Φθινοπωρινόν Ελεγείον

Faceless Poverty, Painting by Sarojit Mazumdar

Είχε πιά σκοτεινιάσει όταν ο καλοντυμένος κύριος
σηκώθηκε βαριεστημένα από ένα πρόχειρο κατάλυμα
που είχε στήσει κάτω από μια παλιά γέφυρα.
Κανείς δεν πίστευε πως ο γόνος μιας παλιάς
ιστορικής οικογένειας είχε οδηγηθεί στην πτώχευση.
Οι αριστοκρατικοί κύκλοι του γύριζαν την πλάτη αδιάφορα
ενώ οι δανειστές του κατάσχεσαν ήδη όλη του την
κινητή και ακίνητη περιουσία.
Είχε κατασπαταλήσει τους παχυλούς μισθούς του,
δανειζόταν ασύστολα,
ταξίδευε σε όλο τον κόσμο (πάντα πρώτη θέση)
και χάριζε πλούσια δώρα στις όμορφες κυρίες.
Δεν είχε πιά που να πάει.
Κανείς δεν τον περίμενε, κανείς δεν τον νοιαζόταν.
Η φτώχια είχε αγγίξει την ίδια του την ψυχή.
Κοίταξε τα άστρα που τρεμόσβηναν στο φθινοπωρινό σούρουπο.
Το κρύο είχε αρχίζει να γίνεται τσουχτερό.
Δεν είχε πιά καμία ελπίδα.
Δεν του είχε απομείνει ούτε ένα χαμόγελο.
Δεν πίστευε πλέον σε τίποτα.
Έβγαλε αργά το πορτοφόλι του,
το άνοιξε γνωρίζοντας πως ήταν κενό.
Υπήρχε μόνο μια παλιά ταυτότητα.
Την κοίταξε αφηρημένα,
το βλέμμα του έπεσε στο πεδίο εθνικότητα.
Έγραφε με κεφαλαία γράμματα: ΕΛΛΗΝ