Déjà vu

(Αμφιθέατρο Παν. Πατρών. Φοιτητικές εκλογές 1985, Διακρίνονται οι Γ. Αναστασόπουλος και Α. Ανδριανόπουλος)

Πριν μερικές μέρες συνάντησα ένα φίλο απ' τα παλιά. Μου θύμισε τις εποχές που ζήσαμε τη δεκαετία του '80 ως φοιτητές. Σκαλίσαμε τις μνήμες μας ανατρέχοντας σε εποχές δύσκολες μα κι εποχές μοναδικές. "Γιώργο," μου είπε, "εμείς είμαστε η γενιά της νίκης" και συνέχισε: "Εμείς είμαστε η πρώτη και η μοναδική αστική νεολαία της μεταπολίτευσης που συγκρούστηκε σε δύο μέτωπα και τα σάρωσε και τα δύο"..."τώρα θα κωλώσουμε;"

Δεν χρειάσθηκε να πει περισσότερα για να καταλάβω σε τι αναφερόταν. Πράγματι, η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 1981, ήταν μια νεολαία των "γραφείων", μια νεολαία χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική ταυτότητα και χωρίς ιδιαίτερους αγώνες. Ήταν μια γενιά εθισμένη στην ήττα, αρκούμενη στην νομή του μεριδίου της εξουσίας, που της αναλογούσε. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι το 1981 η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ λάμβανε στις φοιτητικές εκλογές ποσοστά της τάξης του 10% καταλαμβάνοντας, ανάλογα την σχολή, την 4η ή 5η θέση! Ο Μάνος Χατζιδάκις την χαρακτήριζε μάλιστα στο περιοδικό του Τέταρτο ως τη "χρεωκοπημένη αστική νεολαία".

Όμως από το 1981 και μετά ένας φρέσκος άνεμος φύσηξε στην νεολαία της συντηρητικής παράταξης της χώρας μας. Να ήταν η απώλεια της εξουσίας; Να ήταν η "πάστα" των νέων της εποχής; Το γεγονός ήταν ένα: Η αστική νεολαία της χώρας μας ξεκινούσε μια εντυπωσιακή αναγεννησιακή διαδρομή. Αναζήτησε και βρήκε -για πρώτη φορά- το ιδεολογικό της στίγμα στους θεωρητικούς της οικονομίας της αγοράς (Ανταμ Σμιθ, Τ. Σ. Μίλλ, Φρίντριχ Χάγιεκ κλπ) παραμερίζοντας τις μετεμφυλιακές λογικές (αναφέρομαι στον αντι-κομμουνισμό που είχε γαλουχήσει ιδεολογικά τις μέχρι τότε γενιές). Έτσι, οπλίσθηκε με μια πανίσχυρη φαρέτρα επιχειρημάτων που αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική στο να αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, του κρατισμού και του σοσιαλ-μαρξισμού. Μια ιδεολογική, μάλιστα, κυριαρχία της αριστεράς, που συνοδευόταν ενίοτε και με σωματική βία, εγγενές χαρακτηριστικό του καθεστωτικού αριστεροτραφούς φασισμού που επιβιώνει μέχρι και τις μέρες μας (βλ. πρακτικές ΠΑΜΕ).

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας ήταν να ανατραπεί σε μια πενταετία η σοσιαλ-μαρξιστική μονοκρατορία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τόση μάλιστα ορμή και επιτυχία που ακόμη μέχρι και σήμερα -25 χρόνια μετά- η αριστερά δεν κατάφερε ποτέ ξανά να ορθοποδήσει.

Το δεύτερο μέτωπο, στο οποίο αναφέρθηκε ο παλιός, καλός μου φίλος, ήταν το "εσωτερικό". Η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το μέσο της δεκαετίας του '80 δεν γνώριζε τι σήμαιναν οι όροι "διάλογος" και "δημοκρατία". Ήταν μια οργάνωση διορισμένη από "πάνω έως κάτω" και εμποτισμένη με έναν έντονο αντικομμουνισμό, που λειτουργούσε ουσιαστικά ως αντίβαρο του ιδεολογικού κενού της. Την οργάνωση λυμαίνονταν ομάδες και παρα-ομάδες (π.χ. Ρέηντζερς) οι οποίες αποτελούσαν τον "εκτελεστικό βραχίονα" της ηγεσίας της και το μέτωπο κρούσης της στο πεζοδρόμιo (ενάντια στην δεδομένη βία του σοσιαλ-μαρξιστικού φασισμού). Επιπλέον, λειτουργούσαν και ως τα τσομπανόσκυλα που επέβαλαν την νεκρική σιγή στο εσωτερικό του "μαντριού" επαναφέροντας στην "τάξη" όποιον "αιρετικό" τολμούσε να σηκώσει κεφάλι.

Ενθυμούμαι, μάλιστα, πως τα πρώτα μου "απαγορευμένα" σεμινάρια που με μύησαν στον νεοφιλελευθερισμό, τα είχα πάρει στο "κρυφό σχολειό" ξενοδοχείου της Πάτρας, που τα οργανώναμε εν μέσω συνωμοτικής σιγής, για να αποφύγουμε τις "επιπτώσεις" που θα έπρεπε να υποστούμε αν διέρρεε το γεγονός της συμμετοχής μας σε αυτά.

Η αφυπνισμένη, λοιπόν, ανήσυχη νεολαία της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ της αρχής της δεκαετίας του '80 με όπλο της την φιλελεύθερη ιδεολογική υπεροχή εξαναγκάστηκε να δώσει έναν σκληρό διμέτωπο αγώνα. Αυτόν της κυριαρχίας επί του σοσιαλ-μαρξιστικού κατεστημένου των ΑΕΙ-ΤΕΙ και αυτόν του εκδημοκρατισμού της οργάνωσης. Με θυσίες, αγώνες, κόπο και αίμα (κυριολεκτικά) σε πέντε χρόνια και τα δύο αυτά κάστρα είχαν αλωθεί και ένας νέος άνεμος ανανέωσης έπνεε εκτός και εντός των τειχών.

Και συνέχισε ο φίλος μου απ' τα παλιά: "Η γενιά που επέτυχε το μοναδικό αυτό άθλο, η μόνη αστική γενιά που έμαθε να κερδίζει αγώνες, η γενιά της νίκης βρίσκεται τώρα σε αντίστοιχο σημείο εκκίνησης. Μόνο που αυτή τη φορά ο στίβος μάχης δεν είναι τα Πανεπιστήμια και η Νεολαία, αλλά ολόκληρη η Κοινωνία και ολόκληρη η Παράταξη. Αυτό που πράξαμε τότε, ακριβώς το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε σήμερα. Αλλάζει απλά η κλίμακα. Η πρόκληση παραμένει πανομοιότυπη: Από τη μία ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν πρέπει να ανατρέψουμε την σοσιαλ-κρατικιστική κυριαρχία που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (οικονομικής, κοινωνικής, ηθικής) της σύγχρονης Ελλάδας, και από την άλλη καλούμαστε να αντιπαρατεθούμε με τις λαϊκίστικες λογικές και ακροδεξιές πρακτικές των ιδίων ακριβώς προσώπων που εξέθρεψαν τους ρέηντζερς της παλιάς εποχής." Με κοίταξε αυστηρά αλλά και με απόλυτη αίσθηση υπεροχής και μου τόνισε: "Γιώργο, αυτή την μάχη την έχουμε ήδη δώσει και την έχουμε ήδη κερδίσει!" Στη συνέχεια χαμογέλασε, μου έκλεισε το μάτι και συμπλήρωσε: "Και μόνο εμείς ξέρουμε τον τρόπο πως να την ξαναδώσουμε και πως να την ξανακερδίσουμε!"