Το τέλος της Οδύσσειας

Μήνυμα Μεγάλης Παρασκευής (για τους απαισιόδοξους), ή λίγο πριν την Ανάσταση (για τους αισιόδοξους)

Του Γιώργου Αναστασόπουλου, Γενικού Διευθυντή της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Κοντεύει ένας χρόνος από την μέρα που η πατρίδα μας εντάχθηκε και επισήμως στο «κλαμπ» των υπό χρεωκοπία χωρών του ΔΝΤ. Για να ακριβολογούμε θα έπρεπε να το πούμε ως «κλαμπ των χρεοκοπημένων», αλλά πολλάκις δεν είναι politically correct να αναφέρει κανείς τα πράγματα με το όνομα τους. Στην κοινωνία μας, σήμερα, είναι πιο εύπεπτα τα στρογγυλοποιημένα ψέματα από τις αιχμηρές αλήθειες.

Την είσοδό μας στο ΔΝΤ, όπως ήταν φυσικό, διαδέχθηκε μια περίοδος μεταπτώσεων που χαρακτηρίζεται από έντονη ομφαλοσκόπηση, κοινωνική αναστάτωση και περιστασιακή ανυπακοή. Είναι πράγματι δυσάρεστο να χάνει κανείς την βολή του. Θα συμφωνούσαμε, μάλιστα, πως οι μέχρι σήμερα αντιδράσεις χαρακτηρίζονται από μια κυρίαρχη αδιαφορία, υποβόσκουσα οργή και διάχυτη ενοχή. Δεν είναι μυστικό, ανεξαρτήτως του πόσοι το παραδέχονται, πως το «μαζί τα φάγαμε» έχει μια έντονη βάση αληθείας. Όπως και δεν αποτελεί μυστικό ότι το «μαζί τα φάγαμε» δεν υπονοεί αυτομάτως ότι «εξ’ ίσου τα φάγαμε». Εξάλλου η αυθαιρεσία σε τούτη την χώρα ουδέποτε αποτέλεσε αποκλειστικό προνόμιο των βαρόνων του πλούτου και της διαφθοράς.

Η αντιμετώπιση, φυσικά, της σκληρής πραγματικότητας της χρεωκοπίας, έφερε τον κάθε ένα μας ενώπιον των ευθυνών του. Ταιριάζει «γάντι» η λαϊκή ρήση: «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Κι από κατεργάρηδες, τούτη η χώρα, να «χορτάσουν κι οι κότες». Εξαιρούνται φυσικά...
οι νομοταγείς πολίτες, αυτοί για παράδειγμα που ουδέποτε πλήρωσαν μια δαπάνη δίχως απόδειξη, αυτοί που ουδέποτε έβαλαν μέσο για μια καλύτερη μετάθεση του κανακάρη τους στο στρατό, αυτοί που δήλωναν πάντα όλα τους τα εισοδήματα στην εφορία (ενώ μπορούσαν να αποκρύψουν το κάτι τις), αυτοί που ουδέποτε ζήτησαν κάποιο ρουσφετάκι από τον βουλευτή τους. Φυσικά όλα αυτά είναι πταίσματα. Ιδίως σε μια χώρα που ισχύει το «στα δύο υποβρύχια το τρίτο μίζα»! Από ηθικής όμως άποψης «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Εξ’ άλλου τίμιος δεν είναι αυτός που δεν έκλεψε, αλλά αυτός που δεν έκλεψε ενώ είχε τη δυνατότητα να το πράξει.

Δεδομένου ότι το «ξεβόλεμα» σε κανέναν ποτέ δεν άρεσε, καλούμαστε, ως λαός, ανεξαρτήτως των όποιων ευθυνών να υπερβούμε το σοκ της χρεωκοπίας και να ορθώσουμε το ανάστημα μας για να ξεπεράσουμε, κατά το δυνατόν γρηγορότερα, την σημερινή κακοτοπιά. Αυτό φυσικά δεν επιτυγχάνεται συνεχίζοντας την μοιρολατρική γκρίνια στην οποία επιδίδεται ως γριά μοιρολογήτρα η λαϊκή δεξιά, ούτε υποθάλποντας την κοινωνική συνοχή υποδαυλίζοντας στάσεις βίας και ανυπακοής όπως κατά σύστημα πράττει η αναρχοσταλινική αριστερά.

Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Αποφάσεις που θα συνθλίψουν τις κατεστημένες νοοτροπίες της κρατικοδίαιτης Ελλάδας της μεταπολίτευσης, του αργόμισθου συνδικαλιστικού κινήματος, της ελάσσονος προσπάθειας και του επιδοματικού κρατισμού των πάσης φύσεως παραγωγικών τάξεων.

Τέρμα στους κρατικοδίαιτους αφισοκολλητές, στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, στους κρατικοδίαιτους χειροκροτητές, στους κρατικοδίαιτους προμηθευτές, στους κρατικοδίαιτους πάντες.

Τέρμα στις –εν μέσω κρίσης- κρυφές ή φανερές επιδοτήσεις των ΜΚΟ (ακόμη κι αν είναι της «μαμάς»), στις –με την εγγύηση του κράτους- χαριστικές ρυθμίσεις των Μεγάρων Μουσικής, στους τριπλασιασμούς των ορίων των απευθείας αναθέσεων των Υπουργών!

Τέρμα, τέλος, στις χαβούζες του εθνικού μας πλούτου υπό την επωνυμία ΔΕΚΟ, τέρμα στους κάθε λογής φορείς, ινστιτούτα και οργανισμούς που απομυζούν τον ιδρώτα των φορολογουμένων, τέρμα στην λαίλαπα των επιτηδείων, των κολλητών και των λαμόγιων.

Χόρτασε η Ελλάδα από κηφηναριό. Όλο το μελίσσι γέμισε από δαύτους. Οι εργάτριες μέλισσες κουράστηκαν πια να τους ταΐζουν. Βαρέθηκε η Πηνελόπη να τους υπομένει για είκοσι (και βάλε χρόνια). Τούτη η Οδύσσεια οφείλει να λάβει τέλος. Με την «εκκαθάριση» των κάθε λογής μνηστήρων-κηφήνων του εθνικού πλούτου και την αποκατάσταση μιας δίκαιης, παραγωγικής και υπερήφανης πολιτείας.

Καλή Ανάσταση!