Accreditation in Europe: Monopoly in the Making?

Accreditation in Europe: 
Monopoly in the Making?

Accreditation in Europe: Home alone!

by Dr George Anastasopoulos*

“EA members shall not compete with other EA members in the EA region”
EA-2/13 M: 2012-EA Cross Border Accreditation Policy – October 2012

In July 2008 the Council of the European Union and the European Parliament agreed to a Regulation that for the first time provides a legal framework that creates a series of monopolies (one in each EU member country) for the provision of accreditation services across Europe. And this action could be understood (even then debatable) if it was planned to serve only the compulsory conformity assessment needs introduced by EU legislation. Alas! It is also becoming obligatory for the operation of accreditation related to voluntary conformity assessment! Therefore, protected from competition by the use of force (=law), monopolistic Accreditation can afford to provide his service in a costly and inefficient manner, since the certification bodies (including laboratories) are deprived of any possible range of alternative accreditation choice.

But let’s start of the beginning. What is accreditation?
According to International Accreditation Forum (IAF) and the International Laboratory Accreditation Cooperation (ILAC), accreditation is...

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα

Μια ματιά της καθημερινότητας από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Rio de Janeiro (επιλέξτε την φωτό για μεγέθυνση).

Δείτε κι άλλες φωτογραφίες:...

Εκτός συστήματος

Gabriel Pacheco, El llanto, Mexico 2007

Αρκετοί φίλοι μου σχολιάζουν πως είμαι "υπερβολικός" και "μονόπλευρος" στις τοποθετήσεις μου περί κρατισμού και ανάγκης δραστικής μείωσης κράτους/ΔΕΚΟ και απολύσεων ΔΥ.

Απαντώ, πως αυτές δεν είναι οι μόνες μου προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Μπορείτε να μελετήσετε την συνολική μου πρόταση όπως διατυπώνεται στο βιβλίο μου "Δέσμιοι του Κρατισμού, 2009-2012, Το Ημερολόγιο της Αυτοκαταστροφής" που σας δίνεται η δυνατότητα να κατεβάσετε εντελώς δωρεάν από εδώ: http://bit.ly/NYaXZT

Η επιμονή μου στην ανάγκη δραστικής μείωσης κράτους/ΔΕΚΟ/ΔΥ οφείλεται στο ότι ενώ αποτελεί κρίσιμη παράμετρο και πιθανότατα ικανή και αναγκαία συνθήκη για την πολυπόθητη ανάκαμψη και έξοδο από την δίνη της κρίσης, -σχεδόν- ουδείς (πολιτικός, δημοσιογράφος, διανοητής ή σχολιαστής) ασχολείται με αυτές τις "λεπτομέρειες" και όλοι "περί άλλων τυρβάζουν". Και "σφυρίζουν αδιάφορα" ακριβώς για να μην θίξουν τα συμφέροντα των "εντός του συστήματος" προνομιούχων κρατικοδίαιτων, με τους οποίους συγχρωτίζονται εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα να πληρώνουν τον λογαριασμό οι "εκτός του συστήματος" του ιδιωτικού τομέα.

Δεν έκανα εγώ των διαχωρισμό των Ελλήνων πολιτών σε "πατρίκιους" του δημοσίου τομέα και "πληβείους" του ιδιωτικού. Τον έκαναν αυτοί που με τις πολιτικές τους άπλωσαν ένα δίχτυ προστασίας, επιλεκτικά, πάνω από τον δημόσιο τομέα, αφήνοντας στην τύχη της κρίσης και της ύφεσης τους υπολοίπους Έλληνες. Όπως ακριβώς έπραττε το κόμμα -ένα είναι το κόμμα- με τη νομενκλατούρα του και το λαουτζίκο επί Σοβιετίας. 

Οι "εντός του συστήματος" είναι αυτοί που χώρισαν σε δυο κατηγορίες του Έλληνες...
Είναι αυτοί, που μονόπλευρα οδήγησαν μόνο μια μερίδα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στα ταμεία ανεργίας και την εξαθλίωση.
Είναι αυτοί, που με τις εξοντωτικές φορολογικές πολιτικές τους ξαπόστειλαν τις επιχειρήσεις μας σε "Βουλγαρίες", "Κύπρους" κλπ.
Είναι αυτοί, που ενώ δαιμονοποιούν στοχοποιώντας τους -ενίοτε- φοροδιαφεύγοντες (π.χ. ελεύθερους επαγγελματίες) κωφεύουν, προκλητικά, στην, επίσης αφορολόγητη, διαφθορά που "συμπληρώνει" (sic) τα εισοδήματα των εκλεκτών τους ΔΥ.
Πολιτικοί, συντεχνίες, αργόμισθοι συνδικαληστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ...Αυτοί είναι οι "εντός του συστήματος", που χώρισαν την Ελλάδα στα δύο... Όχι σήμερα, αλλά εδώ και δεκαετίες... Πλησιάζει όμως η ώρα που θα "λουστούν" και οι ίδιοι τις συνέπειες των ανεύθυνων και απερίσκεπτων πολιτικών τους...Θα διατηρήσουν μεν προνομιούχο μερίδιο, αλλά όχι στον "πλούτο" που κατασυκοφάντησαν και καταλήστεψαν, αλλά στην "πενία" που συστηματικά καλλιέργησαν. Και μόλις τα κανακεμένα θρεφτάρια τους, καταλάβουν πως το πάρτι τελείωσε μια για πάντα, θα ξεσηκωθούν πρώτα αυτά για να τους "λιντσάρουν", αναζητώντας, απελπισμένα, αμέριμνους "ξενιστές" για να συνεχίσουν την "παρασιτική" ζωή τους.

Θεωρώ ευθύνη μου μια τέτοια κρίσιμη στιγμή για την χώρα μας και τους πολίτες μας να μην σιωπήσω. Γνωρίζω ότι αυτή η απόφαση μου έχει "συνέπειες". Ο λόγος μου δεν θεωρείται "politicaly correct" ακόμη και από τους "συντηρητικούς-φιλελεύθερους" φίλους μου και με οδηγεί στην "απομόνωση". Κάτι σαν μίασμα, που όποιος με συναναστραφεί θα μολυνθεί...να κάτι σαν το νεοφιλελευθερισμό, ένα πράγμα!

Γνωρίζω όμως, ότι λέγω την αλήθεια, χωρίς καμία κομματική εξάρτηση ή προκατάληψη. Το γνωρίζουν κι αυτοί, που τους "ξινίζουν τα μούτρα" με όσα λέγω και γράφω. Θίγονται "καταστάσεις" και "ισορροπίες". "Ξεβολεύονται" με μια κουβέντα.

Η αλήθεια όμως και η ελευθερία δεν μπορούν να κάνουν κακό, δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν, παρά μόνο κατεστημένες απόψεις και συμφέροντα που υπηρετούνται (συνειδητά ή ασυνείδητα) από συμβιβασμένους παίκτες και υποτακτικούς του συστήματος.

Ο καθείς κάνει τις επιλογές του.

Καλώς ή κακώς, έχω επιλέξει να βρίσκομαι "εκτός συστήματος"...

Και... νοιώθω υπέροχα!

Καλημέρα σας...

Δέσμιοι του Κρατισμού

2009-2012, Το Ημερολόγιο της Αυτοκαταστροφής 

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου 
προλογίζει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος 

Περιλαμβάνει σχόλια, άρθρα, αναρτήσεις και tweets. εμπνευσμένα από την τρέχουσα επικαιρότητα της τελευταίας τριετίας 2009-2012. Ένα ημερολόγιο της κρίσης. μια μαρτύρια από μια ιδιαιτέρα έντονη και φορτισμένη περίοδο. μια συνεχής κραυγή αγωνίας που ξεθυμαίνει αναπαραγόμενη σαν πολλαπλή ηχώ. χωρίς απόκριση, χωρίς προσδοκία, χωρίς ελπίδα.

"...Ο Γιώργος Αναστασόπουλος το τόλμησε. Με το «Δέσμιοι του Κρατισμού: 2009-2012 Το Ημερολόγιο της Αυτοκαταστροφής» αντεπιτίθεται στο αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο σαλπίζοντας εκκωφαντικά μηνύματα ελευθερίας. Μια πλατφόρμα ελευθερίας με επίκεντρο την εναντίωση στους φόρους, στις αλόγιστες παροχές και στον παρεμβατικό δημόσιο τομέα ξεπηδά από τις σελίδες του βιβλίου δείχνοντας σε αδρές γραμμές τον δρόμο της απελευθέρωσης – από την μιζέρια, την φτώχεια και την παρακμή. Το βιβλίο του Αναστασόπουλου καλύπτει και θεωρητικά κενά αλλά ταυτόχρονα κάνει και σημαντικές αναφορές σε ζητήματα πρακτικής πολιτικής...

...Η απελευθέρωση από τα δεσμά του κρατισμού είναι περισσότερο από απαραίτητη για να ορθοποδήσει ο τόπος και να αισθανθεί τα αποτελέσματα της ανάπτυξης ο λαός μας. Ο αγώνας δυστυχώς θα είναι δύσκολος και μακροχρόνιος. Και το μέτωπο της μάχης θα είναι κατά κύριο λόγο ο χώρος των ιδεών. Γι αυτό δουλειές σαν αυτή του Γιώργου Αναστασόπουλου είναι περισσότερο από χρήσιμες. Αποτελούν το οξυγόνο που οπλίζει το μέτωπο της λογικής στον αδυσώπητο αγώνα που όλοι σήμερα δίνουμε για το μέλλον του τόπου μας…" 

Α. Ανδριανόπουλος 

Εκδόσεις PARATUS Europe 
Σελίδες: 193
Αποκτείστε, σήμερα, το νέο βιβλίο του Γ. Αναστασόπουλου. 
Κατεβάστε το e-book εντελώς ΔΩΡΕΑΝ από ΕΔΩ.

Song d'automne*

Titanic, Courtesy of Paramount Pictures and 20th Century Fox.

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου

Το κέφι είχε απογειωθεί στο ζενίθ. Η σαμπάνια έρρεε άφθονη. Η ορχήστρα έπαιζε ένα βιεννέζικο βαλς και τα ζευγάρια εντυπωσίαζαν με τις καταπληκτικές τους φιγούρες. Ήταν εκείνη η στιγμή που ακούσθηκε η κακόφωνη βραχνή στριγκλιά της σειρήνας του πλοίου. Τα φώτα αναβόσβησαν για δευτερόλεπτα, η ορχήστρα σταμάτησε καθώς και οι χορευτές. Διέκρινες στο βλέμμα των περισσοτέρων μια έκδηλη έκφραση απορίας, ενώ κάποιοι μουρμούριζαν δυσανασχετώντας για την άγαρμπη διακοπή του υπέροχου πάρτι. Πότε-πότε την σιωπή διέκοπταν μερικά χαχανιτά από κάποια ζευγαράκια που εξακολουθούσαν να χαριεντίζονται στο σκοτεινότερο μέρος της αίθουσας απολαμβάνοντας την σαμπάνια τους, και αδιαφορώντας για την γενικότερη αναστάτωση. Δεν πέρασαν παρά μερικά δευτερόλεπτα και από τα μεγάφωνα ακούσθηκε η φωνή του καπετάνιου:

«Φίλες και φίλοι, αγαπητοί μας επιβάτες, σας μιλάει ο καπετάνιος σας. Με συγχωρείτε που αναγκάζομαι να διακόψω το υπέροχο πάρτι σας, αλλά οι στιγμές είναι κρίσιμες. Δεν πρέπει όμως να ανησυχείτε. Σε συνεργασία με τον αντιπλοίαρχο και τον μηχανικό κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε τον κίνδυνο. Το πλήρωμα είναι ικανό για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Έχουμε ήδη ενημερώσει τα περιπλέοντα πλοία, που δεσμεύθηκαν να μας βοηθήσουν αν χρειασθεί. Μην ανησυχείτε, τα μέλη ης ορχήστρας, τα γκαρσόνια και όλο το προσωπικό θα συνεχίσουν να σας εξυπηρετούν όπως και πριν. Δεν θέλουμε να νοιώσετε ούτε μία στιγμή άβολα και θα κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατόν για να μπορέσετε να συνεχίσετε απρόσκοπτοι το πάρτι σας.»

Το μήνυμα τελείωσε. Ο μαέστρος γύρισε προς την ορχήστρα και με ένα νεύμα του ξεκίνησαν από το σημείο που είχαν μείνει. Τα ζευγάρια ξεκίνησαν να λικνίζονται στο ρυθμό του βαλς. Ήταν προφανές όμως πως το κέφι είχε χαθεί. Η ανεμελιά που πλημμύριζε τη αίθουσα πριν λίγα λεπτά είχε εξανεμισθεί. Κάποια ζευγάρια σταμάτησαν τον χορό και γύρισαν ανήσυχα στα τραπέζια τους. Τα γκαρσόνια έτρεξαν να τους ξαναγεμίσουν με σαμπάνια τα ποτήρια. Κάποιοι πιο περίεργοι βγήκαν έξω για να μάθουν τι συμβαίνει. Ένας σιγανός, ψίθυρος ανησυχίας άρχισε να διαδίδεται στην αίθουσα. Κυκλοφορούσαν φήμες για...

Ζητείται ελπίδα...Δύο, πιθανά, εναλλακτικά σενάρια

Προβληματισμένος ιδιαίτερα με το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται, δυναμικά μέρα με τη μέρα, καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, προσπαθώ να αναλύσω την ιδιαίτερα αρνητική τρέχουσα συγκυρία, ευελπιστώντας να διακρίνω αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα διεξόδου από την κρίση, που θα σημάνει και την απαρχή για τη σωτηρία της χώρας.

Ανεξαρτήτως του ποιος προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά με δεδομένη την διαμόρφωση του διπόλου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, πρακτικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο σενάρια: 

Σενάριο Α.

18 Ιουνίου 2012: Επικράτηση της ΝΔ, χωρίς αυτοδυναμία. 

Η ΝΔ, εύκολα ή δύσκολα, θα σχηματίσει κυβέρνηση σε συνεργασία με κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ ή τη Δημιουργία Ξανά-Δράση, αν εισέλθει στη Βουλή, και πιθανότατα να εξασφαλίσει και την ανοχή ή και τη συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. 

Η κυβέρνηση αυτή θα κληθεί να εφαρμόσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, που θα βγάλουν την χώρα από το μονοπάτι της καταστροφής. Δηλαδή, κλείσιμο ΔΕΚΟ και δημοσίων φορέων, απολύσεις ΔΥ, πραγματική απελευθέρωση επαγγελμάτων, αναμόρφωση εργασιακής και ασφαλιστικής νομοθεσίας. 

Πιστεύετε πως αυτή η ΝΔ είναι σε θέση να πράξει τα ανωτέρω; 

Όχι, γιατί απλούστατα αν τολμήσει να προχωρήσει τα συνδικάτα και οι νέοι πατρόνες τους, θα ξηλώσουν όχι μόνο τα μάρμαρα του Συντάγματος αλλά και της Βουλής συθέμελα. Επιπλέον, η ΝΔ ούτε πιστεύει σε, ούτε έχει προγραμματίσει τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, ο αρχηγός της στις πρόσφατες νέες προτάσεις του για την οικονομία, ανάμεσα σε ένα καταιγισμό υποσχέσεων, μίλησε για εφεδρεία διάρκειας 4 ετών (!) για τους ΔΥ, ασαφείς αποκρατικοποιήσεις και ουδεμία μεταρρύθμιση στην αγορά. Εξ' άλλου δεν έχουν περάσει παρά μερικές εβδομάδες από τότε που...

Υπάρχει πια ρόλος για τους φιλελεύθερους σχηματισμούς;

Κατά την άποψή μου δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων πολιτών το να άγονται και να φέρονται από διλήμματα ιδίως όταν πρόκειται για ψευτοδιλήμματα. Σημασία δεν έχει το μεγάλο ή το ογκώδες, η μάζα ή το "ρεύμα". Σημασία έχει να νιώθω άνετα! Να τα έχω καλά με την συνείδησή μου.  Επιλέγω πάντα την, κατά την άποψή μου, σχετικά καλύτερη επιλογή. Απόλυτα! Και χωρίς ψευτοδιλήμματα. Δεν απέχω, δεν σηκώνω τα χέρια ψηλά! Μάχομαι. Και σιχαίνομαι να με θεωρούν υποψήφιο θύμα εκβιασμών. Δεν συντάσσομαι με το μεγάλο ποσοστό, ούτε, υποχρεωτικά, με την γνώμη των πολλών. Αναλαμβάνω όλο το κόστος των επιλογών μου και δεν κρύβομαι πίσω από τον όχλο. Ακόμη και στην περίπτωση του κινδύνου να απομείνω μόνος μου.

Όπως ανέφερε, την δεκαετία του '80, μια διαφήμιση της Apple: "Το ότι οι κατσαρίδες είναι περισσότερες από τους ανθρώπους δεν συνεπάγεται πως είναι και ανώτερη μορφή ζωής."

Επί το πρακτέον:

Μια τέτοια περίπτωση ψευτοδιλήμματος, σήμερα, είναι και αυτή περί διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Και αυτό διότι λαμβάνοντας υπ'όψιν τις πρόσφατες μετρήσεις διαμορφώνεται το εξής σκηνικό:

- Η ΝΔ προηγείται σχετικά άνετα αλλά με ποσοστά μακρυά έστω κι από υποψία αυτοδυναμίας.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί, με ποσοστά που τον καθιερώνουν ως ηγήτορα της αριστεράς.
- Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή μπαίνουν στη Βουλή αλλά με καθαρά αντιμνημονιακή ρητορική που δυσκολεύει τις όποιες συνεργασίες. Το αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ.
- ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αμφιβόλου πολιτικού στίγματος και με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το ευκαιριακό στοιχείο, μπαίνουν στη Βουλή με διάθεση για συνεργασία σε κυβέρνηση, κατά προτεραιότητα, κεντροαριστερής χροιάς.
- Ο συνασπισμός "Δημιουργία Ξανά - Δράση - Φ/Σ" βρίσκεται στο όριο εισόδου στη Βουλή.

Το σκηνικό αυτό υποδηλώνει πως...

Ώρα για...ΔΡΑΣΗ

Στηρίζω ΔΡΑΣΗ. 

Συμπορεύομαι με τον Στέφανο Μάνο.

Επιστολή παραίτησης από τη Δημοκρατική Συμμαχία

"Στη σύντομη προεκλογική περίοδο που διανύουμε, το μεταρρυθμιστικό κέντρο φαίνεται να συνθλίβεται ανάμεσα στην Αριστερά της δραχμής και τη Δεξιά της πεντάρας.

Ανάμεσα σε μια ανεύθυνη Αριστερά που οχυρωμένη πίσω από έναν αριστερόστροφο εθνο-λαϊκισμό επιχειρεί να συσπειρώσει τα απομεινάρια του χρεοκοπημένου κρατισμού. Και ανάμεσα σε μια γερασμένη και εξίσου ανεύθυνη Δεξιά που επιχειρεί την αναπαλαίωσή της ανασύροντας επιχειρήματα από το ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας ανιστόρητης αντι-κομμουνιστικής ρητορικής.

Όμως ούτε ο Τσίπρας είναι ο Τσε Γκεβάρα, ούτε ο Σαμαράς είναι ο ντε Γκωλ.

Και για να χρεοκοπήσει η χώρα δεν είναι αναγκαίος ο «τροπικός» λαϊκισμός του Τσίπρα.

Μας αρκεί και η «βαλκανική χριστιανοδημοκρατία» του Σαμαρά.

Το μεταρρυθμιστικό κέντρο οφείλει άμεσα να αρθρώσει φιλελεύθερο πολιτικό λόγο και να αναδείξει τα πραγματικά αίτια των σημερινών αδιεξόδων, δηλαδή την απροθυμία των πολιτικών δυνάμεων να προβάλουν και να υποστηρίξουν τις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές πολιτικές και να συγκρουστούν με τα κατεστημένα συμφέροντα που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν τον τόπο.

Οι παρακάτω υπογράφοντες πρόθυμα συνέδραμαν το εγχείρημα της Ντόρας Μπακογιάννη για τη δημιουργία ενός φιλελεύθερου πόλου που θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στο πολιτικό τέλμα και την ιδεολογική καχεξία της δημόσιας ζωής και θα πρόσφερε διέξοδο στους πολίτες που αρνούνται τα επίπλαστα και ανέλπιδα διλήμματα που τους θέτουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.

Ο στόχος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης δεν επετεύχθη με τις ευθύνες να βαρύνουν όλους μας.

Δυστυχώς όμως, η ηγεσία της Δημοκρατικής Συμμαχίας απεμπόλησε άστοχα και αδικαιολόγητα τη δεύτερη ευκαιρία που προσφέρουν οι επερχόμενες εκλογές με την πιθανή προοπτική συγκρότηση ενός φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού μετώπου με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις.

Οι προσωπικές διαδρομές μας, οι πολιτικές επιλογές μας και οι σχέσεις που σφυρηλατήσαμε με μεγάλο αριθμό ατόμων με τους οποίους συν-διαμορφώσαμε το πρόγραμμα και την παρουσία της Δημοκρατικής Συμμαχίας, δεν μας επιτρέπουν να ακολουθήσουμε την ηγεσία του κόμματος στο αδιέξοδο εγχείρημα της προσχώρησης στη Νέα Δημοκρατία.

Είμαστε ωστόσο βέβαιοι ότι οι δρόμοι ανθρώπων που υπηρετούν με συνέπεια τις ίδιες πολιτικές αρχές αναπόφευκτα κάποτε συναντώνται.

Γιώργος Αναστασόπουλος
Αντώνης Βλυσίδης
Πολυδεύκης Γκουρλάκης
Νίκος Λιολιόπουλος
Χάρης Πεϊτσίνης
Φώτης Περλικός
Γιώργος Σαρηγιαννίδης
Δημήτρης Σκάλκος"

Επιμύθιον

Νεκρή Ελιά

Τα 30 αργύρια δεν λογίζονται κακή συναλλαγή όταν έχεις ήδη ξεπουλήσει την ψυχή σου!

Νότες αυτοκριτικής

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου

Την επαύριο των εκλογών μέσα από τούτο το σημείωμα αναζητώ τους λόγους που οδήγησαν στην ήττα την προσωπική μου πολιτική επιλογή (Δημοκρατική Συμμαχία), διαψεύδοντας τις όποιες προβλέψεις μου για άνετη είσοδο της στην Βουλή.

Το σίγουρο είναι πως η Δημοκρατική Συμμαχία δεν απώλεσε την είσοδό της στη Βουλή λόγω Μάνου και Τζήμερου, όπως δείχνει η πρώτη επιδερμική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Η Δημοκρατική Συμμαχία έχασε την είσοδό της στη Βουλή για μια σειρά από ουσιαστικούς και τεχνικούς λόγους και κυρίως λόγω της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος σε Κρήτη και Α' και Β' Αθηνών.

Η έλλειψη ιδεολογικής συνοχής σε συνδυασμό με την επικρατούσα αντιμνημονιακή "μόδα", λειτούργησε κεντρόφυγα για τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της. Η Δημοκρατική Συμμαχία φοβήθηκε να συγκρουσθεί με κοινωνικές ομάδες και νοοτροπίες αδυνατώντας έτσι να εμφανίσει τα όποια κινηματικά χαρακτηριστικά. Έτσι, δεν κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις της από τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, έχοντας μεγάλες διαρροές προς αντιμνημονιακές επιλογές. Προφανώς δεν αποτελούσε επιλογή των τότε ψηφοφόρων της λόγω της ορθότητας των ιδεών της και των θέσεών της, αλλά απλά την στήριξαν λόγω τοπικιστικών επιλογών (βλ. Κρήτη) ή παράδοσης (βλ. Αθήνα). Όμως οι τοπικιστικές επιλογές και η παράδοση κλονίζονται εύκολα από τα όποια νέα ιδεολογικά ρεύματα και παρασύρονται με το πρώτο δυνατό κύμα όπως ακριβώς ένας πύργος χτισμένος στην άμμο. Πολιτική στρατηγική δομημένη σε τοπικιστικές επιλογές, προσωπικές φιλίες και παραδοσιακές κοινωνικές σχέσεις, αποτελεί, πράγματι, μια χρυσή παλαιοκομματική συνταγή επιτυχίας, εκτός αν...η κοινωνία βράζει...Έτσι, οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της Συμμαχίας χωρίς κάποια ιδεολογική πανοπλία, "λύγισαν" εύκολα στις πρώτες "λάγνες" φωνές του λαϊκισμού και της οργής.

Σε επίπεδο επικοινωνίας,...

30+1 λόγοι για να ΜΗΝ ψηφίσετε Δημοκρατική Συμμαχία

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Εκλογές  πλησιάζουν και όλοι επιχειρηματολογούν αρθρογραφώντας στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο υπό τον ιδιαίτερα δημοφιλή τίτλο: "Γιατί θα ψηφίσω το ΧΨΖ κόμμα".

Παρασυρμένος, λοιπόν, κι εγώ από το κλίμα των ημερών, αποφάσισα να ακολουθήσω το ρεύμα, όχι όμως παρουσιάζοντας σας κάποιους λόγους για να ψηφίσετε, αλλά, αντίθετα δίνοντας σας σοβαρά επιχειρήματα για να ΜΗΝ ψηφίσετε τον εκλογικό σχηματισμό της αρεσκείας μου.

Ιδού, λοιπόν, οι 30+1 λόγοι για να ΜΗΝ ψηφίσετε Δημοκρατική Συμμαχία:...

Στις ερχόμενες εκλογές είμαστε μόνοι!

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια! Στις ερχόμενες εκλογές είμαστε μόνοι! Αντιμέτωποι με ένα συρφερτό λαϊκίζοντος «κατιναριού» και έναν όχλο, που αλαλάζοντας χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου!

Οι φιλελεύθερες δυνάμεις του τόπου βρίσκονται καθηλωμένες και αφυδατωμένες από ένα κρατικοδίαιτο σύστημα που επί 30 χρόνια έκανε πάρτι στην υγειά των κορόιδων. Τα δε κορόιδα ελπίζοντας πως αργά ή γρήγορα θα καλούντο κι αυτά να συμμετάσχουν στο ξέφρενο πάρτι των αχαλίνωτων παροχών, αφομοιώθηκαν πλήρως από το πνεύμα του κρατισμού, ξεπουλώντας την «παρθενία» τους αντί πινακίου διορισμού στο δημόσιο Μινώταυρο.

Όσοι την δεκαετία του ’80 πίστεψαν πως με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ τα πράγματα θα σοβάρευαν διαψεύσθηκαν οικτρά! Οι δυτικοί αποδείχθηκαν κυριολεκτικά αφελείς, εμπιστευόμενοι ένα μάτσο πεινασμένων κατσαπλιάδων, που έπεσαν με τα μούτρα στην μάσα των επιδοτήσεων, «πακέτων» και προγραμμάτων. Και δεν τους έφταναν τα εκατοντάδες δωρεάν δις των πλαισίων στήριξης για να κορέσουν την πείνα τους. Άρχισαν να δανείζονται ασύστολα, υποθηκεύοντας το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών. Διεστραμμένοι δούλοι μιας καλπάζουσας διαφθοράς κι ενός ηθικού εκμαυλισμού υπό συνεχή μετάσταση.

Αδυνατώ να πιστέψω στην αφέλεια ή απλά στην βλακεία των δανειστών μας. Και δεν αποδέχομαι την παιδαριώδη δικαιολογία τους περί ψευδών αναφορών της Ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας. Αρκούσε, να...

Πολιτική εκφυλισμού!

Αυτοί που μετατρέπουν την χώρα σε ένα απέραντο Ελ Ντοράντο ενεχυροδανειστηρίων, εκποιητηρίων χρυσού και "φοροδανείων" φέρουν τεράστια -πολιτική και ηθική- ευθύνη.

Πρόκειται για πολιτική, που χαρακτηρίζει πολιτεία σε απόλυτο εκφυλισμό, και που οδηγεί τους πολίτες της σε πλήρη ένδεια και μακρόχρονη οικονομική ομηρία.

Γιατί;

Μήπως για να ικανοποιήσει τις ακόρεστες ορέξεις των άπληστων κρατικών μονοπωλίων, των αδηφάγων κρατικοδίαιτων κηφήνων και των προνομιούχων αφισοκολλητών τους;

Δείτε εδώ, και στον ανωτέρω πίνακα των "φοροδανείων, την τεκμηρίωση της απόλυτης ξεφτίλα τους: http://t.co/jmWjTW4x

Αναρωτιέμαι ποιος διανοείται καν να ξαναψηφίσει τους νοσηρούς πρασινογάλαζους εγκέφαλους που δημιουργούν ή συντάσσονται με αυτό το εφιαλτικό μέλλον του λαού μας. 

Δώστε τέλος στην κόπρο που συσσωρεύουν στην χώρα μας. 

Όχι, στους πατρώνες των κρατικοδίαιτων κηφήνων. 

Ναι, σε φιλελεύθερες επιλογές!

Οι, λιγοστές, γνήσιες φιλελεύθερες δυνάμεις, που εκ των δημοσκοπήσεων συνάγεται, πως παλεύουν για να μπουν στην Βουλή, πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία! Όχι μόνο για να επιτύχουν μια απλή κοινοβουλευτική παρουσία αλλά για να πιέσουν τις επερχόμενες κυβερνήσεις (συνεργασίας) σε αντι-μονοπωλιακές και αντι-κρατικιστικές κατευθύνεις. Αυτές, ακριβώς, που αποτελούν και την μοναδική πια ελπίδα μας.

When Did Hayek Renounce Liquidationism?

The short answer is: at some point after 1933. Certainly by the time of his 1937 essay “The Gold Problem” (“Das Goldproblem”; see Hayek 1999: 169–185, and 184), Hayek is found endorsing public works as a response to depression:

“Even though there are many concerns about organizing public works ad hoc during a depression, everything speaks in favour of having public agencies perform during a depression whatever investment activities need to be carried out in any case and can possibly be postposed until then. It is the timing of these expenses that presents a problem, since funds are often extremely hard to raise in the midst of a severe depression and the accumulation of reserves in good times generally faces the objections mentioned above. There is little question that in times of general unemployment the state must intervene to mitigate genuine hardship either by disbursing unemployment compensation or, as in earlier times, by legislation to help the poor." 

(Hayek 1999 [1937]: 184; see also Hayek 1978: 210–212).

Ludwig Lachmann in an Austrian Economics Newsletter (AEN) interview explains the change in Hayek’s thinking:

“AEN: In the early 30’s there had been great interest among the profession in the ‘Austrian’ or Hayekian theory of the trade cycle. Yet as the 1930’s progressed even those who had been adherents seemed to have given up their belief in its correctness. What reasons do you think were behind this?

Lachmann: Well, you presumably know about the two different letters to the London Times that appeared in October, 1932. This, of course, was before I came to London. In one of them, Keynes and some Cambridge economists who were not, in general, his friends, like Pigou and Dennis Robertson, demanded that the government should take steps against unemployment. And three days later, Hayek, Robbins and Arnold Plant sent another letter saying that anything the government did by way of public works or similar methods would only make things worse and would not have the affect that Keynes claimed it would have.

That is to say, the ‘Austrians’ seemed to be committed to a policy of continuous deflation whatever happened. Yes, I’m quite sure that the apparent insistence of the ‘Austrians’ that the depression must run its course in the sense that both prices and wages in general must fall seemed to make it increasingly difficult for most other economists to support it, because it was by then obvious that wages didn’t fall, not in the Britain of the 1930’s anyway. That is to say, there was an obvious difference between the point of view expressed by Hayek, Robbins and their letter of October, 1932, and their willingness to admit the following year that a secondary depression was possible.”

Ludwig Lachmann, “An Interview with Ludwig Lachmann,”The Austrian Economics Newsletter, Volume 1, Number 3 (Fall 1978), Mises.org.

Μήπως φταίμε εμείς;

του Γιώργου Αναστασόπουλου*

Εντάξει οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές! Λογικό να υποστηρίζουν τον σοσιαλκρατισμό! Όνειρό τους ήταν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο κολχόζ. Μέχρι και σε εμφύλιο έσυραν την χώρα για να το επιτύχουν...

Αδυνατώ, όμως, να κατανοήσω γιατί οι "συντηρητικοί", οι "νοικοκύρηδες", οι "εθνικόφρονες" ή οι "κλασσικοί δεξιοί", συντάσσονται με τόσο πάθος με τους κρατικοδίαιτους κηφήνες της αριστεράς;

Η Ελλάς μεγαλούργησε σε καθεστώτα ελευθερίας! Οι αποικίες, στην αρχαία Ελλάδα, δεν υπήρξαν αποτέλεσμα κανενός κεντρικού προγραμματισμού! Η σύγχρονη ποντοπόρα ναυτιλία μας δεν υπήρξε προϊόν καμίας κρατικής επιδότησης!
Το δαιμόνιο του Έλληνα λειτούργησε και λειτουργεί με επιτυχία σε συνθήκες αγοράς! Συγκρίνετε τι πέτυχαν οι μετανάστες μας σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία και τι στη Σοβιετία!

Ακόμη και η εθνική υπερηφάνεια μας δεν θα έπρεπε να μας επιτρέπει να συντασσόμαστε με όσους κηρύσσουν το "δανεικά κι αγύριστα"! Από πότε ο Έλληνας μετατράπηκε σε "λαμόγιο-απατεωνίσκο" που ζει με δανεικά ξένων και εφευρίσκει τρόπους και μηχανεύεται δικαιολογίες για να τους τα "φάει";
Αυτές είναι οι αρχές του Ελληνισμού;
Η λαμογιά, η καλοπέραση (έστω με δανεικά) και η μεμψιμοιρία;
Τι ανοησίες είναι αυτά τα...

Χωρίς ελπίδα

Όταν διαπομπεύονται οι κόκκινες γραμμές
δεν κυλούν πλέον σταγόνες αίματος.
Έχει από καιρού απολεσθεί η όποια παρθενία!
Εθισμένοι
να το πράττουν μόνο επ' αμοιβή!
Θέτοντας ξανά και ξανά νέες κόκκινες γραμμές
- από συνήθεια μονάχα -
αναμένοντας καρτερικά τον επόμενο πελάτη

και τα 30 αργύρια της αμοιβής.
Θλιβερή, πράγματι, αντιπαροχή,

θυσία στον αχόρταγο Μινώταυρο, 

που τον έλεγαν "Δημόσιο".

Σε μια χώρα δίχως λαβύρινθο,

δίχως μίτο και δίχως Θησέα, 

ο Αιγαίας δεν θα αγναντέψει απ΄το Σούνιο

- σε μια ημαρμένη ζωή χωρίς ελπίδα-

απλά με τ' όνομα του θα βαπτίσει το πέλαγο,

όπως οι μοίρες στο πεπρωμένο του το όρισαν.

Περί καινοτομίας στην πολιτική, σκέψεις και προβληματισμοί

του Γεωργίου Αναστασόπουλου*

Είναι πραγματικά πολύ πιο πιθανό ν’ αλλάξει κανείς πουκάμισο παρά προφορά! Ιδίως όταν αναγνωρίζει πως η πραμάτεια του στο παζάρι δεν πουλιέται και πως οι πελάτες προτιμούν την άλλη, την πιο ευκολοχώνευτη συνταγή! Ο λαϊκισμός είναι ένας εύκολος δρόμος, πόσο μάλλον όταν κανείς δεν διαθέτει τις αξίες, την υπομονή και το θάρρος να τον αρνηθεί. Να πάει κόντρα στο ρεύμα. Να χαράξει τον δικό του δρόμο. Να κάνει την δική του, μικρή ή μεγάλη επανάσταση!

Ο φόβος, αποτελεί κακό σύμβουλο. Κι ο νους έχει την συνήθεια να σχεδιάζει με βάση το παρελθόν. Να προεκτείνει τις υφιστάμενες εμπειρίες του προσπαθώντας να ερμηνεύσει το παρόν και να προβλέψει το μέλλον. Γι αυτό η καινοτομία είναι δύσκολη. Διότι απαιτεί να πάει κανείς κόντρα στο ρεύμα. Απαιτεί όχι μόνο να φύγεις από το κοπάδι αλλά να πάψεις να σκέφτεσαι σαν το κοπάδι. Επαναστατικός ανασχεδιασμός προκύπτει μόνο μέσω της ανατρεπτικής αλλαγής τρόπου σκέψης και προσέγγισης της πραγματικότητας. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά τα οφέλη θεαματικά.

Οι ιδεολογικές αρχές αποτελούν την ηθική της πολιτικής. Πολιτικοί σχηματισμοί χωρίς ξεκάθαρες αρχές και ιδεολογία είναι καταδικασμένοι, αργά ή γρήγορα, σε εκφυλισμό. Ο πολιτικός λόγος οφείλει, με συνέπεια, να εκφράζει την καθαρότητα των πολιτικών αρχών. Οι πολιτικάντικες ντρίπλες και το «χάιδεμα των αυτιών» των εκάστοτε ακροατηρίων, δεν αποτελούν αναπόφευκτες κινήσεις «προσαρμογής» στρατηγικής και πολιτικού «ρεαλισμού», όπως αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται, αλλά...

Σας θυμίζει κάτι;

Το Blog "Powerline" διοργάνωσε έναν διαγωνισμό με βραβείο 100.000 δολαρίων για οποιονδήποτε μπορέσει να παρουσιάσει με τον πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο την σημασία και το δράμα της οικονομικής κρίσης. Αυτό είναι το βίντεο που κέρδισε τον διαγωνισμό.

25 χρόνια «ISO 9000»

Του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* στην εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ (10.01.2012)

 Ο ερχομός του 2012 σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την «αργυρή επέτειο» της οικογένειας των διεθνών προτύπων ISO 9000.  Με επίσημη πρώτη τον Μάρτιο του 1987 το ISO 9001 «Συστήματα Διαχείρισης Ποιότητας – Απαιτήσεις» εξελίχθηκε στο πιο δημοφιλές πρότυπο στην ιστορία του Διεθνούς Οργανισμού Τυποποίησης (ISO). Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, λειτουργούν άνω των 1.000.000 Οργανισμών (δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα) με πιστοποιημένο σύστημα διαχείρισης της ποιότητας ως προς ISO 9001.

Η προσέγγιση στην ποιότητα «ως σύστημα» εφαρμόστηκε στη βιομηχανική παραγωγή, για πρώτη φορά, κατά τη δεκαετία του 1930, κυρίως στις Η.Π.Α., όταν οι βιομηχανίες έδειξαν ενδιαφέρον για το «χαμένο» κόστος των προϊόντων που προορίζονταν προς καταστροφή ή επανεκατεργασία.  Υπό το πρίσμα της μαζικής παραγωγής, η οποία ήταν επιτακτική κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέστη απαραίτητη η εισαγωγή μιας πιο αυστηρής μορφής ελέγχου ποιότητας, του Στατιστικού Ελέγχου Ποιότητας (Statistical Quality Control - SQC). Η πρώιμη μορφή των ελέγχων SQC αποδίδεται στον Walter A. Shewhart  των Εργαστηρίων Μπελ.

Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Η.Π.Α. ανέθεσαν στον Στρατηγό Douglas MacArthur να επιβλέψει την ανοικοδόμηση της Ιαπωνίας. Κατά την περίοδο αυτή ο Στρατηγός MacArthur προσκάλεσε στην Ιαπωνία δύο σημαντικές προσωπικότητες, που συνέβαλλαν καταλυτικά στο Ιαπωνικό βιομηχανικό θαύμα, Επρόκειτο για τους W. Edwards Deming και τον Joseph Juran.  Και οι δύο δίδαξαν και εφάρμοσαν τις συνεργατικές έννοιες της ποιότητας στις ιαπωνικές βιομηχανίες εισάγοντας την λογική των ομάδων εργασίας και του ελέγχου των διεργασιών, αρχές οι οποίες εφαρμοζόμενες στη συνέχεια οδήγησαν στην ανοικοδόμηση και εκσυγχρονισμό της ιαπωνικής οικονομίας.

Παράλληλα, το 1959, οι Η.Π.Α. ανέπτυξαν...