Αν η εργασία ήταν επιλογή μας

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Πριν μερικούς μήνες βρέθηκα στην μακρινή Σαγκάη. Το πρώτο βράδυ του ταξιδιού επιστρέφοντας από το δείπνο μου στο ξενοδοχείο, θα ήταν περασμένες 11.00, με έκπληξη παρατήρησα πολλά μικρά καταστήματα να είναι ανοικτά σε αντίθεση με τα πολυκαταστήματα που ήσαν κλειστά. Ζητώντας από τον τοπικό μου συνεργάτη να μου εξηγήσει το φαινόμενο αυτός μου απάντησε πως "τώρα είναι η ευκαιρία να βγάλουν μεροκάματο και οι μικροί"! Στη συνέχεια με ενημέρωσε πως όλοι είναι ελεύθεροι να δουλεύουν όποτε θέλουν και πως τα μεγάλα καταστήματα είναι κλειστά διότι δεν τα συμφέρει να καταβάλουν λειτουργικά έξοδα για τους λίγους νυχτερινούς πελάτες οι οποίοι όμως είναι αρκετοί για να συντηρήσουν πολλά μικρά οικογενειακά καταστήματα.

Αντίστοιχο καθεστώς παρατήρησα και στην μετα-σοβιετική Ρωσία όπου τα καταστήματα λειτουργούν επτά μέρες την εβδομάδα, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.

Φυσικά, όλα αυτά θεωρούνται ταμπού στην χώρα μας, η οποία έχει επιβάλλει στην αγορά ένα καθεστώς βίαιης υποχρεωτικής αργίας με πρωτεργάτη το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα αριστερά (κι όχι μόνο) συνδικαλιστικά όργανα, των οποίων οι εκπρόσωποι έχουν τόση σχέση με την εργασία όση ο διάβολος με το λιβάνι. Όταν μάλιστα κάποια επιχείρηση τολμήσει να λειτουργήσει παίρνουν το νόμο στα χέρια τους επιβάλλοντας με την βία τις αναχρονιστικές, αντιπαραγωγικές δοξασίες τους.

Τον μεσαίωνα αριστερού σκοταδισμού που βιώνει η Ελλάς και τον μακάριο ύπνο των εμπνευστών του έρχεται να διακόψει η επερχόμενη οικονομική χρεοκοπία στην οποία μας οδηγούν αυτές ακριβώς οι νοοτροπίες και πρακτικές. Σαν, μάλιστα, να μην συμβαίνει τίποτα όλοι τούτοι οι υπέρμαχοι των ανελεύθερων ιδεοληψιών τσιρίζουν σαν υστερικοί όταν τίθεται θέμα απελευθέρωσης και εκσυγχρονισμού του καθεστώτος εργασίας των καταστημάτων. Εστιάζουν μάλιστα την επιχειρηματολογία τους σε δύο βασικά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τις αναχρονιστικές δοξασίες τους:

Πρώτον, πως τάχα θύματα μιας τέτοιας ρύθμισης θα είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα κληθούν να εργασθούν περισσότερες ώρες και

Δεύτερον, πως τάχα οι πολυεθνικές θα καταπιούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Το πρώτο επιχείρημά τους αποτελεί ένα βλακώδες σόφισμα αφού έτσι δείχνουν ή να αγνοούν την υφιστάμενη εργατική νομοθεσία είτε να αμφισβητούν την δυνατότητα εφαρμογής της. Είναι προφανές πως αύξηση των βαρδιών θα σημαίνει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, που θα αποτελέσει ευλογία για τον μαστιζόμενο από ανεργία ιδιωτικό τομέα.

Όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημά τους, αποτελεί αντικείμενο σαρκασμού το όψιμο ενδιαφέρον των κρατικοδίαιτων αργόμισθων συνδικαλιστών για τις ιδιωτικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι οποίες, και με βάση την εμπειρία του εξωτερικού, τίποτα δεν έχουν να χάσουν από τα πολυκαταστήματα σε καθεστώς ελεύθερου ωραρίου, αλλά, αντίθετα, έχουν πολλά να κερδίσουν αξιοποιώντας το ισχυρό όπλο των μειωμένων λειτουργικών εξόδων που διαθέτουν. Φυσικά, αυτά ισχύουν για επιχειρηματίες που επιθυμούν να εργασθούν και όχι για όσους φοβούνται μην χάσουν το μεσημεριανό τους "ραχάτι"!

Η απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων θα οδηγήσει άμεσα, ιδίως εν μέσω κρίσης, σε:

- Αύξηση του τζίρου της αγοράς, δίνοντας το φιλί ζωής σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Το ελεύθερο ωράριο θα ενισχύσει την κατανάλωση όχι μέσω της αύξησης πωλήσεων των βασικών αγαθών (αυτά ούτως ή άλλως θα αγορασθούν) αλλά μέσω "πρόσθετων" συναλλαγών οι οποίες, απλά, δεν εκτελούνται σήμερα διότι δεν υπάρχει η έκθεση του καταναλωτή στην αγορά.

- Απελευθέρωση δυνάμεων ανταγωνισμού που αποτελούν την κινητήριο δύναμη της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.

- Άμεση μείωση της ανεργίας μέσω της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Συγκεκριμένα, αν μόνο το 20% των επιχειρήσεων επιλέξει να επεκτείνει το ωράριο του κατά 4 ώρες ημερησίως σε εβδομαδιαία βάση εργασίας, με ελάχιστη απασχόληση ενός μόνος υπαλλήλου, θα προσφερθούν στην αγορά 120.000 περίπου νέες θέσεις εργασίας ισοδυνάμου πλήρους απασχόλησης!

- Βελτίωση του επιπέδου εξυπηρέτησης των πολιτών οι οποίοι θα μπορούν να προγραμματίσουν καλύτερα τον χρόνο τους αφού πλέον θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν αυτοί το πότε θα ψωνίζουν.

- Περισσότερα έσοδα για το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία από τους φόρους που θα προκύψουν από την αύξηση του τζίρου των καταστημάτων αλλά και τις εργοδοτικές εισφορές που θα προκύψουν από τις νέες προσλήψεις.

Και όλα αυτά θα συμβούν χωρίς καμία δημόσια δαπάνη!

Μόνο με μια απλή νομοθετική ρύθμιση που θα απελευθερώνει άμεσα και πλήρως τα ωράρια λειτουργίας καταστημάτων!

------------------------
* Ο Δρ. Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλος (ganas@forumgreece.gr) είναι Διευθύνων Σύμβουλος στο Forum για την Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

"Συμβαίνει Τώρα"

Ο Γ. Αναστασόπουλος στην τηλεόραση της ΝΕΤ, στην εκπομπή "Συμβαίνει Τώρα" με τη δημοσιογράφο Μαρία Σαράφογλου. (Δευτέρα 22/11/10, 10.50 πμ)

Καλό μας ταξίδι

Nick Gonzalez, "Wild Sea", Painting, Acrylics on canvas, 2008

Υπάρχουν στιγμές που ο κάθε ένας μας μοιράζεται λίγο χρόνο με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι οι σπάνιες αυτές στιγμές που σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις με την ίδια σου την ψυχή. Η συνάντηση αυτή δεν είναι πάντοτε ομαλή. Μπορεί να δεις πράγματα που θα τρομάξεις, να νοιώσεις αισθήματα που θα σε κάνουν να κλάψεις γοερά. Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα φίλος με τον ίδιο σου τον εαυτό...Με τις προσδοκίες σου, τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου, ακόμη και τις ίδιες σου τις αρχές.

Μετά από κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Αποφάσεων που σημαδεύουν μια ολόκληρη ζωή. Αποφάσεων που οδηγούν σε μεγάλες ρήξεις ή σε μεγάλους συμβιβασμούς. Αποφάσεων που συμπαρασύρουν στην δίνη της ιστορίας εμπειρίες και ελπίδες μιας ολόκληρης ζωής και διαμορφώνουν ένα καινούργιο μέλλον, μια νέα αρχή.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που γεννούν τους μεγάλους ηγέτες ή καταδικάζουν στην αφάνεια τους συμβιβασμένους. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που επιλέγει κανείς τα ήρεμα, μα τελματωμένα, νερά του λιμανιού ή παίρνει το ρίσκο να σαλπάρει στον αβέβαιο μα σαγηνευτικό ωκεανό. Σ' ένα ταξίδι που μπορεί να οδηγήσει στην άβυσσο. Σ' ένα ταξίδι που μπορεί όμως κάλλιστα να οδηγήσει σε νέες "Ιθάκες" δωρίζοντας στον τολμηρό ταξιδευτή τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις θύμισες για τις οποίες αξίζει να επενδύσει κανείς μια ολόκληρη ζωή. Κι αν έχει την τύχη να ανακαλύψει κι ένα "νέο κόσμο" θα χαράξει την πορεία που, για γενιές ολόκληρες, θ' ακολουθούν οι ταξιδευτές του μέλλοντος.

Ένα τέτοιο ταξίδι ξεκινάει αύριο. Το σκαρί είναι μικρό και τα εφόδια λιγοστά. Και στο ανοιχτό πέλαγο, εκεί που σε λίγο θ' αρμενίζουμε, υπάρχει σκοτεινιά και φουρτούνα μεγάλη. Το πλήρωμα είναι έτοιμο κι αποφασισμένο. Και η καπετάνισσα έμπειρη και ψυχωμένη. Όλοι το νοιώθουμε: Αυτό το ταξίδι δεν θα 'ναι σαν τα άλλα. Θα βρεθούμε γρήγορα σε ανεξερεύνητα νερά, σε απάτητα μονοπάτια, σε θεριεμένα κύματα και σκοτεινούς υφάλους δίχως φάρο. Πυξίδα μας οι αρχές μας, κουράγιο μας η αναμονή του προορισμού, ελπίδα μας το χάραμα που ο ήλιος θα διαπεράσει τα σκοτεινά σύννεφα που αγκαλιάζουν μόνιμα πια ολάκερη την πατρίδα μας.

Έφτασε η ώρα. Σε λίγο η σημαία της ελευθερίας θα κυματίζει στο μεσιανό κατάρτι. Σε λίγο η άγκυρα που μας συνδέει με το παρελθόν θα σηκωθεί. Σε λίγο τα πανιά θ' ανοίξουν για να δοκιμασθεί η αντοχή τους στο λυσσασμένο άνεμο. Σε λίγο θα βρισκόμαστε μεσοπέλαγα αρμενίζοντας στο μεγάλο ταξίδι της ανατροπής. Σε λίγο η ζωή μας θα χτυπάει στους ρυθμούς μιας διαρκούς μάχης. Σε λίγο σαλπάρουμε.

Καλό μας ταξίδι "σύμμαχοι"!

21 Νοεμβρίου...ξεκινάμε!

Όλοι μαζί, την Κυριακή να κάνουμε να χωρέσει όλη η Ελλάδα στο Badmington!

Το ζητούμενο μιας νέας πορείας

Η εκλογική συντριβή της ΝΝΔ δεν αποτελεί απλά μια ακόμη ήττα της.
Διαλύεται ο παραταξιακός ιστός σε όλη τη χώρα, ενώ πόλεις προπύργια της παράταξης για 24 χρόνια (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) καταρρέουν.  Μεγάλα τμήματα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της (μικρομεσαίοι, επαγγελματίες, επιχειρηματίες) την εγκαταλείπουν συντεταγμένα.

Η ήττα του συστήματος Σαμαρά έρχεται μάλιστα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση πλήττει ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τα σκληρότερα οικονομικά μέτρα που γνώρισε η χώρα μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο! Και με μια αντιπολίτευση που επέλεξε να εναντιωθεί σε αυτά τα μέτρα ώστε να αποφύγει το πολιτικό κόστος και να αποκομίσει μικροκομματικά ωφέλη!

Και παρ' όλα αυτά ηττάται κατά κράτος.

Η ΝΔ έχει μπει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.

Το ζητούμενη πια δεν είναι η αναστροφή της καταστροφικής πορείας συρρίκνωσης που επέλξε και υλοποιεί συνειδητά η ηγεσία της ΝΔ.

Το ζητούμενο πλέον είναι η ενδυνάμωση του νέου κυοφορούμενου κεντροδεξιού πολιτικού οργανισμού, που ξεκινά στις 21 Νοεμβρίου, ώστε να αποτελέσει το νέο πόλο εξουσίας που θα συσπειρώσει τις ευρύτερες δυνάμεις της φιλελεύθερης παράταξης.

Περιφερειάρχου ψήφου κριτήριον

" Η δυστυχία αυτού του κόσμου είναι ότι οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση ενώ οι έξυπνοι γεμάτοι αμφιβολίες."Ο ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι

...Εξ ου κι ανερυθρίαστα όχι μόνο θέτουν υποψηφιότητα αλλά ζητούν να τους ψηφίσουμε κι' όλας!

Θα επικρατήσει έστω η όποια στοιχειώδης αξιοπρέπεια των ψηφοφόρων ή, οδεύοντας προς την κάλπη, θα τεθούν οι συνειδήσεις σε καραντίνα, επιτρέποντας την υποταγή της επιλογής τους στην ξεδιάντροπη λογική των φιλο-πτωχευτικών αντιμνημονιακών κραυγών;

Η αυτοχειρία αποτελεί ενίοτε μια κάποια λύση...ιδιαιτέρως προσφιλή σε φανατικές θρησκευτικές κοινότητες (αιρετικές κοινότητες, μάρτυρες τζιχάντ), σε φασιστικές κοινωνίες (καμικάζι) ή σε ομάδες που ενεργούν υπό ψυχολογική πίεση (χορός του Ζαλόγγου).

Το φαινόμενο δεν έχει παρατηρηθεί ακόμη σε περιφερειακές εκλογές. Για όλα πάντως υπάρχει η πρώτη φορά!...Και μετά θα φταίνε (ξανά) οι πολιτικοί!

θα είμαστε όλοι εκεί!

Προσκλητήριο σάλπισμα!

Η μάχη για την Κρήτη κερδήθηκε!

Στις 21 Νοεμβρίου ξεκινά ο "πόλεμος"...

Υπάρχει ελπίδα;

Τι μας διδάσκει η σύγχρονη διαχείριση κρίσεων

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

"Το να ξυπνάς νωρίς δεν επισπεύδει το χάραμα." αναφέρει μια παλιά Μεξικανική παροιμία.
Η ανυπομονησία πριν ένα κρίσιμο συμβάν είναι γεγονός πως δεν επιταχύνει την έλευσή του. Και είναι σίγουρο πως βρισκόμαστε σήμερα σε ένα τέτοιο σημείο, που και διάχυτη είναι η ανυπομονησία για τις επερχόμενες εξελίξεις αλλά και αισθητή η προσμονή για το έναυσμα που θα σηματοδοτήσει ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Στον κόσμο των μαθηματικών το σημείο αυτό ονομάζεται "σημείο καμπής" (singularity point). Ένας άλλος δόκιμος επιστημονικός όρος που περιγράφει το φαινόμενο το οποίο βιώνουμε σήμερα είναι αυτός της "ασυνέχειας" (discontinuity).

Στην θεωρία της διαχείρισης κρίσεων μιλάμε, ουσιαστικά, για το σημείο εκείνο που δεν είναι εφικτό να προσδιορίσει κανείς τις επερχόμενες εξελίξεις και η αβεβαιότητα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον εκτινάσσεται στο άπειρο. Ή έκβαση των γεγονότων μπορεί να είναι ιδιαίτερα θετική ή απόλυτα αρνητική έως καταστροφική. Συνήθως οι πιθανότητες για μια θετική ή αρνητική εξέλιξη μοιράζονται στο 50%-50%. Τα ποσοστά αυτά αυξομειώνονται ανάλογα με την προετοιμασία για την διαχείριση της κρίσης. Την προετοιμασία που έχει προηγηθεί, φυσικά, κατά την διάρκεια της περιόδου ηρεμίας, πριν την εκδήλωση της κρίσης. Η ύπαρξη κατάλληλης προετοιμασίας αυξάνει τις πιθανότητες υπέρ μιας θετικής έκβασης της κρίσης, ενώ μια ανεπαρκής ή ελλιπής προετοιμασία αυξάνει, προφανώς, τις πιθανότητες υπέρ μιας αρνητικής έκβασης της κρίσης. Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας, θα οδηγήσει στην συνειδητοποίηση του ότι: Με σωστό σχεδιασμό, μπορεί να υπάρξει και η θετική πλευρά σε μία κρίση.

Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα ακριβώς σε ένα τέτοιο σημείο καμπής. Και δυστυχώς στην προηγηθείσα περίοδο ηρεμίας δεν προετοιμάσθηκε επαρκώς. Αντιθέτως, μάλιστα, αγνόησε επιδεικτικά όλα τα πρόδρομα συμπτώματα τα οποία έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου προ της επερχόμενης κρίσης. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της ανεπάρκειάς μας -κατά τα προηγούμενα έτη- και της πολιτικής αδυναμίας του αποτελεσματικού χειρισμού της τρέχουσας κρίσης από το σύνολο της υφιστάμενης πολιτικής ηγεσίας παραθέτουμε τα χαρακτηριστικά της κρίσης ενός οργανισμού (οργανισμός= άτομο, εταιρεία, χώρα. Στην περίπτωσή μας βιώνουμε την τρίτη περίπτωση, μια κρίση σε εθνικό επίπεδο):

1. Είναι κλιμακούμενη σε ένταση.

2. Καταλήγει σε στενό έλεγχο του οργανισμού από "κυβερνητικά" όργανα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Στην περίπτωσή μας μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και φυσικά τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης)

3. Παρεμβαίνει στις συνήθεις λειτουργίες του οργανισμού. (Ήδη βιώνουμε αυτό το χαρακτηριστικό αφού η συνήθης λειτουργία της αγοράς έχει απορρυθμιστεί και σε πολλές περιπτώσεις παραλύσει, ενώ ολόκληρες κοινωνικές ομάδες αλλάζουν βιαίως τρόπο ζωής και καθημερινές συνήθειες)

4. Διακινδυνεύει την θετική δημόσια εικόνα του οργανισμού. (Εδώ και μήνες η χώρα μας διαπομπεύεται δημοσίως και παγκοσμίως)

5. Ζημιώνει και τραυματίζει με κάθε τρόπο την διάθεση των προϊόντων (υπηρεσιών) του οργανισμού. (Είναι γνωστές οι επιπτώσεις της κρίσης στην μείωση του τουριστικού κύματος προς την χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα οι ελληνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη καχυποψία στις όποιες διεθνείς τους συναλλαγές)

Όπως και η κάθε κρίση, έτσι και η δική μας, εξελίσσεται σε 4 φάσεις (τα επονομαζόμενα "Στάδια της Κρίσης"):

Αρχικά βιώνουμε το "Στάδιο προδρόμων συμπτωμάτων" (Prodromal crisis stage). Είναι η περίοδος πριν το 2009, όπου μπορούσε κανείς να εντοπίσει μόνον τα διάσπαρτα πρόδρομα συμπτώματα της επερχόμενης κρίσης. Κάποια από αυτά μπορούσαν να διακριθούν με ευκολία στο ιδιαίτερα αυξανόμενο επίπεδο διαφθοράς του δημοσίου, στην γιγάντωση της ζήτησης των πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικών, στην καταπάτηση ελευθεριών από συντεταγμένες κοινωνικές ομάδες (μπλόκα, καταλήψεις κλπ), στις εκθέσεις διεθνών οργανισμών που καταδείκνυαν τον αλόγιστο κρατισμό και την αδιανόητη σπατάλη δανεικών κονδυλίων ή ευρωπαϊκών προγραμμάτων στήριξης και επιδοτήσεων καθώς και στα άρθρα και στις δηλώσεις ολίγων τολμηρών πολιτών οι οποίοι αυτομάτως στιγματίζονταν ως "αδίστακτοι και αιμοδιψείς νεοφιλελεύθεροι" και ρίπτονταν στην πυρά της πολιτικής απαξίωσης και του προσωπικού ευτελισμού.

Στην συνέχεια περνάμε στο "Στάδιο κορύφωσης της Κρίσης" (Acute crisis stage). Στο σημείο αυτό βρεθήκαμε ουσιαστικά στην αρχή του 2010 όταν η χώρα αντιμετώπισε την πρακτική αδυναμία πληρωμών οδηγούμενη στο χείλος του γκρεμού της χρεοκοπίας. Η παρέμβαση της ΕΕ και του ΔΝΤ οριοθετεί και τεχνικά το σημείο κορύφωσης της κρίσης. Είναι ακριβώς το σημείο που βρισκόμαστε και σήμερα αφού η χρεοκοπία δεν έχει ακόμη αποφευχθεί (σύμφωνα με τους δείκτες CMA η Ελλάδα μέχρι και τον Νοέμβριο του 2010 φιγουράρει πρώτη στην λίστα των υπό χρεοκοπία χωρών, παγκοσμίως, με πιθανότητα χρεοκοπίας 52,72%.). Η εφαρμογή όλων των μέτρων που προβλέπονται από το σχέδιο διάσωσης (το γνωστό μνημόνιο), η ειλικρινής (και όχι προσχηματική) εισαγωγή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και η μείωση του μεγέθους τους υπερτροφικού και σπάταλου ελληνικού κράτους, αποτελούν, ουσιαστικά, μονόδρομο για να μπορέσουμε να περάσουμε το γρηγορότερο δυνατόν στην επόμενη φάση:

Το "Στάδιο Επιπτώσεων" (Chronic crisis stage) αποτελεί μια χρονική περίοδο, απροσδιόριστη προς το παρόν, όπου η χώρα μας θα "πληρώνει" την τιμωρία της για το αμάρτημα του ασύστολου δανεισμού και της κατασπατάλησης των ποσών αυτών σε καταναλωτικές και μη αναπτυξιακές δαπάνες. Οι επιπτώσεις αυτές θα περιλαμβάνουν υψηλά επίπεδα ανεργίας, πτώση της αγοραστικής αξίας του εισοδήματος των πολιτών, μείωση βιοτικού επιπέδου, παρατεταμένη ύφεση και κοινωνική δυσφορία που πιθανότατα να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές.

Τέλος, το "Στάδιο Επιπτώσεων" θα το διαδεχθεί το "Στάδιο Επίλυσης" (Crisis resolution stage), όπου η οικονομική και κοινωνική ζωή θα ομαλοποιηθούν ξανά, η ανάπτυξη θα επανέλθει μειώνοντας την ανεργία, αυξάνοντας το εισόδημα των πολιτών και ενισχύοντας την αίσθηση ευημερίας, η οποία δεν θα στηρίζεται πλέον στα ξύλινα πόδια των δανεικών, αλλά στην συνετή διαχείριση του λιτού -πλέον- δημόσιου τομέα και στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες αυτού του τόπου.

Στην χώρα μας δυστυχώς περισσεύουν οι επί παντός επιστητού ειδικοί που διαθέτουν γιατρικά "δια πάσα νόσο και ασθένεια". Υπόσχονται ανώδυνη και ταχεία έξοδο από την κρίση παραγνωρίζοντας τα όποια χαρακτηριστικά της, επενδύοντας στον πόνο και την απογοήτευση των πολιτών, στην φυσική αδράνεια προς το ξεβόλεμα και στην επί δεκαετίες περιτέχνως διαμορφωθείσα κρατικιστική νοοτροπία.

Μιλούμε για πολιτικούς ηγέτες-λαϊκιστές (ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΝ κλπ "δημοκρατικές" δυνάμεις), που περιενδύονται τον χιτώνα των "αντιμνημονιακών". Και όπως αναφέρει και ο Μάριος Πλωρίτης: "Έτσι, στήνεται και τρανεύει και μακροημερεύει η Μεγάλη της Λοβιτούρας Σχολή, όπου αλληλοδιδάσκονται πολιτεία και πολίτες, μανδαρίνοι και παρίες, προνομιούχοι και πληβείοι ¬ και όπου όλοι οι «ι-σμοί» (κομματικοί, ιδεολογικοί κτλ.) περιενδύονται το μέγα άμφιο του εκφαυλισμού..."

Μιλούμε για πολιτικούς ηγέτες-λαϊκιστές (ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΝ κλπ "δημοκρατικές" δυνάμεις), που ως σύγχρονοι σοφιστές, επιδίδονται στη διατύπωση σοφισμάτων, μέσω των οποίων υποστηρίζουν παράδοξες απόψεις, παραβιάζοντας συγκαλυμμένα τους νόμους της λογικής. Βλέπετε, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα ουδέποτε η χώρα μας δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τους "ευκαιριακούς εμπορίσκους ελπίδων" αντί "ευτελούς τιμήματος".

Η ανάλυση που παρατέθηκε ανωτέρω αποδεικνύει πως η πραγματική ελπίδα βρίσκεται μόνο στον επίπονο δρόμο της αρετής (αυτόν δηλαδή των οδυνηρών μα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και της δραστικής μείωσης του κράτους) και όχι στον εύκολο δρόμο της κακίας (των εύκολων και ευχάριστων "λύσεων"). Ιδίως όταν η εύκολη λύση προσφέρεται από όλους αυτούς τους κρατικοθρεμμένους πολιτικούς, συνδικαλιστές και "εθνικούς" προμηθευτές, που εξέθρεψαν την αρρωστημένη νοοτροπία που οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια την χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Για όλους αυτούς προτείνουμε την σύσταση του Αυστριακού φιλοσόφου Ludwig Wittgenstein: "Για ό,τι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει, καλύτερα να μένει σιωπηλός."

----------------------------------------
* Ο Δρ. Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλος (ganas@forumgreece.gr) είναι Διευθύνων Σύμβουλος στο Forum για την Ελλάδα (www.forumgreece.gr).

Φθινοπωρινόν Ελεγείον

Faceless Poverty, Painting by Sarojit Mazumdar

Είχε πιά σκοτεινιάσει όταν ο καλοντυμένος κύριος
σηκώθηκε βαριεστημένα από ένα πρόχειρο κατάλυμα
που είχε στήσει κάτω από μια παλιά γέφυρα.
Κανείς δεν πίστευε πως ο γόνος μιας παλιάς
ιστορικής οικογένειας είχε οδηγηθεί στην πτώχευση.
Οι αριστοκρατικοί κύκλοι του γύριζαν την πλάτη αδιάφορα
ενώ οι δανειστές του κατάσχεσαν ήδη όλη του την
κινητή και ακίνητη περιουσία.
Είχε κατασπαταλήσει τους παχυλούς μισθούς του,
δανειζόταν ασύστολα,
ταξίδευε σε όλο τον κόσμο (πάντα πρώτη θέση)
και χάριζε πλούσια δώρα στις όμορφες κυρίες.
Δεν είχε πιά που να πάει.
Κανείς δεν τον περίμενε, κανείς δεν τον νοιαζόταν.
Η φτώχια είχε αγγίξει την ίδια του την ψυχή.
Κοίταξε τα άστρα που τρεμόσβηναν στο φθινοπωρινό σούρουπο.
Το κρύο είχε αρχίζει να γίνεται τσουχτερό.
Δεν είχε πιά καμία ελπίδα.
Δεν του είχε απομείνει ούτε ένα χαμόγελο.
Δεν πίστευε πλέον σε τίποτα.
Έβγαλε αργά το πορτοφόλι του,
το άνοιξε γνωρίζοντας πως ήταν κενό.
Υπήρχε μόνο μια παλιά ταυτότητα.
Την κοίταξε αφηρημένα,
το βλέμμα του έπεσε στο πεδίο εθνικότητα.
Έγραφε με κεφαλαία γράμματα: ΕΛΛΗΝ