Λογισμοί Φωτός...

«Δεύτε λάβετε πάντες Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, Πνεύμα φόβου Θεού, του επιφανέντος Χριστού» (τροπ. Μ. Αγιασμού).

Αποτελεί η σημερινή αγία εορτή των Θεοφανείων, αφορμή για σκέψη και περισυλλογή. Όχι από μεταφυσική σκοπιά, αυτό ας το αφήσουμε για όσους εντρυφούν στις θεολογικές επιστήμες. Αυτό που πραγματικά αποτελεί αφορμή για προβληματισμό είναι η κοινότυπη αναφορά τμήματος της πολιτικής ηγεσίας τούτου του τόπου στην ανάγκη «φώτισης» του λαού για να ανταπεξέλθει την δύσκολη τούτη ώρα κλπ κλπ. Προφανώς εκτιμούν πως η διαδικασία ανάταξης της χώρας θα επιτευχθεί μέσω κάποιου θαύματος και όχι μέσω συνειδητής και συντεταγμένης προσπάθειας όλων μας.

Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι η επανάληψη των ιδίων δηλώσεων κάθε χρόνο από διαφορετικά ενίοτε χείλη πολιτικών. Σα να ακούει κανείς την ίδια μονότονη κασέτα από διαφορετικό player. Εκπλήσσει η αδυναμία άρθρωσης καινοτόμου λόγου και για τους λιγότερο απαιτητικούς η ικανότητα του, απλά, να εκφράσουν αυτό που νοιώθουν. Αυτό που ακούμε είναι «κατεψυγμένος» λόγος, που η αρχή του χάνεται στα βάθη «της εποχής των παγετώνων». Πολιτικοί με πολιτική παλαιάς κοπής. Και το σχόλιο αυτό δεν αφορά την βιολογική αλλά τη συναισθηματική τους ηλικία.

Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί καινοτόμες προσεγγίσεις. Τολμηρές ιδέες. Πάθος για ανατροπή. Άγνοια φόβου (του πολιτικού κόστους). Κάτι σαν να συμμετέχει κανείς σε extreme sports. Η εμπειρία και η σύνεση σε χρυσή τομή με την τόλμη και την αποφασιστικότητα αποτελούν...
απαραίτητες προϋποθέσεις του «πολιτικού νέας κοπής». Γιατί το να απομακρύνει κανείς την χώρα από την οριστική χρεοκοπία δεν αποτελεί περίπατο σχολικής εκδρομής ούτε ευκαιρία για επαναστατική γυμναστική νεόκοπων κομμουνιστών και βενετο-πράσινων αργόμισθων κηφήνων. Η ρήξη με τον κρατισμό, την θρασύτητα, των ωχαδερφισμό και τη λαμογιά, που εξέθρεψαν τα τελευταία 30 χρόνια οι πράσινοι σοσιαλιστές και το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι υπόθεση ρουτίνας ούτε θα επιτευχθεί με έξωθεν παρέμβαση κάποιας τρόικας. Αποτελεί στοίχημα ζωής ή θανάτου. Για τούτη και την επερχόμενη γενιά… Τουλάχιστον.

Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων σε ξένα κέντρα που επιβουλεύονται το «Άρειο» ελληνικό έθνος ή (από την άλλη πλευρά) σε ξένα μονοπώλια και πολυεθνικές που απομυζούν το αίμα του λαού, οδηγεί σε επικίνδυνο εφησυχασμό. Διότι, αναστέλλει την όποια διάθεση αυτοκριτικής, άρα και λήψης διορθωτικών ενεργειών και ανάληψης των απαραίτητων πρωτοβουλιών για την ανατροπή της υποβόσκουσας κατάρρευσης. Όσοι δε, καλλιεργούν τέτοιες αυταπάτες επιτελούν νοσηρό έργο. Όπως και όσοι χαϊδεύουν, τούτη την κρίσιμη περίοδο, τα αυτιά των πολιτών υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια (με ταυτόχρονο εκμηδενισμό ελλειμμάτων σε μερικούς μήνες).

Η χώρα έχει ανάγκη από ηγεσίες που δεν πιστεύουν στα θαύματα, που δεν υπόσχονται ούτε λαϊκίζουν ασύστολα, που δεν φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους, που δεν τρέμουν τον ίσκιο τους. Σε μια εποχή που έχουν έρθει τα πάνω κάτω η χώρα περιμένει από την ηγεσία της μεστό και ειλικρινή λόγο, υλοποιήσιμες –και δυσάρεστες πιθανότατα- προτάσεις, κύρος, συνέπεια και αξιοπιστία. Και τέτοιες ηγεσίες υπάρχουν…
Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι αν θα υπάρξουν πολίτες που θα κρίνουν πως τους αρμόζουν τέτοιες ηγεσίες. Οψόμεθα!