από τον "Μικρό Πρίγκηπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς.
Σαν τύχει να τους μιλήσετε για ένα καινούριο φίλο, εκείνοι δεν σε ρωτάνε ποτέ για κάτι το ουσιαστικό. Δεν σου λένε ποτέ: «Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του; Ποια παιχνίδια του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες;». Εκείνοι σας ρωτούν: «Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;»
Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον ξέρουν. Αν πείτε σε κάποιο από τους μεγάλους: «Είδα ένα σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη", ποτέ δεν θα τα καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι. Πρέπει να του πεις: «Είδα ένα σπίτι που αξίζει πάνω από εκατό χιλιάδες φράγκα». Τότε εκείνος θα φωνάξει; «Πόσο όμορφο είναι!»
Έτσι, αν τους πείτε: «Η απόδειξη ότι ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο, είναι το ότι ήταν χαριτωμένος, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνάκι. Όταν κανείς θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει». Θ' ανασηκώσουν τους ώμους και θα σου φερθούν όπως συνηθίζουν να συμπεριφέρονται όταν έχουν να κάνουν με παιδιά!
Μα αν τους πείτε: «Ο πλανήτης απ' όπου ήρθε είναι ο αστεροειδής Β 612», τότε θα πειστούν και δεν θα σας ζαλίσουν με τις ερωτήσεις τους. Έτσι είναι αυτοί, δεν πρέπει να τους κρατάμε κακία. Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους, πρέπει να δείχνουν επιείκεια απέναντι τους.
Βέβαια, όμως, εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή, κοροϊδεύουμε τα νούμερα! Θα προτιμούσα ν' αρχίσω την ιστορία όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια. Θα προτιμούσα να πω:
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ' ένα μικρό πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο...» Για κείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή, η διατύπωση αυτή θα έδειχνε πολύ περισσότερο αληθινή.
Γιατί δεν θα μου άρεσε να διαβαστεί το βιβλίο μου με επιπολαιότητα. Νιώθω τόση θλίψη, καθώς διηγούμαι τούτες τις αναμνήσεις. Έχουν κιόλας περάσει έξη χρόνια από τότε που ο φίλος μου έφυγε μαζί με το αρνάκι του. Κι αν εδώ κάνω μια προσπάθεια να τον περιγράψω, αυτό γίνεται για να μην τον ξεχάσω. Είναι πολύ θλιβερό να ξεχνάς ένα φίλο. Δεν έχουν ένα φίλο όλοι οι άνθρωποι. Μπορεί κι εγώ να καταντήσω σαν τους μεγάλους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα νούμερα. Κι ακόμη, ακριβώς γι' αυτό πήγα κι αγόρασα ένα κουτί με χρώματα και κραγιόνια. Είναι σκληρό να ξαναρχίζεις να σχεδιάζεις στη δική μου ηλικία, σαν δεν το έχεις ξανακάνει παρά μονάχα τότε με τον κλειστό και τον ανοιχτό βόα, στα έξη μου χρόνια!
Θα δοκιμάσω, φυσικά, να ζωγραφίσω δικά του πορτρέτα που να του μοιάζουν όσο πιο πολύ γίνεται. Μα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα τα καταφέρω. Μια ζωγραφιά πάει καλούτσικα, μα η άλλη δεν μοιάζει και πολύ. Κάνω ακόμη λάθος και σχετικά με το μπόι του. Εδώ ο μικρός πρίγκιπας είναι πολύ μεγάλος. Εκεί είναι πιο μικρός. Το ίδιο είμαι διστακτικός και με το χρώμα του κοστουμιού του. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δοκιμάζω διάφορες αποχρώσεις μέχρι να τα καταφέρω κάπως. Ωστόσο, όλ' αυτά θα πρέπει να μου τα συγχωρήσετε. Ο φίλος μου δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις.
Καθόλου απίθανο να με νόμιζε όμοιό του. Όμως εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω κάποιο τρόπο για να βλέπω τα αρνάκια μέσα από τις κάσες. Ίσως είμαι κάπως σαν και τους μεγάλους. Θα πρέπει να 'χω γεράσει.
27/6/10
Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
26/6/10
Η γοητεία του τίποτα
Στην ομιλία του κατά την έναρξη του 8ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας στο Φάληρο ο Πρόεδρος της κ. Σαμαράς επανέλαβε για πολλοστή φορά την ιδεολογική τοποθέτηση του κόμματος στον χώρο του "κοινωνικού φιλελευθερισμού" αναφέροντας συγκεκριμένα:
"...Μιλάω για τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό
Που διευρύνει την εμβέλεια της Νέας Δημοκρατίας και δεξιότερα και αριστερότερα.
Γιατί ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ξεπερνά τα παραδοσιακά τείχη που χωρίζουν πολιτικά τους ανθρώπους..."
Ωραία και παχιά λόγια χωρίς καμία ουσία. Η πρώτη αστοχία του συλλογισμού αυτού βρίσκεται σε αυτή καθ' εαυτή την λογική που τοποθετεί τον φιλελευθερισμό κάπου στον άξονα αριστεράς-δεξιάς* (βλ. σημείωση). Η τοποθέτηση αυτή έχει αποδειχθεί αρκετά ανεπαρκής. Στη πράξη οι συντηρητικοί τείνουν να είναι πιο φιλελεύθεροι σε οικονομικά ζητήματα, ενώ οι σοσιαλιστές σε θέματα που άπτονται της ατομικής ελευθερίας. Έτσι, αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τον παραδοσιακό άξονα αριστεράς-δεξιάς σε θέματα που άπτονται των ατομικών ελευθεριών οι φιλελεύθεροι θα τοποθετούνταν αριστερά και σε θέματα οικονομίας δεξιά!
Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο πως ο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" του κ. Σαμαρά καταφέρνει και ταυτόχρονα "διευρύνει την εμβέλεια της Νέας Δημοκρατίας και δεξιότερα και αριστερότερα"!!!
Έχει μάλιστα κι έτοιμο το σκεπτικό του ισχυρισμού αυτού στην συνέχεια της φράσης του: "...Γιατί ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ξεπερνά τα παραδοσιακά τείχη που χωρίζουν πολιτικά τους ανθρώπους"!!! Προφανώς για να το λέει αυτός, έτσι θα είναι! Η επιχειρηματολογία αυτή πρόκειται περί κορυφαίου συλλογισμού του κ. Σαμαρά που διεκδικεί το βραβείο της "πιό εύπεπτης μπαρούφας" κάτι αντίστοιχου των "χρυσών βατόμουρων" στον χώρο του κινηματογράφου. Τα μικρότερα σε ηλικία παιδάκια δίνουν μια αντιστοίχου βεληνεκούς απάντηση στις ερωτήσεις που απαιτούν επεξήγηση: "Γιατί...έτσι!"
Ένα απλό ερώτημα του καλόπιστου παρατηρητή θα ήταν το γιατί με την έναρξη του συνεδρίου ο νέος αρχηγός σπεύδει να προκαταλάβει την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και δεν αφήνει να εξελιχθεί ένας σχετικός διάλογος και με το πέρας του συνεδρίου να διαμορφωθεί η ιδεολογική πλατφόρμα του κόμματος; Αν ιδεολογία, καταστατικές αλλαγές, αλλαγές συμβόλων είναι προκαθορισμένα τότε τι χρειαζόταν το συνέδριο; Για να χειροκροτήσουν τα πλήθη τις αποφάσεις του "πεφωτισμένου" ηγέτη;
Ας επιστρέψουμε όμως στο βασικό μας θέμα:
Η επιμονή στην χρήση του αδόκιμου όρου "κοινωνικός φιλελευθερισμός" υποδηλώνει -λογικά- δύο γεγονότα:
Πρώτον, την υποσυνείδητη υποταγή των συντηρητικών πολιτών της χώρας μας στην αριστερή κουλτούρα. Και αυτό γιατί ουσιαστικά ντρέπονται να πουν αυτό που πραγματικά είναι! Εφευρίσκουν, έτσι, ένα όρο που απαλύνει τις συνειρμικές εντυπώσεις του κακού "φιλελευθερισμού".
Είτε, δεύτερον, ως έντονα κρατιστές, άρα μη φιλελεύθεροι, ψάχνουν για έναν ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό ετεροκαθορισμένο ως προς την σοσιαλιστική κυρίαρχη τάση.
Είτε ισχύει το πρώτο, είτε το δεύτερο, η ηγεσία της ΝΔ δεν τολμά (ή δεν επιθυμεί) να αυτο-καθοριστεί ως φιλελεύθερη, αλλά εφευρίσκει "αδόκιμους" όρους (όπως ο κοινωνικός φιλελευθερισμός) σε μια καθαρά αμυντική λογική. Επιπλέον, ο όρος αυτός καθ' εαυτός εκτός από "αδόκιμος" υποδηλώνει και την ιδεολογική σύγχυση των εμπνευστών του. Το "κοινωνικός" αποτελεί την απόδοση στα ελληνικά του "social". Ο όρος "σοσιαλισμός" αποτελεί απλή λεκτική μεταφορά στην ελληνική του "socialism". Αν προσπαθούσαμε να αποδώσουμε στα Ελληνικά τον όρο "social-liberalism" μεταφράζοντας θα καταλήγαμε στο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" και με την λογική της λεκτικής μεταφοράς στο "σοσιαλ-φιλελευθερισμός"!
Εκ των ανωτέρω συνάγεται πως με την χρήση τους όρου "κοινωνικός φιλελευθερισμός" είμαστε ολίγον σοσιαλιστές και ολίγον φιλελεύθεροι, είμαστε δηλαδή, ολίγον κρατιστές και ολίγον αντι-κρατιστές, είμαστε, με λίγα λόγια, ότι μας βολεύει! Αποδεικνύεται, έτσι, πως ο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί να σημαίνει και τίποτα. Είναι ένας βολικός όρος αυτοπροσδιορισμού της ιδεολογίας του "λίγο απ' όλα". Μιας ιδεολογίας που από την πρώτη ανάγνωση προδίδει την καιροσκοπική και ιδιαιτέρως λαϊκίζουσα προοπτική της. Μιας ιδεολογίας που κρύβει πίσω από ένα φανταχτερό περιτύλιγμα το απόλυτο τίποτα.
Αυτή την ιδεολογική κενότητα επιλέγει ως ιδεολογία της η Νέα Δημοκρατία.
Χάρισμα της.
------------------------------------------
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Εδώ και πολλές δεκαετίες, η συνηθισμένη άποψη για την πολιτική – δηλαδή ο νοητικός «χάρτης» που χρησιμοποιούσαμε σχεδόν όλοι μας, αναφορικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις – συνίσταται στην ευθεία «αριστεράς-δεξιάς». Η ευθεία αυτή απεικονίζεται ως ακολούθως:
<-------- αριστερά ------ κέντρο ------- δεξιά -------->
Όταν εμπλουτίζεται, η ευθεία αναπαριστάται και ως εξής:
<--- άκρα αριστερά --- κομμουνισμός --- σοσιαλισμός --- κέντρο --- συντηρητισμός --- άκρα δεξιά --- φασισμός --->
Το μοντέλο αυτό είναι παραπλανητικό και άκρως προβληματικό. Δεν παρέχει τη δυνατότητα τοποθέτησης για εκατομμύρια ανθρώπων που δεν εμπίπτουν αμιγώς σε κάποια παραλλαγή της αριστεράς ή της δεξιάς. Στην πραγματικότητα, αποκλείει τα εκατομμύρια πολιτών που δεν θεωρούν πως οι χαρακτηρισμοί «αριστερός», «δεξιός», «σοσιαλιστής», «συντηρητικός» περιγράφουν επακριβώς τις πεποιθήσεις τους. Το πραγματικό πολιτικό φάσμα της εποχής μας είναι πολύ πιο πολύπλοκο από το παραδοσιακό υπεραπλουστευμένο μοντέλο.
Επίσης, η ευθεία «αριστεράς-δεξιάς» δεν παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων πολιτικών κατηγοριών. Δεν μας εξηγεί ποιες είναι οι σημαντικές διαφορές μεταξύ των φιλελεύθερων, των συντηρητικών, των φασιστών κλπ. Δεν μας δίνει πληροφορίες για τις απόψεις αυτών και άλλων πολιτικών ομάδων.
Συνεπώς, το μοντέλο της «αριστεράς-δεξιάς» αποτελεί σήμερα μια στρεβλή, παραμορφωμένη, ανακριβή απεικόνιση της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, έναν λανθασμένο και παραπλανητικό πολιτικό μονοδιάστατο χάρτη.
Η ανάγκη για έναν νεότερο, πιο ακριβή και πιο ενδελεχή πολιτικό χάρτη ήταν πλέον επιτακτική. Ο Πίνακας του Nolan αναπτύχθηκε ως μια σύγχρονη εναλλακτική λύση σε ένα ελλιπές και προβληματικό μοντέλο απεικόνισης της ιδεολογικής τοποθέτησης . Ο David Nolan, δημοσίευσε για πρώτη φορά την τρέχουσα – δισδιάστατη - μορφή του πίνακα σε ένα άρθρο του με τίτλο «Ταξινόμηση και Ανάλυση των Οικονομικοπολιτικών Συστημάτων» στο τεύχος του Ιανουαρίου του 1971 του “The Individualist”, του μηνιαίου περιοδικού της Ένωσης για την Ατομική Ελευθερία (Society for Individual Liberty, SIL).
Η κατηγοριοποίηση των πολιτικών ομάδων σύμφωνα με τον Πίνακα του Nolan είναι η ακόλουθη:
(Το κείμενο και το σχήμα της σημείωσης παρατίθενται κατόπιν αδείας από το F.W. Taylor Foundation - www.taylorfoundation.eu/)
"...Μιλάω για τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό
Που διευρύνει την εμβέλεια της Νέας Δημοκρατίας και δεξιότερα και αριστερότερα.
Γιατί ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ξεπερνά τα παραδοσιακά τείχη που χωρίζουν πολιτικά τους ανθρώπους..."
Ωραία και παχιά λόγια χωρίς καμία ουσία. Η πρώτη αστοχία του συλλογισμού αυτού βρίσκεται σε αυτή καθ' εαυτή την λογική που τοποθετεί τον φιλελευθερισμό κάπου στον άξονα αριστεράς-δεξιάς* (βλ. σημείωση). Η τοποθέτηση αυτή έχει αποδειχθεί αρκετά ανεπαρκής. Στη πράξη οι συντηρητικοί τείνουν να είναι πιο φιλελεύθεροι σε οικονομικά ζητήματα, ενώ οι σοσιαλιστές σε θέματα που άπτονται της ατομικής ελευθερίας. Έτσι, αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τον παραδοσιακό άξονα αριστεράς-δεξιάς σε θέματα που άπτονται των ατομικών ελευθεριών οι φιλελεύθεροι θα τοποθετούνταν αριστερά και σε θέματα οικονομίας δεξιά!
Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο πως ο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" του κ. Σαμαρά καταφέρνει και ταυτόχρονα "διευρύνει την εμβέλεια της Νέας Δημοκρατίας και δεξιότερα και αριστερότερα"!!!
Έχει μάλιστα κι έτοιμο το σκεπτικό του ισχυρισμού αυτού στην συνέχεια της φράσης του: "...Γιατί ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ξεπερνά τα παραδοσιακά τείχη που χωρίζουν πολιτικά τους ανθρώπους"!!! Προφανώς για να το λέει αυτός, έτσι θα είναι! Η επιχειρηματολογία αυτή πρόκειται περί κορυφαίου συλλογισμού του κ. Σαμαρά που διεκδικεί το βραβείο της "πιό εύπεπτης μπαρούφας" κάτι αντίστοιχου των "χρυσών βατόμουρων" στον χώρο του κινηματογράφου. Τα μικρότερα σε ηλικία παιδάκια δίνουν μια αντιστοίχου βεληνεκούς απάντηση στις ερωτήσεις που απαιτούν επεξήγηση: "Γιατί...έτσι!"
Ένα απλό ερώτημα του καλόπιστου παρατηρητή θα ήταν το γιατί με την έναρξη του συνεδρίου ο νέος αρχηγός σπεύδει να προκαταλάβει την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και δεν αφήνει να εξελιχθεί ένας σχετικός διάλογος και με το πέρας του συνεδρίου να διαμορφωθεί η ιδεολογική πλατφόρμα του κόμματος; Αν ιδεολογία, καταστατικές αλλαγές, αλλαγές συμβόλων είναι προκαθορισμένα τότε τι χρειαζόταν το συνέδριο; Για να χειροκροτήσουν τα πλήθη τις αποφάσεις του "πεφωτισμένου" ηγέτη;
Ας επιστρέψουμε όμως στο βασικό μας θέμα:
Η επιμονή στην χρήση του αδόκιμου όρου "κοινωνικός φιλελευθερισμός" υποδηλώνει -λογικά- δύο γεγονότα:
Πρώτον, την υποσυνείδητη υποταγή των συντηρητικών πολιτών της χώρας μας στην αριστερή κουλτούρα. Και αυτό γιατί ουσιαστικά ντρέπονται να πουν αυτό που πραγματικά είναι! Εφευρίσκουν, έτσι, ένα όρο που απαλύνει τις συνειρμικές εντυπώσεις του κακού "φιλελευθερισμού".
Είτε, δεύτερον, ως έντονα κρατιστές, άρα μη φιλελεύθεροι, ψάχνουν για έναν ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό ετεροκαθορισμένο ως προς την σοσιαλιστική κυρίαρχη τάση.
Είτε ισχύει το πρώτο, είτε το δεύτερο, η ηγεσία της ΝΔ δεν τολμά (ή δεν επιθυμεί) να αυτο-καθοριστεί ως φιλελεύθερη, αλλά εφευρίσκει "αδόκιμους" όρους (όπως ο κοινωνικός φιλελευθερισμός) σε μια καθαρά αμυντική λογική. Επιπλέον, ο όρος αυτός καθ' εαυτός εκτός από "αδόκιμος" υποδηλώνει και την ιδεολογική σύγχυση των εμπνευστών του. Το "κοινωνικός" αποτελεί την απόδοση στα ελληνικά του "social". Ο όρος "σοσιαλισμός" αποτελεί απλή λεκτική μεταφορά στην ελληνική του "socialism". Αν προσπαθούσαμε να αποδώσουμε στα Ελληνικά τον όρο "social-liberalism" μεταφράζοντας θα καταλήγαμε στο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" και με την λογική της λεκτικής μεταφοράς στο "σοσιαλ-φιλελευθερισμός"!
Εκ των ανωτέρω συνάγεται πως με την χρήση τους όρου "κοινωνικός φιλελευθερισμός" είμαστε ολίγον σοσιαλιστές και ολίγον φιλελεύθεροι, είμαστε δηλαδή, ολίγον κρατιστές και ολίγον αντι-κρατιστές, είμαστε, με λίγα λόγια, ότι μας βολεύει! Αποδεικνύεται, έτσι, πως ο "κοινωνικός φιλελευθερισμός" μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί να σημαίνει και τίποτα. Είναι ένας βολικός όρος αυτοπροσδιορισμού της ιδεολογίας του "λίγο απ' όλα". Μιας ιδεολογίας που από την πρώτη ανάγνωση προδίδει την καιροσκοπική και ιδιαιτέρως λαϊκίζουσα προοπτική της. Μιας ιδεολογίας που κρύβει πίσω από ένα φανταχτερό περιτύλιγμα το απόλυτο τίποτα.
Αυτή την ιδεολογική κενότητα επιλέγει ως ιδεολογία της η Νέα Δημοκρατία.
Χάρισμα της.
------------------------------------------
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Εδώ και πολλές δεκαετίες, η συνηθισμένη άποψη για την πολιτική – δηλαδή ο νοητικός «χάρτης» που χρησιμοποιούσαμε σχεδόν όλοι μας, αναφορικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις – συνίσταται στην ευθεία «αριστεράς-δεξιάς». Η ευθεία αυτή απεικονίζεται ως ακολούθως:
<-------- αριστερά ------ κέντρο ------- δεξιά -------->
Όταν εμπλουτίζεται, η ευθεία αναπαριστάται και ως εξής:
<--- άκρα αριστερά --- κομμουνισμός --- σοσιαλισμός --- κέντρο --- συντηρητισμός --- άκρα δεξιά --- φασισμός --->
Το μοντέλο αυτό είναι παραπλανητικό και άκρως προβληματικό. Δεν παρέχει τη δυνατότητα τοποθέτησης για εκατομμύρια ανθρώπων που δεν εμπίπτουν αμιγώς σε κάποια παραλλαγή της αριστεράς ή της δεξιάς. Στην πραγματικότητα, αποκλείει τα εκατομμύρια πολιτών που δεν θεωρούν πως οι χαρακτηρισμοί «αριστερός», «δεξιός», «σοσιαλιστής», «συντηρητικός» περιγράφουν επακριβώς τις πεποιθήσεις τους. Το πραγματικό πολιτικό φάσμα της εποχής μας είναι πολύ πιο πολύπλοκο από το παραδοσιακό υπεραπλουστευμένο μοντέλο.
Επίσης, η ευθεία «αριστεράς-δεξιάς» δεν παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων πολιτικών κατηγοριών. Δεν μας εξηγεί ποιες είναι οι σημαντικές διαφορές μεταξύ των φιλελεύθερων, των συντηρητικών, των φασιστών κλπ. Δεν μας δίνει πληροφορίες για τις απόψεις αυτών και άλλων πολιτικών ομάδων.
Συνεπώς, το μοντέλο της «αριστεράς-δεξιάς» αποτελεί σήμερα μια στρεβλή, παραμορφωμένη, ανακριβή απεικόνιση της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, έναν λανθασμένο και παραπλανητικό πολιτικό μονοδιάστατο χάρτη.
Η ανάγκη για έναν νεότερο, πιο ακριβή και πιο ενδελεχή πολιτικό χάρτη ήταν πλέον επιτακτική. Ο Πίνακας του Nolan αναπτύχθηκε ως μια σύγχρονη εναλλακτική λύση σε ένα ελλιπές και προβληματικό μοντέλο απεικόνισης της ιδεολογικής τοποθέτησης . Ο David Nolan, δημοσίευσε για πρώτη φορά την τρέχουσα – δισδιάστατη - μορφή του πίνακα σε ένα άρθρο του με τίτλο «Ταξινόμηση και Ανάλυση των Οικονομικοπολιτικών Συστημάτων» στο τεύχος του Ιανουαρίου του 1971 του “The Individualist”, του μηνιαίου περιοδικού της Ένωσης για την Ατομική Ελευθερία (Society for Individual Liberty, SIL).
Η κατηγοριοποίηση των πολιτικών ομάδων σύμφωνα με τον Πίνακα του Nolan είναι η ακόλουθη:
(Το κείμενο και το σχήμα της σημείωσης παρατίθενται κατόπιν αδείας από το F.W. Taylor Foundation - www.taylorfoundation.eu/)
24/6/10
Αντί παραίτησης
Με είχε πιάσει μια μελαγχολία προχθές. Αιτία; Σκεφτόμουν την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της φιλελεύθερης παράταξης. Προσπαθούσα σε μια σπάνια στιγμή ηρεμίας να ξεκαθαρίσω με τον εαυτό μου το τι πραγματικά νοιώθω. Κι αυτό διότι για πρώτη φορά αισθάνομαι ιδιαίτερα άβολα, στον φυσικό μου πολιτικό χώρο. Ασυναίσθητα μπήκα στην δίνη του χρόνου κάνοντας μια αναδρομή, σκαλίζοντας τις πιο αραχνιασμένες μνήμες μου, σε ό,τι είχε σχέση με 'μενα και την πολιτική.
Και άρχισα να θυμάμαι...
Θυμάμαι το 1970 να παίρνει μετάθεση ο εκπαιδευτικός πατέρας μου από την Μεσσηνία στην Δράμα διότι - όπως ο ίδιος μου είπε αργότερα - δεν είχε ενστερνιστεί πλήρως τις αρχές της επαναστάσεως.
Θυμάμαι την ίδια περίοδο τον πατέρα μου να με συμβουλεύει να χαμηλώνω την ένταση της φωνής του πικ-άπ όταν έβαζα τον 45άρη δίσκο "Επιφάνεια" του Μ. Θεοδωράκη.
Θυμάμαι τον εορτασμό στην πηγάδα του Μελιγαλά, στην μνήμη των πολιτών που σφαγιάσθηκαν από τους κουμουνιστές κατά τον εμφύλιο.
Θυμάμαι το 1973, την αλαφιασμένη μητέρα μου να με παίρνει βιαστικά από το δημοτικό σχολείο μου στα Εξάρχεια, μέσα στα δακρυγόνα, λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Θυμάμαι το ίδιο βράδυ τους θείους μου να έρχονται σπίτι μας για να ακούσουν με τον πατέρα μου το τι πραγματικά συμβαίνει από το ελληνικό δελτίο της Ντόιτσε-Βέλλε στα βραχέα.
Θυμάμαι την ίδια περίοδο να προβληματιζόμαστε με τον 'ξαδερφό μου το Γιώργο, γιατί το δίφραγκο στην πίσω του πλευρά έχει ένα πουλί και γράφει "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ενώ οι γονείς μας λένε πως δεν υπάρχει δημοκρατία.
Θυμάμαι την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το πατέρα μου να φεύγει επιστρατευμένος για τις Σέρρες, κι εγώ με τα ξαδέρφια μου ν' ακούμε στο τρανζιστοράκι μου -για πρώτη φορά στην ζωή μας- μόνα μας ειδήσεις. Όλοι πιτσιρικάδες 7-9 χρόνων.
Θυμάμαι το Νοέμβριο του 1974 γαντζωμένος από το χέρι του πατέρα μου, βράδυ στην Πανεπιστημίου, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου που κρατούσαν από ένα αναμμένο λευκό κερί. Δεν υπήρχαν πανό, σημαιάκια ούτε καν προβολείς, παρά μόνο κάποιες στοιχειώδεις μικροφωνικές εγκαταστάσεις απ' όπου ακούγαμε την προεκλογική ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε απόλυτη κατανυκτική ησυχία.
Θυμάμαι τον Δεκέμβριο του 1974 τους γονείς μου να λένε πως θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα για τον Βασιλιά.
Θυμάμαι το αποτέλεσμα να μην τους χαροποιεί.
Θυμάμαι το 1977, τον κύριο με το ζιβάγκο και την 2η συνεχόμενη νίκη της Νέας Δημοκρατίας.
Θυμάμαι τη γιορτή στο Ζάππειο για την είσοδο της Ελλάδος στην ΕΟΚ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Ράλλη να υπογράφουν τη συμφωνία, και η Αθήνα να είναι σημαιοστολισμένη με τις σημαίες των 10 χωρών μελών της ΕΟΚ.
Θυμάμαι τον Οκτώβριο 1981, να πηγαίνω στην Εμ. Μπενάκη για να πάρω αυτοκόλλητα ΟΝΝΕΔ.
Θυμάμαι το σύνθημα του ΚΚΕ για αλλαγή, 2η κατανομή και στόχο το 17%.
Θυμάμαι όλη την Αθήνα γεμάτη με αφίσες ΠΑΣΟΚ και τους οπαδούς του να φωνάζουν "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο".
Θυμάμαι στις 19 Οκτωβρίου 1981 να επιστρέφουμε με το LADA μας από το χωριό, όπου ψήφισαν οι γονείς μου, και ο σκεπτικός πατέρας μου να σχολιάζει πως "η Ελλάδα θα βρει άσχημα τον μπελά της με δαύτους".
Θυμάμαι το Φθινόπωρο του 1982, πρωτοετής πια στο Πανεπιστήμιο στην Πάτρα, να δέχομαι καθημερινές επισκέψεις κνιτών οι οποίοι, καταβροχθίζοντας τα πορτοκάλια μου, προσπαθούσαν να με πείσουν πως θα πρέπει να παλέψω για τα "προβλήματα" μου!
Θυμάμαι το '82, στην πρώτη Γενική Συνέλευση της Πολυτεχνικής σχολής στο Παράρτημα, να προβληματίζομαι για τον αν η ΔΑΠ ή ο ΔΑ είναι η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Θυμάμαι να παίρνει απάντηση η απορία μου όταν ένας συμπαθής ευτραφής φοιτητής ανέβηκε στο βήμα ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ, και δεκάδες κουτιά αναψυκτικών εκσφενδονίστηκαν εναντίον του, ενώ το αμφιθέατρο σειόταν από την ιαχή: "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά".
Θυμάμαι πως τον συμπάθησα, πιστεύοντας πως αυτό που γινόταν δεν ήταν ούτε δίκαιο, ούτε δημοκρατικό.
Θυμάμαι σε συνέλευση του έτους μου να καταψηφίζω την κατάληψη ενώ οι άλλοι 79 συμφοιτητές μου ψήφιζαν υπέρ, γιατί ο καθηγητής μας έκοψε όλους στα μαθηματικά. Αργότερα κατάλαβα πως τη στιγμή εκείνη εκτινάχθηκε στα ύψη η αναγνωρισιμότητα μου!
Θυμάμαι στο τέλος του 1982 να γράφομαι στην ΔΑΠ, με τον υπεύθυνο πόλης Στέφανο Σ. να με διαβεβαιώνει πως "εμείς είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και δεν το έχουμε σε τίποτα να κάνουμε την ΔΑΠ, ΠΑΔ"!
Θυμάμαι το απόγευμα μιας Τετάρτης της άνοιξης του 1983 να γράφω την πρώτη μου πολιτική ομιλία για την πρώτη, επίσης, ΓΣ του νεοσύστατου συλλόγου Μηχανολόγων Μηχανικών την επομένη.
Θυμάμαι ανεβασμένος πάνω σε ένα κάθισμα του Αμφιθεάτρου του Β' κτιρίου, περικυκλωμένος από τους πρωτοετείς συμφοιτητές μου, να μιλάω για πρώτη φορά δημοσίως, ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Θυμάμαι τα κουτιά από τα αναψυκτικά που έπεφταν επάνω μου, τους αριστερούς να φωνάζουν συνθήματα, τα κείμενα να γλιστρούν από τα χέρια μου αλλά να συνεχίζω από στήθους την ομιλία και τους συμφοιτητές μου να ουρλιάζουν "αφήστε τον να μιλήσει".
Θυμάμαι στις πρώτες μου φοιτητικές εκλογές του 1983, η ΔΑΠ της σχολής μου από τελευταία και με ποσοστά κάτω του 10% να βγαίνει 3η με 17% και 2 έδρες στο 7-μελές ΔΣ.
Θυμάμαι στο πρώτο μου ΔΣ να απαιτώ να με γράψουν ως εκπρόσωπο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κι όχι ως ανεξάρτητο, όπως κι έγινε.
Θυμάμαι να πηγαίνω στο "κρυφό σχολειό" σε σεμινάρια για τον νεοφιλελευθερισμό που διοργανώνονταν μυστικά διότι η επίσημη γραμμή της ΟΝΝΕΔ δεν τα επέτρεπε. Εκεί μας μυούσαν στις διδαχές των Χάγιεκ, Τ. Σ. Μιλ, Φρήντμαν κλπ, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Γιάννης Λούλης, ο Γιάννης Λοβέρδος και ο Κώστας Καραμανλής, ο ανιψιός του Εθνάρχη.
Θυμάμαι νυχτερινές αφισοκολλήσεις στην "μη φιλική προς τη δεξιά" Πάτρα.
Θυμάμαι να μας παρακολουθεί η ασφάλεια
Θυμάμαι να τρώμε ξύλο από τους κνίτες αλλά και
Θυμάμαι να τρώμε ξύλο κι από τους "δικούς μας" ρέηντζερς...
Θυμάμαι, όμως κάθε χρονιά την ΔΑΠ να ανεβαίνει από ένα σκαλί, η αριστερά να συνθλίβεται στα αμφιθέατρα μας από τον φιλελεύθερο λόγο και οι νέοι πρωτοετείς να μην φοβόνται να κολλήσουν στην καρδιά τους το σήμα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Θυμάμαι εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα που ο φίλος μου Στάθης μου γνώρισε μια χαριτωμένη πρωτοετή, που έγινε και η σύντροφος της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Θυμάμαι τον συμφοιτητή μου Νίκο Μ. σε Εκλογο-απολογιστική Συνέλευση της σχολής μας, να παίρνει την κιμωλία σχεδιάζοντας στον πίνακα τις καμπύλες προσφοράς-ζήτησης, για να εξηγήσει στους Κνίτες το πως πραγματικά προσδιορίζονται οι τιμές στην ελεύθερη αγορά, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο που - κατά τα 2/3 - να τον χειροκροτεί!
Θυμάμαι το φίλο μου Πάνο Σ. στη Γ.Σ. της δικής του σχολής να δίνει ένα πενηντάρικο στον επικεφαλής των αναρχοαυτόνομων αριστερών για να "πάει να κουρευτεί"!
Θυμάμαι το 1987, την νύχτα της παραμονής των φοιτητικών εκλογών, το γαλάζιο πλέον "μεταμορφωμένο" Παράρτημα να ζει ένα ατελείωτο πανηγύρι, με κιθάρες και τραγούδια της γαλάζιας γενιάς. Την επομένη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήταν πρώτη σχεδόν σε όλες τις σχολές, σε όλο το Πανεπιστήμιο Πατρών και φυσικά σε ΟΛΗ την Ελλάδα. Οι δρόμοι γύρω από το παράρτημα είχαν ξεχειλίσει από νέες και νέους που φώναζαν: "ΔΑΠ-ΔΑΠ δυνατή, πρωτοπόρα μαζική".
Θυμάμαι την ίδια χρονιά στο πρώτο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο Caravel να εκδημοκρατίζεται επιτέλους και η δική μου παράταξη.
Θυμάμαι, μεταπτυχιακός πια φοιτητής στις ΗΠΑ, να οργανώνω την τοπική ΔΑΠ και ΟΝΝΕΔ, και να τις εκπροσωπώ στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στη Θεσσαλονίκη το 1992.
Θυμάμαι την προδοσία του 1993 του Αντώνη Σαμαρά που γκρέμισε τις ελπίδες μας για μια φιλελεύθερη Ελλάδα παραδίδοντας την χώρα στους πράσινους εθνικούς προμηθευτές των προγραμματικών συμβάσεων - αναθέσεων.
Θυμάμαι κι άλλες παρόμοιες προδοσίες, αλλά αυτή του '93 μας πλήγωσε βαθιά.
Θυμάμαι τις ελπίδες για μια εθνική αναγέννηση με την επανεκλογή της ΝΔ το 2004.
Θυμάμαι το 2007 να καλούμαι να υπηρετήσω την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας από το πόστο της κυβέρνησης ως ΓΓ Επικοινωνιών του ΥΜΕ και ΓΓ Βιομηχανίας του ΥΠΑΝ.
Θυμάμαι τον αδυσώπητο βρώμικο πόλεμο των media όταν τολμούσαμε.
Θυμάμαι όμως κι άλλες τόσες φορές που δεν τολμήσαμε.
Θυμάμαι την εκλογική μας συντριβή του 2009.
Θυμάμαι τις εσωκομματικές εκλογές του 2009 και την απόφαση των απογοητευμένων, από την πρόσφατη ήττα, ψηφοφόρων της ΝΔ για ένα θεαματικό πισωγύρισμα 17 χρόνων.
Θυμάμαι να παρακολουθώ και να στηρίζω κάθε στιγμή, από διαφορετικά μετερίζια, την εξέλιξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε ένα σύγχρονο πολυσυλλεκτικό ευρωπαϊκό κόμμα στηρίζοντας όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της και ανανέωσής της.
Αλλά...
Αρνούμαι όμως να γυρίσω 17 χρόνια πίσω...
Αρνούμαι να ξαναρχίσω από την αρχή...
Αρνούμαι τον λαϊκισμό και την μισαλλοδοξία...
Αρνούμαι την μετάλλαξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε μια νέα ΠΟΛΑΝ...
Αρνούμαι να με θεωρούν, στην ίδια μου την παράταξη, "μίασμα" επειδή είμαι φιλελεύθερος και να πρέπει να αποφεύγω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη...
Αρνούμαι την λογική του "γιαλατζί" κοινωνικού φιλελευθερισμού...
Αρνούμαι να μετατρέπομαι σε δεκανίκι της κάθε Παπαρήγα...
Αρνούμαι την λογική του κρατισμού...
Αρνούμαι να ντρέπομαι για τις θέσεις του κόμματός μου...
Αρνούμαι την συντήρηση και τον συμβιβασμό...
Αρνούμαι την μετριότητα και την υποταγή...
μα πάνω από όλα...
Αρνούμαι να ζήσω μόνο με μνήμες!
Αρνούμαι να ζήσω στη σκιά της ΝΔ που αγάπησα...
Της ΝΔ που δεν υπάρχει πια...
Αντίο...
Και άρχισα να θυμάμαι...
Θυμάμαι το 1970 να παίρνει μετάθεση ο εκπαιδευτικός πατέρας μου από την Μεσσηνία στην Δράμα διότι - όπως ο ίδιος μου είπε αργότερα - δεν είχε ενστερνιστεί πλήρως τις αρχές της επαναστάσεως.
Θυμάμαι την ίδια περίοδο τον πατέρα μου να με συμβουλεύει να χαμηλώνω την ένταση της φωνής του πικ-άπ όταν έβαζα τον 45άρη δίσκο "Επιφάνεια" του Μ. Θεοδωράκη.
Θυμάμαι τον εορτασμό στην πηγάδα του Μελιγαλά, στην μνήμη των πολιτών που σφαγιάσθηκαν από τους κουμουνιστές κατά τον εμφύλιο.
Θυμάμαι το 1973, την αλαφιασμένη μητέρα μου να με παίρνει βιαστικά από το δημοτικό σχολείο μου στα Εξάρχεια, μέσα στα δακρυγόνα, λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Θυμάμαι το ίδιο βράδυ τους θείους μου να έρχονται σπίτι μας για να ακούσουν με τον πατέρα μου το τι πραγματικά συμβαίνει από το ελληνικό δελτίο της Ντόιτσε-Βέλλε στα βραχέα.
Θυμάμαι την ίδια περίοδο να προβληματιζόμαστε με τον 'ξαδερφό μου το Γιώργο, γιατί το δίφραγκο στην πίσω του πλευρά έχει ένα πουλί και γράφει "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ενώ οι γονείς μας λένε πως δεν υπάρχει δημοκρατία.
Θυμάμαι την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το πατέρα μου να φεύγει επιστρατευμένος για τις Σέρρες, κι εγώ με τα ξαδέρφια μου ν' ακούμε στο τρανζιστοράκι μου -για πρώτη φορά στην ζωή μας- μόνα μας ειδήσεις. Όλοι πιτσιρικάδες 7-9 χρόνων.
Θυμάμαι το Νοέμβριο του 1974 γαντζωμένος από το χέρι του πατέρα μου, βράδυ στην Πανεπιστημίου, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου που κρατούσαν από ένα αναμμένο λευκό κερί. Δεν υπήρχαν πανό, σημαιάκια ούτε καν προβολείς, παρά μόνο κάποιες στοιχειώδεις μικροφωνικές εγκαταστάσεις απ' όπου ακούγαμε την προεκλογική ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε απόλυτη κατανυκτική ησυχία.
Θυμάμαι τον Δεκέμβριο του 1974 τους γονείς μου να λένε πως θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα για τον Βασιλιά.
Θυμάμαι το αποτέλεσμα να μην τους χαροποιεί.
Θυμάμαι το 1977, τον κύριο με το ζιβάγκο και την 2η συνεχόμενη νίκη της Νέας Δημοκρατίας.
Θυμάμαι τη γιορτή στο Ζάππειο για την είσοδο της Ελλάδος στην ΕΟΚ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Ράλλη να υπογράφουν τη συμφωνία, και η Αθήνα να είναι σημαιοστολισμένη με τις σημαίες των 10 χωρών μελών της ΕΟΚ.
Θυμάμαι τον Οκτώβριο 1981, να πηγαίνω στην Εμ. Μπενάκη για να πάρω αυτοκόλλητα ΟΝΝΕΔ.
Θυμάμαι το σύνθημα του ΚΚΕ για αλλαγή, 2η κατανομή και στόχο το 17%.
Θυμάμαι όλη την Αθήνα γεμάτη με αφίσες ΠΑΣΟΚ και τους οπαδούς του να φωνάζουν "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο".
Θυμάμαι στις 19 Οκτωβρίου 1981 να επιστρέφουμε με το LADA μας από το χωριό, όπου ψήφισαν οι γονείς μου, και ο σκεπτικός πατέρας μου να σχολιάζει πως "η Ελλάδα θα βρει άσχημα τον μπελά της με δαύτους".
Θυμάμαι το Φθινόπωρο του 1982, πρωτοετής πια στο Πανεπιστήμιο στην Πάτρα, να δέχομαι καθημερινές επισκέψεις κνιτών οι οποίοι, καταβροχθίζοντας τα πορτοκάλια μου, προσπαθούσαν να με πείσουν πως θα πρέπει να παλέψω για τα "προβλήματα" μου!
Θυμάμαι το '82, στην πρώτη Γενική Συνέλευση της Πολυτεχνικής σχολής στο Παράρτημα, να προβληματίζομαι για τον αν η ΔΑΠ ή ο ΔΑ είναι η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Θυμάμαι να παίρνει απάντηση η απορία μου όταν ένας συμπαθής ευτραφής φοιτητής ανέβηκε στο βήμα ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ, και δεκάδες κουτιά αναψυκτικών εκσφενδονίστηκαν εναντίον του, ενώ το αμφιθέατρο σειόταν από την ιαχή: "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά".
Θυμάμαι πως τον συμπάθησα, πιστεύοντας πως αυτό που γινόταν δεν ήταν ούτε δίκαιο, ούτε δημοκρατικό.
Θυμάμαι σε συνέλευση του έτους μου να καταψηφίζω την κατάληψη ενώ οι άλλοι 79 συμφοιτητές μου ψήφιζαν υπέρ, γιατί ο καθηγητής μας έκοψε όλους στα μαθηματικά. Αργότερα κατάλαβα πως τη στιγμή εκείνη εκτινάχθηκε στα ύψη η αναγνωρισιμότητα μου!
Θυμάμαι στο τέλος του 1982 να γράφομαι στην ΔΑΠ, με τον υπεύθυνο πόλης Στέφανο Σ. να με διαβεβαιώνει πως "εμείς είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και δεν το έχουμε σε τίποτα να κάνουμε την ΔΑΠ, ΠΑΔ"!
Θυμάμαι το απόγευμα μιας Τετάρτης της άνοιξης του 1983 να γράφω την πρώτη μου πολιτική ομιλία για την πρώτη, επίσης, ΓΣ του νεοσύστατου συλλόγου Μηχανολόγων Μηχανικών την επομένη.
Θυμάμαι ανεβασμένος πάνω σε ένα κάθισμα του Αμφιθεάτρου του Β' κτιρίου, περικυκλωμένος από τους πρωτοετείς συμφοιτητές μου, να μιλάω για πρώτη φορά δημοσίως, ως εκπρόσωπος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Θυμάμαι τα κουτιά από τα αναψυκτικά που έπεφταν επάνω μου, τους αριστερούς να φωνάζουν συνθήματα, τα κείμενα να γλιστρούν από τα χέρια μου αλλά να συνεχίζω από στήθους την ομιλία και τους συμφοιτητές μου να ουρλιάζουν "αφήστε τον να μιλήσει".
Θυμάμαι στις πρώτες μου φοιτητικές εκλογές του 1983, η ΔΑΠ της σχολής μου από τελευταία και με ποσοστά κάτω του 10% να βγαίνει 3η με 17% και 2 έδρες στο 7-μελές ΔΣ.
Θυμάμαι στο πρώτο μου ΔΣ να απαιτώ να με γράψουν ως εκπρόσωπο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κι όχι ως ανεξάρτητο, όπως κι έγινε.
Θυμάμαι να πηγαίνω στο "κρυφό σχολειό" σε σεμινάρια για τον νεοφιλελευθερισμό που διοργανώνονταν μυστικά διότι η επίσημη γραμμή της ΟΝΝΕΔ δεν τα επέτρεπε. Εκεί μας μυούσαν στις διδαχές των Χάγιεκ, Τ. Σ. Μιλ, Φρήντμαν κλπ, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Γιάννης Λούλης, ο Γιάννης Λοβέρδος και ο Κώστας Καραμανλής, ο ανιψιός του Εθνάρχη.
Θυμάμαι νυχτερινές αφισοκολλήσεις στην "μη φιλική προς τη δεξιά" Πάτρα.
Θυμάμαι να μας παρακολουθεί η ασφάλεια
Θυμάμαι να τρώμε ξύλο από τους κνίτες αλλά και
Θυμάμαι να τρώμε ξύλο κι από τους "δικούς μας" ρέηντζερς...
Θυμάμαι, όμως κάθε χρονιά την ΔΑΠ να ανεβαίνει από ένα σκαλί, η αριστερά να συνθλίβεται στα αμφιθέατρα μας από τον φιλελεύθερο λόγο και οι νέοι πρωτοετείς να μην φοβόνται να κολλήσουν στην καρδιά τους το σήμα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Θυμάμαι εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα που ο φίλος μου Στάθης μου γνώρισε μια χαριτωμένη πρωτοετή, που έγινε και η σύντροφος της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Θυμάμαι τον συμφοιτητή μου Νίκο Μ. σε Εκλογο-απολογιστική Συνέλευση της σχολής μας, να παίρνει την κιμωλία σχεδιάζοντας στον πίνακα τις καμπύλες προσφοράς-ζήτησης, για να εξηγήσει στους Κνίτες το πως πραγματικά προσδιορίζονται οι τιμές στην ελεύθερη αγορά, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο που - κατά τα 2/3 - να τον χειροκροτεί!
Θυμάμαι το φίλο μου Πάνο Σ. στη Γ.Σ. της δικής του σχολής να δίνει ένα πενηντάρικο στον επικεφαλής των αναρχοαυτόνομων αριστερών για να "πάει να κουρευτεί"!
Θυμάμαι το 1987, την νύχτα της παραμονής των φοιτητικών εκλογών, το γαλάζιο πλέον "μεταμορφωμένο" Παράρτημα να ζει ένα ατελείωτο πανηγύρι, με κιθάρες και τραγούδια της γαλάζιας γενιάς. Την επομένη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήταν πρώτη σχεδόν σε όλες τις σχολές, σε όλο το Πανεπιστήμιο Πατρών και φυσικά σε ΟΛΗ την Ελλάδα. Οι δρόμοι γύρω από το παράρτημα είχαν ξεχειλίσει από νέες και νέους που φώναζαν: "ΔΑΠ-ΔΑΠ δυνατή, πρωτοπόρα μαζική".
Θυμάμαι την ίδια χρονιά στο πρώτο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο Caravel να εκδημοκρατίζεται επιτέλους και η δική μου παράταξη.
Θυμάμαι, μεταπτυχιακός πια φοιτητής στις ΗΠΑ, να οργανώνω την τοπική ΔΑΠ και ΟΝΝΕΔ, και να τις εκπροσωπώ στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στη Θεσσαλονίκη το 1992.
Θυμάμαι την προδοσία του 1993 του Αντώνη Σαμαρά που γκρέμισε τις ελπίδες μας για μια φιλελεύθερη Ελλάδα παραδίδοντας την χώρα στους πράσινους εθνικούς προμηθευτές των προγραμματικών συμβάσεων - αναθέσεων.
Θυμάμαι κι άλλες παρόμοιες προδοσίες, αλλά αυτή του '93 μας πλήγωσε βαθιά.
Θυμάμαι τις ελπίδες για μια εθνική αναγέννηση με την επανεκλογή της ΝΔ το 2004.
Θυμάμαι το 2007 να καλούμαι να υπηρετήσω την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας από το πόστο της κυβέρνησης ως ΓΓ Επικοινωνιών του ΥΜΕ και ΓΓ Βιομηχανίας του ΥΠΑΝ.
Θυμάμαι τον αδυσώπητο βρώμικο πόλεμο των media όταν τολμούσαμε.
Θυμάμαι όμως κι άλλες τόσες φορές που δεν τολμήσαμε.
Θυμάμαι την εκλογική μας συντριβή του 2009.
Θυμάμαι τις εσωκομματικές εκλογές του 2009 και την απόφαση των απογοητευμένων, από την πρόσφατη ήττα, ψηφοφόρων της ΝΔ για ένα θεαματικό πισωγύρισμα 17 χρόνων.
Θυμάμαι να παρακολουθώ και να στηρίζω κάθε στιγμή, από διαφορετικά μετερίζια, την εξέλιξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε ένα σύγχρονο πολυσυλλεκτικό ευρωπαϊκό κόμμα στηρίζοντας όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της και ανανέωσής της.
Αλλά...
Αρνούμαι όμως να γυρίσω 17 χρόνια πίσω...
Αρνούμαι να ξαναρχίσω από την αρχή...
Αρνούμαι τον λαϊκισμό και την μισαλλοδοξία...
Αρνούμαι την μετάλλαξη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης σε μια νέα ΠΟΛΑΝ...
Αρνούμαι να με θεωρούν, στην ίδια μου την παράταξη, "μίασμα" επειδή είμαι φιλελεύθερος και να πρέπει να αποφεύγω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη...
Αρνούμαι την λογική του "γιαλατζί" κοινωνικού φιλελευθερισμού...
Αρνούμαι να μετατρέπομαι σε δεκανίκι της κάθε Παπαρήγα...
Αρνούμαι την λογική του κρατισμού...
Αρνούμαι να ντρέπομαι για τις θέσεις του κόμματός μου...
Αρνούμαι την συντήρηση και τον συμβιβασμό...
Αρνούμαι την μετριότητα και την υποταγή...
μα πάνω από όλα...
Αρνούμαι να ζήσω μόνο με μνήμες!
Αρνούμαι να ζήσω στη σκιά της ΝΔ που αγάπησα...
Της ΝΔ που δεν υπάρχει πια...
Αντίο...
23/6/10
Μια αντίφαση της αθηναϊκής πολιτικής ζωής
αφιερωμένο στην κομμουνιστική αριστερά
Δημοσθένους Προοίμια.
[1] Δεν σχηματίζω εις τον νουν μου την ιδίαν γνώμην, όταν ακούσω το όνομα του πολιτεύματός σας και όταν αποβλέψω εις τον τρόπον, κατά τον οποίον συμπεριφέρονται μερικοί προς εκείνους, οι οποίοι ομιλούν περί του πολιτεύματος τούτου. Διότι το μεν πολίτευμα, καθώς βεβαίως όλοι γνωρίζετε, ονομάζεται δημοκρατία, βλέπω όμως ότι μερικοί ακούουν με μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν εκείνους, οι οποίοι ομιλούν εναντίον του πολιτεύματος τούτου.
[2] Διά τούτο και θαυμάζω ποία τέλος πάντων είναι η αφορμή του. Ποίον εκ των δύο, νομίζετε ότι ούτοι λέγουν ταύτα δωρεάν; Αλλά οι κύριοι των ολιγαρχιών, υπέρ των οποίων αυτοί ομιλούν, και πολύ περισσότερα δύνανται να δώσουν σιωπηλώς υπέρ τούτων. Αλλά νομίζετε, ότι οι λόγοι ούτοι είναι καλύτεροι από τους άλλους; Λοιπόν η ολιγαρχία φαίνεται εις σας καλυτέρα από την δημοκρατίαν. Αλλά νομίζετε, ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους; Και ποίος ήθελε θεωρηθή από σας ευλόγως χρηστός, όταν ομιλή εναντίον του υπάρχοντος πολιτεύματος; Λοιπόν υπολείπεται να σφάλλετε, όταν έχετε τοιαύτην γνώμην. Αυτό λοιπόν πρέπει να προφυλάττεσθε να μη πάθετε, πώς δηλαδή δεν θα δώσετε ποτέ λαβήν εις τους επιβουλεύοντας το πολίτευμά σας και πώς δεν θα αντιληφθήτε έπειτα, ότι διεπράξατε σφάλμα, οπότε δεν θα δύνασθε πλέον να πράξετε τίποτε.
[3] Το να μη έχουν λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, όλα όπως ημείς θα ηθέλομεν, ούτε εις ημάς τους ιδίους, ούτε εις τους συμμάχους μας, ίσως δεν είναι καθόλου παράδοξον· διότι πολλά καθορίζονται από την δύναμιν της τύχης και υπάρχουν πολλαί αιτίαι, ώστε πολλά να μη συμβαίνουν εις τους ανθρώπους κατά την γνώμην των· όμως το να μη μετέχη ο λαός ουδενός αξιώματος, αλλά να κυριαρχούν οι αντίπαλοί του, τούτο και θαυμαστόν είναι, άνδρες Αθηναίοι, και φοβερόν, κατά την κρίσιν μου, θεωρείται υπό των υγιώς σκεπτομένων. Αυτή λοιπόν είναι η αρχή όλου του λόγου μου.
(Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος, 1965. Αθήνα: Πάπυρος.)
Δημοσθένους Προοίμια.
[1] Δεν σχηματίζω εις τον νουν μου την ιδίαν γνώμην, όταν ακούσω το όνομα του πολιτεύματός σας και όταν αποβλέψω εις τον τρόπον, κατά τον οποίον συμπεριφέρονται μερικοί προς εκείνους, οι οποίοι ομιλούν περί του πολιτεύματος τούτου. Διότι το μεν πολίτευμα, καθώς βεβαίως όλοι γνωρίζετε, ονομάζεται δημοκρατία, βλέπω όμως ότι μερικοί ακούουν με μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν εκείνους, οι οποίοι ομιλούν εναντίον του πολιτεύματος τούτου.
[2] Διά τούτο και θαυμάζω ποία τέλος πάντων είναι η αφορμή του. Ποίον εκ των δύο, νομίζετε ότι ούτοι λέγουν ταύτα δωρεάν; Αλλά οι κύριοι των ολιγαρχιών, υπέρ των οποίων αυτοί ομιλούν, και πολύ περισσότερα δύνανται να δώσουν σιωπηλώς υπέρ τούτων. Αλλά νομίζετε, ότι οι λόγοι ούτοι είναι καλύτεροι από τους άλλους; Λοιπόν η ολιγαρχία φαίνεται εις σας καλυτέρα από την δημοκρατίαν. Αλλά νομίζετε, ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους; Και ποίος ήθελε θεωρηθή από σας ευλόγως χρηστός, όταν ομιλή εναντίον του υπάρχοντος πολιτεύματος; Λοιπόν υπολείπεται να σφάλλετε, όταν έχετε τοιαύτην γνώμην. Αυτό λοιπόν πρέπει να προφυλάττεσθε να μη πάθετε, πώς δηλαδή δεν θα δώσετε ποτέ λαβήν εις τους επιβουλεύοντας το πολίτευμά σας και πώς δεν θα αντιληφθήτε έπειτα, ότι διεπράξατε σφάλμα, οπότε δεν θα δύνασθε πλέον να πράξετε τίποτε.
[3] Το να μη έχουν λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, όλα όπως ημείς θα ηθέλομεν, ούτε εις ημάς τους ιδίους, ούτε εις τους συμμάχους μας, ίσως δεν είναι καθόλου παράδοξον· διότι πολλά καθορίζονται από την δύναμιν της τύχης και υπάρχουν πολλαί αιτίαι, ώστε πολλά να μη συμβαίνουν εις τους ανθρώπους κατά την γνώμην των· όμως το να μη μετέχη ο λαός ουδενός αξιώματος, αλλά να κυριαρχούν οι αντίπαλοί του, τούτο και θαυμαστόν είναι, άνδρες Αθηναίοι, και φοβερόν, κατά την κρίσιν μου, θεωρείται υπό των υγιώς σκεπτομένων. Αυτή λοιπόν είναι η αρχή όλου του λόγου μου.
(Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος, 1965. Αθήνα: Πάπυρος.)
Κατάληψη 5 πλοίων στον Πειραιά από το ΠΑΜΕ
Κατάληψη στην υπομονή μας κάνει το ΠΑΜΕ...βλέπω τους καταπέλτες της αγανάκτησης να τους καταπλακώνουν
21/6/10
Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον
του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*
Στα χρόνια μου μαθαίναμε, από το δημοτικό κιόλας, τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης. Μικρές ιστορίες σαν παραμύθια, με απλοϊκούς συμβολισμούς και προφανή μηνύματα. Σε μία από αυτές ο Φαραώ, είδε στον ύπνο του, πως βγήκαν από το Νείλο ποταμό επτά παχιές αγελάδες κι έβοσκαν. Κατόπιν είδε, πως βγήκαν και άλλες επτά ισχνές και αδύνατες. Οι ισχνές όμως έφαγαν τις παχιές, αλλά έμειναν και πάλι αδύνατες και κοκκαλιάρικες. Ο Ιωσήφ, όταν τον κάλεσε ο Φαραώ, εξήγησε τα όνειρα του λέγοντας ότι θα έλθουν πρώτα επτά χρόνια μεγάλης ευφορίας της γης. Θα επακολουθήσουν όμως και άλλα επτά χρόνια πείνας. Ο λιμός θα είναι βαρύς και η δυστυχία μεγάλη.
Την μικρή αυτή ιστορία, που διδαχθήκαμε από παιδάκια στο δημοτικό, φαίνεται πως λησμονήσαμε μεγαλώνοντας. Δεν δικαιολογείται αλλιώς, παρά με μαζική αμνησία ή παραφροσύνη, η συμπεριφορά ενός ολόκληρου λαού (του δικού μας του λαού!) τα τελευταία 30 έτη. Μια συμπεριφορά που εκφράσθηκε με την κατασπατάληση των πόρων μας. Εθνικών πόρων μα και πλουσιοπάροχα "δωρισθέντων" πόρων από την "ανεπιθύμητη" Ευρωπαϊκή Ένωση (των κουτόφραγκων κατά την άποψη των εδώδιμων ευφυών δειγμάτων της φυλής μας). Αλλά ακόμη χειρότερη από την κατασπατάληση των πόρων μας ήταν η εκποίηση των αξιών μας, αξιών που ως έθνος και φυλή σμιλέψαμε για αιώνες γράφοντας ενίοτε, βασισμένοι σε αυτές, χρυσές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.
Αρκούν άραγε 30 χρόνια για να γκρεμίσει κανείς αξίες αιώνων; Αρκούν 30 έτη κρατισμού να ακυρώσουν την επιχειρηματικότητα μια φυλής που χάνεται στα βάθη των αιώνων;
Συζητούσα, πρόσφατα, με συνεργάτη μου από το εξωτερικό και μάλιστα από χώρα θεωρούμενη ως σύγχρονη υπερδύναμη. Το αντικείμενο της συζήτησης αφορούσε...
Στα χρόνια μου μαθαίναμε, από το δημοτικό κιόλας, τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης. Μικρές ιστορίες σαν παραμύθια, με απλοϊκούς συμβολισμούς και προφανή μηνύματα. Σε μία από αυτές ο Φαραώ, είδε στον ύπνο του, πως βγήκαν από το Νείλο ποταμό επτά παχιές αγελάδες κι έβοσκαν. Κατόπιν είδε, πως βγήκαν και άλλες επτά ισχνές και αδύνατες. Οι ισχνές όμως έφαγαν τις παχιές, αλλά έμειναν και πάλι αδύνατες και κοκκαλιάρικες. Ο Ιωσήφ, όταν τον κάλεσε ο Φαραώ, εξήγησε τα όνειρα του λέγοντας ότι θα έλθουν πρώτα επτά χρόνια μεγάλης ευφορίας της γης. Θα επακολουθήσουν όμως και άλλα επτά χρόνια πείνας. Ο λιμός θα είναι βαρύς και η δυστυχία μεγάλη.
Την μικρή αυτή ιστορία, που διδαχθήκαμε από παιδάκια στο δημοτικό, φαίνεται πως λησμονήσαμε μεγαλώνοντας. Δεν δικαιολογείται αλλιώς, παρά με μαζική αμνησία ή παραφροσύνη, η συμπεριφορά ενός ολόκληρου λαού (του δικού μας του λαού!) τα τελευταία 30 έτη. Μια συμπεριφορά που εκφράσθηκε με την κατασπατάληση των πόρων μας. Εθνικών πόρων μα και πλουσιοπάροχα "δωρισθέντων" πόρων από την "ανεπιθύμητη" Ευρωπαϊκή Ένωση (των κουτόφραγκων κατά την άποψη των εδώδιμων ευφυών δειγμάτων της φυλής μας). Αλλά ακόμη χειρότερη από την κατασπατάληση των πόρων μας ήταν η εκποίηση των αξιών μας, αξιών που ως έθνος και φυλή σμιλέψαμε για αιώνες γράφοντας ενίοτε, βασισμένοι σε αυτές, χρυσές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.
Αρκούν άραγε 30 χρόνια για να γκρεμίσει κανείς αξίες αιώνων; Αρκούν 30 έτη κρατισμού να ακυρώσουν την επιχειρηματικότητα μια φυλής που χάνεται στα βάθη των αιώνων;
Συζητούσα, πρόσφατα, με συνεργάτη μου από το εξωτερικό και μάλιστα από χώρα θεωρούμενη ως σύγχρονη υπερδύναμη. Το αντικείμενο της συζήτησης αφορούσε...
20/6/10
Ενημέρωση λόγω αναδιάρθρωσης των προσωπικών μου σελίδων στα social media
1. H προσωπική μου σελίδα στο facebook George Anastasopoulos (http://www.facebook.com/pages/Dr-George-Anastasopoulos/10423025821#!/anastasopoulos) μετατρέπεται πραγματικά σε προσωπική. Θα παραμείνουν ως φίλοι μόνο οι φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες με τους οποίους έχω προσωπική γνωριμία κι επαφή.
2. Οι διαδικτυακοί φίλοι θα διαγραφούν από την προσωπική μου σελίδα, αφού πρώτα θα προσκληθούν να "μετακομίσουν" στη δημόσια σελίδα μου (πρώην fan page) Dr. George Anastasopoulos (http://www.facebook.com/pages/Dr-George-Anastasopoulos/10423025821#!/pages/Dr-George-Anastasopoulos/10423025821?ref=ts) όπου πλέον θα δημοσιεύονται τα σχόλια και τα άρθρα μου.
3. Επίσης, τα σχόλια και τα άρθρα μου θα δημοσιεύονται και στο παρόν προσωπικό μου blog "ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΥΝΑΜΙΣ" (http://ganast.blogspot.com/)
4. Από το twitter (@ganastas) μπορείτε να λαμβάνετε, επίσης, συστηματική ενημέρωση για τα πρόσφατα σχόλια και άρθρα μου (http://twitter.com/ganastas)
5. Τέλος, η επαγγελματική μου σελίδα στο LindedIn είναι George Anastasopoulos (http://gr.linkedin.com/pub/george-anastasopoulos/1a/88b/70b)
2. Οι διαδικτυακοί φίλοι θα διαγραφούν από την προσωπική μου σελίδα, αφού πρώτα θα προσκληθούν να "μετακομίσουν" στη δημόσια σελίδα μου (πρώην fan page) Dr. George Anastasopoulos (http://www.facebook.com/pages/Dr-George-Anastasopoulos/10423025821#!/pages/Dr-George-Anastasopoulos/10423025821?ref=ts) όπου πλέον θα δημοσιεύονται τα σχόλια και τα άρθρα μου.
3. Επίσης, τα σχόλια και τα άρθρα μου θα δημοσιεύονται και στο παρόν προσωπικό μου blog "ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΥΝΑΜΙΣ" (http://ganast.blogspot.com/)
4. Από το twitter (@ganastas) μπορείτε να λαμβάνετε, επίσης, συστηματική ενημέρωση για τα πρόσφατα σχόλια και άρθρα μου (http://twitter.com/ganastas)
5. Τέλος, η επαγγελματική μου σελίδα στο LindedIn είναι George Anastasopoulos (http://gr.linkedin.com/pub/george-anastasopoulos/1a/88b/70b)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
