Ευχές για το 2011

Αντί ευχών...

Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια για ευχές..."έργα" χρειαζόμαστε, χειροπιαστά, ο καθένας από το μετερίζι του.

ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

(Από την ποιητική συλλογή του Γ.Ι.Αναστασόπουλου "Τα Δεκατέσσερα Παραμύθια" σε εικονογράφηση του ζωγράφου Ανδρέα Δεβετζή)

Όνειρα ζωής πλασμένης στα χρώματα της νύχτας
Σμίλεψαν μια μορφή μοναδικής αγάπης
Μήνυμα ξεθωριασμένων τοίχων μιας γήινης πόλης
Που καίγεται κάθε πρωί απ’ την αρχή
Δίχως να βρίσκει ζεστασιά ούτε πνοή
Συμπόνιας ψυχών μεταναστών, κάποτε
Ταγμένων υπηκόων ενός βασιλείου
Χωρίς όνομα σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Μες στα παραμύθια χτισμένο πάνω σε
Σύννεφα με δρόμους από αστέρια
Και καταρράκτες από λάβα χρυσού
Που σβήνουν σε θάλασσες
Απέραντες δίχως αρχή και τέλος και κύματα που
Ακτή δεν κόβει την ορμή τους
Ένας κόσμος αλλόκοτος που οι άνθρωποι φοβούνται
Να μην καούν απ’ τη φωτιά
Να μην πνιγούν στη θάλασσα δίχως ακτή
Να μην χαθούν στους δρόμους απ’ τα αστέρια αφού
Να κατοικούν εξέχασαν πάνω σε σύννεφα και
Να ξεδιψούν λησμόνησαν πίνοντας χρυσάφι μήτε
Πως ζει κανείς στα παραμύθια δεν θυμόνται,
Πόλη έρημη δίχως πολίτες, μόνιμους κατοίκους,
Αρνούμενη πεισματικά πως παραμύθια δεν υπάρχουν
Αναμένει οδοιπόρους των νυχτερινών ονείρων
Επισκέπτες που οι ψυχές τους θρηνούν
Κάθε φορά που από μακριά την πόλη αγναντεύουν
Ευτυχίας παρελθούσης απόμακρη ανάμνηση
Αιώνων που μόνη εποχή είχαν την άνοιξη
Τότε που τα αστέρια μοίραζαν αγάπη
Απλόχερα σε κάθε δύση του ήλιου
Για να προστατεύονται οι ψυχές όλο το βράδυ
Από το κρύο της μοναξιάς
Και τις κυκλωτικές τροχιές των πειρατών
Που να αλώνουν θέλουν πόλεις ηρωικές
Και των ψυχών τα δάκρυα να εξαργυρώνουν
Για να γευθούν κρασί στο χρώμα του αίματος
Μέχρι την ώρα που ξανά οι άγγελοι
Τα δάκρυα θα μεταμορφώσουν σε αστέρια
Μακρινά δρόμους ενός βασιλείου θεϊκού
Χωρίς όνομα που σε χάρτες μυθικούς μονάχα
Είπαν παιδιά πως το ‘δαν
Στα όνειρα τους να ζει
Βασίλειο που οι καρδιές ονόμασαν Παράδεισο.

Χριστουγεννιάτικες Συγχορδίες

Αποτελεί πια κοινή διαπίστωση ότι η ζωή μας αλλάζει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο όπως παλιά. Η κόπρος ξεχείλισε στους στάβλους του Αυγείου. Και όσοι πίστευαν ότι η κόπρος ήταν χρυσός καλούνται να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Ή να αλλάξουν επάγγελμα…

Έχουμε ήδη ξεκινήσει μια νέα πορεία. Πολίτες τούτου του τόπου. Αγκομαχώντας, ασθμαίνοντας, βαρυγκωμώντας… Είναι αλήθεια, η μεταμόρφωση είναι επίπονη, όμως το σκουλήκι έχει ήδη αρχίσει να φουσκώνει μέσα στο κουκούλι…

…Και η άνοιξη είναι κοντά!

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για χαμένες ελπίδες. Αυτά τα Χριστούγεννα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στις μνήμες μας. Σαν τα τελευταία κάλπικα Χριστούγεννα της ζωής μας. Ακόμη και τα τριγωνάκια των παιδιών που ψάλλουν τα κάλαντα είναι πια κίβδηλα κι αυτά. Made in China. Αντέγραψαν το σχήμα, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Μα ψεύτισαν το κράμα. Ποτέ τους δεν έμαθαν, είναι αλήθεια, να ξεχωρίζουν τους ύμνους των αγγέλων. Πόσο λιγότερο μας κόστισαν; Ο ήχος τους είναι ρηχός, ψεύτικος.. Δεχθήκαμε να νοθεύσουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Για τριάντα αργύρια. Προδώσαμε αρχές και αξίες αιώνων. Εκπορνεύσαμε την ψυχή μας, υποθηκεύσαμε το μέλλον μας. Όλη μας τη ζωή τη συμπιέσαμε για να χωρέσει σε μια τραπεζική θυρίδα… Και μόλις τα καταφέραμε, πετάξαμε το κλειδί στη θάλασσα.

Ένας στάβλος ήταν αρκετός για να γεννηθεί ένας Χριστός. Άφησε την πεντάστερη σουίτα του πολυτελούς μαιευτηρίου με τις μαρμάρινες επιστρώσεις – κάτι σαν μαυσωλείο – στην μονάκριβη κόρη της βασίλισσας Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη. Ναι, στη πριγκίπισσα, με την ψυχή εταίρας, που αντάλλαζε ένα χορό της με το κεφάλι ενός αγίου. Μόνο που ήταν ο Χριστός του στάβλου που προσκύνησαν οι ψυχές των αμαρτωλών, ήταν το χέρι Του που έραναν με μύρο οι μετανοιωμένες πόρνες, ήταν ο Λόγος Του που τίμησαν όσοι του εμπιστεύθηκαν τις αμαρτίες τους στο μαρτύριο του Γολγοθά.

Ο Χριστός μας! Αυτός που γεννήθηκε στον στάβλο και μαρτύρησε στον σταυρό! Για να αναστηθεί, κατά τας γραφάς, σε τρείς μέρες!
Αλήθεια, με πόσο πόνο να τιμάται άραγε η ανάσταση ενός ολόκληρου λαού;

Ευχές!

Το faq της κρίσης

1. Η κρίση είναι εισαγόμενη;
Λάθος. Η κρίση δεν είναι εισαγόμενη, αλλά δημιουργήθηκε από την συσσώρευση κρατικών ελλειμμάτων επί δεκαετίες.

2. Γιατί όμως η κρίση εκδηλώθηκε τώρα;
Διότι λόγω του υπέρογκου δανεισμού μας, οι δανειστές μας έπαψαν πια να μας δανείζουν. Πρακτικά, έχασαν την εμπιστοσύνη τους ότι θα μπορούσαν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

3. Γιατί μας επέβαλλαν το μνημόνιο;
Κανείς δεν μας επέβαλλε το μνημόνιο. Ήταν δική μας επιλογή. Θα μπορούσαμε εναλλακτικά να επιλέξουμε την χρεοκοπία. Το μνημόνιο αποτελεί μια συμφωνία επέκτασης του δανεισμού μας, αλλά επειδή πια οι δανειστές μας δεν μας εμπιστεύονται, μας θέτουν – μέσω του μνημονίου - τους όρους που πρέπει να ικανοποιήσουμε για να συνεχίσουν να μας δανείζουν.

4. Γιατί το μνημόνιο προκαλεί δυστυχία;
Δεν προκαλεί το μνημόνιο την δυστυχία. Αυτό που προκαλεί δυστυχία είναι η διακοπή της δανειοδότησης της χώρας. Για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε. Την διαφορά την καλύπταμε με δανεικά. Από την στιγμή που έπαψαν να μας δανείζουν, αυτομάτως υποχρεωνόμαστε να ζούμε με λιγότερα χρήματα. Άρα περνάμε χειρότερα. Όμως εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε δανεικά γιατί ακόμη δεν καταφέραμε να παράγουμε περισσότερα από όσα χαλάμε. Συν ότι πρέπει να πληρώνουμε τους τόκους των προηγουμένων δανείων. Για να μας δώσει αυτά τα νέα δανεικά η διεθνής κοινότητα θέλει να σιγουρευτεί ότι μειώνουμε τις εστίες σπατάλης. Σε καμία περίπτωση όμως η διεθνής κοινότητα δεν επιθυμεί να μας δανείζει για να συνεχίζουμε μη παραγωγικές δαπάνες (=κατανάλωση).

5. Και που πήγαν τα λεφτά που μας δάνειζαν τόσα χρόνια; Ποιοι τα έφαγαν;
Οι πηγές σπατάλης ήσαν πολλές. Για παράδειγμα αυξήθηκε ο αριθμός των υπαλλήλων που εργάζονταν στον δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ. Έτσι, το κράτος κλήθηκε να πληρώνει περισσότερους μισθούς. Επιπλέον και οι μισθοί στον δημόσιο τομέα αυξήθηκαν δυσανάλογα προς αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Έτσι, όχι μόνο έπρεπε να πληρώνονται περισσότεροι υπάλληλοι αλλά και μεγαλύτεροι μισθοί. Επιπλέον το κράτος ίδρυσε δεκάδες νέους δημόσιους οργανισμούς, ινστιτούτα κλπ, που δεν συνέβαλλαν στην παραγωγή εθνικού πλούτου αλλά στην αύξηση των δαπανών.

6. Δηλαδή φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Η διόγκωση του δημοσίου δεν ήταν η μόνη αιτία. Το χρέος επιβαρύνθηκε και από μία σειρά αδιαφανών προμηθειών του δημοσίου προς επιχειρηματίες που είχαν «προνομιακή» πρόσβαση στις κυβερνήσεις. Για δεκαετίες υπογράφονταν οι περίφημες «προγραμματικές συμβάσεις» όπου δηλαδή το δημόσιο και οι οργανισμοί που επόπτευε προμηθεύονταν αγαθά και υπηρεσίες χωρίς διαγωνισμούς καταβάλλοντας αξίες πολύ μεγαλύτερες από τις τρέχουσες της διεθνούς αγοράς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από την μια την υπερ-κερδοφορία των «εκλεκτών» επιχειρήσεων και από την άλλη την επιβάρυνση των δημοσίων ελλειμμάτων.

7. Τους δημοσίους υπαλλήλους πολιτικοί δεν τους διόριζαν; Τις προγραμματικές συμβάσεις πολιτικοί δεν τις υπέγραφαν; Μήπως για όλα αυτά τελικά η ευθύνη είναι των πολιτικών;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από όλες αυτές τις αποφάσεις θα βρείτε τις υπογραφές πολιτικών. Όμως η επιλογή τους αυτή δεν ήταν απλά μια προσωπική τους πολιτική. Οι πολιτικοί της τελευταίας τριακονταετίας ανδρώθηκαν σε αυτό που ονομάζουμε κομματικό κράτος και λειτούργησαν υπό την πίεση του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Το ρουσφέτι και η συναλλαγή χρειάζονται δύο πλευρές για να λειτουργήσουν. Οι πολίτες συνωστίζονταν στα πολιτικά γραφεία και πίεζαν για ρουσφέτια (από τα πιο απλά μέχρι τα πιο πολύπλοκα) και διορισμούς και οι πολιτικοί ικανοποιούσαν τα αιτήματα των «πελατών τους». Από την άλλη πλευρά οι δημόσιοι προμηθευτές φρόντισαν να ελέγχουν τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να «κρατούν» όμηρους τους πολιτικούς και να τους «υποχρεώνουν» σε ένα θλιβερό παιχνίδι εξάρτησης και συναλλαγής.

8. Και οι τράπεζες; Με τόσα κέρδη κάθε χρόνο γιατί να μην συνεισφέρουν κι αυτές;
Οι τράπεζες βρίσκονται κι αυτές σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Για να στηρίζουν το ελληνικό κράτος όλες αυτές τις δεκαετίες αγόραζαν κρατικά ομόλογα. Συγκεκριμένα το 84% των κρατικών ομολόγων βρίσκονται στα χέρια των ελληνικών τραπεζών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι έδιναν στο ελληνικό δημόσιο τα χρήματα των καταθετών ανταλλάσοντας τα με «χαρτιά» που υπόσχονται μελλοντική επιστροφή αυτών των χρημάτων από το κράτος συν κάποιο τόκο. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι στα θησαυροφυλάκια των Ελληνικών τραπεζών δεν βρίσκονται πλέον τα χρήματα των Ελλήνων καταθετών αλλά κρατικά ομόλογα. Οι τράπεζές μας λοιπόν στερούνται ρευστότητας και ουσιαστικών κεφαλαίων.

9. Δηλαδή αν το Ελληνικό κράτος χρεοκοπήσει αυτόματα χρεοκοπούν και όλες οι Ελληνικές τράπεζες;
Ακριβώς! Και αυτό διαλύει τον μύθο πως οι ξένοι μας βοηθούν διότι φοβούνται μην χρεοκοπήσουν οι δικές τους τράπεζες. Έτσι, γίνεται απόλυτα κατανοητό πως χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους σημαίνει ταυτόχρονα χρεοκοπία του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος, απώλεια των καταθέσεων των πολιτών και κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν κι αυτά καταθέσει όλα τους τα κεφάλαια σε Ελληνικές τράπεζες. Αυτό πρακτικά θα σημάνει μεγάλη δυστυχία και φτώχια για τον Ελληνικό λαό. Πολλές φορές μεγαλύτερη δυστυχία από αυτή που προκαλούν οι συνέπειες των μέτρων του μνημονίου.

10. Μήπως η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν μια κάποια λύση;
Η επιστροφή στην δραχμή δεν θα μείωνε ούτε το έλλειμμα, ούτε το χρέος της χώρας, τα οποία είναι ούτως ή άλλως σε ευρώ. Άρα για να μπορούν να αποπληρωθούν –σε συνάλλαγμα- πάλι θα έπρεπε να ληφθούν τα ίδια σκληρά μέτρα για περικοπή των δημοσίων σπαταλών και αύξηση της εθνικής παραγωγής, ώστε η χώρα να πάψει να παράγει ελλείμματα. Επιπλέον, η ανυποληψία των αγορών για την ελληνική οικονομία θα κορυφωνόταν κάτι που θα σήμαινε την πρακτική αδυναμία δανεισμού, άρα –λόγω έλλειψης συναλλάγματος- την διακοπή αγοράς βασικών αγαθών για την διαβίωσή μας όπως πετρέλαιο, πρώτες ύλες, τρόφιμα κλπ. Η Ελλάδα θα έμπαινε σε μια αναγκαστική «Αλβανοποίηση» δηλαδή θα έκλεινε τα σύνορά της, βασικά αγαθά θα ήταν σε έλλειψη και ο πληθωρισμός θα εκτινασσόταν εξανεμίζοντας τα εισοδήματα κυρίως των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων. Και στο σενάριο αυτό η φτώχια και η δυστυχία θα κατέγραφαν ιστορικά υψηλά που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με αυτά των πρώτων μετα-κατοχικών χρόνων. Ουσιαστικά η χώρα θα γύριζε, τουλάχιστον, πενήντα χρόνια πίσω.

11. Μα αν ισχύουν όλα αυτά η πολιτική «μνημονίου» είναι η μόνη λύση;
Ουσιαστικά ναι. Ακόμη και χωρίς το μνημόνιο η χώρα μας θα έπρεπε να εφαρμόσει αντίστοιχης αυστηρότητας –δυσάρεστα από πρώτη ματιά- μέτρα για να αποκλείσει την πιθανότητα οποιασδήποτε μορφής χρεοκοπίας. Από την στιγμή που οι πιστωτές μας, μας κόβουν το «βερεσέ» πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Με όσα δηλαδή παράγουμε μόνοι μας. Μόνο όταν αρχίσουμε να παράγουμε ποιο «πολλά» θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε πιο «καλά».

12. Και γιατί οι ξένοι έσπευσαν να μας στηρίξουν; Μήπως αυτοί έχουν να χάσουν, τελικά, πιο πολλά από την δική μας χρεοκοπία;
Οι ξένοι έσπευσαν να μας στηρίξουν διότι φοβήθηκαν πως μια δική μας κατάρρευση, επειδή συμμετέχουμε στο ευρώ, πιθανώς να οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Όπως αναφέραμε παραπάνω οι ξένες τράπεζες κατέχουν μόνο το 16% των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (=χρέος) έναντι του 84% που κατέχουν οι Ελληνικές. Η στήριξη που παρείχε η ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα –μέσω του μνημονίου- ήταν προκλητικά προνομιακή ως προς την αντίστοιχη που παρασχέθηκε σε τρίτες χώρες, έγινε με εξαιρετικούς για την Ελλάδα όρους (πολύ χαμηλό επιτόκιο) και το μόνο αντάλλαγμα που μας ζήτησαν ήταν να σοβαρευτούμε (=μεταρρυθμίσεις μνημονίου).

13. Ναι, αλλά τελικά αυτοί που την πληρώνουν είναι οι μισθωτοί, ενώ οι φοροφυγάδες και το μεγάλο κεφάλαιο για άλλη μια φορά την γλυτώνουν.
Η κατανομή των φορολογικών βαρών δεν ήταν επιλογή του μνημονίου αλλά της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση επέλεξε τον εύκολο δρόμο της μείωσης μισθών και της αύξησης της φορολογίας καθώς και της επιβολής μιας σειράς νέων τακτικών και έκτακτων εισφορών διότι αδυνατεί (ή δεν επιθυμεί) ουσιαστικά να ελέγξει τις δύο μεγαλύτερες μαύρες τρύπες απώλειας εσόδων: α) την φοροδιαφυγή και β) τις προκλητικές σπατάλες του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αναφορικά με την φοροδιαφυγή δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μόνη η σύγχρονη τεχνολογία σε συνδυασμό με ένα πλέγμα εξορθολογισμού των ελέγχων και αυστηρότατων κυρώσεων θα μπορούσαν να κλείσουν αυτή την πληγή. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζονται ικανότητες και πολιτική βούληση. Όσον αφορά τις σπατάλες του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα χρειάζεται εφαρμογή ενός προγράμματος ανασχεδιασμού των παρεχομένων, από το κράτος, υπηρεσιών που θα οδηγήσει σε δραστική μείωση γραμματειών και διευθύνσεων υπουργείων, εποπτευόμενων φορέων και ΔΕΚΟ. Αυτό, σήμερα, συγκρούεται με την βαθύτατα ριζωμένη κρατικιστική νοοτροπία των πολιτικών κομμάτων και τα συντεχνιακά συμφέροντα της κομματικής τους πελατείας (συνδικάτα, στρατιές διορισθέντων ΔΥ -πρώην αφισοκολλητών- κλπ).

14. Μα καταργώντας δημόσιους οργανισμούς και ΔΕΚΟ δεν θα επιβαρυνθεί η ήδη διογκούμενη ανεργία; Αυτό δεν θα έχει σαν αποτέλεσμα να στερέψει παντελώς η ροή χρήματος στην αγορά και να επιταχυνθεί η ύφεση;
Θα μπορούσαμε να παραφράσουμε αυτό το ερώτημα ως εξής: Δεν θα αποτελούσε λοιπόν λύση της κρίσης να διορίσουμε ένα εκατομμύριο επιπλέον δημοσίους υπαλλήλους για να πέσει περισσότερο χρήμα στην αγορά και να ανακοπεί η ύφεση; Δυστυχώς από αυτούς που θέτουν αυτό το ερώτημα διαφεύγει το γεγονός πως το ίδιο το δημόσιο δεν παράγει πλούτο αλλά αντλεί τα έσοδά του είτε από δανεισμό είτε από την φορολογία του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα. Δεδομένου ότι η πρώτη στρόφιγγα στέρεψε μένει η δεύτερη. Αλλά η υπέρμετρη φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, για να αμείβονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, οδηγεί είτε σε μετανάστευση των επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες είτε σε διακοπή της λειτουργίας τους. Η μόνη μας λοιπόν λύση είναι η μείωση του μεγέθους του δημοσίου, έστω και με απολύσεις, ώστε να μπορέσουν να μειωθούν άμεσα οι φόροι, να παραμείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα και να έρθουν και νέες, να οδηγηθούμε δηλαδή σε ανάπτυξη του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα που θα απορροφήσει –αναπτυσσόμενος- και την ανεργία.

Προϋπολογισμός 2011: Η επόμενη μέρα

Το "Forum για την Ελλάδα" διοργανώνει αύριο, Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου, στον πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς στις 18.30, εκδήλωση-ημερίδα με θέμα: "Προϋπολογισμός 2011: Η επόμενη μέρα."

(Λόγω της απεργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς, το Forum για την Ελλάδα φρόντισε να παρέχεται δωρεάν πρόσβαση σε χώρο στάθμευσης για όσους επιθυμούν να παρευρεθούν στην εκδήλωση με δικό τους μέσο.)

Η εκδήλωση θα μεταδοθεί και ζωντανά από το internet (video-stream) από την ιστοσελίδα http://www.forumgreece.tv/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

18:30 ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ
18:45 ΕΝΑΡΞΗ ΗΜΕΡΙΔΑΣ – ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
Γιώργος Αναστασόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος «Forum για την Ελλάδα»
Συντονιστής και παρουσιαστής: Τάκης Μίχας, Δημοσιογράφος

19:00 Χαιρετισμός από την Πρόεδρο της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» Ντόρα Μπακογιάννη

19:10 Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Πρόεδρος του «Forum για την Ελλάδα» Ομιλία με θέμα «Η αναζήτηση αυτοσεβασμού, σε μια προοπτική κατάρρευσης»

19:25 Παναγιώτης Γεννηματάς, Επίτιμος Αντιπρόεδρος Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στο Λουξεμβούργο. Ομιλία με θέμα «Μετά τον προϋπολογισμό»

19:40 Τρύφων Κολλίντζας, Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ομιλία με θέμα «Η κοινωνία των εντός και εκτός συστήματος»

19:55 1ος Κύκλος Ερωτήσεων και συζήτησης

20:10 Βύρων Νικολαΐδης, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ομίλου PeopleCert
Ομιλία με θέμα: «Τα νούμερα δεν βγαίνουν… Ζητείται επειγόντως Όραμα!»

20:25 Ιωάννης Παπαδόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος “Attica Ventures”
Ομιλία με θέμα: «Η λέξη Προϋπολογισμός να γράφεται με τρία Άλφα»

20:40 Νικόλαος Χαριτάκης, Επίκουρος Καθηγητής στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο

20:55 2ος Κύκλος Ερωτήσεων και συζήτησης

21:00 ΛΗΞΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ – ΗΜΕΡΙΔΑΣ
Ακολουθεί Cocktail, Light Buffet

Χρήσιμα links:

Χάρτης πρόσβασης στην εκδήλωση
Πολυχώρος "Αθηναΐς"
Forum για την Ελλάδα
Τηλεοπτική ζωντανή μετάδοση

Η δική μας αριστερά

Η λογική της αριστεράς στην Ελλάδα στηρίζεται ακριβώς στην βία και την ιδεολογική της απενοχοποίηση (17Ν, Σταμουλοκολάδες, Δεκεμβριανά, νεκροί Marfin  κλπ κλπ)

Ευρω-επέτειος

Σαν σήμερα το 1995: Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης «βαφτίζουν» το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα «ευρώ».

Ίσως η κίνηση που χαρακτηρίζεται από την μεγαλύτερη "προχειρότητα" και "ερασιτεχνισμό" στην σύγχρονη ιστορία των πιό προηγμένων και οργανωμένων -υποτίθεται- χωρών της Ευρώπης.  Μια καθαρά πολιτική κίνηση, έντονα παρορμητική και συναισθηματική, η οποία ουδέποτε υποστηρίχθηκε από μια ενιαία οικονομική πολιτική, ούτε από μια μεθοδευμένη πορεία ομοσονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς η πολιτική ατολμία των ηγετών της ΕΕ δικαίωσε τον Νομπελίστα οικονομολόγο Milton Friedman ο οποίος το 2001 (όταν πρωτοκυκλοφόρησε το ευρώ) προέβλεπε στην Wall Street Journal:

"You know, it's an ironic thing in a way, the euro was adopted really for political purposes, not economic purposes, as a step toward the myth of the United States of Europe. In fact I believe its effect will be exactly the opposite."

Και το 2005 σχολίασε σε συνένεταυξή του στο New Perspectives Quarterly Magazine:
"The euro is going to be a big source of problems, not a source of help. The euro has no precedent. To the best of my knowledge, there has never been a monetary union, putting out a fiat currency, composed of independent states. There have been unions based on gold or silver, but not on fiat money—money tempted to inflate—put out by politically independent entities."

για να καταλήξει λέγοντας: "You have locked yourselves together and thrown away the key."

Τρώες

Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--

Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1905)

O τζίτζικας και ο μέρμηγκας

“Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει την φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του.
Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από την φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετάφερε στην φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για το μυρμήγκι. Εργαζόταν από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου.
Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι, ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από την φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυκτα. Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. Τι όλη μέρα δηλαδή, την μισή μέρα αφού όπως είπαμε ξυπνούσε το μεσημεράκι.
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα τον δέντρων ένα-ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στην γη.
Το μυρμήγκι έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα αφού όλα τα φύλλα, όπως είπαμε, είχαν ξεραθεί. Μην αντέχοντας άλλο την πείνα, πήγε στον γείτονα του, το μυρμήγκι, και του είπε:
- Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά.
- Καλά, όλο το καλοκαίρι τι έκανες; Ρώτησε το μυρμήγκι.
- Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.
- Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις. Είπε το μυρμήγκι και γύρισε να δει κάτι αργοπορημένα πουλιά που πετούσαν προς το νότο.”

Ο Αίσωπος στο τέλος του διδακτικού του μύθου, αφήνει στον αναγνώστη να μαντέψει τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η τύχη στον άφρονα τζίτζικα. Και δίχως να υπάρχει η ελπίδα κάποιου από μηχανής Θεού, που θα παρέμβει για να διασώσει τον δυστυχή μελλοθάνατο.

Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Ο μοίρα του σύγχρονου νεοέλληνα θα μπορούσε αναμφίβολα να ταυτισθεί με αυτήν του τραγικού τζίτζικα. Σπατάλησε τέσσερα ολόκληρα πλαίσια στήριξης και δεκαετίες επιδοτήσεων σε ανόητες παρεμβάσεις βιτρίνας και επιπλέον δανείσθηκε και μερικές ακόμη δεκάδες δις για να συντηρήσει τον νεόκοπο καταναλωτισμό που δημιούργησε ο πακτωλός των Ευρωπαϊκών κονδυλίων σύγκλισης.

Παράλληλα διαμόρφωσε την περίφημη πλέον «προοδευτική» κουλτούρα, εκτρέφοντας την θρασύτητα, τον ωχαδερφισμό και τον κρατισμό και υπό το πρόσχημα της μεταπολιτευτικής «απελευθέρωσης» από τα δεσμά του κράτους της δεξιάς, διέλυσε θεσμούς, ήθη και αξίες. Ανέδειξε τα ελαττώματα της φυλής ως αρετές και την λαμογιά ως σύγχρονο ιδανικό , αποθεώνοντας τον υλισμό και την λογική της ελάσσονος προσπάθειας.

Και μη αρκούμενος στην ηθική του κατάπτωση ο νεοέλληνας διέσυρε το όνομα του και την ιστορία του, συμπεριφερόμενος ως αφερέγγυος συνεταίρος και κοινός απατεωνίσκος ως προς τους πολίτες της Ευρώπης που μοιράσθηκαν μαζί του εκτός από το πορτοφόλι τους το όραμα ενός κοινού μέλλοντος, εκμεταλλευόμενος την αφέλειά τους και την, ασυγχώρητη, εμπιστοσύνη που του έδειξαν.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά υποθήκευσε οικονομικά το μέλλον των ίδιων του των παιδιών! Διότι δεν αρκέστηκε μόνο στην άφρονα κατασπατάληση των επιδοτήσεων και πλαισίων στήριξη που του εμπιστεύθηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι του, αλλά για να συντηρήσει τις ακόρεστες καταναλωτικές του ορέξεις προχώρησε σε αλόγιστο δανεισμό τεραστίων ποσών, μεταφέροντας τις υποχρεώσεις αποπληρωμής των στις επόμενες γενιές.

Οποία ντροπή και κατάπτωση να κατακρεουργείς το μέλλον των ίδιων σου των παιδιών! Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς σε αρχαιοελληνικές τραγωδίες και σε μυθολογικές περιγραφές για να συναντήσει αντίστοιχες τραγικές φιγούρες σαν της Μήδειας που θανατώνει τα παιδιά της με τα ίδια της τα χέρια.

Και μετά το «φονικό» ο νεοέλληνας ξεχύνεται αλαλάζων στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για τα σκληρά μέτρα που του επιβάλλουν οι ξένοι δανειστές του, για το ότι ουσιαστικά δηλαδή του τερματίζουν την περίοδο της κραιπάλης με τα δανεικά και του ζητάνε μάλιστα, οι αθεόφοβοι, να πληρώσει και τον λογαριασμό του!

Λαϊκή δεξιά και παραδοσιακή αριστερά ανταμώνουν πλέον σε κοινούς αγώνες κατά των ξένων μονοπωλίων και των τοποτηρητών τους για μια νέα «εθνικά υπερήφανη» πολιτική. Συνεχίζουν δηλαδή το θεάρεστο έργο τους της καταστροφής της χώρας σκάβοντας με τα ίδια τους τα χέρια τον τάφο που θα σαβανώσουν ένα ολόκληρο έθνος. Ένα έθνος που ναρκωμένο υπνοβατεί στο δρόμο προς την καταστροφή.

Καλέ μου τζίτζικα… το παραμύθι σου έλαβε τέλος…

Απορία

Γιατί ο μηνιαίος μισθός των 1800 ευρώ των ΔΕΚΟ θεωρείται απο την κυβέρνηση "no touch", ενώ αυτός των 700 ευρώ του ιδιωτικού επιδέχεται περικοπής;
Μήπως αφορούν πολίτες που ζουν σε διαφορετικές χώρες;

Σαν σήμερα;

Επιλεκτική ευαισθησία.
Πράγματι...

Σε κάνει να αναρωτιέσαι
πως η μνήμη των ανθρώπων λειτουργεί
με φωτεινές ή σκοτεινές διαλείψεις
τροφοδοτούμενες από ιδεολογικά ιερατεία
σταλινικών εμπνεύσεων
οπλίζοντας τα χέρια άβουλων ανδρείκελων
με θρησκευτικό φανατισμό
αδιέξοδων ιδεοληψιών
κοινών δολοφόνων
ψυχών και σωμάτων.

Χτίζουν με όνειρα
- ελπίδων -
νέων
ιδεολογικές καταβόθρες,
καιάδες νεανικής ακμάδας,
γκιλοτίνες δημοκρατίας,
γκούλαγκ λόγου,
κρεματόρια ελευθερίας...

Με μια μολότωφ
έκαψαν την ψυχή μας!