Απέτυχε πράγματι το μνημόνιο;

The Failure, De Es Schwertberger, Ol On Board

του Δρ. Γεωργίου Αναστασόπουλου*

Οι πρόσφατες διαβουλεύσεις για την επέκταση του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με την ανάγκη για νέα πρόσθετα μέτρα και ουσιαστική επιμήκυνση του μνημονίου μέχρι το 2015 έχουν δώσει την αφορμή για μια έντονη πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της χώρας. Έχει ανάψει ήδη για τα καλά η κουβέντα περί της αποτυχίας ή μη του μνημονίου. Το μέτωπο των αντιμνημονιακών συντρόφων (ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκουν αφορμή να ξεσπαθώσουν, για άλλη μια φορά κατά του μνημονίου, επικαλούμενοι την δικαίωση των θέσεών τους. Η κυβέρνηση προσπαθεί άκομψα να μειώσει στο ελάχιστο το πολιτικό κόστος των νέων σκληρών μέτρων που σχεδιάζει, αδυνατώντας να αντλήσει έστω και την παραμικρή κατανόηση από μεγάλη μερίδα των δικών της στελεχών. Εξ’ άλλου δεν θα περίμενε κανείς τίποτα το διαφορετικό όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δημοσίως δηλώνει πως εφαρμόζει μέτρα κατ’ ανάγκην, μέτρα που είναι αντίθετα με την ιδεολογία του, μέτρα κατά των οποίων θα κατέβαινε, ευχαρίστως, κι αυτός στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί!

Μέσα σε αυτό το σχιζοφρενές περιβάλλον, η ύφεση συνεχίζεται ακάθεκτη καθηλώνοντας την οποιαδήποτε αναπτυξιακή μας ελπίδα, το πετρέλαιο παίρνει την ανηφόρα εξ’ αιτίας της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, που λαμβάνει χώρα στη Μέση Ανατολή, επιδεινώνοντας το κόστος παραγωγής μας και η χώρα δέχεται ένα «τσουνάμι» λαθρομεταναστών, που αλλοιώνει την εθνική μας ομοιογένεια και δυναμιτίζει μέχρι κι ακόμη αυτή την εσωτερική μας ασφάλεια.

Απέτυχε, λοιπόν το μνημόνιο; Αδίκως η κυβέρνηση και οι πολίτες μέσω των θυσιών τους επένδυσαν σε αυτό; Και αν κάτι τέτοιο ισχύει, ποιες είναι οι επιλογές μας;

Μια επιπόλαιη ανάγνωση των γεγονότων θα συνέτεινε στο συμπέρασμα πως...

Μια "επαναστατική" μορφή Απεργίας

Terry Strickland, Birmingham, Alabama, Don't Blink, 30x40, oil on panel

Το δημοσίευμα αυτό το συνέταξα περίπου ένα χρόνο πριν, με αφορμή την "γενική" απεργία της 20ης Μαΐου 2010 και το δημοσίευσα τότε στην σελίδα μου στο fb. Σήμερα, το αναδημοσιεύω, βρισκοντάς το τόσο επίκαιρο όσο και τότε:

Πραγματικά, σε μια τόσο δύσκολη καμπή για την χώρα και τους πολίτες της αναρωτιόμαστε τι εξυπηρετούν αυτές οι απαρχαιωμένες μορφές "πάλης". Ας προσπεράσουμε για λίγο τις κομπλεξικές αγκυλώσεις της αριστεράς και των θιασωτών της κι ας αναλογιστούμε τις συνέπειες αυτών των μηχανισμών διαμαρτυρίας:

Πρακτικά, η απεργία δεν είναι κατ' ουσία γενική, αλλά περιορίζεται στον δημόσιο τομέα και στις ελεγχόμενες από το δημόσιο επιχειρήσεις. Αλλά ακόμη κι εκεί πολλοί εργαζόμενοι δεν απεργούν και από όσους δεν προσέρχονται στην εργασία τους αρκετοί δηλώνουν άδεια. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Αποτελεί, επίσης, πάγια πρακτική των συνδικαληστών σε πολλούς οργανισμούς να απαγορεύουν με φασιστικό τρόπο, την είσοδο όσων επιθυμούν να εργασθούν στους χώρους εργασίας τους. Αν δε κάποιος τολμήσεις να ασκήσει το δικαίωμα στην εργασία θα αντιμετωπίσει...

Σκουπιδότοποι ψυχών

Είναι γνωστή η επικρατούσα νοοτροπία του νεοέλληνα "μακρυά από το σπίτι μου κι όπου θέλουν ας είναι".  Μια σύγχρονη άποψη ζωής που κυριαρχείται από έντονο "αλτρουϊσμό" και διάχυτη "κοινωνική αλληλεγγύη". Είδαμε την νοοτροπία αυτή να παίρνει σάρκα και οστά με τους ΧΥΤΑ.  Η υπόθεση της Κερατέας είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Η αριστερά, για πολλοστή φορά, έρχεται να ενισχύσει διχαστικά σύνδρομα οδηγώντας συνειδητά τους πολίτες σε διαίρεση και την χώρα σε παράλυση. Από ανέκαθεν, εξ' άλλου, μερίδα της αριστεράς επένδυε προς ίδιον ώφελος σε τέτοιου τύπου πολιτικές, σταδιοδρομώντας στον στίβο του εμφύλιου διχασμού, της ανυπακοής στους νόμους και της πρόκλησης κοινωνικής αναταραχής.

Το σημείωμα αυτό έρχεται να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για ένα αντίστοιχης σημασίας πρόβλημα που θα προκύψει άμεσα.  Στην οριοθέτηση των χώρων υποδοχής λαθρομεταναστών.  Το ρίσκο αυτή τη φορά είναι μεγαλύτερο από αυτό της ελλειπούς διαχείρισης απορριμάτων.  Διότι στην εξίσωση, αυτή τη φορά, εσέρχονται, μεταξύ άλλων, και μεταβλητές όπως η ακροδεξιά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο πολιτικός ακτιβισμός, η κοινωνική ασφάλεια και η διεθνής εικόνα της χώρας.  Η επίλυση της εξίσωσης δεν είναι απλή ούτε εύκολη. Ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε κοινωνικό αδιέξοδο και σύγκρουση είναι μεγαλύτερος από ποτέ...Όσο μεγάλος είναι και ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε "σύγχρονα ξερονήσια" πολιτικά και κοινωνικά μη διαχειρίσιμους "σκουπιδότοπους ψυχών".

Πάντα επίκαιρο...

Οι γενίτσαροι υπήρξαν προθυμότεροι και φανατικότεροι των "αυθεντικών"

Επιτακτική η ανάγκη για ένα νέο σύστημα κοινωνικών αξιών

Sand Castle Knighs, Enzie Shahmiri, Californai, Oil on Canvas, 2008

Του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου [1]

Σε προηγούμενο άρθρο μου υπό τον τίτλο «Κοινωνική Αλληλεγγύη: Ο μεγάλος απών»[2] παρουσίασα μια σειρά από στοιχεία που αποδεικνύουν πως η κρίση στην χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως ηθική. Ανέφερα πως ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας έχει διαρραγεί και η κοινωνική αλληλεγγύη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτή η έλλειψη κοινωνικών συμπεριφορών αλληλεγγύης οδηγεί τους πολίτες σε ανασφάλεια, προκαλεί άγχος και εκνευρισμό, ενθαρρύνει επιθετικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές και συμβάλλει ποικιλοτρόπως στην μείωση της ευτυχίας τους.

Στο σημερινό σημείωμα θα προσπαθήσω να «ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί» προτείνοντας μια διέξοδο από την τωρινή δυσάρεστη πραγματικότητα. Η δυσάρεστη αυτή ατμόσφαιρα που μας περικλείει γίνεται αισθητή από όλους μας είτε όταν επιλέγουμε να παρακολουθήσουμε ειδήσεις, είτε όταν απλά περιδιαβαίνουμε στους δρόμους της πόλης μας. Αναφέρομαι σε αυτό που συχνά χαρακτηρίζουμε ως «μου χάλασε η διάθεση» κάθε φορά που εκτιθέμεθα στην αρνητική αυτή περιρρέουσα πραγματικότητα.

Η δυσάρεστη αυτή αίσθηση προκαλείται από αυτό που ονομάζουμε «θόρυβο». Δεν αναφέρομαι στον ακουστικό θόρυβο, αλλά χρησιμοποιώ τον όρο με την έννοια του στην «ηλεκτρονική». Τον «θόρυβο», που ορίζεται, ως το σύνολο της μη επιθυμητής ή ενοχλητικής ενέργειας που προέρχεται από, συνήθως τεχνητές, πηγές και που υπερκαλύπτει, αλλοιώνει ή εξαφανίζει ένα χρήσιμο σήμα, μια αρμονική κυματομορφή. Για παράδειγμα, ο καταιγισμός, η έμφαση και η επανάληψη αρνητικών ειδήσεων σε ένα δελτίο, εις βάρος της αντικειμενικής ενημέρωσης, αποτελεί «θόρυβο». Αντίστοιχα, η εκδήλωση αντικοινωνικών συμπεριφορών, η άσκηση ψυχικής και σωματικής βίας, ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από συντεταγμένες μειοψηφίες εις βάρος ανυπεράσπιστων πολιτών, εκτός από κατάφορη παραβίαση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων και των συνταγματικών τους ελευθεριών, αποτελεί εντονότατο «θόρυβο», υψηλής έντασης δυσαρμονία, που εξαφανίζει την ποιότητα ζωής αντικαθιστώντας την με έντονη δυσαρέσκεια και σαφή ενόχληση.

Η μείωση έως και η εξαφάνιση αυτού του «θορύβου» πρέπει να...

50 δις αποκρατικοποιήσεις σε 4 χρόνια...το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Nicola Verlato - "Beauty of Failure", 2009, Venezia Biennale

 
Στην χθεσινοβραδινή συνέντευξης της Τρόικας, μετά από μαραθώνια συνεδρίαση εννέα (9) ωρών με την κυβέρνηση, τα στελέχη της αποκάλυψαν πως την ερχόμενη τετραετία θα προχωρήσουμε σε αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ! Λίγο αργότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάποιας άλλης κυβέρνησης -όχι προφανώς αυτής που συζητούσε και συμφωνούσε λίγο πριν- εγκαλούσε την τρόικα περί "ανάμειξης" στα εσωτερικά μας! Δεν επιθυμώ να σχολιάσω την κυβερνητική επίδειξη σχιζοφρένειας. Σε τελική ανάλυση αν είχαν τον "τσαμπουκά" ας διοργάνωναν οι ίδιοι την συνέντευξη τύπου, και ας μην άφηναν τους 3 υπαλλήλους της ΕΕ και του ΔΝΤ να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, για να το παίζουν αυτοί -εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς- Ρομπέν των Δασών!

Το θέμα μας είναι η ουσία των χθεσινών ανακοινώσεων, δηλαδή τα 50 δις.

Να διευκρινίσω πως η άποψή μου είναι ότι πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε σε αποκρατικοποιήσεις με προτεραιότητα στις ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, μεταφορές κλπ φορείς του σκληρού πυρήνα των ελλειμμάτων) και σε αποκρατικοποίηση ή κλείσιμο εκατοντάδων άχρηστων δημοσίων οργανισμών/ινστιτούτων/φορέων κλπ, καθώς και την αναδιοργάνωση (re-engineering) του δημοσίου με κατάργηση ολόκληρων τμημάτων του κεντρικού κράτους.

Αυτά όμως αποτελούν μικρό τμήμα των 50δις, αφού...

Υπάρχει Μεσαίος Χώρος;

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Ιδιαίτερη συζήτηση γίνεται τελευταία περί ύπαρξης ή μη του "Μεσαίου Χώρου".  Ένας αμφιλεγόμενος πολιτικός όρος που αν και χρησιμοποιήθηκε ευρέως την τελευταία δεκαετία από την Νέα Δημοκρατία δεν έχει πείσει περί της ορθότητάς του ούτε τα ίδια της τα στελέχη. Ο όρος δεν χρησιμοποιείται για πρώτη φόρα.  Στην φιλοσοφία, κατά τον Αριστοτέλη, η χρυσή τομή (golden mean) αποτελεί το αρμονικό και αισθητικά βέλτιστο "μέσο" σημείο μεταξύ δύο άκρων. Στην Κινέζικη φιλοσοφία μια αντίστοιχη θεώρηση, το Αξίωμα του Μέσου, διατυπώθηκε από τον Κομφούκιο για να περιγράψει την μέση οδό μεταξύ δύο ακραίων επιλογών. Ο όρος στην σύγχρονη πολιτική σκηνή αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Βρετανό Πρωθυπουργό Harold Macmillan το 1938 στο σύγγραμμά του Ο Μεσαίος Δρόμος (The Middle Way).

Εδώ και πολλές δεκαετίες, η συνηθισμένη άποψη για την πολιτική – δηλαδή ο νοητικός «χάρτης» που χρησιμοποιούμε σχεδόν όλοι, αναφορικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις – συνίσταται στον μονοδιάστατο άξονα «αριστεράς-δεξιάς». Η άξονας αυτός παρίσταται γραφικά ως ακολούθως:...

Αδιανόητο!

Ένας ολόκληρος λαός να ξεσηκώνεται κατά μιας Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης, μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς της οποίας προεδρεύει ο Γιωργάκης ΜΑΣ;

Αδιανόητο!

Αιγύπτιοι....Αντιδραστικοί!