Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά

Εύχομαι το 2013 να μας βρει με νόμισμα το ΕΥΡΩ!

ΓΑ

Διαφορετικές ΕΥΧΕΣ!

Μην λησμονάτε
να σερφάρετε αδιάκοπα
στα όνειρα της ψυχής
πάνω σε πουπουλένια μαξιλάρια
που μόνο αμβλείες γωνίες
επιλέγουν να έχουν
κυματοθραύστες
της γκρίζας πραγματικότητας
ξεχασμένα μονοπάτια
της παιδικής μας αθωότητας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Η αγορά χρειάζεται ένα νέο μοντέλο Ανάπτυξη, βασισμένο στην απουσία του κράτους

Ο υπεύθυνος του πολιτικού Τομέα Ανάπτυξης της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Γιώργος Αναστασόπουλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Εξακολουθεί να συρρικνώνεται η Ελληνική Βιομηχανία με νέες ταυτόχρονες απώλειες θέσεων εργασίας. Ειδικότερα το τρίτο τρίμηνο του 2011, σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2010, οι απασχολούμενοι στις βιομηχανίες της χώρας μειώθηκαν από 465.200 άτομα σε 419.000 άτομα. Χάθηκαν, έτσι, μέσα σε ένα έτος, 46.200 θέσεις εργασίας.

Είναι αξιοσημείωτο πως στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία υπολείπονται κατά το ήμισυ στων δημοσίων υπαλλήλων! Και είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία μιας χώρας προς την καταστροφή όταν ο παραγωγικός της ιστός διαλύεται. Πόσο μάλιστα όταν αυτό συντελείται μεθοδικά, μέσω της συνειδητής απορρόφησης κάθε ικμάδας της βιομηχανίας από τα «ζόμπι του κρατισμού» επιβάλλοντας δυσβάστακτους φόρους, περαιώσεις, έκτακτες και τακτικές εισφορές και πάσης φύσεως χαράτσια.

Κι όλα αυτά μέσω ενός, υπό σήψη, σκηνικού, που χαρακτηρίζεται από ένα μη ανταγωνιστικό πλαίσιο αγοράς εργασίας, ένα εξοντωτικό ασφαλιστικό, εκατοντάδες -υπέρ τρίτων- εισφορές, απόλυτη συνδικαλιστική αυθαιρεσία κι ένα διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό, πανταχού παρόν, δημόσιο.

Η αγορά χρειάζεται, επειγόντως, ένα νέο μοντέλο Ανάπτυξης, βασισμένου στην απουσία του κράτους, που θα ανατρέψει τις αποδεδειγμένα αποτυχημένες πρακτικές των σοσιαλιστικών πειραματισμών του παρελθόντος.

Ένα μοντέλο Ανάπτυξης, που θα βασίζεται:

- Σε ένα σταθερό και συνεπές φορολογικό σύστημα με μικρούς φορολογικούς συντελεστές, διαφάνεια και ελεγκτικούς αυτοματισμούς.

- Σε ένα ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα, που θα χαρακτηρίζεται από μειωμένες εργοδοτικές εισφορές.

- Στην ουσιαστική μείωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

- Στην θεσμοθέτηση ευέλικτων εργασιακών συνθηκών.

- Στην απελευθέρωση ωραρίων.

- Στην κατάργηση των πάσης φύσεως υποχρεωτικών –υπέρ τρίτων- εισφορών.

- Στην ριζική αναθεώρηση περιβαλλοντικών και πολεοδομικών διατάξεων αδειοδότησης επιχειρήσεων.

- Στην διάλυση συντεχνιακών κατεστημένων.

- Στην πλήρη αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας του συνδικαλισμού.

- Στην πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων».

Ο ορισμός του Σοσιαλισμού

"Σοσιαλισμός" είναι να λες τα κάλαντα παιδί και το κράτος να παρακρατάει τον μπουναμά σου για να σου δώσει σύνταξη στα ογδόντα σου.

ΓΑ

Χριστουγεννιάτικες Ευχές!

Νέο-πατριωτικές μυθοπλασίες

Drake Deknatel, Little Soldier, Red,  2005, aliphatic urethane and pigment on canvas

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* 

Σε πρόσφατο άρθρο στο ΒΗΜΑ (17/12/11) υπό τον τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός ή πατριωτισμός» ο κ. Κίμων Γεωργακάκης συνεχίζει το παραδοσιακό, πλέον, τροπάριο αναγωγής κάθε κακού και κάθε στραβού, στον τόπο μας αλλά και παγκοσμίως, στον νεοφιλελευθερισμό. Σε ένα κείμενο πλήρες αξιωμάτων, ανυπόστατων παραδοχών και αλληλοσυγκρουόμενων επιχειρημάτων επιχειρεί να αποδώσει τον όποιο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, εθνικό κίνδυνο στον συνήθη ύποπτο κάθε καταστροφής, λιμού και καταποντισμού, στο νεοφιλελευθερισμό.

Το «σουρεάλ» αυτό αφήγημα ξεκινά με βαρύγδουπες φράσεις, που δεν λένε απολύτως τίποτα, όπως «η νεοφιλελεύθερη-νεωτεριστική σκέψη έχει επηρεάσει όλες τις ιδεολογικοπολιτικές αποχρώσεις, αγκομαχώντας να επιβάλλει το παγκόσμιο ιδεολογικό μοντέλο της, κόντρα στην πολυμορφία της ουμανιστικής πολιτικής κουλτούρας» οι οποίες προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα πλήθη συσκευάζοντας σε πλουμιστή συσκευασία το απόλυτο κενό. Πόσο μάλιστα όταν ο ουμανισμός χαρακτηρίζεται από την φύση του φιλελεύθερος αφού ακριβώς αυτή η ελευθερία, που αποτελεί το υπέρτατο ιδεώδες του νεοφιλελευθερισμού, δεν μπορεί παρά να ενθαρρύνει την ατομικότητα άρα και την ιδιαιτερότητα. Ακόμη και αυτή η αγωνία της «παγκόσμιας επιβολής», την οποία αποδίδει ο συγγραφεύς στον νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί φασιστικό (άρα ανελεύθερο) χαρακτηριστικό, αφού η επιβολή αναιρεί το εξορισμού κυρίαρχο χαρακτηριστικό του νεοφιλελευθερισμού, αυτού, δηλαδή, της ελεύθερης βούλησης της κάθε αυθύπαρκτης οντότητας.

Στην συνέχεια το κείμενο διανθίζεται με...

Η απενοχοποίηση του Νεοφιλελευθερισμού

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

(Προσοχή, το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνει χαρακτηρισμούς για την αριστερά, κι όχι μόνον, που κάποιοι θα μπορούσαν να εκλάβουν ως «υβριστικούς». Όσοι διέπονται από «προοδευτικές» ευαισθησίες ας διαβάσουν καλύτερα κάτι πιο ανώδυνο κι ευχάριστο, όπως…τις περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν)

Είναι ν’ απορεί κανείς με την θρασύτητα, την άγνοια ή ακόμη και την βλακεία όσων ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά της μοίρας μας (τους) στον νεοφιλελευθερισμό. Το φαινόμενο πια λαμβάνει διαστάσεις ομαδικού «πνευματικού αυνανισμού» στους κόλπους της αριστερή διανόησης (ή παρανόησης) επεκτεινόμενο με καταιγιστικούς ρυθμούς και στην λαϊκή δεξιά.

Για όλα τα κακά τούτου του τόπου ισχυρίζονται πως φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Παρ’ όλο που είναι απορίας άξιο το πότε εφαρμόσθηκε, σε τούτον δω τον τόπο, τα τελευταία 40 χρόνια κάποια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Να ξεκινήσουμε από το κύμα των κρατικοποιήσεων της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή την περίοδο 1974-1981, που τα διαδέχθηκαν τα μαζικά κύματα κοινωνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, και με εξαίρεση την περίοδο 1991-93, τα ακολούθησε μέχρι και το 2010 η ίδρυση εκατοντάδων κρατικών ινστιτούτων, φορέων και οργανισμών, από τις επόμενες κυβερνήσεις Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Μην ήσαν όλες αυτές οι πολιτικές αποφάσεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές; Από πότε η κρατικοποίηση βαπτίζεται νεοφιλελεύθερη; Μόνο ένας «πολιτικά αυτιστικός» θα μπορούσε να ισχυρισθεί μια τέτοια ασυναρτησία. Οι κρατικοποιήσεις αποτέλεσαν κι αποτελούν κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό σοσιαλιστικών πολιτικών, οι ιδιωτικοποιήσεις φιλελεύθερων και μόνο η ριζική συρρίκνωση έως κι εξαφάνιση του κράτους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νεοφιλελεύθερη.

Επιπλέον δε, από την λαίλαπα των κρατικοποιήσεων, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είχαμε και μια θεαματική γιγάντωση του κεντρικού κράτους, προσθέτοντας κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με κορυφαίες σε επιδόσεις τις προεκλογικές χρονιές, χωρίς όμως κάποια ανάλογη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών τους. Από πότε η διόγκωση τους κράτους αποτελεί, ιστορικά, νεοφιλελεύθερη πολιτική; Ποιος βλαξ θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως νεοφιλελεύθερη μια κατ’ εξοχήν σοσιαλιστική επιλογή; Δεν αποτελεί την ουτοπία της αριστεράς η 100% κρατική, κολεκτιβοποιημένη πολιτεία όπως ακριβώς υλοποιήθηκε στην «μακαρίτισσα» τη Σοβιετία; Και δεν αποτελεί ιδανικό του νεοφιλελευθερισμού μια πλήρως ιδιωτική οικονομία της αγοράς; Προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις κινήθηκαν οι κυβερνήσεις μας τα τελευταία 30 χρόνια; Μήπως στο να μετατρέψουν την Ελλάδα στην πιο σοσιαλιστική χώρα της Δύσης; Η διόγκωση, του δημοσίου και των ΔΕΚΟ δεν αποτελεί νεοφιλελεύθερη, αλλά, καθαρόαιμη, σοσιαλιστική πολιτική. Τι αποτελεί το τόσο δυσνόητο, που αδυνατούν να το συλλάβουν οι, προφανώς επί δεκαετίες τελούντες «εν εφεδρεία» εγκέφαλοι των αριστερών και λαϊκών δεξιών αντι-νεοφιλελεύθερων τελάληδων;

Εντελώς συμπτωματικά(!) τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε και...

Να κλείσει η ΕΡΤ

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Τις τελευταίας μέρες κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση σε 4 συχνότητες πέφτω σε κάρτες καναλιών που δεν λειτουργούν (οι τρεις των ΕΤ και μία του ALTER). Η διαφορά τους είναι πως στο τέλος του μήνα όλοι οι πολίτες θα κληθούμε να πληρώσουμε, εκβιαστικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ το τέλος αργομισθίας, ή μη λειτουργίας, των δημοσίων καναλιών. Όσο για τους εργαζόμενους στο ιδιωτικό κανάλι τους περιμένει το «κόκκινο χαλί» του ταμείου ανεργίας. Δεν ξέρω σε πόσους τηλεθεατές λείπουν από την ζωή τους τα τέσσερα αυτά κανάλια. Από μένα, πάντως, σίγουρα όχι. Απλώς προσπερνώ τις παγωμένες οθόνες.

Ποιες θα είναι, λοιπόν, οι εξελίξεις; Για τα μεν ιδιωτικά κανάλια η αγορά, αν την αφήσει το κράτος, θα λειτουργήσει αμείλικτη. Οι «νοικοκύρηδες» θα επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι θα ασχοληθούν με κάποιο άλλο «άθλημα». Το πρόβλημα εστιάζεται στην ΕΡΤ. Κι εκεί δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν η επιχείρηση αυτή δεν επιδοτούνταν ασύστολα από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και απ’ ευθείας από τους πολίτες με το απεχθές τέλος μέσω της ΔΕΗ. (Αλήθεια πότε η ΔΕΗ ΑΕ –τονίζω το ΑΕ- θα πάψει να αποτελεί το φασιστικό εκβιαστικό μέσο είσπραξης κάθε απίθανου τέλους και φόρου;).

Για ποιον ακριβώς λόγο κυβέρνηση και πολίτες επιδοτούν την ΕΡΤ; Φυσικό μονοπώλιο δεν είναι. “Market failure” σύμφωνα με τον κοινοτικό ορισμό δεν υπάρχει. Χρήματα δεν μας περισσεύουν για να τα πετάμε από ‘δω κι από ‘κει. Γιατί λοιπόν;

Ας μην κρυβόμαστε. Η κρατική ραδιοτηλεόραση υπήρξε και υπάρχει για να μπορεί να «ελέγχει το μήνυμα» η εκάστοτε κυβέρνηση. Λειτούργησε, ιδίως στο παρελθόν, ως μηχανισμός ακατάσχετης και χοντροκομμένης προπαγάνδας. Επιτέλεσε, δηλαδή, ένα κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικό και φασιστικό έργο. Ένα έργο συστηματικής «πλύσης εγκεφάλου» και αλλοίωσης της βούλησης του λαού. Με την, με το ζόρι μην ξεχνάτε, επιβολή της πολυφωνίας στα media, ο ρόλος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης ως προπαγανδιστή περιορίστηκε σημαντικά, αλλά δεν εξαλείφτηκε ποτέ.

Η κρατική ραδιοτηλεόραση εξακολούθησε να...

Διαπιστώσεις περί "Δημοκρατίας"

Mark Crisanti, The Birdman's Twist, Chicago's Packer Schopf Gallery

"ταρτούφος", αρσενικό
1. κύριο πρόσωπο της ομώνυμης κωμωδίας του Μολιέρου, που έμεινε παροιμιώδες για την υποκρισία, απληστία και λαγνεία του
2. υποκριτής, άπληστος, μοχθηρός
Συνώνυμα: ιησουίτης, υποκριτής, φαρισαίος

Με αναξιόπιστες κομματικές ηγεσίες, εκλεγμένες -μην λησμονείτε- απ' τον λαό, πορεύεται η Ελλάς στις δυσκολότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της.
Ακόμη διερευνάται το αν οι ηγέτες της είναι "υποκριτές", ή "ανίκανοι", ή "άπληστοι", ή "ηλίθιοι"...
Είναι σίγουρα, πάντως, "επικίνδυνοι"!
Και αδιαμφισβήτητα ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ από εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και φίλους των κομμάτων τους σε ανοιχτές, πολυδιαφημισμένες, μαζικές διαδικασίες από την "βάση".
Ο όχλος των κομματικών οπαδών, που τους επέλεξε, επέδειξε -για πολλοστή φορά- το δεινό πολιτικό του ένστικτο. Αυτό, που μας οδηγεί κατ' ευθείαν στον γκρεμό!

Οι δημοκρατίες, δυστυχώς ή ευτυχώς, απαιτούν για να λειτουργήσουν σκεπτόμενους πολίτες κι όχι όχλο χρήζοντα ψυχοθεραπείας.
...Πολίτες με ωριμότητα, παιδεία και "καλιέργεια"!
Αλλοιώς η κάθε ψήφος στα χέρια του όχλου ισοδυναμεί και με μία μαχαιριά στο στέρνο της πατρίδας.

Keynes vs. Hayek: An Economics Debate

"Fear the Boom and Bust" a Hayek vs. Keynes Rap Anthem

Was John Maynard Keynes correct, can government fix the mass unemployment generated by a financial slump? Or is that a dangerous delusion as argued by his arch critic, Friedrich von Hayek? Sir Harold Evans chairs this Oxford-style debate, which focuses on the publication of Nicholas Wapshott’s Keynes Hayek: The Clash That Defined Modern Economics.

Η Ντόρα για Πρωθυπουργός

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Ίσως ηχήσει παράξενα η πρόταση αυτή στα αυτιά πολλών συμπολιτών μας αλλά αποτελεί, σήμερα, ίσως μία από τις πιο ορθολογιστικές επιλογές για τον επιτυχή χειρισμό της κρίσης. Η πρόταση αυτή, συγκεντρώνει μια σειρά από πλεονεκτήματα που την καθιστούν ιδιαιτέρως ελκυστική. Ειδικότερα:

Η Ντόρα αποτελεί ένα εθνικό κεφάλαιο με διεθνή εμβέλεια, αναγνώριση και ακτινοβολία. Η εμπειρία της σε θέσεις ευθύνης αλλά κυρίως στο Υπουργείο Εξωτερικών, της παρέχουν την δυνατότητα της άμεση πρόσβασης σε οποιοδήποτε κέντρο αποφάσεων ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού. Η σοβαρότης και το κύρος της εμπνέουν εμπιστοσύνη και σεβασμό στους εταίρους μας. Ακριβώς τις δύο ιδιότητες που έχει απολέσει προ πολλού η χώρα μας, εξαιτίας των αψυχολόγητων και ερασιτεχνικών συμπεριφορών κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ιδιότητες, που θα της δώσουν αμέσως την δυνατότητα να "συνομιλήσει" με τους εταίρους μας και όχι απλά να "παρίσταται" ως ακροατής, αναμένοντας το τι θα αποφασίσουν τρίτοι για μας. Τουλάχιστον, η Ντόρα δύναται να καλύψει άμεσα, έστω και μέρος, του κενού που δημιούργησε η απολεσθείσα αξιοπρέπεια και αξιοπιστία της πατρίδας μας στην διεθνή σκηνή, βελτιώνοντας την διαπραγματευτική μας θέση.

Η Ντόρα δεν χρειάζεται να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Απλά διότι την έχει ήδη κατακτήσει. Η σοβαρότης, η συνέπεια και το ήθος της, είναι ήδη γνωστά. Η εμμονή της στην φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που επισφραγίστηκε με την αντι-δημοφιλή επιλογή της να υπερψηφίσει το μνημόνιο, με τίμημα την διαγραφή της από το κόμμα στο οποίο "ανδρώθηκε" πολιτικά, αποτέλεσαν την επισφράγιση του φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού της. Δεν είναι τυχαίο πως,...

Επίκαιρο

Οι "δολοφόνοι" της Ανάπτυξης

Άλλαζα λάστιχα στο αμάξι προχθές...και κοίταζα, επί τούτου, τις χώρες παραγωγής των ελαστικών που διέθετε στην έκθεση του, το συνεργείο: Μade in Ν. Αφρική, Ρωσία, Γερμανία, Πολωνία, Τουρκία, κλπ.

Ελληνικά δεν υπάρχουν, φρόντισαν γι΄αυτό πριν μερικά χρονάκια οι συνδικαληστές του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς να κλείσουν τα εργοστάσια της Pirrelli στην Πάτρα και της GoodYear στη Θεσσαλονίκη!

Μέχρι τότε το 75% των νέων ελαστικών, που αγόραζαν οι Έλληνες, κατασκευαζόταν στην Ελλάδα! Σήμερα το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο θεαματικό 0%.

Ευχαριστούμε ΠΑΣΟΚ, ευχαριστούμε ΚΚΕ, ευχαριστούμε λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις...
Χαρείτε το έργο σας τώρα!
Α! κι εσείς κε Υπουργέ Ανάπτυξης να χαίρεστε τις επιδοτήσεις σας!
Μπορείτε να τις επενδύσετε σε ωραιότατα επιδόματα ανεργίας.

A Sister’s Eulogy for Steve Jobs

by MONA SIMPSON at NYTimes
Published: October 30, 2011

I grew up as an only child, with a single mother. Because we were poor and because I knew my father had emigrated from Syria, I imagined he looked like Omar Sharif. I hoped he would be rich and kind and would come into our lives (and our not yet furnished apartment) and help us. Later, after I’d met my father, I tried to believe he’d changed his number and left no forwarding address because he was an idealistic revolutionary, plotting a new world for the Arab people.

Even as a feminist, my whole life I’d been waiting for a man to love, who could love me. For decades, I’d thought that man would be my father. When I was 25, I met that man and he was my brother.

By then, I lived in New York, where I was trying to write my first novel. I had a job at a small magazine in an office the size of a closet, with three other aspiring writers. When one day a lawyer called me — me, the middle-class girl from California who hassled the boss to buy us health insurance — and said his client was rich and famous and was my long-lost brother, the young editors went wild. This was 1985 and we worked at a cutting-edge literary magazine, but I’d fallen into the plot of a Dickens novel and really, we all loved those best. The lawyer refused to tell me my brother’s name and my colleagues started a betting pool. The leading candidate: John Travolta. I secretly hoped for a literary descendant of Henry James — someone more talented than I, someone brilliant without even trying.

When I met Steve, he was a guy my age in jeans, Arab- or Jewish-looking and handsomer than Omar Sharif.

We took a long walk — something, it happened, that we both liked to do. I don’t remember much of what we said that first day, only that...

«Μισή ντροπή δική μας, μισή ντροπή δική τους» ή ...

... Η απειλή της Επιτροπείας

(Scream, Edvard Munch, 1893)

του Γεωργίου I. Αναστασόπουλου*

Έχει υπερπαραγωγή «εθνικά υπερήφανων» τούτη δω η χώρα. Από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος. Μόνο που η υπερηφάνεια τους είναι επιλεκτική. Και συνήθως με γνώμονα την διασφάλιση της πρόσβασης στην κρατική «κουτάλα». Τα εθνικά αισθητήρια κέντρα όλων αυτών των όψιμων εθνικιστών διεγείρονται κάθε φορά που τίθεται σε κίνδυνο η κρατικοδίαιτη φύση της εξουσίας τους.

Μία από τις περιόδους αυτές ζούμε και σήμερα. Η κυβέρνηση, κατά γενική ομολογία, απέτυχε να εφαρμόσει όλες τις μεταρρυθμιστικές διατάξεις της συμφωνίας της με τους δανειστές μας. Όλες αυτές, δηλαδή, που είτε απελευθερώνουν τις δυνάμεις της αγοράς, είτε μειώνουν το μέγεθος του αδηφάγου, σπάταλου κράτους. Αντίθετα, πλειοδοτούν σε μέτρα που σφαγιάζουν την αγορά, μαστιγώνουν μισθωτούς και συνταξιούχους και οδηγούν την χώρα σε βαθιά ύφεση.

Τα αίτια αυτής της πολιτικής επιλογής είναι απλά και γνωστά: Οι εξαρτήσεις της εξουσίας από το βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο), το οποίο η ίδια κανάκεψε, στα γόνατά της, και μεγάλωσε με στοργή και φροντίδα εδώ και 3 δεκαετίες. Το βαθύ αυτό κράτος, που σιτίζεται ανελλιπώς και αδιαλείπτως στα δημόσια μαγειρεία και απαρτίζεται από χιλιάδες κομματικούς εγκάθετους που μετατράπηκαν με τον καιρό σε μικρούς σατραπίσκους, αργόμισθους κρατικοδίαιτους συνδικαληστές, βολεμένους σε συνεχή χειμερία νάρκη δημοσίους «λειτουργούς» και καλοθρεμμένους «εθνικούς προμηθευτές», που ανακυκλώνουν το δημόσιο χρήμα, ανατροφοδοτώντας τα πολιτικά γραφεία μέσω παχυλών λογαριασμών σε Ελβετίες ή εξωτικές off-shore. Έτσι, το «τέρας» ζεί και βασιλεύει, αναπαράγεται από γενιά σε γενιά και συντηρείται απομυζώντας τον όποιο εθνικό πλούτο, κι επειδή αυτός δεν έφτανε, ξεκοκάλισε και τις πλούσιες δόσεις των πακέτων στήριξης και επειδή κι αυτές δεν αρκούσαν προχώρησε σε άναρχο δανεισμό τεραστίων ποσών υποθηκεύοντας το μέλλον της ίδιας της χώρας και των επομένων γενεών.

Η όποια, λοιπόν, εθνική προδοσία έχει συντελεστεί την περίοδο...

Ο Καιάδας του ΠΑΣΟΚ. Διχάζουν, συνειδητά, τον λαό!

Massacre of the Innocents, Peter Paul Rubens, 1634

Σαράντα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ύστερα από πρωτοβουλία της βουλευτού Λούκας Τ. Κατσέλη,  κατέθεσαν σήμερα πρόταση, την οποία και αποδέχθηκε ο ΥΠΟΙΚ κος Βενιζέλος, για την ενσωμάτωση διάταξης στο υπό συζήτηση πολυνομοσχέδιο με την οποία παρέχονται διευκολύνσεις σε Δημοσίους Υπαλλήλους για την αποπληρωμή των υποχρεώσεών τους προς πιστωτικά ιδρύματα.

Κατά το ΠΑΣΟΚ, σήμερα, μόνο οι δανειολήπτες Δημόσιοι Υπάλληλοι χρήζουν ευνοϊκών ρυθμίσεων!
Οι υπόλοιποι, τα μιάσματα, οι Υπάλληλοι του Ιδιωτικού Τομέα, οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες, οι Άνεργοι να πάνε να κόψουν το κεφάλι τους...

...Δεν έχουν ανάγκες αυτοί,
...δεν έχουν δάνεια αυτοί,
...δεν έχουν παιδιά που σπουδάζουν αυτοί,
...δεν έχουν όνειρα αυτοί,
...δεν έχουν ζωή αυτοί!

Στο ΔΙΑΟΛΟ αυτοί!

Ξανά στο ίδιο έργο θεατές

Jean-Léon Gérôme (1824-1904), The floor of the Colosseum. Phoenix Museum of Art.

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η μετάλλαξη που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ. Όπως το φίδι που αλλάζει το δέρμα του, αντικαθιστώντας το φθαρμένο με νέο γυαλιστερό και ευέλικτο, το οποίο όμως περιβάλλει την ίδια, πάντα, σάρκα, που τρέφεται σκοτώνοντας τα θηράματα της με το ίδιο, ακριβώς, δηλητήριο. Αξιοσημείωτη μετάλλαξη αλλά όχι κι εντυπωσιακή. Γιατί… αυτό το έργο, το έχουμε ξαναδεί.

Η συνήθεια αυτή δεν είναι μήτε καινούργια μήτε πρωτότυπη για το ΠΑΣΟΚ. Την έχει επεξεργασθεί από την εποχή της πρώτης μετα-Ανδρεϊκής εποχής. Κάθε φορά που το Κίνημα βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση, ενεργοποιείτο αυτόματα η παραδοσιακή συνταγή επιβίωσης του. Η συνταγή είναι απλή και συνάμα σατανική:
- Η κρίση από «εθνική» μετατρέπεται σε «εσωκομματική».
- Το Κίνημα ποτέ δεν θα συγκρουστεί με την αντιπολίτευση πρόωρα.
- Το Κίνημα ποτέ δεν θα ρισκάρει να παραδώσει την εξουσία.

Η λαϊκή κατακραυγή πρέπει να και μεταφέρεται σε άλλο γήπεδο. Σίγουρα θα υπάρξει θυσία, και το κοινό θα γευθεί «αίμα». Μόνο που το «αίμα» θα είναι συντροφικό. Όχι από μίσος ή εχθρότητα, αλλά από την επιβολή του ενστίκτου της επιβίωσης. Το Κίνημα λειτουργούσε πάντα ομαδικά, σαν "αγέλη". Και η επιβίωση της "αγέλης" ενίοτε προϋποθέτει την θυσία ενός συντρόφου για το καλό των υπολοίπων. Έτσι, το Κίνημα παραμένει γαντζωμένο στην εξουσία απομυζώντας τους γλυκούς καρπούς της, την ίδια στιγμή που οι σύντροφοι του καλούνται να συγκρουστούν στην εσωκομματική αρένα. Ο εκάστοτε, νέος μηχανισμός εξουσίας που θα επιβληθεί, θα συνεχίσει να εγγυάται στο κρατικοδίαιτο κοινό του την πρόσβαση στον πολύτιμο, για την επιβίωση κάθε εξωπαρασιτικού οργανισμού, ξενιστή. Θα συνεχίσει, πολύ απλά, να εγγυάται την παραμονή του στην εξουσία.

Το σενάριο αυτό ξαναζούμε στις μέρες μας. Πριν μερικούς μήνες, τον Ιούνιο για την ακρίβεια, ο σκληρός κομματικός πυρήνας επανέφερε στην τάξη τον, άμαθο στα Πασοκικά τερτίπια της διατήρησης της εξουσίας, Γιωργάκη, που αφελώς παρέδωσε, για 2 ώρες, την εξουσία στον παλιό του συγκάτοικο. Το Κίνημα κινητοποιήθηκε, οι μηχανισμοί έδρασαν ακαριαία, το «λάθος» ανακλήθηκε και ως νέα Ιφιγένεια ο «αφελής» οδηγήθηκε στον, υπερ κόμματος και εστιών βωμό, θυσία στον υπέρτατο σκοπό ύπαρξης του Κινήματος. Αυτόν της διατήρησης στην εξουσία. Στο θύμα απενεμήθη ο τίτλος του «εν ενεργεία επιτίμου» πρωθυπουργού με ανοιχτό εισιτήριο απεριορίστων ταξιδιών στο εξωτερικό, ενώ «πρωθυπουργεύων» ανακηρύχτηκε ο νέος τσάρος της οικονομίας. Ο σκοπός επιτεύχθηκε. Τα κλειδιά της εξουσίας παρέμειναν στα χέρια του Κινήματος.

Μόνο που οι εποχές είναι δύσκολες. Και η παραμονή στην εξουσία προϋποθέτει...

Η πόλη των Αγγέλων - Αποχαιρετισμός

Έφτασε η ώρα για την επιστροφή στην Ελλάδα. Μια ευκαιρία για μια αποχαιρετιστήρια Κυριακάτικη απόδραση από την επαγγελματική καθημερινότητα...Αντίο στην πόλη των Αγγέλων, χωρίς να ρίξουμε και μαύρη πέτρα πίσω μας ;)...

....αλλά με ακόμη ένα πακέτο φωτογραφικών αναμνήσεων...Enjoy:...

January 22, 1984

Η πόλη των Αγγέλων

Αν περιμένετε να δείτε αστέρια του Hollywood, πολυτελείς limo ή celebrities βρίσκεστε σε λάθος blog!

Οι σκηνές που αποθανατίστηκαν στο flash memory μου, είναι σκηνές που δεν είναι βγαλμένες από τουριστικούς οδηγούς. Ούτε φιλοδοξούν να είναι χαρακτηριστικές μια απέραντης πόλης 13 εκατομμυρίων Angelenos!

Ξεκινάμε:...

Απελευθέρωση επαγγελμάτων. Η "επόμενη μέρα"

του Δρ. Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου [1]

Ανάμεσα στις θρυλούμενες μεταρρυθμίσεις, που αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν και στην χώρα μας, περιλαμβάνεται και η περίφημη απελευθέρωση επαγγελμάτων. Τα πλεονεκτήματα της είναι πολλά και  προφανή:

• Αύξηση του ανταγωνισμού, άρα και 
• πτώση των τιμών για τους τελικούς καταναλωτές, 
• παροχή δυνατοτήτων απασχόλησης σε πολλούς νέους που μέχρι σήμερα ήσαν αποκλεισμένοι από συγκεκριμένα επαγγέλματα ή που, για να μπορέσουν να δραστηριοποιηθούν, έπρεπε να καταβάλουν υπέρογκα «μαύρα» ποσά σε ενδιάμεσους ή μεσάζοντες, 
• καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και, ενίοτε, της διαφθοράς και του λαδώματος στην διαδικασία «αδειοδότησης» και 
• κατάργηση της πάσης φύσεως στεγανών και τεχνικών εμποδίων στην άσκηση του επαγγελματικού επιχειρείν. 

Όσο όμως αναγκαία κι αν κρίνεται για την εξυγίανση της «πιάτσας» των επαγγελμάτων η εξάλειψη στρεβλώσεων δεκαετιών και η λειτουργία σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, τόσο προσεκτική θα πρέπει να είναι η εφαρμογή της για την αποφυγή μιας σειράς ανεπιθύμητων παρενεργειών. Ως παράδειγμα ανεπιθύμητων παρενεργειών θα μπορούσαμε να αναφέρουμε:

• Την εκδήλωση φαινομένων καιροσκοπισμού, 
• την δραστηριοποίηση στα επαγγέλματα, που ανοίγουν, ευκαιριακών τυχοδιωκτών του «ό,τι δηλώσεις είσαι», 
• την πιθανότητα φαινομένων «αρπαχτής» και επιχειρηματικής ασυδοσίας και 
• την υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών ή προϊόντων. 

Οι παρενέργειες αυτές μπορεί να αποτελέσουν λογικό επακόλουθο μιας απελευθέρωσης επαγγελμάτων χωρίς σχεδιασμό, χωρίς διαδικασίες και κυρίως υπό την πλήρη απουσία κανόνων δεοντολογίας που θα προστατεύουν το καταναλωτή αλλά και τους ευσυνείδητους επαγγελματίες.

Δεδομένης της κυβερνητικής αβουλίας και αδιαφορίας να σχεδιάσει τα απαιτούμενα βήματα για μια ομαλή απελευθέρωση της αγοράς των επαγγελμάτων, σε συνδυασμό με τις κλιμακούμενες –προς αυτή την κατεύθυνση- πιέσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., αποτελεί κοινή, πλέον, πεποίθηση πως θα οδηγηθούμε, όπως και στα υπόλοιπα μέτωπα των μεταρρυθμίσεων, σε ένα καταιγισμό νομοθετικών πράξεων της τελευταίας στιγμής, όπως αυτά που συντάχθηκαν «στο ποδάρι» και κατατέθηκαν «νύχτα» στη Βουλή, που θα απελευθερώνουν τα επαγγέλματα «εδώ και τώρα», χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις και πάνω απ’ όλα χωρίς καμία πρόνοια για την «επόμενη μέρα».

Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως...

Θέλω να γνωρίσω τον δημόσιο υπάλληλο που του πληρώνω τον μισθό

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*

Σήμερα παρέλαβα ένα από τα εκκαθαριστικά που απέστειλε η εφορία για τα έκτακτα τέλη που αποφασίσθηκαν τον Ιούλιο. Ο συνολικός λογαριασμός ανέρχεται στα 1500 ευρώ. Συμπεριλαμβανομένης της εισφοράς ελεύθερων επαγγελματιών, thank God! (Δυστυχώς, ως μηχανικός συμπεριλαμβάνομαι στους, κατά τον κο Πάγκαλο, κλέφτες, και φυσικά πρέπει να πληρώσω για τα αμάρτηματά μου κυρίως για το να μην ακούσω τον πατέρα μου και να έχω διορισθεί στο δημόσιο, όταν ακόμη προλάβαινα! Ήθελα να κάνω δική μου εταιρεία...στην Ελλάδα....ο βλαξ!). 

Επίσης, ακόμα πληρώνω, με δόσεις, τις έκτακτες εισφορές και τις περαιώσεις που έλαβα στις αρχές της χρονιάς. Συν τον αυξημένο φόρο εισοδήματος, συν τον αυξημένο ΦΠΑ, συν τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας συν, συν, συν!

Σε λίγο αναμένω και τη νέα λυπητερή εκτάκτου τέλους "σταδιακής δήμευσης" ακινήτων μέσω του λογαριασμού της κρατικοποιημένης ΔΕΗ. 

Αν κανείς προσθέσει όλα τούτα τα χαράτσια προκύπτει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, που αντιστοιχεί στον μέσο ετήσιο βασικό μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου! 

Δεδομένου ότι δεν διαθέτω κάποια ιδιαίτερη, μην πω στοιχειώδη, ευφυΐα (όπως απεδείχθη και νωρίτερα με τις επαγγελματικές μου επιλογές) με καθυστέρηση κατάλαβα το σατανικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ: Κάθε ιδιώτης, κάθε ελεύθερος επαγγελματίας οφείλει να υιοθετήσει από έναν (τουλάχιστον) δημόσιο υπάλληλο τον οποίο και θα συντηρεί πληρώνοντας του τον μισθό του! Κάτι σαν το πρόγραμμα της Actionaid όπου ο φιλάνθρωπος γίνεται εικονικός ανάδοχος ενός φτωχού παιδιού μιας τριτοκοσμικής χώρας, του οποίου πληρώνει τα μηνιαία έξοδα και τακτικά λαμβάνει κάποιες φωτογραφίες του. 

Η διαφορά με το πρόγραμμα της Actionaid είναι πως ο δημόσιος υπάλληλος, που έχω "υιοθετήσει", μου κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, έναντι των 22 ευρώ, μηνιαίως, της φιλανθρωπικής οργάνωσης. 

Επίσης, ουδείς δεν φιλοτιμείται να μου αποστείλει έστω και μια φωτογραφία του δημοσίου υπαλλήλου που μισθοδοτώ! Είναι κρίμα να μου στερούν την δυνατότητα να γνωρίσω το άνθρωπο που συντηρώ! Εδώ μοιράζομαι τον μισθό μου μαζί του, γιατί να μην μοιρασθούμε τις χαρές και τις λύπες μας; Γιατί να μην γνωρίσω την οικογένειά του, αν υπάρχει, να δω αν τα λεφτά μου πιάνουν τόπο στην μόρφωση των παιδιών του και να τσοντάρω και κάτι παραπάνω αν χρειασθεί βρε αδερφέ!

Άνθρωποι είμαστε!

ΥΓ. Θέλω θερμά να ευχαριστήσω την κυβέρνηση που περικόπτοντας και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων δεν θα με επιβαρύνει περαιτέρω τον ερχόμενο χρόνο...Εκτός και αν ο "δικός μου" πάρει προαγωγή ή κανά έκτακτο επιδοματάκι!

----------------------------------

* Διδάκτορος - που να μην έσωνα- Μηχανολόγου Μηχανικού, άρα Ελευθέρου Επαγγελματία άρα "κλέφτη" κατά τον κο Πάγκαλο. Merci!

Στο προσκλητήριο ΑΠΩΝ!

Την ώρα της καταιγίδας ο καπετάνιος κρύβεται στο πιο σκοτεινό αμπάρι...
Αξιολύπητος μαϊντανός μιας πανικόβλητης -πλέον- συμμορίας πειρατών που εδώ και 30 χρόνια έχουν καταλάβει το καράβι οδηγώντας το κατ' ευθείαν στις ξέρες.

Όλη η Κεϋνσιανή πολιτική σε 1 σκίτσο!

Στο τέλμα του κρατισμού

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου[1]

"Η Ελλάδα έχει βιομηχανία αλλά βρίσκεται στην Βουλγαρία!"

Στις 26 Αυγούστου ένα ενδιαφέρον άρθρο[2] του διαδικτυακού Bloomberg ασχολήθηκε με την μετανάστευση Ελληνικών επιχειρήσεων στην Βουλγαρία. Σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, 2.000 και πλέον επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων έχουν εγκατασταθεί ήδη στην Βουλγαρία εκ των οποίων το 40% μόλις φέτος! Το άρθρο προσεγγίζει το πολιτικό-οικονομικό σκηνικό που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα και διερευνά τους λόγους αυτής της επενδυτικής όσμωσης.

«Η λειτουργία μας στην Βουλγαρία κοστίζει πολύ λιγότερο από την Ελλάδα λόγω μειωμένων φόρων και μισθών. Επίσης, η φορολογική νομοθεσία στην Βουλγαρία είναι πολύ απλούστερη, ξεκάθαρη και κυρίως προβλέψιμη» αναφέρει ανώτατο διευθυντικό στέλεχος ελληνικής βιομηχανίας που λειτουργεί ήδη 5 εργοστάσια στην Βουλγαρία απασχολώντας 1000 εργαζομένους.

Το ότι η Βουλγαρία φορολογεί τις επιχειρήσεις με 10% είναι γνωστό. Είναι, επίσης, γνωστό το ότι προσφέρει φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό όμως που πραγματικά εκπλήσσει είναι η επίτευξη ενός φορολογικού περιβάλλοντος, που είναι φιλικό προς τις επιχειρήσεις χωρίς να τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις! Αξίζουν συγχαρητήρια στην Βουλγαρική κυβέρνηση και τον λαό της, που μετά από δεκαετίες λειτουργίας σε καθεστώς, και νοοτροπίες, κομμουνιστικής κολεκτιβοποίησης, μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν στα ίσα χώρες με μακρόχρονη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς (υποτίθεται), όπως η Ελλάδα. Και αποτελεί όνειδος για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που με τόση οικονομική βοήθεια και στήριξη από την δύση (από το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα απανωτά «πακέτα Ντελόρ») καταφέρνει να ευτελίζεται διεθνώς με το να μετατρέπεται όχι μόνο σε διεθνή επαίτη αλλά και σε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν.

Το ευτράπελο και ταυτόχρονα τραγικό είναι πως η πολιτική μας ηγεσία (ιδίως οι υπεύθυνοι του τριγώνου Οικονομία-Ανάπτυξη-Υποδομές) σπαζοκεφαλιάζουν για να βρουν την μαγική συνταγή της πολυπόθητης Ανάπτυξης, την ίδια στιγμή που εθελοτυφλώντας, αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να κατανοήσουν τον απέραντο κρατισμό που διαποτίζει «μέχρι το κόκκαλο» το πολιτικό τους σκεπτικό, την εξάρτησή τους από τις κρατικοδίαιτες Λερναίες Ύδρες, που επί δεκαετίες οι ίδιοι εξέθρεψαν με απέραντη στοργή και φροντίδα, και την προσήλωσή τους σε ένα ξεπερασμένο κι αδιέξοδο οικονομικό μοντέλο Κεϋνσιανής έμπνευσης και φιλοσοφίας.

Θα ήταν χρήσιμο για τον Έλληνα Υπουργό Ανάπτυξης να μελετήσει τον όποιο αντίστοιχο Βουλγαρικό «Αναπτυξιακό Νόμο» που προσέλκυσε τις 2.000 Ελληνικές Επιχειρήσεις. Με έκπληξή του θα ανακαλύψει πως...

The Economis of Theft, or the Non-Existence of the Ruling Class

Απόσπασμα από το σύγγραμμα "The Machinery of Freedom"

του David Friedman
Professor, Santa Clara University, School of Law

It could probably be shown by facts and figures that there is no distinctly American criminal class except Congress.
MARK TWAIN

Consider a free-market society in which theft does not exist. Suppose that some change, social, technological, or whatever, suddenly makes theft possible. What is the overall effect? One might suppose that it would be simply a transfer of the amount stolen from one group of people to another; the victims become poorer and the thieves richer by the same amount. This is not true.

People enter the profession of theft, like any other profession, until their numbers are sufficient to drive down the return from theft to the point where it is no more attractive than other professions available to them. Thieves end up working a normal eight-hour night and receive the same salary as other workers with the same talents employed elsewhere (allowing, of course, for such special business expenses as legal fees and time lost while imprisoned). The 'marginal' thief—the man who finds it just barely in his interest to be a thief and would go straight if the returns of theft were just a little lower—is better off only to the extent that the added demand for his particular talents caused by the opening of opportunities in theft has slightly raised the salary those talents can command. The nonmarginal thief— the man who happens to be better suited to theft or less suited to honest employment than most other thieves or potential thieves—benefits somewhat more, but even for him the benefit is only a part of his income, since he could be spending the same effort earning somewhat less in a different profession.

Meanwhile,...

To μικρό μαύρο ψάρι

The Little Black Fish; painting by: Farshid Mesqali

Το Μικρό Μαύρο Ψάρι είναι ένα πολύ γνωστό παιδικό βιβλίο που γράφτηκε το 1968 από τον Samad Behrangi .

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τη φωνή ενός γέρικου ψαριού που την διηγείται στα 12.000 παιδιά και τα εγγόνια του. Περιγράφει το ταξίδι ενός μικρού μαύρου ψαριού που αφήνει την ασφάλεια της λιμνούλας του για να ανακαλύψει στον κόσμο. Η διαδρομή του μικρού ψαριού το οδηγεί προς έναν καταρράκτη και κατά μήκος του ποταμού προς τη θάλασσα. Στο δρόμο συναντά αρκετούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Με σοφία, θάρρος και αυτοθυσία το ψαράκι ταξιδεύει πολύ μακρυά, καταφέρνοντας να φτάσει ακόμη μέχρι και την θάλασσα.

Το παραμύθι θεωρείται ότι είναι μια πολιτική αλληγορία, και είχε απαγορευτεί σε χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο, στα Αγγλικά:...

Κάτω τα χέρια από την ΕΡΤ!

Πρόταση: 

α) Άμεση κατάργηση τέλους ΕΡΤ και όποιας άμεσης ή έμμεσης κρατικής επιχορήγησης. 

β) Οι μετοχές και το management παραχωρούνται στους εργαζόμενους.

γ) Κατάργηση των προνομίων περί συχνοτήτων και "πιλοτικών" εκπομπών της ΕΡΤ

δ) Για τις παραμεθόριες και ορεινές περιοχές που δεν έχουν σήμα, το κράτος προκηρύσσει ανοικτό διαγωνισμό τοποθέτησης και συντήρησης αναμεταδοτών ψηφιακού σήματος (κατά το προηγούμενο των άγονων γραμμών) με την υποχρέωση αναμετάδοσης όλων των καναλιών που έχουν άδεια εθνικής εκπομπής.

Μετά η νέα διοίκηση της ΕΡΤ ας ανοίξει κι άλλα προγράμματα-κανάλια και ας προσλάβει κι άλλους εργαζόμενους με ταυτόχρονη αύξηση μισθών, επιδομάτων και bonus κατά το δοκούν.

Μη "καθώς πρέπει" λόγος

H Κοίμηση της Θεοτόκου, ψηφιδωτό από τη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη

του Γ. Ι. Αναστασόπουλου

Σε μια χώρα "τσουρουφλισμένη" από την κρίση, με καταρρακωμένο κύρος και "τσαλακωμένη" υπερηφάνεια, βρισκόμαστε ενίοτε σε στιγμές που αναζητώντας "τη λύση" συναντιόμαστε με τις ρίζες μας.

Παραμονή δεκαπενταύγουστου χθες και βρέθηκα, όπως η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, σε ένα από τα γραφικά χωριά μας, που γιορτάζουν την άγια μέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όλο το χωριό μαζί με επισκέπτες και καλεσμένους μαζεύτηκε στην κεντρική πλατεία συμμετέχοντας σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι, όπου τον πένθιμο ρυθμό της μπάντας που συνόδευε την λιτανεία διαδέχθηκαν οι δημοτικοί χοροί, τον αργό χτύπο της καμπάνας ο χαρμόσυνος "αναστάσιμος", την κατάνυξη του εσπερινού το κέφι του γλεντιού, τ' αρώματα απ' το λιβάνι και το κερί η τσίκνα απ' τα σουβλιστά αρνιά και το ρετσίνι απ' το κρασί.

Εικόνες, ακούσματα, συναισθήματα, γεύσεις κι αρώματα ανακατωμένα όλα στον ίδιο χώρο και χρόνο, σε μια τελετουργική ατμόσφαιρα διονυσιακής τελετής, σαν να σταμάτησε ο χρόνος μερικές χιλιάδες χρόνια πριν και να κατεβήκανε από το διπλανό βουνό οι Πάνες και οι Υάδες να γιορτάσουν μαζί με τους θνητούς την ανάσταση του Διονύσου, του θεού με τις δύο ταυτότητες, του "συμβόλου" που έπαιζε το ρόλο της πύλης ανάμεσα σε διαφορετικά βασίλεια και κόσμους εμπειρίας. Τούτη η μετάβαση στην επικίνδυνη, σκιώδη σφαίρα του κάτω κόσμου, του χάους και του θανάτου και η διαδοχή της από την ενθουσιαστική μορφή της χαράς της ζωής, της ξεγνοιασιάς της αμπέλου, που αποτελούν βασικό θέμα στη διονυσιακή λατρεία, ένοιωσα χθες να ξαναζούν, δίνοντας εξήγηση στα εκ πρώτης όψεως παράλογα αισθήματα χαρμολύπης, που χαρακτήριζαν τις τόσο έντονες μεταπτώσεις συμπεριφορών και συναισθημάτων των πανηγυριστών.

Ήταν πραγματικά υπερβατική η εικόνα των νέων παιδιών του χωριού να χορεύουν ντυμένα στις παραδοσιακές στολές τους αρχέγονους μελωδικούς ρυθμούς, μπροστά στην σημαιοστολισμένη με γαλανόλευκες και δικέφαλους εκκλησιά, που συμβολικά εκείνη τη στιγμή φιλοξενούσε το αιθέριο σώμα της αποβιώσασας Παναγιάς, αναμένοντας την σε τρεις μέρες αγία ανάληψή της.

Και ήταν πράγματι υπέροχο να βιώνει κανείς τις παραδόσεις και την ιστορία χιλιάδων ετών ενός λαού να συμπυκνώνονται αναμεμιγμένες σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι λίγων ωρών.  Και ταυτόχρονα ήταν τόσο ελπιδοφόρο να νιώθεις πως τούτος ο λαός, σε πείσμα των καιρών, καταφέρνει να επιβιώνει κωδικοποιώντας το παρελθόν του σε κώδικες και συμπεριφορές που υπερβαίνουν θρησκείες και εξουσίες, κατανικώντας έτσι τον ίδιο τον χρόνο και τον θάνατο.

Ο κύκλος της ζωής, του θανάτου και της ανάστασης είναι η μοίρα τούτου του λαού. Την διδάχθηκε από την Περσεφόνη και τον Διόνυσο την ξαναθυμήθηκε με τον Χριστό και την Παναγιά, την ζει και την ξαναζεί για αιώνες τώρα, σαν τον αρχαίο Φοίνικα. Είναι κωδικοποιημένη στο DNA του, κάτι σαν ευχή και κατάρα, ενός λαού ταγμένου να κρατά τα κλειδιά δύο κόσμων, καταδικασμένου να ζει και να πεθαίνει για να αναστηθεί και να ξαναζεί το μαρτύριο του Σίσυφου που υπερνικώντας τον Άδη έχασε -για πάντα- το προνόμιο της ανάπαυσης του θανάτου.

Αλλόκοτα πράγματα θα μου πείτε, ακατανόητα και υπερφυσικά...μηνύματα γεμάτα αντιφάσεις, σαν την υπερβατική λογική του χθεσινού εορτασμού...Αλλά αυτοί είμαστε...Αυτός είναι ο λαός μας...Λέτε ο Διόνυσος κι η Παναγιά να μας κοιτάζουν, παρέα, από μια γωνιά του Παραδείσου και να ξεκαρδίζονται;

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

(Από την ποιητική συλλογή του Γ. Ι. Αναστασόπουλου "Τα Δεκατέσσερα Παραμύθια")

Είκοσι οκτώ ακτίνες άγγιξαν μια
Μορφή ντυμένη στης νύχτας τα αρώματα
Μία για κάθε ανατολή
Και μία για κάθε δύση, οδηγώντας την σε δρόμους
Ανεξερεύνητους από καθημερινές αξίες
Δρόμους γεμάτους φανάρια και μέσα σε κάθε φανάρι
Το λιγοστό φως ερχόταν από αστέρια κουρασμένα
Φυλακισμένα χωρίς να γνωρίζουν
Ότι ο ουρανός τους είναι πλαστός
Και το σύμπαν τους τόσο μικρό και επίπεδο
Δισδιάστατη πλάνη όταν υπάρχει η Τρίτη
Αυτή που ορίζει του χώρου τα σύνορα
Και τις διαστάσεις του απείρου
Εκεί που την πρώτη μέρα
H μορφή συνάντησε τους αγγέλους για να
Χορέψουν χορούς διονυσιακούς χωρίς δεσμά
Συμβατικής εξάρτησης για δεκατέσσερις μέρες
Ευτυχίας, αντανακλώντας από κύματα σ’ αστέρια
Και από κει σε κάστρα
Ενετικά και Τεχνολογίας εφευρήματα
Επικοινωνίας, μέγιστη δύναμη και
Ψυχών αγαλίασμα και πνεύματος πρόκληση που γεννά
Ηδονή ζωής τρομακτική ορίζοντας το
Τέλος του άπειρου σύμπαντος ώστε η
Μορφή να μην κινδυνεύει να χαθεί και τα
Αστέρια να βρίσκουν τον δρόμο τους όταν οι
Άγγελοι φύγουν
Μεθυσμένοι από την ζωή που δεν έζησαν
Ταγμένοι προστάτες θνητών που ζηλεύουν
Για να φυλάξουν ξανά τις πύλες ενός
Παραδείσου από τον οποίο όμως λείπει ο
Καρπός της γνώσης οι Θεοί και οι Άνθρωποι.

Με αρκετή δόση χιούμορ ο νέος αγορανομικός κώδικας!

Δήλωση του υπευθύνου του Πολιτικού Τομέα Ανάπτυξης της Δημοκρατικής Συμμαχίας κ. Γ. Αναστασόπουλου σχετικά με την τεθείσα υπό δημόσια διαβούλευση νέα αγορανομική νομοθεσία: 

Μνημείο κρατισμού και συνονθύλευμα απολιθωμένων γραφειοκρατικών αντιλήψεων αποτελεί ο νέος(;) Αγορανομικός Κώδικας που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας.

Μια απλή του ανάγνωση αρκεί για να κατανοήσει κανείς γιατί η Ελλάς παραμένει μια τριτοκοσμική χώρα, που διαβιεί κάπου μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα. Το προτεινόμενο νομοσχέδιο βρίθει αναχρονιστικών διατάξεων, συντεχνιακών προστατευτισμών, γλαφυρών ρυθμίσεων και αγοραφοβικών νοοτροπιών, που αποτελούν χαρακτηριστικά ενός βαθύτατα συντηρητικού και αρτηριοσκληρωτικού κράτους.

Σταχυολογούμε μερικά μόνο δείγματα από τα «απολιθώματα» των αγορανομικών διατάξεων που εισάγει ο νέος νόμος του ΠΑΣΟΚ:

Ενδεικτικά, η νομοθεσία προσδιορίζει με μαθηματική ακρίβεια τις επιτρεπόμενες συγκεκριμένες συσκευασίες οίνου (Σας απαγορεύει για παράδειγμα να καινοτομήσετε συσκευάζοντας αφρώδη οίνο σε συσκευασία των 1000ml, πρέπει υποχρεωτικά να διαλέξετε συσκευασία 750 ή 1500ml)!!!

Επίσης, η συσκευασία της μαστίχας επιτρέπεται μόνο μέσα στα όρια του Νομού Χίου, προφανώς διότι η υπόλοιπη Ελλάδα δεν διαθέτει την κατάλληλη τεχνολογία ή τεχνογνωσία!

Σε άλλη διάταξη προσδιορίζεται με ακρίβεια γραμμαρίου μέχρι και το βάρος της συσκευασίας του καφέ! Για τα υπόλοιπα τρόφιμα το κράτος περιέργως δεν επιδεικνύει την αντίστοιχη ευαισθησία!

Απαγορεύει, επίσης, την λιανική πώληση μελιού σε...

Η απουσία του κράτους θα πρέπει να χαρακτηρίζει το νέο Μοντέλο Ανάπτυξης

The city on the water, concept painting, water color, Danny Roberts, California

του Γεωργίου Ι Αναστασόπουλου* 

Καταντάει ρουτίνα η μόνιμη επωδός περί Ανάπτυξης που συνοδεύει το «κάθε» κυβερνητικό πακέτο λιτότητας εδώ και δεκαετίες. Είναι ιδιαίτερα ενοχλητική μάλιστα αυτή η αναφορά διότι ποτέ δεν συγκεκριμενοποιείται αλλά παραμένει να αιωρείται σε επίπεδο ευχής, προσλαμβάνοντας με τον καιρό μια έντονα μεταφυσική αύρα! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Γιατί η «Ανάπτυξη» δεν μπορεί να λάβει συγκεκριμένη χροιά; Ας μην μασάμε τα λόγια μας. Οι διαχειριστές της εξουσίας αδυνατούν να προσδιορίσουν μέχρι σήμερα ένα σαφές αναπτυξιακό μοντέλο για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε επεξεργάσθηκαν, ουδέποτε σχεδίασαν και ουδέποτε πίστεψαν σε κάτι αντίστοιχο. Κυρίαρχο, αν μη, μοναδικό μέλημα όλων των κομμάτων εξουσίας μέχρι σήμερα (δηλαδή των εξής δύο: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ήταν η κατάληψη της εξουσίας, με απλοϊκά λαϊκιστικά τσιτάτα και κατάλογο ευχολογίων που υπό την τεκμηριωμένη τους μορφή ονόμαζαν «πρόγραμμα», χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία και επεξεργασία μέτρων, πολιτικών και δράσεων. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη η πλήρης αποτυχία μιας σειράς αναπτυξιακών δράσεων, που αποφασίσθηκαν στο «ποδάρι» και ουσιαστικά στηρίχθηκαν σε μια Κεϋνσιανής έμπνευσης και λογικής φιλοσοφία, σε αυτήν δηλαδή της επίτευξης της Ανάπτυξης είτε μέσω ενός πλουσιοπάροχου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, είτε μέσω ενός αλόγιστου σχεδίου επιδοτήσεων ιδιωτικών επιχειρήσεων του τύπου «μοιράζω πεντοχίλιαρα, ελάτε κόσμε να πάρετε», κατασπαταλώντας κονδύλια προερχόμενα από τα κοινοτικά προγράμματα!

Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των σοσιαλ-κρατικιστικών εμπνεύσεων και πρακτικών τριών δεκαετιών;

Στο μεν σκέλος των δημοσίων επενδύσεων...

Άρωμα Πόλης

Χρώματα κι αρώματα φρούτων χορεύουν τον μαγικό χορό του γλειφιτζουριού!

Καυτός ο φούρνος-καμίνι, δευτερόλεπτα αρκούν να ψηθεί η χειροποίητη πίτα...

Με άρωμα μήλου και μαύρη ζάχαρη, το τσάι από τον Πόντο!

Ξεθωριασμένες θύμησες περασμένων μεγαλείων που διηγώντας τα να κλαις...

Περισσότερο "άρωμα" Πόλης....

Ανδρείκελα

Τα περί "χαμένης ανεξαρτησίας" του Γιούνκερ έχουν να κάνουν και με τους επερχόμενους "μπάστακες". "Αγρόν ηγόρασαν", φυσικά, οι περήφανοι Πασόκοι Υπουργοί!

Σφυρίζουν αδιάφορα ακόμη και υπό "επιτροπεία"!

 Όλοι και όλα για την καρέκλα ακόμη κι αν είναι τρύπια! 

Υ.Γ 1. Οι κατοχικοί υπουργοί του '41-45, πόσο διαφορετικά να ένοιωθαν άραγε;

Υ.Γ. 2. Εμπειρογνώμονες, παρατηρητές, μπάστακες, τι σημασία έχει πως θα τους λένε; Δευτεροκλασάτοι γραφειοκράτες εξ' εσπερίας θα επιτηρούν νυχθημερόν τους Υπουργούς μας. Ζωντανή απόδειξη της τραγικής ανικανότητας και του άθλιου ξεπεσμού μας. Αλλά οι δικοί μας εκεί...άγρυπνοι φρουροί του εθνικού συμφέροντος, όπως πάντα!

Πράσινοι και Βένετοι

Chess, Samuel Bak

Σικέ παιχνίδι...

στην σαπισμένη σκακιέρα του παλαιοκομματισμού,

με πούλια από σκισμένες μαριονέτες,

θαμμένα κάτω από την σκόνη 

ενός βρώμικου παρασκηνίου,

που ο μουχλιασμένος αέρας

έχει πάψει να ανανεώνεται

από την εποχή των χαμένων αγώνων...

Δικαιούμαστε μιας Συγγνώμης!

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*,

Κάποια πράγματα σε τούτη τη ζωή ενοχλούν περισσότερο από κάποια άλλα! Το τι είναι σημαντικό ή μη, δεν μετριέται πάντα με το μέγεθος του τραπεζικού λογαριασμού μας. Υπάρχει μια λέξη που τουλάχιστον για του Έλληνες αποτελούσε κάποτε ιδανικό ζωής: «Το φιλότιμο». Με το πέρασμα του χρόνου και την επικρατούσα ιδεολογία του ευδαιμονισμού, η λέξη αυτή χάνεται σιγά-σιγά από το καθημερινό ρεπερτόριο της ζωής μας, και αντικαθίσταται με περισσότερο υλιστικά ιδεώδη, όπως ένα κάμπριο ή ένα τριήμερο στην Μύκονο.

Η σύγχρονη νεοελληνική προσέγγιση της ζωής έχει υιοθετήσει μια σειρά από αξίες που κατά πολύ απέχουν από αυτή του «φιλότιμου» και προσιδιάζουν σε αυτές ενός εγωπαθούς κακομαθημένου βουτυρόπαιδου. Στη λογική αυτή οι ταγοί του έθνους μας διαμορφώνουν πολιτικό λόγο, που για να παραμένει αποτελεσματικός, πρέπει κάθε φορά να υπερακοντίζει σε λαϊκισμό τον προηγούμενο. Κολακεύοντας τα ελαττώματα του λαού, χαϊδεύοντας τις αδυναμίες του και κανακεύοντας τα πάθη του ικανοποιούν τα κατώτερα –καταναλωτικά- ένστικτά του, ενισχύουν τις δημοσκοπικές τους θέσεις, ευελπιστώντας σε ένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα. Το ψέμα μετατρέπεται σε πάγια τακτική, η οποία σιγά-σιγά γίνεται αποδεκτή όχι μόνο ως θεμιτή αλλά και ως ορθή πρακτική, η οποία, αποδεδειγμένα, φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» γίνεται θέση ζωής.

Δεδομένου ότι το τμήμα της κοινωνίας που διαφωνεί με αυτές τις εκφυλιστικές λογικές δεν αντιδρά, η τακτική του λαϊκισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εξαπλωθεί και σταδιακά να μετατραπεί σε κυρίαρχη πρακτική. Η υλιστική ευδαιμονία την οποία ο λαϊκισμός υπόσχεται μετατρέπεται σε απόλυτο αυτοσκοπό.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο κίνημα των αγανακτισμένων:...

Το πραγματικό πρόσωπο του Σοσιαλισμού

Φορολογικό αμόκ. 

Kατασχέσεις εισοδημάτων, απαλλοτριώσεις ιδιωτικών περιουσιών, κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων.
Οι μπολσεβίκοι είναι ήδη εδώ.

Λάθος…Παράδεισος

Paradise, Pedro Albuquerque, 2009, Netherlands, oil on canvas 90x150

του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου, 

Γενικού Διευθυντή της  Δημοκρατικής Συμμαχίας

«2.526 ευκαιρίες απασχόλησης σε 148 δήμους και δημοτικές επιχειρήσεις, υπουργεία και άλλους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα» ήταν ο τίτλος, γραμμένος με πηχυαία γράμματα, στο ένθετο για την Εργασία, μεγάλης Αθηναϊκής απογευματινής εφημερίδας. Και αυτό πριν 3 μόλις βδομάδες. Εν αναμονή της χρεοκοπίας της χώρας.

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται τα τελευταία 30 χρόνια.  Όλη μας η ζωή για μια θέση στο δημόσιο! Υπάρχει και η κατάλληλη έκφραση: «Να βολευτεί το παιδί στο δημόσιο, να τακτοποιηθεί αυτό να ησυχάσουμε κι εμείς». Το όνειρο κάθε φυσιολογικού νεοέλληνα γονιού. Το λογικό αίτημα, το αναμενόμενο ρουσφέτι, δικαίωμα, σχεδόν κεκτημένο. Το απόλυτο όνειρο. Στόχος ζωής. Κι αν, βρε αδερφέ, δεν είναι άμεσα εφικτό, υπάρχει και ο συμβιβασμός: «Έστω και συμβασιούχος, ας χωθεί στο δημόσιο και μετά βλέπουμε»! Κανείς δεν χάνεται σε τούτον το τόπο, αρκεί να καταφέρει να «χωθεί». Εκλογές πάντα θα έρχονται, μονιμοποιήσεις πάντα θα γίνονται, στην χειρότερη των περιπτώσεων υπάρχουν και οι προσφυγές δικαστήρια, η δικαίωση πάντως δεν θ’ αργήσει…

Η «δικαίωση»! Υπέροχη λέξη! Μαγική! Θυμίζει κάτι από...

Συνταγή καταστροφής

"Δεν πληρώνω", Απελπισμένοι, Συριζαίοι, Παμίτες, Σύνταγμα, Μίκης, Προπύλαια, Πρυτάνεις... το γαϊτανάκι του λαϊκισμού σε πλήρη ενορχήστρωση... διαμαρτυρίες χωρίς προτάσεις, λόγια παχιά που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών, ντοπαρισμένη αγανάκτηση, αδιέξοδη οχλαγωγία...

Δεν είναι απορίας άξιο πως κανείς από δαύτους δεν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί όταν η Ελλάς δανειζόταν ασύστολα, διογκώνοντας τον ήδη υπερτροφικό δημόσιο τομέα, υποθηκεύοντας παράλληλα το μέλλον των παιδιών μας;

Ή μήπως τότε ήσαν απλά απασχολημένοι με το να στοιβάζονται στους προθαλάμους των βουλευτικών γραφείων, επιδιώκοντας έναν διορισμό στο δημόσιο;

Η θλιβερή κατάληξη μιας ανόητης πολιτικής

(Paul Gauguin. Don't Listen to the Liar. 1889. Watecolor and paste. Marion Koogler McNay Art Museum, San Antonio, TX, USA)

Αντί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πριν ένα χρόνο, σύμφωνα με τις επιταγές του μνημονίου, να μειώσει τις δαπάνες του κράτους, επέλεξε συνειδητά την εύκολη οδό της αύξησης των εσόδων, δηλαδή αυτή των φόρων.

Σήμερα που τα έσοδα στερέψανε, αλλά οι δαπάνες παραμένουν οι ίδιες, η κυβέρνηση τα βρίσκει μπαστούνια.

Και καταφεύγει ξανά στην αύξηση των εσόδων (δηλαδή πάλι φόρους).

Με την δικαιολογία πως δεν έχει άλλο τρόπο άμεσης αντίδρασης...για να αποφύγει την χρεωκοπία!

What a surprise!

Όμως την ανάγκη της μείωσης των δαπανών την γνώριζε από πέρσυ...

...και συνειδητά δεν την επέλεξε, για να μην θίξει τους κρατικοδίαιτους κανακάρηδες αφισοκολλητές της.

Άρα φέτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να επικαλείται αδιέξοδο.

Δεν δικαιούται να ζητάει από τους ξένους λύπηση.

Δεν δικαιούται να ζητά από τον Ελληνικό λαό επιπλέον θυσίες.

Δεν δικαιούται να ζητά από ξένους και Ελληνικό λαό να πληρώσουν τις δικές της συνειδητές λάθος επιλογές.

Η Ελλάς έχασε πέρσι την τελευταία ευκαιρία ανάκαμψης.

Φέτος είναι πια αργά...

Ακόμη και με όλους αυτούς τους νέους φόρους η κυβέρνηση δεν θα επιτύχει τις προβλεπόμενες εισπράξεις διότι η αγορά στέρεψε από ρευστότητα.

Σοβαρές αποκρατικοποιήσεις δεν προλαβαίνει και δεν μπορεί -ακόμη και αν θέλει(;)- να υλοποιήσει.

Και αν σήμερα οι ξένοι μας λυπηθούν και μας ξαναδανείσουν...λέμε αν...

...μετά από ένα εξάμηνο όταν θα βρεθούμε ξανά εκτός στόχων τι θα πράξει η κυβέρνηση;

Νέους φόρους ξανά;

Το δράμα μετατρέπεται σε φαρσοκωμωδία...

Πέρσι, το πράσινο (παρακράτος) επέλεξε τον στρουθοκαμηλισμό.

Φέτος επιλέγουν να συμπαρασύρουν όλη την χώρα στην χρεωκοπία.

Επιλέγουν to take us down with them.

Ο Γ. Αναστασόπουλος για τις απολύσεις στο δημόσιο στο SBC-TV

Αύριο, Δευτέρα 23/5, στις 9.00 το πρωί, ο Γενικός Διευθυντής της Δημοκρατικής Συμμαχίας κ. Γιώργος Αναστασόπουλος στην εκπομπή "Πρωινή Ενημέρωση" συζητά με τον Σωτήρη Μπότσαρη για το καυτό θέμα των απολύσεων στο δημόσιο, στο οικονομικό κανάλι SBCTV (Κανάλι 10).

Δείτε την εκπομπή ζωντανά ΕΔΩ.

Απέτυχε το μνημόνιο;

Ομιλία του προέδρου του Forum για την Ελλάδα, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, και του Γενικού Διευθυντή της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Γιώργου Αναστασόπουλου, σε ημερίδα με θέμα "Απέτυχε το Μνημόνιο;", στην Αλεξανδρούπολη (28.04.11)

Συνέντευξη Γ. Αναστασόπουλου στο κανάλι 10

O Γ. Αναστασόπουλος την Τρίτη 3/5, στην ενημερωτική εκπομπή του οικονομικού καναλιού SBCTV (κανάλι 10) CASUS BELLI με την Δήμητρα Αλεξάκη.

Καπιταλισμού Εγκώμιον

(Εικονογράφηση: "Σάλα" Ανδρέα Δεβετζή 115x100)

του Νίκου Δήμου
(γραμμένο το 1977. Από τις “Κοινοτοπίες”)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Σε χρόνια περασμένα, όταν ένας ρήτορας ήθελε να δώσει το μέτρο της ρητορικής του δεινότητας, διάλεγε το πιο ασήμαντο, το πιο ανάξιο θέμα και το στόλιζε με τον πιο πλούσιο, τον πιο γλαφυρό έπαινο. Όσο πιο ταπεινό το θέμα, και πιο πειστικό το εγκώμιο, τόσο μεγαλύτερη η δόξα του ρήτορα. Έτσι έγραψε ο γλυκύς Λουκιανός το Εγκώμιο της Μύγας, ο νεοπλατωνικός επίσκοπος Συνέσιος το Εγκώμιο της Φαλάκρας, ο Ρωμαίος Φαβορίνος το Εγκώμιο του Θερσίτη και του Τεταρταίου Πυρετού. Ο Βυζαντινός Μιχαήλ Ψελλός έγραψε εγκώμια για τον ψύλλο, την ψείρα και τον κοριό. Ο Έρασμος το αθάνατο Μωρίας Εγκώμιον και ο Βολταίρος το Εγκώμιο της Υποκρισίας. Πολλά άλλα μικρά και ανάξια επαινέθηκαν: ο γάιδαρος, οι αρουραίοι, η λάσπη, ο διάβολος. Και το 1799 ο Γάλλος λόγιος Μερσιέ Ντε Κομπιέν έγραψε το εμβριθέστατον Πορδής Εγκώμιον - μόνο που, για την ηχηρή αυτή περίπτωση, διάλεξε το βροντώδες ψευδώνυμο Ροντόλφους Γκοκλένιους.

Ψάχνοντας κι εγώ να βρω θέμα ποταπό και όλως διόλου ανάξιο να επαινεθεί -έτσι, για να ακονίσω τις ρητορικές και διαλεκτικές μου ικανότητες- σκόνταψα στον καπιταλισμό. Πραγματικά, σκέφθηκα, πιο περιφρονημένο και κατάπτυστο θέμα δεν υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Κανένας δεν λέει καλό λόγο γι' αυτό. Ακόμη κι αυτοί που τον εφαρμόζουν, τον μασκαρεύουνε κάπως -που να μη μοιάζει- και φυσικά ποτέ δεν λένε τ' όνομά του.

Για κοιτάξτε σ' αυτό τον τόπο: όλα τα κόμματα είναι...

Εισήγηση του Γ. Αναστασόπουλου, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το Περιβάλλον, Αγ. Νικόλαος, Κρήτη

Το πλήρες κείμενο της εισήγησης μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ

Σμιλεύοντας την άνοιξη των παιδιών μας

Μια πρόταση για το Περιβάλλον*

του Δρ. Γεωργίου Αναστασόπουλου,
Γενικού Δντή της Δημοκρατικής Συμμαχίας

«Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις
και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι.»
Ο. Ελύτης

Αποτελεί σήμερα περισσότερο από ποτέ πρόκληση για κάθε οργανωμένη κοινωνία η συνειδητοποίηση του ότι το περιβάλλον και κατ’ επέκταση οι φυσικοί πόροι δεν αποτελούν προσωπική ιδιοκτησία μας αλλά μια διαχρονική κληρονομιά την οποία παραλάβαμε από τους παππούδες μας και τους γονείς μας και οφείλουμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.

Η διαχείρισή του λοιπόν πρέπει να γίνεται με σύνεση και φροντίδα και προπαντός με φειδώ. Πρακτικά, η ωριμότητα με την οποία μια κοινωνία αντιμετωπίζει την περιβαλλοντική διαχείριση και τη διαχείριση των φυσικών πόρων αποτελεί δείκτη της ευρύτερης ηθικής εξύψωσης και προόδου της.

Τούτη, μάλιστα, την περίοδο που διανύουμε, την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης, τώρα ακριβώς συνειδητοποιούμε τη σημασία της...

"Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι"

Σε στημένη, κακόγουστη παράσταση εξελίσσεται η υπόθεση των υποβρυχίων του Άκη, σκηνοθετημένη με μαεστρία από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.  Θα την χαρακτήριζε κανείς σαν μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση συγκάλυψης και ατιμωρησίας.  Ιδίως σε μια εποχή που οι ανοχές των πολιτών δείχνουν να εξαντλούνται, το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως κωφεύει.  Και κάτι παραπάνω: Προκαλεί! Η επιλογή αδιέξοδων προσχηματικών διαδικασιών το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξοργίζουν τους πολίτες. Και να απαξιώνουν ακόμη περισσότερο τους πυλώνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (τα κόμματα).

Αποτελεί μάλιστα ερωτηματικό και η σύμπλευση της αντιπολίτευσης στον ολισθηρό αυτό δρόμο. Που, υποτίθεται, πως δεν έχει κάποιο λόγο να στηρίζει τις "πομπές" των πρώην πράσινων κυβερνητικών αξιωματούχων. Προφανώς η συγκάλυψη αποτελεί επιλογή και της ηγεσίας της ΝΔ. Η οποία όμως δεν μας εκπλήσσει, αφού μας έχει συνηθίσει σε πρακτικές πολιτικού καιροσκοπισμού. Είτε με την "προδοσία του '93", είτε με την αντι-μνημονιακή ψήφο του 2010, που ως ουρά της αριστεράς επένδυσε στην χρεωκοπία της χώρας, η σημερινή ηγεσία της ΝΔ δεν επέδειξε ποτέ υπευθυνότητα, για να το πράξει σήμερα!

Επιλέγει λοιπόν, ολόκληρο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα να αυτοκτονήσει! Με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις όπως αυτήν της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που κατήγγειλε αυτή την παρωδία και απείχε της σχετικής ψηφοφορίας.

"Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι"

Μόνο μεταφυσική, λοιπόν, μπορεί να είναι η εξήγηση των επιλογών της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για συγκάλυψη του σκανδάλου των υποβρυχίων. Έτσι όλοι τους, πράσινοι και βένετοι, μετατρέπονται σε ένοχοι και συνένοχοι ενός βυζαντινού παρασκηνίου. Μετατρέπονται σε αυτόκλητα "παπαδάκια" των "αρχιερέων της διαφθοράς" που προτάσσουν περήφανα τα εξαπτέρυγα της διαπλοκής, σε μια επιτάφιο ακολουθία που κρεμάμενη επί ξύλου είναι η ίδια η δημοκρατία μας.  

Οι πολιτικοί μας αποφεύγουν επίμονα να ανέβουν τον δρόμο του Γολγοθά, για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους... Και αυτό πλέον γίνεται απ'όλους αντιληπτό... Με τις επιλογές τους υποδεικνύουν οι ίδιοι την διέξοδο της εξέγερσης στον όχλο που δεν θ' αργήσει να τους περικυκλώσει κραυγάζοντας εξαγριωμένος: "Άρον, άρον, σταύρωσον αυτούς"!