισμούς με τα μεγαλύτερα ποσοστά, με ρεπορτάζ από όλη τη χώρα όπου παρουσιάζουν τα αιτήματα των απεργών.

Το προτεινόμενο σύστημα απεργίας, αποτελεί την έκφραση ευθύνης και σεβασμού των εργαζομένων στην προσπάθεια που καταβάλλεται για την διάσωση της χώρας από την χρεοκοπία. Η, δε, εθελοντική εισφορά τους σε εργασία αμείβεται μέσω της προβολής της από τα ΜΜΕ. Ενθαρρύνεται, έτσι, η άμιλλα μεταξύ των εργαζομένων διαφορετικών οργανισμών και επιχειρήσεων στο ποιός θα επιδείξει υψηλότερο επίπεδο κοινωνικής ευθύνης και προβάλλονται με τον καλύτερο τρόπο οι διεκδικήσεις τους, καθώς και η έκφραση της δυσαρέσκειάς τους.

Μια τέτοια πρωτοποριακή μορφή απεργίας από μόνη της θα προκαλέσει την παγκόσμια προσοχή, θα αποτελέσει αντικείμενο συγκριτικής προτυποποίησης (benchmarking) και θα εκπέμψει ισχυρότατο μήνυμα εθνικής σύμπνοιας και υπευθυνότητας.

Το μήνυμα θα είναι πολλές φορές πιο ισχυρό από το ξήλωμα των πεζοδρομίων. Θα τολμήσουμε;